Ένας από τους βασικούς λόγους που ήρθα Ελλάδα ήταν και για να απαντήσω στο ερώτημα γιατί μετά από όλα αυτά που έχουν γίνει το τελευταίο εξάμηνο ο Τσίπρας είναι ακόμα δημοφιλής. Τουλάχιστον το ερώτημα αυτό απαντήθηκε: πολύς κόσμος ρίχνει την ευθύνη για όσα έχουν γίνει όχι σε αυτόν και τους επιτελείς του αλλά στους προηγούμενους και τους Ευρωπαίους. Για να πω την αλήθεια δεν μπορώ να πω ότι είμαι ή ξεκίνησα αντικειμενικά με αυτή την κυβέρνηση, όπως και με όλες τις προηγούμενες. Με εξαίρεση ορισμένες λίγες αναρτήσεις του τύπου για το 1989 που έψαξα να βρω πολλαπλές πηγές, στο ιστολόγιο αυτό γράφω την υποκειμενική μου γνώμη για όλα.
Πέμπτη μεσημέρι, αφου απάντησα σε ορισμένα e-mail πήγα στο αεροδρόμιο. Το Duty Free του Dulles είναι αστείο σε μέγεθος και ακριβό αλλά αγόρασα σοκολάτα, έστω και αν αργότερα το μετάνιωσα. Μπήκα σεαεροπλάνο και στην πτήση είδα τέσσερεις ταινίες, με την ηλικία της ταινίας να πέφτει όσο περνούσε η ώρα. Η τελευταία ήταν για παιδιά στο εξωλεκτικό στάδιο. Μόσχα προσγεώθηκα στις 1 το πρωϊ Ανατολικής ακτής αλλά 8 το πρωϊ Μόσχας, και είχα πολύ περίεργη σχέση με την ώρα. Εν τέλει απόγευμα τοπική κατάφερα και ξάπλωσα, και κοιμήθηκα λίγη ώρα. Μετά η πύλη άρχισε να γεμίζει Κινέζους για την διπλανή πύλη που είχε πτήση για Καντώνα. Όχι πως δεν είχε πολλούς Κινέζους και Κορεάτες η πτήση για Αθήνα, το ίδιο είχε γίνει πέρυσι. Γενικά η Μόσχα είχε αρκετό πλούσιο κόσμο από φτωχές χώρες, που στην Ελλάδα δύσκολα τους δεχόμαστε διότι φοβόμαστε μην μεταναστεύσουν. Φτάνω σπίτι μεσάνυχτα Παρασκευής προς Σάββατο, με παίρνει ο ύπνος στις 1 και ξυπνάω στις 5. Το jet lag είναι δύσκολο. Γενικά το Σαββατοκύριακο είχε μία σχετική ξεκούραση καθότι ετοιμαζόμουν για το ταξίδι για την Κύπρο Δευτέρα χαράματα.
Η γενική ιδέα μου φέτος για αυτές τις 11 ημέρες διακοπών ήταν να κάνω ότι πέρυσι δεν είχα καταφέρει να κάνω και να ευχαριστηθώ το δυνατόν το Ελληνικό καλοκαίρι. Πέρυσι δεν μπόρεσα να πάω Κύπρο και Άγιον Όρος. Πιο δύσκολο από τα δύο είναι η Κύπρος, στο Άγιον Όρος η δυσκολία είναι με τα μεταφορικά παρά τιποτ'άλλο. Είχα την τύχη να συμπίπτει ο Κύπριος φίλος μου στις διακοπές, ο οποίος ήταν και πρόθυμος να με φιλοξενήσει. Υπήρχε μια περίοδος της ζωής μου όπου ήθελα να γίνω Κύπριος. Ήταν η φάση όταν είχα εντυπωσιαστεί με τα συλλογικά αρδευτικά δίκτυα της Κύπρου, όταν είχα γνωρίσει τις πολυ καλές κορούες του Montpellier και όταν προσπάθησα να κάνω το διδακτορικό μου στην Κύπρο. Δυστυχώς η υπόθεση αυτή δεν μου κάθισε για λόγους περισσότερο έξω από τον έλεγχό μου, ήθελα όμως να περάσω και να κλείσω σε ένα βαθμό αυτό το κεφάλαιο. Ετσι απεφάσισα να περάσω ένα τμήμα των διακοπών στην Κύπρο, χρονικά ρυθμισμένο κατα τέτοιο τρόπο ώστε κατά το δυνατόν να μην είναι εμπόδιο στην οικογένειά μου να με δει. Διάλεξα να πάω Δευτέρα με Παρασκευή, με την λογική ότι οι δύο ακραίες ημέρες θα ήταν χαμένες και ότι θα έβλεπα δύο από αυτές τις ημέρες δύο κορούες. Η μία ήταν όντως διαθέσιμη και με είδε, η άλλη μετακόμισε προ ενός μήνα Λονδίνο! Δεν επιθυμούσα να είμαι το μεγάλο βάρος στον οικοδεσπότη μου, αλλά όπως απεδείχθει ο οικοδεσπότης και η οικογενειά του επιθυμουσαν να με φιλοξενήσουν ενθερμα. Εκ των υστέρων όφειλα να είχα προσέξει καλύτερα τις πτήσεις, διότι εν τέλει δεν περιελάμβανε το εισιτήριο βαλίτσες, αλλά από την στιγμή που την είχα φέρει στο αεροδρόμιο δεν μπορούσα να μην την πάρω. Αν μη τι άλλο είχα και κρασί για δώρο. Φτάνω στην Λάρνακα και με παίρνει ο φίλος και με οδηγεί στο σπίτι του Λευκωσία. Το "ωραίο" ήταν ότι δύο άνθρωποι στο ταξίδι αυτό με ρωτήσαν τι στο καλό πήγαινα να κάνω Λευκωσία καλοκαίρι. Μα πηγαινα να δω τον φίλο μου. Με έβγαλε για καφέ όπου γνώρισα φίλους του, μετά σπίτι τους γονείς τους, σε σπίτι φίλου του το βράδυ και ύστερα επιτέλους για πρώτη φορά σε αυτό το ταξίδι κοιμήθηκα κανονικά την νύχτα.
Την επομένη είχα συννενοηθεί και πήγα Λεμεσσό και είδα την κόρη με την οποία έκανα παρέα Montpellier. Γενικά στους 13 μήνες στο Montpellier δεν μπορώ να πω ότι έκανα και πολλές παρέες, η συγκεκριμένη κόρη ήταν αρκετά κακομαθημενη θα έλεγα και οι άλλες την είχαν μαλλον απωθήσει. Οι άλλες όμως οι καλομαθημένες δεν μπορώ να πω ότι μου έκαναν καθημερινή παρέα. Σε τελική ανάλυση η κοπέλα σταδιακά είχε οριμάσει ως άτομο, συν το οτι ήταν και ένα αρκετά καλό σχολείο για το κακομαθημένο παλιοκόριτσο που γνώρισα Blacksburg. Μονο που Λεμεσιανή φίλη ωρίμασε, η άλλη όχι. Την είδα και ψιλοτρόμαξα όπως την είδα να έχει λεπτύνει. Μου είπε ότι η γιαγιά της πλέον μένει μαζί τους και την φροντίζει. Έπιασε καλή δουλειά πια και είναι μάνατζερ αν και βγάζει λιγότερα από εμένα. Είχε να πάει και αλλού μετά, και εγώ με την σειρά μου έκανα βόλτα στον Άγιο Τύχωνα και την Γερμασόγεια, εώς ότου με πήρε ο φίλος μου. Την επομένη ανεβήκαμε με την οικογένειά του στο Τρόοδος, καθότι οι γονείς του είναι ορεσίβιοι Κύπριοι και έτσι πήγαμε και είδαμε τα σπίτια του, αλλά και του Κύκκου. Να πω την αλήθεια ζαλίστηκα από τις στροφές. Το βράδυ πήγαμε με τους φίλους του περίπατο, κάτι που στα Κυπριακά σημαίνει βόλτα με αυτοκίνητο (και όχι με τα πόδια). Οδηγούσε φίλος του μέσα στα σοκάκια της εντός των τοιχών Λευκωσίας, το οποίο αν το έκανα εγώ θα μου προκαλούσε άγχος και αγωνία. Δεν μου αρέσει που δεν μου αρέσει η οδήγηση, σε στενούς δρόμους ακόμα λιγότερο. Ευτυχώς δεν οδηγούσα. Την επομένη πήγαμε στον Πρωταρά για μπάνιο. Είχα φορέσει το μαγιό, είχε ανοιχτό και το air condition και το τελικό αποτέλεσμα ήταν ότι κρύωνα στο όχημα. Η μάνα μου το παθαίνει τακτικά όταν έχει κλιματισμό αλλά για μένα ήταν η πρώτη φορά που όχι απλά κρύωνα από το ψύχος αλλά ενιωσα ζαλάδα και με πείραξε ο κλιματισμός. Για να μην πειράξει χειρότερα βγαίνοντας, μπήκα το δυνατόν νωρίτερα στην θάλασσα. Μετά από ένα γεύμα γυρίσαμε Λευκωσία, και το βράδυ είδαμε το αγώνα της Ομόνοιας με τους φίλους του, οι οποίοι αναρωτιόνταν γιατι δεν μπορούσα να καθίσω παραπάνω και να βγω μαζί τους την επομένη. Την επομένη πέταξα Θεσσαλονίκη, απ'όπου πήγαμε οδικώς οικογενιακώς Θάσο, αλλά αυτό το αφήνω για την επόμενη φορά.
Η φιλοξενία του φίλου μου ήταν εξαιρετική, σε σημείο που νιώθω σε ένα βαθμό άσχημα διότι ξέρω ότι δεν μπορώ να του την ανταμείψω με το ίδιο τρόπο στο Raleigh. Οι γονείς του με τάιζαν πολύ, εγώ δεν είμαι και τόσο καλός στο μαγείρεμα, δεν μπορώ να του προσφέρω τόσο σπιτικό φαϊ. Ωστόσο ο φίλος μου είπε και την γνώμη του για τον χαρακτήρα μου και για αυτά που έχω κάνει και τον φόβισαν. Το κάθε άτομο είναι προϊόν των εμπειριών και της ανατροφής του. Θυμάμαι πολύ έντονα την δεύτερη χρονιά στην Αμερική όταν πήγαινα στην 1η γυμνασίου, όταν το Ναυτικό μας είχε μειώσει πολύ τα λεφτά που μας έδινε και είχαμε αρκετά σοβαρή οικονομική στενότητα. Το ίδιο είχε συμβεί και αφού γυρίσαμε, εώς ότου ο πατέρας μου έβγαλε αρκετά από το ιατρείο ώστε να πάρουμε μία καποια ανάσα. Και το ιατρείο πάλι πήρε αρκετό χρόνο να το ξεχρεώσουμε, αν μη τι άλλο η οικονομική άνεση της οικογενείας μας ουσιαστηκά ήρθε αφού μπηκα πανεπιστήμιο. Πολύ απλά έχω μάθει να ζω με περιορισμένα οικονομικά μέσα, κατι που ήταν αρκετά χρήσιμο όταν εγώ ήθελα να ζήσω από τον μισθό μου χωρίς να ζητάω λεφτά συνέχεια από τους γονείς μου. 5 χρόνια Blacksburg μου έδωσαν λεφτά μόνο για να πάρω το αμάξι και μετά για τα έξοδα της πράσινης κάρτας, για όλα τα υπόλοιπα συμπεριλαμβανομένων και των εισιτηρίων διακοπων τα έβγαλα μόνος μου από τον μισθό και τις υποτροφίες που πήρα. Ως προς την οδήγηση, όσοι με ξέρουν γνωρίζουν οτι την όλη διαδικασία την αντιπαθώ και ότι προτιμώ τα ΜΜΜ. Ωστόσο θα το κάνω όταν δεν υπάρχει άλλος τρόπος, όπως συμβαίνει συχνά στην Αμερική. Ειμαι αρκετά γρήγορος οδηγός στους Ελληνικούς δρόμους, στους Αμερικανικούς όμως βάζω cruise control όχι από τσιγκουνιά αλλά για να μην φάω πρόστιμο για το όριο ταχύτητας. Έχω βγάλει σε αρκετές περιπτώσεις το cruise control και το αποτέλεσμα ήταν ότι πήγαινα πολύ ταχύτερα από το αμερικανικό όριο, και έχω ήδη φάει δύο κλήσεις όταν δεν είχα cruise