Ευτυχώς δεν παραιτήθηκα

Όταν μία υπόθεση πρόσληψης χρονίζει (με εξαίρεση την εξαιρετικά γραφειοκρατική διαδικασία του Ελληνικού Δημοσίου) τότε το πιθανότερο ενδεχόμενο είναι ότι μάλλον δεν πρόκειται να προσληφθώ. Σήμερα έλαβα τα δυσάρεστα νέα. Η εταιρεία ή τουλάχιστον το εδώ τμήμα δεν έχει λεφτά στον προϋπολογισμό της για να με προσλάβει σε αυτή την φάση. Το κατά πόσον θα έχει στο μέλλον άγνωστο. Καθότι ξέρω άτομο από την εκκλησία που είναι στην εταιρεία ως ειδικευόμενος ο οποίος μου είπε ότι έχει να προσλάβει πολύ καιρό, δεν μου προκαλεί έκπληξη. Οι ώριμες εταιρείες δεν είναι startup να προσλαμβάνουν υπαλλήλους με το που τους βλέπουν. Από την άλλη δεν πετάνε και τους υπαλλήλους με την ίδια ευκολία. Η δυσκολία μου σε αυτή την φάση είναι ότι έχω να συνεχίσω την τωρινή δουλειά, η οποία πραγματικά δεν με ικανοποιεί. Πότε στο καλό θα ξαναβγώ το βράδυ; Έχω την δυνατότητα να αποκτήσω κοινωνική ζωή; Τουλάχιστον κατέβασα το tinder και άρχισα να το χρησιμοποιώ. Ας δω τι θα προκύψει. Έβαλα για να πάω και Σάββατο πρωϊ στο Μουσείο των Επιστημών για συνάντηση, αναρωτιώμενος πάντα πόσο θα καταφέρω να ξεκουραστώ αρκετά. Έχω αρχίσει και προσαρμόζομαι περισσότερο στην δουλειά, την Πέμπτη και την Παρασκευή είχα καταφέρει και είχα μπει σε έναν ρυθμό, ξύπνησα καλύτερα παρότι δεν κοιμήθηκα την αναγκαία ώρα. Θα προχωρήσω με την δουλειά τουλάχιστον ως το καλοκαίρι. Ανάμεσα στην κακή δουλειά και την ανεργία προτιμώ την πρώτη, πέραν του ότι δεν πρόκειται να πάρω επίδομα αν παραιτηθώ, και με το επίδομα δεν βγαίνω οικονομικά. Σφίγγω τα δόντια και προχωράω