Τρεις εβδομάδες άνεργος

Αύριο συμπληρώνονται τρεις εβδομάδες από την απόλυσή μου. Την πρώτη εβδομάδα, λόγω και της αλλαγής ώρας, κοιμώμουν νωρίς και αρκετά. Από την δεύτερη ο ύπνος μου πάει χειρότερα. Η διάθεσή μου να κολυμπήσω έχει σε μεγάλο βαθμό εξανεμιστεί. Δεν έχω ούτε διάθεση να πάω γυμναστήριο, αλλά συνεχίζω να περπατάω τουλάχιστον 1 ώρα την ημέρα, όσο αυτό βοηθάει. Το ευχάριστο είναι ότι την Τρίτη έχω την πρώτη κανονική συνέντευξη. Το δυσάρεστο είναι ότι πρόκειται για δουλεία στην βόρεια Μινεσότα, βορείως του Σαιντ Πωλ-Μινεάπολις. Σήμερα για πρώτη φορά μετά από αρκετό καιρό δεν έχω κάνει αίτηση για δουλειά, διότι απλούστατα δεν υπήρχαν πια και τόσες. Την Παρασκευή παρά το ότι την πέρασα κυρίως διαβάζοντας το βιβλίο έκανα 5 αιτήσεις για δουλειά. Το Σάββατο έκανα για 4 θέσεις στην Apple. Παλαβότερο όλων ότι με το που τις έκανα ήμουν βέβαιος ότι θα με πάρει επί τόπου η εταιρεία, στην πράξη φυσικά δεν ισχύει. Εχω κάνει πολλές αιτήσεις για δουλειά για θέση για την οποία είμαι βέβαιος ότι είμαι τέλειος και στην πράξη ούτε που θα μου απαντήσουν, πόσο μάλλον θα ασχοληθούν με την αίτησή μου. Στα συνήθη σημεία απλά δεν υπήρχαν νέες θέσεις σήμερα, συν το ότι γενικά είχα χαμηλή διάθεση να κάνω οτιδήποτε. Η Δευτέρα πάντα ήταν ευχάριστη ημέρα διότι βγαίνει το νέο Space Review, πέραν αυτού όμως δεν είμαι σίγουρος σε τι προσμένο. Λογικά θα λάβω τον τελευταίο μου μισθό αύριο. Πέραν αυτού, μάλλον ακολουθεί μετά επίδομα ανεργίας, το οποίο τουλάχιστον δικαιούμαι από δύο πολιτείες πια. Του Σταυρού είναι το φεστιβάλ της εκκλησίας όπου θα βοηθήσω, την εβδομάδα αυτή επίσης έχει τριήμερο, ότι αυτό φυσικά σημαίνει για έναν άνεργο ...

Η ουσία είναι να μην απογοητευτώ εντελώς. Στην Ελλάδα για να απογοητευτώ πήρε χρόνια κακής κατάστασης. Εκεί όμως είχα την οικογένεια να με υποστηρίζει. Εδώ με υποστηρίζει η οικογένεια αλλά από μακρυά, κοντά δεν έχω κανένα. Σε πολλές περιπτώσεις απλά έσφιξα τα δόντια μου και προχώρησα, το ίδιο θα κάνω και τώρα. Αν μη τι άλλο, από ανεργία έχω περάσει...

The Martian

Σήμερα απεδείχθει αρκετά παραγωγική ημέρα παρότι πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της διαβάζοντας το βιβλίο για το οποίο γράφω σήμερα. Ενώ διάβαζα το βιβλίο με πήραν τηλέφωνο για συνέντευξη, αν και είναι για δουλειά στην μέση του πουθενά, Walker Minnesota. Σε τελική ανάλυση οι πρώτες αντιδράσεις πρόκειται να είναι από δουλειές με λίγους υποψήφιους. Επίσης στην 1 μιάμιση ώρα ανάμεσα που γύρισα από την βόλτα (μετά το βιβλίο) εώς τις σειρές μου της Παρασκευής (οι οποίες τελείωσαν για φέτος, ξανά του χρόνου το καλοκαίρι) έστειλα 5 αιτήσεις για δουλειά, όλες ουσιαστικά που εμφανίστηκαν χτες και σήμερα. Η μόνη που ξέρω και δεν έχω στείλει είναι για την Apple, θα το κάνω λογικά αύριο. Επίσης είχε σήμερα και μία άλλη σημαντική είδηση, επιλέχθηκε νέος στόχος για το New Horizons μετά το πέρας της αποστολής στον Πλούτωνα. Το θέμα όμως της σημερινής ανάρτησης είναι πολύ κοντύτερα από τον Πλούτωνα, είναι ο πλανήτης Άρης και το βιβλίο με το οποίο πέρασα 4 1/2 ευχάριστες ώρες διαβάζοντάς το.

Ο βασικός λόγος που διάβασα το βιβλίο είναι ότι ήθελα να προλάβω την ταινία, η οποία βγαίνει τον Νοέμβριο. Ναι, λίγο πρόωρα αλλά ήδη βγήκαν τα τρέιλερ και θέλω να είμαι από πάνω. Όλο καθυστερούσα το Game of Thrones και όταν με το καλό διάβασα τα βιβλία είχαν ήδη περάσει 4 σαιζόν. Το βιβλίο όπως και η ταινία (αναφέρομαι στο the Martian) είναι για έναν αστροναύτη τον οποίο τον αφήνουν στον Άρη οι συνάδελφοι του για νεκρό, μόνο που δεν είναι. Είναι μία ιστορία επιβίωσης εώς και την τελευταία στιγμή. Ο αστροναύτης ο οποίος παρεπιπτόντως είναι και γεωπόνος (όχι βοτανολόγος, η επιστήμη που ασχολείται με την παραγωγή είναι η γεωπονία) και μηχανολόγος μηχανικός (διπλο επάγγελμα, όχι δηλαδή η εξειδίκευση που είχαν οι φίλοι μου) πρέπει να επιβιώσει και να προσπαθήσει να επιστρέψει στην Γη, χρησιμοποιόντας τους τοπικούς πόρους. Όπως γενικά ισχύει σε αυτό το λογοτεχνικό είδος, με το που λύνει ένα πρόβλημα προκύπτει το επόμενο. Η αποστολή είναι η τρίτη επανδρωμένη στον Άρη, όπως ο Απόλλωνας 13 ήταν η 3η αποστολή στην Σελήνη. Η αρχιτεκτονική εξερεύνησης και μεταφοράς είναι ένα μητρικό διαστημόπλοιο ονόματι Ερμής (Hermes) το οποίο κάνει το ταξίδι ανάμεσα στην Γη και τον Αρη, το οποίο έχει πυρηνικό αντιδραστήρα παραγωγής ενέργειας και ιοντικούς κινητήρες VASIMR (όλα αυτά υπάρχουν, ορισμένοι Σοβιετικοί δορυφόροι θαλάσσιας επιτήρησης είχα πυρηνικό αντιδραστήρα και οι κινητήρες VASIMR είναι υπό ανάπτυξη σε Αμερική και Κόστα Ρίκα). Για την μεταφορά από και προς Αρειανή τροχιά υπάρχει ειδικευμένο όχημα ενώ η Γη στέλνει τακτικά προμήθειες για τις επόμενες αποστολές. Αυτή παρεπιπτόντως είναι σε γενικές γραμμές η αρχιτεκτονική του τωρινού σχεδίου της NASA για την εξερεύνηση του Άρη, DRM 5 (Design Reference Mission). Από τα γεωπονικά (ή μάλλον εδαφολογικά) που μπορώ να κρίνω αλλά και από τα λοιπά μηχανολογικά το βιβλίο έχει μία πολύ μεγάλη ρεαλιστικότητα στο τι είναι εφικτό. Φυσικά σε 10 χρόνια πιθανόν να έχω αλλάξει γνώμη αλλά προς το παρόν είναι ένα πολυ ρεαλιστικό σχέδιο, που για να υλοποιηθεί απλά απαιτεί χρήμα παρά χρόνο. Βασική λεπτομέρεια: πρόκειται για αμερικανοευρωπαϊκή αποστολή, όπως σε τελική ανάλυση είναι το Ωρίων. Η έλλειψη Ρωσικής συμμετοχής (γενικότερα στο μυθιστόρημα) δεν μπορώ να πω ότι με προβληματίζει, σε τελική ανάλυση δεν ξέρουμε σε τι επίπεδο θα είναι οι αμερικανορωσικές σχέσεις σε 20-30 χρόνια. Επίσης πρέπει να πω ότι το βιβλίο δεν με κρατούσε στην φοβερή αγωνία που με έκανε να μην αφήνω το βιβλίο όπως έκανε ο George RR Martin αλλά ήμουν παρ'όλ'αυτά πρόθυμος να το διαβάσω μονορούφι, δεν με υποχρέωσε να κάνω διαλλείματα. Γενικά το βιβλίο θα το πρότεινα ανεπιφύλακτα, αν μη τι άλλο το αγόρασα από το Kroger για 6 δολλάρια, σίγουρα αξίζει τον κόπο. Όταν με το καλό βγει στο σινεμά θα πάω να δω την ταινία. Ελπίζω να είναι επιτυχία

Αναμονή

Το εντατικό κυνήγι θέσεων τελείωσε. Όχι, δεν έχω βρει δουλειά, απλά δεν υπάρχουν πολλές θέσεις πλέον στις οποίες να κάνω αίτηση. Έκανα για 3 θέσεις σήμερα, βλέπω άλλες 3 για αύριο, πέραν τούτου όμως είναι δύσκολο το να βρω νέες θέσεις στις οποίες να κάνω αίτηση που να μην απαιτούν να είμαι πολίτης. Ουσιαστικά αυτό που έχω πλέον είναι να περιμένω. Πέραν τούτου, δεν έχω και πολλά να κάνω διότι σε τελική ανάλυση δεν ξέρω και πολύ κόσμο εδώ. Χτες το βράδυ σκέφτηκα την ταινία MASH της οποίας το σήμα τίτλων λέγεται suicide is painless όπως ανακάλυψα . Δεν έχω καμία πρόθεση να αυτοκτονήσω αλλά σκέφτηκα ότι αν τυχόν πάθω τίποτα δεν έχω κανέναν εδώ πραγματικά να ενδιαφερθεί. Εαν πεθάνω οι γείτονες θα το καταλάβουν όταν αρχίσω και μυρίζω. Στην εκκλησία θα πάρει μάλλον εβδομάδες. Οι γονείς θα ανησυχήσουν αν δεν εμφανίζω δραστηριότητα online, αλλά και πάλι μετά μία εβδομάδα ησυχίας. Ο φίλος του ευεργέτη με τον οποίο προσπάθησα να κάνω παρέα, ίσως σε μερικούς μήνες. Όταν έμενα Blacksburg είχα συμφοιτητές που ασχολούνταν μαζί μου, αλλά και πάλι κυρίως τα Σαββατοκύριακα. Ουσιαστικά ένας έχει μείνει (οι άλλοι αποφοιτήσαν, φύγαν ή έγιναν γονείς) και ούτε αυτός είναι ικανός να παρακολουθήσει τι κάνω ούτε εγώ φυσικά ξέρω τι κάνει 3+ ωρες μακριά.

Το νωρίτερο που μπορώ να περιμένω για συνέντευξη είναι η άλλη εβδομάδα. Αν γίνει τίποτα αύριο θα χαρώ πολύ διότι είναι εξαιρετικά απίθανο. Το καλοκαίρι τελειώνει το να μπω στην πισίνα σήμερα πήρε πάρα πολύ έντονη βούληση διότι έχω βαρεθεί να κάνω γύρους συν δεν έχει πια τόση ζέστη. Αυτό που ακολουθεί αργότερα είναι το γυμναστήριο, αν ο καιρός το ευνοεί θα πάω το Σάββατου που είναι και ο αποκεφαλισμός και η σκληρή νηστεία, αλλιώς πισίνα. Το πρωϊ όταν ξυπνάω είμαι λεπτός εν συνεχεία όμως έχω την κακή συνήθεια να τρώω. Επόμενο βήμα είναι να είμαι λεπτός και όλη την ημέρα και αφότου έχω φάει. Τουλάχιστον είμαι σε καλή φυσική κατάσταση, αν είναι να χρειαστεί να κάνω καμία πεζοπορεία, θα ειμαι πιο τέλειος από το σύνηθες. Ελπίζω να συνεχίζω να χάνω βάρος όσο ψάχνω για δουλειά, και όχι το ανάποδο που είναι πιο συνηθισμένο στην περίπτωσή μου.

Οι ημέρες προχωράνε

Σταδιακά πλέον έχω αποκτήσει ένα ημερήσιο πρόγραμμα. Το πρωϊ ξυπνάω, κοιτάω το ιντερνετ και μετά τρώω το μεσημεριανό. Εν συνεχεία κοιτάω για δουλειά και κάνω και αιτήσεις. Όταν βαρεθώ να κάνω αιτήσεις βγαίνω από το σπίτι, συνήθως προς κάποιο σούπερ μάρκετ. Εν συνεχεία γυρνάω σπίτι και βλέπω τηλεόραση, διαβάζω, σερφάρω το ιντερνετ και ακολουθεί ύπνος. Η καθημερινή μου ρουτίνα έχω και παραλαγές. Σήμερα λόγου χάρη είχα την πρώτη συνέντευξη για δουλειά, η οποία είναι σε μεσοδυτική πόλη σε μεγάλο αγροβιομηχανικό όμιλο. Η συνέντευξη ήταν με ενδιάμεσο, γραφείο εύρεσης εργαζομένων όπου η γυναίκα ήταν βέβαια ότι είμαι τέλοιος. Εγω ο ίδιος αμφιβάλλω διότι δεν ξέρω Hadoop και συναφή. Το Σάββατο κατέβηκα στο Πολιτειακό Μουσείο Φυσικών Επιστημών, το οποίο είναι δωρεάν και είναι διπλάσιο σε μέγεθος από το Discovery Place στη Charlotte. Θυμήθηκα φυσικά όταν πρωτοείχα πάει στην βασίλισσα πόλη με τον Βολιώτη φίλο ο οποίος ενθουσιάστηκε από το συγκεκριμένο μουσείο. Πάντως το εδώ μουσείο είχε μία ιδιαιτερότητα: έχει εργαστήρια με μεταδιδακτορικούς ερευνητές μέσα στο μουσείο, με τους επισκέπτες να βλέπουν τους επιστήμονες πίσω από διάφανο γυαλί να δουλεύουν. Η ρουτίνα όμως έχει ημερομηνία λήξης. Κατ'αρχήν εώς το τέλος της εβδομάδας πιθανόν να έχω μείνει από θέσεις εργασίας στις οποίες να μπορώ κάνω αίτηση. Το GIS Job Clearinghouse το εξαντλώ αύριο, το indeed.com το έχω ουσιαστικά ήδη εξαντλήσει και απλά περιμένω να εμφανίζονται νέες θέσεις, πιθανόν να έχω κάνει αίτηση μέσα στην εβδομάδα για τις μεταδιδακτορικές θέσεις που μου έχουν στείλει. Μετα από αυτό ... απλά περιμένω. Τουλάχιστον έχω απαντήσεις για καποια νωρίτερα ερωτήματά μου, τις 12 εβδομάδες μου επίδομα ανεργίας έχω έναν χρόνο για να λάβω, δεν χάνονται επειδή λαμβάνω αποζημίωση. Μέχρι το τέλος του έτους λοιπόν έχω ένα εισόδημα, μετά έχω λαμβάνειν και επιστροφή φόρου οπότε μπορώ να κάτσω ως τον Φεβρουάριο. Το κάτσω είναι σχετικό σε κάθε περίπτωση, δύσκολα κάθομαι. Σε τέτοιες καταστάσεις είναι φυσικά που μου λείπει η οικογένειά μου. Τι να κάνω, θα παλέψω για την επόμενη θέση εργασίας.

11 ημέρες άνεργος

Είναι δύσκολο να πιστέψω ότι μόλις 11 ημέρες έχουν περάσει από την απόλυσή μου. Από την μία είχα ένα ελαφρό σοκ την ημέρα της απόλυσης, έκτοτε έχω καταφέρει και έχω γεμίσει την ημέρα μου. Την προηγούμενη εβδομάδα είδα τις σειρές μου, αυτή την εβδομάδα (για την ακρίβεια τελείωσα χτες) πήρα νέα παππούτσια. Την άλλη εβδομάδα δεν ξέρω, πάντως την Δευτέρα έχω μία κατ'αρχήν συνέντευξη για δουλειά στο St Louis. Αν είναι θα ακολουθήσουν τουλάχιστον 2 ακόμη, συν το ότι είναι από αυτές τις δουλειές για τις οποίες δεν έκανα αίτηση. Κάθε μέρα είμαι βέβαιος ότι κάνω αίτηση για μία δουλειά για την οποία είμαι τέλειος, και μέχρι στιγμης δεν είχα καμία απάντηση από δουλειά για την οποία έκανα αίτηση. Πότε δεν ήταν ευχάριστο να είμαι άνεργος, αλλά τις προηγούμενες φορές είχα την φυσική υποστήριξη της οικογενείας μου. Έχουν ξαναπιάσεις και οι ζέστες και θυμάμαι όταν ήμουν παιδάκι, να διασχίζω την Γιουγκοσλαβία προς το Δυτικό Βερολίνο, το κατακαλόκαιρο με την θερμοκρασία έξω σε ανυπόφορα επίπεδα και εμείς απλά να έχουμε το παράθυρο ανοιχτό, διότι το αυτοκίνητο δεν είχε κλιματισμό. Δεν έχω σκοπό να βασανίζω τους φίλους μου ή τους φιλοξενούμενούς μου, ωστόσο έχω μάθει να έχω υψηλή αντοχή στην ζέστη.

Σε άλλα νέα η συμφοιτήτριά μου που με φιλοξένησε στην Βορεια Βιρτζίνια αποφοιτεί. Είχα κάθε πρόταση να ανέβω στο Blacksburg για την παρουσίασή την Δευτέρα. Δυστυχώς όμως πλέον είναι ανέφικτο. Ο Βολιώτης φίλος μου έφυγε για την Δυτική Ακτή, ο συγκάτοικός μου αδυνατεί να με φιλοξενήσει διότι μπαίνει νέος συγκάτοικος. Σε ένα βαθμό ένιωσα και όλιγη ανακούφιση που δεν μπορεί να με φιλοξενήσει, έχω μείνει στο σπίτι του στην Κύπρο (αλλά και στο Blacksburg) αρκετές φορές φέτος και δεν έχω καταφέρει να του ανταποδώσω την φιλοξενία. Δεν θέλω να είμαι εντελώς γαϊδούρι. Από την άλλη, είναι ανάγκη να ανέβω στην πόλη κάποια στιγμή φέτος το εξάμηνο όταν έρθει ο φόρος του οχήματος, για να διαγράψω το όχημά μου. Πιθανόν να χρειαστεί να μείνω σε ξενοδοχείο, αλλά αυτό το Σαββατοκύριακο, με την αρχή των μαθημάτων την Δευτέρα είναι αδύνατον, έχουν ανέβει όλοι οι γονείς. Αρκετές σκοτουρες έχω ψάχνοντας για δουλεία, θα ξεφορτωθώ την συγκεκριμμένη όταν έρθει η ώρα της, όπως τελείωσα και με τα παππούτσια. Προς το παρόν, ας ετοιμάζω cover letters για τις θέσεις στις οποίες νιώθω τέλιος αλλά ούτε καν θα έχω απάντηση...

Προσαρμοζόμενος στην νέα κατάσταση

Σε αυτή την περίοδο υπάρχουν δύο καταστάσεις στις οποίες προσαρμόζομαι, η επιστροφή από την Ελλάδα με την αλλαγή της ώρες και ότι έχασα στην τηλεόραση 2 1/2 εβδομάδες εκτός και η νέα κατάσταση της ανεργίας. Υπάρχει ακόμα η παλαιότερη προσαρμογή της μετακόμισης, από την οποία έχει μείνει μόνο μία ουρά με το αυτοκίνητο (απ'όσο ξέρω). Αυτό που σκέφτομαι είναι ότι οι περισσότερες αιτήσεις για δουλειά που έχω κάνει είναι εκτός Τριγώνου, και έτσι είναι πιθανόν να ακολουθήσει και νέα μετακόμιση. Κατ'αρχήν η αλλαγή της ώρας είναι η ευκολότερη προσαρμογή σχετικά. Κάπου το Σάββατο κατάφερα να κοιμηθώ μετά τα μεσάνυχτα, άρα έχω πια προσαρμοστεί. Την Παρασκευή επίσης κατάφερα να γραφτώ στο σύστημα της ανεργίας της πολιτείας και την Κυριακή έκανα και το εβδομαδιαίο έντυπο για την ανεργία. Δεν δικαιούμαι επίδομα (το οποίο είναι $350) διότι ακόμα πληρώνομαι την αποζημίωση από την εταιρεία μου. Το ερώτημα που έχω είναι απλό: το επίδομα είναι για 12 εβδομάδες. Οι 12 ξεκινάνε με το που τελειώνει η αποζημίωση, ή με την απόλυσή μου; Πήγα και χτες στην έκθεση για την εργασία σε ξενοδοχείο κοντά στο πανεπιστήμιο εδώ και απογοητεύτηκα: ήταν πιο πολύ για αποφοίτους λυκείου, έψαχναν οδηγούς λεωφορείων, πωλητές κλπ. Πέραν τούτου ήταν και μικρή, μόνο καμιά 15αριά εργοδότες σε μία μικρή αίθουσα. Άδικα το άγχος. Έτσι γύρισα σπίτι και έκανα 5 ακόμα αιτήσεις για θέσεις εργασίας, σχετικότερες με το επίπεδό μου. Το πρωϊ ξυπνόντας μου ήρθε και επαφή από recruiter κατά πόσον ενδιαφέρομαι για GIS Technician εκτός Τριγώνου αλλά κοντά. Ενδιαφέρομαι τους απάντησα αν όντως ενδιαφέρεται ο εργοδότης.

Τις προηγούμενες ημέρες ήμουν απασχολημένος με τις σειρές μου, αλλά τις είδα πλέον όλες. Πήρα και νέο υπολογιστή όταν ήρθε η νέα πιστωτική, αλλά οποιος έκλεψε το νούμερό της προηγουμένης μου πέταξε μία νέα χρέωση για $0.84 στο παλιό νούμερο και η τράπεζα δεν πέρασε τον νέο υπολογιστή. Έτσι αναγκάστηκα να τον αγοράσω με την χρεωστική. Εν τέλει τα λάστιχα δεν ήθελαν αλλαγή ακόμα, αλλά σίγουρα χρειάζομαι νέα παππούτσια. Προχωράω με όλα, αλλά δεν παύω να έχω τις φυσιολογικές αμφιβολίες για το εαυτό μου που έχω σε όλες τις περιόδους της ανεργίας μου. Το σχέδιο προς το παρόν είναι να κάτσω ως τα Χριστούγεννα εδω και αν δεν έχω δουλειά να πάω οδηγόντας στους γονείς. Τουλάχιστον εκεί μπορώ να μείνω χωρίς να πληρώνω ενοίκιο...

Ανεργος στην Αμερική

Στην Αμερική η ανεργία έχει ποιοτικές διαφορές σε σχέση με την Ελλάδα. Βασικότερη αυτών είναι η ηθική, η λογική της Δεξιάς ότι αν είσαι άνεργος εσύ φταις. Αποτέλεσμα αυτών είναι ότι το κοινωνικό κράτος είναι εξαιρετικά περιορισμένο και έχει και πάρα πολλούς όρους για να πάρεις την όποια βοήθεια. Στην περίπτωσή μου όπως ανακάλυψα χτες κάνοντας την αίτηση για το επιδομα ανεργίας πρέπει τουλάχιστον 2 φορές την εβδομάδα να έρχομαι σε επαφές με εργοδότη ώστε να το δικαιούμαι. Βέβαια δεν ξέρω αν καν θα το δικαιούμαι καθότι είμαι μόνιμος κάτοικος (αντι πολίτης) και διότι η αποζημίωση απόλυσής μου είναι υψηλή, καθότι υψηλός ήταν ο μισθός μου. Σε κάθε περίπτωση χτες στο τέλος έλαβα μύνημα λάθους όταν έκανα την αίτηση και ουδέποτε έλαβα επιβεβαίωση ότι η αίτησή μου εξετάζεται. Αν δεν λάβω επιβεβαίωση ως το μεσημέρι όπου η σκούπα μου σκουπίζει, θα ξανακάνω αίτηση, και αυτή την φορά θα φέρω όλα τα χαρτιά μαζί μου αντι να τα κουβαλάω ένα ένα.

Το πρώτο και σημαντικό με την ανεργία είναι το οικονομικό. Σε γενικές γραμμές ξοδεύω περί τα $2000 τον μήνα, τα μισά για ενοίκιο, ρεύμα, ίντερνετ, αέριο κλπ, $500 για να τρώω κυρίως έξω και τα άλλα $500 σε λοιπά έξοδα, τύπου ταξίδια ή που πήγα το όχημα στο συνεργείο προχτές. Από αυτά τα έξοδα το πλέον ελαστικό είναι το φαϊ εκτός, καθότι μάλιστα έχω και τον χρόνο μπορώ να μαγειρεύω περισσότερο στον εαυτό μου, ώστε να κερδίζω και χρήμα. Από τα λοιπά έξοδα θα μπορούσα να κόψω τα ταξίδια, όχι πως έκανα παραπάνω από 1 τον μήνα αλλά υπάρχουν αρκετές ανελαστικές δαπάνες που εμφανίζονται. Πρέπει λοιπόν να αγοράσω καινούργια παππούτσια, νέο υπολογιστή και νέα λάστιχα για το όχημά μου. Επίσης από την στιγμή που δεν εργάζομαι, μπορώ μεν να μείνω στην ασφάλιση της εταιρείας μου αλλά εγώ είμαι αυτός που πρέπει να την πληρώσει όλη από την τσέπη μου. Το συμπέρασμά μου είναι ότι ουσιαστικά όταν πέσει το υπόλοιπο του λογαριασμού μου κάτω από τα $3000 καιρός είναι μάλλον να την κάνω προς του γονείς μου στην Καλιφόρνια. Αυτό όμως θα πάρει καιρό, ήδη έχω λαμβάνειν την αποζημίωση για έναν ακόμη μήνα που σημαίνει ότι το νωρίτερο που με βλέπω να αφήνω την Βόρεια Καρολίνα (και αυτό σε περίπτωση που δεν έχω τίποτα απολύτως ως τότε, ούτε καν επίδομα ανεργίας) είναι προς την εορτή των Ευχαριστιών. Σίγουρα θα χρειαστώ να ανέβω άλλη μία φορά Blacksburg για να πληρώσω τον φόρο του αυτοκινήτου και να τελειώσω με την πόλη. Η αδερφή μου λέει τώρα να πάω και ταξίδια, στο Λας Βέγκας ή στον φίλο μου στο Πόρτλαντ. Δεν τα βλέπω προς το παρόν τουλάχιστον αλλά πιος ξέρει.

Η πρώτη μου κίνηση στην ανεργία ήταν να ανανεώσω το προφίλ στα κοινωνικά δίκτυα. Μετά έκανα αιτήσεις για δουλειές στο Τρίγωνο. Ύστερα έκανα τα χαρτια για την ανεργία, αν και προς το παρόν απλά έβαλα τον εαυτό μου στην επίσιμη ιστοσελίδα για τους αναζητώντες εργασία της πολιτείας. Την Δευτέρα έχει job fair, γράφτηκα και θα πάω. Πέραν τούτου δεν ξέρω ακόμη. Έχω κάνει σε όλες τις 8 θέσεις στο Τρίγωνο που ήθελαν GIS, για τηλεπισκόπιση δεν θέλει κανένας  ούτε για γεωπόνος. Βασικό μου πρόβλημα είναι ότι έχω υπερβολικά προσόντα. Πάντως από την περυσινή μου εμπειρία, θέλω περί τις 10-20 αιτήσεις για 1 συνέντευξη. Ακόμα δεν έχω κάνει αίτηση για δουλειά εκτός της πολιτείας, αν και ο πατέρας μου μου έστειλε για μία καλή θέση στο Σαν Φρανσίσκο. Πιθανόν μετά την νέα αίτηση για το επίδομα ανεργίας να κάνω άιτηση γι'αυτην. Η ουσία είναι ότι αν θέλει 2 εργοδότες σε 2 διαφορετικές ημέρες την εβδομάδα, πρέπει παραδόξως να μειώσω τον ρυθμό των αιτήσεών μου ώστε να καλύπτω το κριτήριο! Έχω την τάση να τα στέλνω όλα 1 φορά την εβδομάδα. 3 ημέρες είμαι άνεργος, δεν υπάρχει λόγος να πέσει η διάθεσή μου ακόμα.

Τουρισμός και μεταλλεία έχουνε κοινή πορεία

Ο τίτλος της σημερινής ανάρτησης προέρχεται από πανό που είδα οδηγόντας στο Παλαιοχώρι Χαλκιδικής. Στα Μαντεμοχώρια υπήρχαν παρόμοια πανό. Αντίθετα κάτω στην παραλία τα χωριά ήταν αντίθετα. Αλλά ας το πάρω από την αρχή.

Στην Κύπρο πήγα με σκοπό μάλλον να την αποχαιρετίσω. Ωστόσο ο φίλος μου και οι φίλοι του απεδείχθησαν πολύ καλοί, οπότε υπάρχει ενδεχώμενο να ξαναπάω μελλοντικα, αν και όχι του χρόνου. Ωστόσο δεν ξέρω σε τι φάση θα είναι σε 2 χρόνια, απ'όσο ξέρω μπορεί να έχουν και κανένα παιδάκι και να μην βγαίνουν. Γενικά η έξοδος το ένα Σαββατοκύριακο που είχα ουσιαστικά ήταν μία δυσκολία. Ο χρόνος που πήγα στην Κύπρο ήταν αυτός που βόλευε το ταξίδι μου, όχι ο πιο πρόσφορος. Στην Θάσο πήγα ελπίζοντας σε καλή έξοδο, αλλά με καμία βεβαιότητα, ο κυρίοτερος λόγος ήταν ότι εκεί εχουμε εξοχικό και οφείλαμε να το επισκευθούμε για να δούμε την κατάστασή του. Παρασκευή μεσημέρι προσγειωθήκα στην Θεσσαλονίκη και η οικογένοια μου με πήρε με το πολύ γεμάτι αμάξι μας και πήγαμε στην Κεραμώτη, απ'όπου περάσαμε Λιμένα. Το φέρρυ μπωτ για Λιμένα ήταν μισοάδειο, και λαμβάνοντας υπ'όψιν ότι ήταν 31 Ιουλίου και απόγευμα, αυτό ήταν πολύ κακό σημάδι. Πέρυσι το νησί είχε βουλιάξει από τουρίστες, φέτος με τα καμώματα της νέας κυβέρνησης δυστυχώς πολλοί λιγότεροι. Σταματήσαμε σε σούπερ μάρκετ και μετά ανεβήκαμε στο σπίτι μας στο Άνω Σωτήρος, όπου βρήκαμε ότι είχανε μπει ποντίκια στα ντουλάπια. Τέλος πάντων το καθαρίσαμε και εν τέλει φάγαμε φασόλια που κουβαλούσαν οι γονείς. Όσο ήμουν Θάσο έφαγα κυρίως νηστίσημα διότι νήστευε ο πατέρας μου, αλλά το χάρηκα διότι έχω βαρεθεί το πολύ κρέας εδώ Αμερική. Την επομένη κατεβήκαμε για μπάνιο και ύστερα για λουκουμάδες στα Λιμενάρια. Σε σχέση με πέρυσι πολύ λιγότερο κόσμο, και μάλιστα σε καλύτερη εποχή. Το βράδυ βγήκα με τον πρώτο ξάδερφό μου στον Λιμένα όπου η ίδια ιστορία. Την Κυριακή πήγαμε στην Χρυσή Ακτή όπου φάγαμε και το καλύτερο μεσημεριανό όλου του ταξιδιού, σαρδέλες, ξιφίας, μύδια, γαρίδες στο γκρίλ. Μετά ανεβήκαμε στην Παναγιά και γυρίσαμε σπίτι. Τις επόμενες δύο μέρες περάσαμε πολύ χαλαρώτερα, ήρθε εν τέλει Τρίτη απόγευμα η αδερφή μου και Τετάρτη πρωϊ φύγαμε για Άγιον Όρος, όπου άφησα τον πατέρα μου και τον γαμπρό μου, και εγώ οδήγησα για τον Πειραιά περνόντας κατα λάθος από όλα τα χωριά της Χαλκιδικής.

Στην Ουρανούπολη έφαγα και το αγαπημένο μου πρωϊνό, μπουγάτσα με σοκολατούχο γάλα. Γενικά τρώω γλυκό πρωϊνό που συνήθως περιλαμβάνει γάλα, αλλά δεν είχα πρόβλημα να φάω σάντουιτς στην Κύπρο. Φαίνεται ότι είναι τοπική συνήθεια, διότι και την προηγούμενη φορά Κύπρο αυτό μου προσέφεραν. Πειραία όντας ανέβηκα στην σχολή, είδα φίλο μου και μετά εν τέλει ετοιμάστηκα για το ταξίδι Αμερική. Σήμερα έκανα και τις πρώτες αιτήσεις για δουλειά εδώ στο Ράλεϊ, περί τις εφτά με οχτώ θέσεις, ουσιαστικά όλες τις θέσεις GIS εδώ. Αύριο θα κάνω τα χαρτιά για επίδομα ανεργίας (αν δικαιούμαι) και Δευτέρα έχει job fair. Προχωράω και ελπίζω στο καλύτερο

Απολύθηκα αλλά δεν τρελαίνομαι

Στην προηγούμενη ανάρτησή μου υποσχέθηκα να μιλήσω για την Θάσο. Δυστυχώς θα καθυστερήσει, λόγω μίας πιο σημαντικής είδησης: Έχασα την δουλειά μου. Γύρισα Σάββατο βράδυ στο Ράλεϊ, πηγα Κυριακή εκκλησία (έχω και τζετ λαγκ) και σήμερα το πρωϊ πήγα στο γραφείο, πιο νωρίς από κάθε άλλη φορά. Κάθισα στο γραφείο με τον υπολογιστή, περίμενα την δουλειά, κάτι λίγο ήρθε και ήμουν και ψιλοαγχωμένος διότι δεν μου έθεταν νέα. Πάω για μεσημεριανό και μετά που γύρισα με πήρε στο γραφείο του ένα από τα αφεντικά μου. Μου λέει λοιπόν ότι δεν είναι ούτε για εκείνον ευχάριστο αλλά καθότι δεν υπάρχει δουλειά για μένα έπρεπε να με απολυσει. Θα με πληρώσουν μισθό για άλλο έναν μήνα ως αποζημίωση αλλά έπρεπε να αφήσω τον υπολογιστή, καθότι εταιρικός. Τέλος πάντων τον άφησα, δεν είχε και νόημα να κάνω φασαρία. Μου είπαν πάντως ότι είναι πρόθυμοι να μου δώσουν συστατικη επιστολή. Δεν μπορώ να πω ότι με χτύπησε κατακούτελα, με την Ολλανδέζα ήταν εντελώς απροειδοποίητο. Τουλάχιστον από αυτή την δουλειά έχω και εμπειρία πλέον απο ιδιωτικό τομέα. Η ουσία είναι τι κάνω, ιδίως από την στιγμή όπου πριν φύγω υπέγραψα για έναν χρόνο νοίκι επιπλέον. Η πρώτη μου κίνηση ήταν να ενημερώσω τα κοινωνικά δίκτυα μου. Από το linkedin βρήκα αυτη την δουλειά. Μετά κοίταξα για τι κυκλοφορεί. Ξανά έχω το ίδιο ερώτημα με πέρυσι: Βιομηχανία ή μήπως ακαδημαϊκός χώρος; Δεν ξέρω ακόμα, πάντως δεν μπορώ τον δημόσιο καθότι δεν έχω υπηκοότητα. Κοίταξα στο ίντερνετ, λίγα έχει το Ράλει αλλά θα δοκιμάσω πάλι. Πρέπει να ξανακοιτάξω το βιογραφικό μου, να το ενημερώσω και καταλλήλως να το ετοιμάσω. Πέραν αυτού βασικό πρόβλημα είναι ότι πρέπει να ετοιμάσω και cover letters. Μέσα σε όλα αυτά πρέπει να πάρω νέο υπολογιστή καθότι ο Κουρκούας είναι ακόμα παλαιότερος, η πιστωτική κάρτα μου είναι ακυρωμένη λόγω μιας περίεργης συναλλαγής στο Connecticut που δεν έκανα, συν θα πάω και το αυτοκίνητο για σέρβις άυριο. Υπάρχει μικρό ενδεχώμενο να με πάρουν πίσω και θα ξέρω την Παρασκευή (με μικρότερο μισθό σε μικρότερη θέση), αλλά προς το παρόν κοιτάω για μέλλον, δεν θα καθίσω να κλαίγομαι. Νιώθω σε ένα βαθμό δικαιωμένος που δεν έχω κάνει ανοίγματα, που φύλαγα τα λεφτά μου και ας μου έλεγε ο φίλος ότι απλά θα με θάψουν σε μεγάλο φέρετρο για να χωρέσουν όλα τα λεφτά μου. Αντι να αφοράσω νέο όχημα θα προσπαθήσω απλά να τα βγάλω πέραν κάτι μήνες. Με τα νέα και ωραία έπιπλά μου όμως αν είναι να μετακομίσω (όπως φαίνεται πιθανότερον αυτή την στιγμή) δεν ξέρω τι θα κάνω. Ας βρω δουλειά όμως πρώτα και μετά βλέπω...

Ταξίδι Κύπρο και Ελλάδα

Ένας από τους βασικούς λόγους που ήρθα Ελλάδα ήταν και για να απαντήσω στο ερώτημα γιατί μετά από όλα αυτά που έχουν γίνει το τελευταίο εξάμηνο ο Τσίπρας είναι ακόμα δημοφιλής. Τουλάχιστον το ερώτημα αυτό απαντήθηκε: πολύς κόσμος ρίχνει την ευθύνη για όσα έχουν γίνει όχι σε αυτόν και τους επιτελείς του αλλά στους προηγούμενους και τους Ευρωπαίους. Για να πω την αλήθεια δεν μπορώ να πω ότι είμαι ή ξεκίνησα αντικειμενικά με αυτή την κυβέρνηση, όπως και με όλες τις προηγούμενες. Με εξαίρεση ορισμένες λίγες αναρτήσεις του τύπου για το 1989 που έψαξα να βρω πολλαπλές πηγές, στο ιστολόγιο αυτό γράφω την υποκειμενική μου γνώμη για όλα.

Πέμπτη μεσημέρι, αφου απάντησα σε ορισμένα e-mail πήγα στο αεροδρόμιο. Το Duty Free του Dulles είναι αστείο σε μέγεθος και ακριβό αλλά αγόρασα σοκολάτα, έστω και αν αργότερα το μετάνιωσα. Μπήκα σεαεροπλάνο και στην πτήση είδα τέσσερεις ταινίες, με την ηλικία της ταινίας να πέφτει όσο περνούσε η ώρα. Η τελευταία ήταν για παιδιά στο εξωλεκτικό στάδιο. Μόσχα προσγεώθηκα στις 1 το πρωϊ Ανατολικής ακτής αλλά 8 το πρωϊ Μόσχας, και είχα πολύ περίεργη σχέση με την ώρα. Εν τέλει απόγευμα τοπική κατάφερα και ξάπλωσα, και κοιμήθηκα λίγη ώρα. Μετά η πύλη άρχισε να γεμίζει Κινέζους για την διπλανή πύλη που είχε πτήση για Καντώνα. Όχι πως δεν είχε πολλούς Κινέζους και Κορεάτες η πτήση για Αθήνα, το ίδιο είχε γίνει πέρυσι. Γενικά η Μόσχα είχε αρκετό πλούσιο κόσμο από φτωχές χώρες, που στην Ελλάδα δύσκολα τους δεχόμαστε διότι φοβόμαστε μην μεταναστεύσουν. Φτάνω σπίτι μεσάνυχτα Παρασκευής προς Σάββατο, με παίρνει ο ύπνος στις 1 και ξυπνάω στις 5. Το jet lag είναι δύσκολο. Γενικά το Σαββατοκύριακο είχε μία σχετική ξεκούραση καθότι ετοιμαζόμουν για το ταξίδι για την Κύπρο Δευτέρα χαράματα.

Η γενική ιδέα μου φέτος για αυτές τις 11 ημέρες διακοπών ήταν να κάνω ότι πέρυσι δεν είχα καταφέρει να κάνω και να ευχαριστηθώ το δυνατόν το Ελληνικό καλοκαίρι. Πέρυσι δεν μπόρεσα να πάω Κύπρο και Άγιον Όρος. Πιο δύσκολο από τα δύο είναι η Κύπρος, στο Άγιον Όρος η δυσκολία είναι με τα μεταφορικά παρά τιποτ'άλλο. Είχα την τύχη να συμπίπτει ο Κύπριος φίλος μου στις διακοπές, ο οποίος ήταν και πρόθυμος να με φιλοξενήσει. Υπήρχε μια περίοδος της ζωής μου όπου ήθελα να γίνω Κύπριος. Ήταν η φάση όταν είχα εντυπωσιαστεί με τα συλλογικά αρδευτικά δίκτυα της Κύπρου, όταν είχα γνωρίσει τις πολυ καλές κορούες του Montpellier και όταν προσπάθησα να κάνω το διδακτορικό μου στην Κύπρο. Δυστυχώς η υπόθεση αυτή δεν μου κάθισε για λόγους περισσότερο έξω από τον έλεγχό μου, ήθελα όμως να περάσω και να κλείσω σε ένα βαθμό αυτό το κεφάλαιο. Ετσι απεφάσισα να περάσω ένα τμήμα των διακοπών στην Κύπρο, χρονικά ρυθμισμένο κατα τέτοιο τρόπο ώστε κατά το δυνατόν να μην είναι εμπόδιο στην οικογένειά μου να με δει. Διάλεξα να πάω Δευτέρα με Παρασκευή, με την λογική ότι οι δύο ακραίες ημέρες θα ήταν χαμένες και ότι θα έβλεπα δύο από αυτές τις ημέρες δύο κορούες. Η μία ήταν όντως διαθέσιμη και με είδε, η άλλη μετακόμισε προ ενός μήνα Λονδίνο! Δεν επιθυμούσα να είμαι το μεγάλο βάρος στον οικοδεσπότη μου, αλλά όπως απεδείχθει ο οικοδεσπότης και η οικογενειά του επιθυμουσαν να με φιλοξενήσουν ενθερμα. Εκ των υστέρων όφειλα να είχα προσέξει καλύτερα τις πτήσεις, διότι εν τέλει δεν περιελάμβανε το εισιτήριο βαλίτσες, αλλά από την στιγμή που την είχα φέρει στο αεροδρόμιο δεν μπορούσα να μην την πάρω. Αν μη τι άλλο είχα και κρασί για δώρο. Φτάνω στην Λάρνακα και με παίρνει ο φίλος και με οδηγεί στο σπίτι του Λευκωσία. Το "ωραίο" ήταν ότι δύο άνθρωποι στο ταξίδι αυτό με ρωτήσαν τι στο καλό πήγαινα να κάνω Λευκωσία καλοκαίρι. Μα πηγαινα να δω τον φίλο μου. Με έβγαλε για καφέ όπου γνώρισα φίλους του, μετά σπίτι τους γονείς τους, σε σπίτι φίλου του το βράδυ και ύστερα επιτέλους για πρώτη φορά σε αυτό το ταξίδι κοιμήθηκα κανονικά την νύχτα.

Την επομένη είχα συννενοηθεί και πήγα Λεμεσσό και είδα την κόρη με την οποία έκανα παρέα Montpellier. Γενικά στους 13 μήνες στο Montpellier δεν μπορώ να πω ότι έκανα και πολλές παρέες, η συγκεκριμένη κόρη ήταν αρκετά κακομαθημενη θα έλεγα και οι άλλες την είχαν μαλλον απωθήσει. Οι άλλες όμως οι καλομαθημένες δεν μπορώ να πω ότι μου έκαναν καθημερινή παρέα. Σε τελική ανάλυση η κοπέλα σταδιακά είχε οριμάσει ως άτομο, συν το οτι ήταν και ένα αρκετά καλό σχολείο για το κακομαθημένο παλιοκόριτσο που γνώρισα Blacksburg. Μονο που Λεμεσιανή φίλη ωρίμασε, η άλλη όχι. Την είδα και ψιλοτρόμαξα όπως την είδα να έχει λεπτύνει. Μου είπε ότι η γιαγιά της πλέον μένει μαζί τους και την φροντίζει. Έπιασε καλή δουλειά πια και είναι μάνατζερ αν και βγάζει λιγότερα από εμένα. Είχε να πάει και αλλού μετά, και εγώ με την σειρά μου έκανα βόλτα στον Άγιο Τύχωνα και την Γερμασόγεια, εώς ότου με πήρε ο φίλος μου. Την επομένη ανεβήκαμε με την οικογένειά του στο Τρόοδος, καθότι οι γονείς του είναι ορεσίβιοι Κύπριοι και έτσι πήγαμε και είδαμε τα σπίτια του, αλλά και του Κύκκου. Να πω την αλήθεια ζαλίστηκα από τις στροφές. Το βράδυ πήγαμε με τους φίλους του περίπατο, κάτι που στα Κυπριακά σημαίνει βόλτα με αυτοκίνητο (και όχι με τα πόδια). Οδηγούσε φίλος του μέσα στα σοκάκια της εντός των τοιχών Λευκωσίας, το οποίο αν το έκανα εγώ θα μου προκαλούσε άγχος και αγωνία. Δεν μου αρέσει που δεν μου αρέσει η οδήγηση, σε στενούς δρόμους ακόμα λιγότερο. Ευτυχώς δεν οδηγούσα. Την επομένη πήγαμε στον Πρωταρά για μπάνιο. Είχα φορέσει το μαγιό, είχε ανοιχτό και το air condition και το τελικό αποτέλεσμα ήταν ότι κρύωνα στο όχημα. Η μάνα μου το παθαίνει τακτικά όταν έχει κλιματισμό αλλά για μένα ήταν η πρώτη φορά που όχι απλά κρύωνα από το ψύχος αλλά ενιωσα ζαλάδα και με πείραξε ο κλιματισμός. Για να μην πειράξει χειρότερα βγαίνοντας, μπήκα το δυνατόν νωρίτερα στην θάλασσα. Μετά από ένα γεύμα γυρίσαμε Λευκωσία, και το βράδυ είδαμε το αγώνα της Ομόνοιας με τους φίλους του, οι οποίοι αναρωτιόνταν γιατι δεν μπορούσα να καθίσω παραπάνω και να βγω μαζί τους την επομένη. Την επομένη πέταξα Θεσσαλονίκη, απ'όπου πήγαμε οδικώς οικογενιακώς Θάσο, αλλά αυτό το αφήνω για την επόμενη φορά.

Η φιλοξενία του φίλου μου ήταν εξαιρετική, σε σημείο που νιώθω σε ένα βαθμό άσχημα διότι ξέρω ότι δεν μπορώ να του την ανταμείψω με το ίδιο τρόπο στο Raleigh. Οι γονείς του με τάιζαν πολύ, εγώ δεν είμαι και τόσο καλός στο μαγείρεμα, δεν μπορώ να του προσφέρω τόσο σπιτικό φαϊ. Ωστόσο ο φίλος μου είπε και την γνώμη του για τον χαρακτήρα μου και για αυτά που έχω κάνει και τον φόβισαν. Το κάθε άτομο είναι προϊόν των εμπειριών και της ανατροφής του. Θυμάμαι πολύ έντονα την δεύτερη χρονιά στην Αμερική όταν πήγαινα στην 1η γυμνασίου, όταν το Ναυτικό μας είχε μειώσει πολύ τα λεφτά που μας έδινε και είχαμε αρκετά σοβαρή οικονομική στενότητα. Το ίδιο είχε συμβεί και αφού γυρίσαμε, εώς ότου ο πατέρας μου έβγαλε αρκετά από το ιατρείο ώστε να πάρουμε μία καποια ανάσα. Και το ιατρείο πάλι πήρε αρκετό χρόνο να το ξεχρεώσουμε, αν μη τι άλλο η οικονομική άνεση της οικογενείας μας ουσιαστηκά ήρθε αφού μπηκα πανεπιστήμιο. Πολύ απλά έχω μάθει να ζω με περιορισμένα οικονομικά μέσα, κατι που ήταν αρκετά χρήσιμο όταν εγώ ήθελα να ζήσω από τον μισθό μου χωρίς να ζητάω λεφτά συνέχεια από τους γονείς μου. 5 χρόνια Blacksburg μου έδωσαν λεφτά μόνο για να πάρω το αμάξι και μετά για τα έξοδα της πράσινης κάρτας, για όλα τα υπόλοιπα συμπεριλαμβανομένων και των εισιτηρίων διακοπων τα έβγαλα μόνος μου από τον μισθό και τις υποτροφίες που πήρα. Ως προς την οδήγηση, όσοι με ξέρουν γνωρίζουν οτι την όλη διαδικασία την αντιπαθώ και ότι προτιμώ τα ΜΜΜ. Ωστόσο θα το κάνω όταν δεν υπάρχει άλλος τρόπος, όπως συμβαίνει συχνά στην Αμερική. Ειμαι αρκετά γρήγορος οδηγός στους Ελληνικούς δρόμους, στους Αμερικανικούς όμως βάζω cruise control όχι από τσιγκουνιά αλλά για να μην φάω πρόστιμο για το όριο ταχύτητας. Έχω βγάλει σε αρκετές περιπτώσεις το cruise control και το αποτέλεσμα ήταν ότι πήγαινα πολύ ταχύτερα από το αμερικανικό όριο, και έχω ήδη φάει δύο κλήσεις όταν δεν είχα cruise control. Ναι ήταν λάθος όταν προσπέρασα τότε εκείνο το φορτηγό που με πήρε το κατώρευμα του, αλλά αν κάτι έχω μάθει στους κατσικοδρόμους που λέμε εθνική και επαρχιακή οδό στην Ελλάδα είναι το πως να ανακτώ τον έλεγχο της ταχύτητας: στην Ελλάδα είναι εξαιρετικά έυκολο να βγεις εκτός σε μερικές κακές στροφές ή σε κακές λακκούβες, δεν χαίρομαι αλλά μου έχει συμβεί και πλέον ξέρω τι να κάνω. Αυτό όμως που με πείραξε πραγματικά ήταν όταν είπε ο φίλος μου ότι του ζήτησα λεφτά για να τον πάω στο νοσοκομείο σε τακτικό ιατρείο. Δεν θυμάμαι να έχω κάνει κάτι τέτοιο, έχω πάει πολλές φορές φίλους στο Ρόανοουκ και το να πω κάτι τέτοιο στον άνθρωπο με το οποίο έβγαινα κάθε ΣΚ ήταν εντελώς γαϊδουριά και πυρηνική λύση. Η αχνή μνήμη μου είμαι ότι όταν με ρώτησα και καλά πόσο θα σου βγει το ταξίδι του είπα ένα νούμερα, πράγμα το οποίο είναι εξαιρετικά λογικό για συμβασιούχο γεωπόνο. Δυστυχώς ο κλάδος μου αποτελείτε απο ψωμοζητούντες, δεν είμαστε πολιτικοί μηχανικοί με τις τεχνικές εταιρείες, έχουμε πολλούς λιγούρηδες και η νοοτροπία σου κολλάει. Όλοι οι πάλαι ποτε συμβασιούχοι ξέρουν πόσο κάνει μία χιλιομετρική απόσταση σε κόστος διότι την χρεώναμε στην υπηρεσία. Δεν σημαίνει ότι είχα πρόθεση να του την χρεώσω, απλά ότι ήξερα πόσο κάνει. Οπως είπα στην αρχή, εδω γράφω την πραγματικότητα όπως υποκειμενικά εγώ την θυμάμαι. Αν όντως εννόησε έτσι την ατάκα μου, είμαι εντελώς γαϊδούρι. Καλόν όμως είναι να μου λένε όλα αυτά τα αμαρτήματα, ακούσια και εκούσια, για να τα αποφέυγω παρα να τα κρατάνε μέσα τους.