control. Ναι ήταν λάθος όταν προσπέρασα τότε εκείνο το φορτηγό που με πήρε το κατώρευμα του, αλλά αν κάτι έχω μάθει στους κατσικοδρόμους που λέμε εθνική και επαρχιακή οδό στην Ελλάδα είναι το πως να ανακτώ τον έλεγχο της ταχύτητας: στην Ελλάδα είναι εξαιρετικά έυκολο να βγεις εκτός σε μερικές κακές στροφές ή σε κακές λακκούβες, δεν χαίρομαι αλλά μου έχει συμβεί και πλέον ξέρω τι να κάνω. Αυτό όμως που με πείραξε πραγματικά ήταν όταν είπε ο φίλος μου ότι του ζήτησα λεφτά για να τον πάω στο νοσοκομείο σε τακτικό ιατρείο. Δεν θυμάμαι να έχω κάνει κάτι τέτοιο, έχω πάει πολλές φορές φίλους στο Ρόανοουκ και το να πω κάτι τέτοιο στον άνθρωπο με το οποίο έβγαινα κάθε ΣΚ ήταν εντελώς γαϊδουριά και πυρηνική λύση. Η αχνή μνήμη μου είμαι ότι όταν με ρώτησα και καλά πόσο θα σου βγει το ταξίδι του είπα ένα νούμερα, πράγμα το οποίο είναι εξαιρετικά λογικό για συμβασιούχο γεωπόνο. Δυστυχώς ο κλάδος μου αποτελείτε απο ψωμοζητούντες, δεν είμαστε πολιτικοί μηχανικοί με τις τεχνικές εταιρείες, έχουμε πολλούς λιγούρηδες και η νοοτροπία σου κολλάει. Όλοι οι πάλαι ποτε συμβασιούχοι ξέρουν πόσο κάνει μία χιλιομετρική απόσταση σε κόστος διότι την χρεώναμε στην υπηρεσία. Δεν σημαίνει ότι είχα πρόθεση να του την χρεώσω, απλά ότι ήξερα πόσο κάνει. Οπως είπα στην αρχή, εδω γράφω την πραγματικότητα όπως υποκειμενικά εγώ την θυμάμαι. Αν όντως εννόησε έτσι την ατάκα μου, είμαι εντελώς γαϊδούρι. Καλόν όμως είναι να μου λένε όλα αυτά τα αμαρτήματα, ακούσια και εκούσια, για να τα αποφέυγω παρα να τα κρατάνε μέσα τους.
Πέμπτη μεσημέρι, αφου απάντησα σε ορισμένα e-mail πήγα στο αεροδρόμιο. Το Duty Free του Dulles είναι αστείο σε μέγεθος και ακριβό αλλά αγόρασα σοκολάτα, έστω και αν αργότερα το μετάνιωσα. Μπήκα σεαεροπλάνο και στην πτήση είδα τέσσερεις ταινίες, με την ηλικία της ταινίας να πέφτει όσο περνούσε η ώρα. Η τελευταία ήταν για παιδιά στο εξωλεκτικό στάδιο. Μόσχα προσγεώθηκα στις 1 το πρωϊ Ανατολικής ακτής αλλά 8 το πρωϊ Μόσχας, και είχα πολύ περίεργη σχέση με την ώρα. Εν τέλει απόγευμα τοπική κατάφερα και ξάπλωσα, και κοιμήθηκα λίγη ώρα. Μετά η πύλη άρχισε να γεμίζει Κινέζους για την διπλανή πύλη που είχε πτήση για Καντώνα. Όχι πως δεν είχε πολλούς Κινέζους και Κορεάτες η πτήση για Αθήνα, το ίδιο είχε γίνει πέρυσι. Γενικά η Μόσχα είχε αρκετό πλούσιο κόσμο από φτωχές χώρες, που στην Ελλάδα δύσκολα τους δεχόμαστε διότι φοβόμαστε μην μεταναστεύσουν. Φτάνω σπίτι μεσάνυχτα Παρασκευής προς Σάββατο, με παίρνει ο ύπνος στις 1 και ξυπνάω στις 5. Το jet lag είναι δύσκολο. Γενικά το Σαββατοκύριακο είχε μία σχετική ξεκούραση καθότι ετοιμαζόμουν για το ταξίδι για την Κύπρο Δευτέρα χαράματα.
Η γενική ιδέα μου φέτος για αυτές τις 11 ημέρες διακοπών ήταν να κάνω ότι πέρυσι δεν είχα καταφέρει να κάνω και να ευχαριστηθώ το δυνατόν το Ελληνικό καλοκαίρι. Πέρυσι δεν μπόρεσα να πάω Κύπρο και Άγιον Όρος. Πιο δύσκολο από τα δύο είναι η Κύπρος, στο Άγιον Όρος η δυσκολία είναι με τα μεταφορικά παρά τιποτ'άλλο. Είχα την τύχη να συμπίπτει ο Κύπριος φίλος μου στις διακοπές, ο οποίος ήταν και πρόθυμος να με φιλοξενήσει. Υπήρχε μια περίοδος της ζωής μου όπου ήθελα να γίνω Κύπριος. Ήταν η φάση όταν είχα εντυπωσιαστεί με τα συλλογικά αρδευτικά δίκτυα της Κύπρου, όταν είχα γνωρίσει τις πολυ καλές κορούες του Montpellier και όταν προσπάθησα να κάνω το διδακτορικό μου στην Κύπρο. Δυστυχώς η υπόθεση αυτή δεν μου κάθισε για λόγους περισσότερο έξω από τον έλεγχό μου, ήθελα όμως να περάσω και να κλείσω σε ένα βαθμό αυτό το κεφάλαιο. Ετσι απεφάσισα να περάσω ένα τμήμα των διακοπών στην Κύπρο, χρονικά ρυθμισμένο κατα τέτοιο τρόπο ώστε κατά το δυνατόν να μην είναι εμπόδιο στην οικογένειά μου να με δει. Διάλεξα να πάω Δευτέρα με Παρασκευή, με την λογική ότι οι δύο ακραίες ημέρες θα ήταν χαμένες και ότι θα έβλεπα δύο από αυτές τις ημέρες δύο κορούες. Η μία ήταν όντως διαθέσιμη και με είδε, η άλλη μετακόμισε προ ενός μήνα Λονδίνο! Δεν επιθυμούσα να είμαι το μεγάλο βάρος στον οικοδεσπότη μου, αλλά όπως απεδείχθει ο οικοδεσπότης και η οικογενειά του επιθυμουσαν να με φιλοξενήσουν ενθερμα. Εκ των υστέρων όφειλα να είχα προσέξει καλύτερα τις πτήσεις, διότι εν τέλει δεν περιελάμβανε το εισιτήριο βαλίτσες, αλλά από την στιγμή που την είχα φέρει στο αεροδρόμιο δεν μπορούσα να μην την πάρω. Αν μη τι άλλο είχα και κρασί για δώρο. Φτάνω στην Λάρνακα και με παίρνει ο φίλος και με οδηγεί στο σπίτι του Λευκωσία. Το "ωραίο" ήταν ότι δύο άνθρωποι στο ταξίδι αυτό με ρωτήσαν τι στο καλό πήγαινα να κάνω Λευκωσία καλοκαίρι. Μα πηγαινα να δω τον φίλο μου. Με έβγαλε για καφέ όπου γνώρισα φίλους του, μετά σπίτι τους γονείς τους, σε σπίτι φίλου του το βράδυ και ύστερα επιτέλους για πρώτη φορά σε αυτό το ταξίδι κοιμήθηκα κανονικά την νύχτα.
Την επομένη είχα συννενοηθεί και πήγα Λεμεσσό και είδα την κόρη με την οποία έκανα παρέα Montpellier. Γενικά στους 13 μήνες στο Montpellier δεν μπορώ να πω ότι έκανα και πολλές παρέες, η συγκεκριμένη κόρη ήταν αρκετά κακομαθημενη θα έλεγα και οι άλλες την είχαν μαλλον απωθήσει. Οι άλλες όμως οι καλομαθημένες δεν μπορώ να πω ότι μου έκαναν καθημερινή παρέα. Σε τελική ανάλυση η κοπέλα σταδιακά είχε οριμάσει ως άτομο, συν το οτι ήταν και ένα αρκετά καλό σχολείο για το κακομαθημένο παλιοκόριτσο που γνώρισα Blacksburg. Μονο που Λεμεσιανή φίλη ωρίμασε, η άλλη όχι. Την είδα και ψιλοτρόμαξα όπως την είδα να έχει λεπτύνει. Μου είπε ότι η γιαγιά της πλέον μένει μαζί τους και την φροντίζει. Έπιασε καλή δουλειά πια και είναι μάνατζερ αν και βγάζει λιγότερα από εμένα. Είχε να πάει και αλλού μετά, και εγώ με την σειρά μου έκανα βόλτα στον Άγιο Τύχωνα και την Γερμασόγεια, εώς ότου με πήρε ο φίλος μου. Την επομένη ανεβήκαμε με την οικογένειά του στο Τρόοδος, καθότι οι γονείς του είναι ορεσίβιοι Κύπριοι και έτσι πήγαμε και είδαμε τα σπίτια του, αλλά και του Κύκκου. Να πω την αλήθεια ζαλίστηκα από τις στροφές. Το βράδυ πήγαμε με τους φίλους του περίπατο, κάτι που στα Κυπριακά σημαίνει βόλτα με αυτοκίνητο (και όχι με τα πόδια). Οδηγούσε φίλος του μέσα στα σοκάκια της εντός των τοιχών Λευκωσίας, το οποίο αν το έκανα εγώ θα μου προκαλούσε άγχος και αγωνία. Δεν μου αρέσει που δεν μου αρέσει η οδήγηση, σε στενούς δρόμους ακόμα λιγότερο. Ευτυχώς δεν οδηγούσα. Την επομένη πήγαμε στον Πρωταρά για μπάνιο. Είχα φορέσει το μαγιό, είχε ανοιχτό και το air condition και το τελικό αποτέλεσμα ήταν ότι κρύωνα στο όχημα. Η μάνα μου το παθαίνει τακτικά όταν έχει κλιματισμό αλλά για μένα ήταν η πρώτη φορά που όχι απλά κρύωνα από το ψύχος αλλά ενιωσα ζαλάδα και με πείραξε ο κλιματισμός. Για να μην πειράξει χειρότερα βγαίνοντας, μπήκα το δυνατόν νωρίτερα στην θάλασσα. Μετά από ένα γεύμα γυρίσαμε Λευκωσία, και το βράδυ είδαμε το αγώνα της Ομόνοιας με τους φίλους του, οι οποίοι αναρωτιόνταν γιατι δεν μπορούσα να καθίσω παραπάνω και να βγω μαζί τους την επομένη. Την επομένη πέταξα Θεσσαλονίκη, απ'όπου πήγαμε οδικώς οικογενιακώς Θάσο, αλλά αυτό το αφήνω για την επόμενη φορά.
Η φιλοξενία του φίλου μου ήταν εξαιρετική, σε σημείο που νιώθω σε ένα βαθμό άσχημα διότι ξέρω ότι δεν μπορώ να του την ανταμείψω με το ίδιο τρόπο στο Raleigh. Οι γονείς του με τάιζαν πολύ, εγώ δεν είμαι και τόσο καλός στο μαγείρεμα, δεν μπορώ να του προσφέρω τόσο σπιτικό φαϊ. Ωστόσο ο φίλος μου είπε και την γνώμη του για τον χαρακτήρα μου και για αυτά που έχω κάνει και τον φόβισαν. Το κάθε άτομο είναι προϊόν των εμπειριών και της ανατροφής του. Θυμάμαι πολύ έντονα την δεύτερη χρονιά στην Αμερική όταν πήγαινα στην 1η γυμνασίου, όταν το Ναυτικό μας είχε μειώσει πολύ τα λεφτά που μας έδινε και είχαμε αρκετά σοβαρή οικονομική στενότητα. Το ίδιο είχε συμβεί και αφού γυρίσαμε, εώς ότου ο πατέρας μου έβγαλε αρκετά από το ιατρείο ώστε να πάρουμε μία καποια ανάσα. Και το ιατρείο πάλι πήρε αρκετό χρόνο να το ξεχρεώσουμε, αν μη τι άλλο η οικονομική άνεση της οικογενείας μας ουσιαστηκά ήρθε αφού μπηκα πανεπιστήμιο. Πολύ απλά έχω μάθει να ζω με περιορισμένα οικονομικά μέσα, κατι που ήταν αρκετά χρήσιμο όταν εγώ ήθελα να ζήσω από τον μισθό μου χωρίς να ζητάω λεφτά συνέχεια από τους γονείς μου. 5 χρόνια Blacksburg μου έδωσαν λεφτά μόνο για να πάρω το αμάξι και μετά για τα έξοδα της πράσινης κάρτας, για όλα τα υπόλοιπα συμπεριλαμβανομένων και των εισιτηρίων διακοπων τα έβγαλα μόνος μου από τον μισθό και τις υποτροφίες που πήρα. Ως προς την οδήγηση, όσοι με ξέρουν γνωρίζουν οτι την όλη διαδικασία την αντιπαθώ και ότι προτιμώ τα ΜΜΜ. Ωστόσο θα το κάνω όταν δεν υπάρχει άλλος τρόπος, όπως συμβαίνει συχνά στην Αμερική. Ειμαι αρκετά γρήγορος οδηγός στους Ελληνικούς δρόμους, στους Αμερικανικούς όμως βάζω cruise control όχι από τσιγκουνιά αλλά για να μην φάω πρόστιμο για το όριο ταχύτητας. Έχω βγάλει σε αρκετές περιπτώσεις το cruise control και το αποτέλεσμα ήταν ότι πήγαινα πολύ ταχύτερα από το αμερικανικό όριο, και έχω ήδη φάει δύο κλήσεις όταν δεν είχα cruise control. Ναι ήταν λάθος όταν προσπέρασα τότε εκείνο το φορτηγό που με πήρε το κατώρευμα του, αλλά αν κάτι έχω μάθει στους κατσικοδρόμους που λέμε εθνική και επαρχιακή οδό στην Ελλάδα είναι το πως να ανακτώ τον έλεγχο της ταχύτητας: στην Ελλάδα είναι εξαιρετικά έυκολο να βγεις εκτός σε μερικές κακές στροφές ή σε κακές λακκούβες, δεν χαίρομαι αλλά μου έχει συμβεί και πλέον ξέρω τι να κάνω. Αυτό όμως που με πείραξε πραγματικά ήταν όταν είπε ο φίλος μου ότι του ζήτησα λεφτά για να τον πάω στο νοσοκομείο σε τακτικό ιατρείο. Δεν θυμάμαι να έχω κάνει κάτι τέτοιο, έχω πάει πολλές φορές φίλους στο Ρόανοουκ και το να πω κάτι τέτοιο στον άνθρωπο με το οποίο έβγαινα κάθε ΣΚ ήταν εντελώς γαϊδουριά και πυρηνική λύση. Η αχνή μνήμη μου είμαι ότι όταν με ρώτησα και καλά πόσο θα σου βγει το ταξίδι του είπα ένα νούμερα, πράγμα το οποίο είναι εξαιρετικά λογικό για συμβασιούχο γεωπόνο. Δυστυχώς ο κλάδος μου αποτελείτε απο ψωμοζητούντες, δεν είμαστε πολιτικοί μηχανικοί με τις τεχνικές εταιρείες, έχουμε πολλούς λιγούρηδες και η νοοτροπία σου κολλάει. Όλοι οι πάλαι ποτε συμβασιούχοι ξέρουν πόσο κάνει μία χιλιομετρική απόσταση σε κόστος διότι την χρεώναμε στην υπηρεσία. Δεν σημαίνει ότι είχα πρόθεση να του την χρεώσω, απλά ότι ήξερα πόσο κάνει. Οπως είπα στην αρχή, εδω γράφω την πραγματικότητα όπως υποκειμενικά εγώ την θυμάμαι. Αν όντως εννόησε έτσι την ατάκα μου, είμαι εντελώς γαϊδούρι. Καλόν όμως είναι να μου λένε όλα αυτά τα αμαρτήματα, ακούσια και εκούσια, για να τα αποφέυγω παρα να τα κρατάνε μέσα τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου