Αυτό που περισσότερο όλων με τσαντίζει με την καθημερινότητά μου είναι ότι ψευτοτακτοποιήθηκα. Έχω φτάσει επιτέλους σε έναν ρυθμό, ξέρω την κανονικότητα και δεν μου αρέσει τι δεν καταφέρνω. Θέλω να κάνω παραπάνω πράγματα αλλά απλούστατα δεν έχω το κουράγιο και την διάθεση. Ωστόσο προσπαθώ και πιέζω την κατάσταση μπας και την βελτιώσω. Αύριο με το καλό θα πάω για καφέ. Αν θα προκύψει κάτι το πιο μακροχρόνιο, ή κάτι το σποραδικό όπως πέρυσι με τον Σαλονικιό φοιτητή του Duke δεν ξέρω. Ο βραχυπρόθεσμος στόχος μου είναι αυτό το Σαββατοκύριακο, του Αγίου Βαλεντίνου, να μην το περάσω όπως πέρυσι. Κατά πόσον έχει διάθεση για καφε/ποτό το Σαββατοκύριακο θα φανεί, είναι η μοναδική ευκαιρεία της χρονιάς για ευκολότερο κυνήγι, ας πάω αν είναι με παρέα μήπως και ίσως γίνει κάτι. Η καλύτερη ευκαιρεία όμως που έχω να αλλάξω την κανονικότητα είναι την άλλη Παρασκευή. Εγκρίθηκε η άδειά μου και έτσι θα πάω το πρωϊ για συνέντευξη να γίνω δημοτικός υπάλληλος στο Durham. Καθότι ναι μεν πρωϊνή αλλά όχι με έγερση στις 6.45 πρόκειται να κοιμηθώ παραπάνω (τουλάχιστον όσο μου αφήσει το άγχος) οπότε είναι ευκολότερη η έξοδος. Κάλεσα μάλιστα και παρέα από το Blacksburg, αν καταφέρει να έρθει μακάρι. Έκανα επίσης και αιτήσεις για άλλες δουλειές ενώ και ο πατέρας μου έπιασε μία άκρη στο UC Davis, αλλά από την άκρη εώς ότου κάτι το χειροπιαστό υπάρχει ένα κενό. Το συγκεριμένο ίδρυμα προ τετραετίας δεν ήταν και στην καλύτερη κατάσταση οικονομικά, postdoc που είχα δει σε συνέδριο έλεγα ότι μετά το πέρας του συμβολαίου του δεν έχει ιδέα αν το πανεπιστήμιο μπορεί καν να συνεχίσει μαζί του, πόσο μάλλον να προχωρήσει σε αναβάθμιση σε μονιμότερη θέση. Συνεχίζω όμως να κοιτάω τις άκρες μου. Εαν ενδιάμεσα δεν έχει γίνει κατι στις αρχές Απριλίου θα ξαναρωτήσω για την θέση στην μεγάλη εταιρεία στο RTP. Όσο και να μην μου αρέσει η κατάσταση τουλάχιστον έχω έναν μισθό και απασχολούμαι την ημέρα, αντι να έχω την αίσθηση της αχρηστίας που βγαίνει με την ανεργία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου