Η συγκεκριμμένη ανάρτηση άργησε, διότι έλειπα εκτός στο Blacksburg. Ως προς αυτό το ταξίδι θα γράψω αργότερα, αλλά έχω να πω ότι όταν είμαι με παρέα και περνάω καλά, δύσκολα γράφω αναρτήσεις. Η είδηση του δημοψηφίσματος με βρήκε ενώ πήγαινα στο Blacksburg. Με το που έφτασα κάθισα με τους φίλους μου και περάσαμε ώρες κοιτώντας τις ειδήσεις και συζητόντας. Εώς σήμερα μάλιστα δεν ήταν βέβαιο ότι καν θα γίνει το δημοψήφισμα, και δεν ήταν απλά πυροτέχνημα με σκοπό καλύτερους όρους. Το παλαβότερο όλων είναι ότι σήμερα, ο Τουσκ πρότεινε να δεχτεί άλλον έναν όρο της Ελλάδος αρκεί να μη γίνει το δημοψήφισμα. Λαμβάνοντας υπ'όψιν ότι η διαφωνία στο τέλος είχε περιοριστεί σε 3 σημεία, και ήδη πριν την ανακύρηξη η Ευρώπη είχε δεχτεί τον ΦΠΑ, πραγματικά δεν υπήρχε ανάγκη να γίνει. Πέραν τούτου το ερώτημα του δημοψηφίσματος είναι αντισυνταγματικό, η πρόθεση ήταν να μη γίνει στην Ελλάδα αντίστοιχο με το Καλιφορνέζικο Proposition 13 που απαγορεύει ουσιαστικά να αυξηθούν οι φόροι. Το δεδομένο πάντως είναι ότι αυτή τη στιγμή μάλλον θα γίνει το δημοψήφισμα, όποτε καλό θα ήταν να αναλύσω πως οδηγηθήκαμε εώς εκεί και το πραγματικό του διακύβευμα.
Όταν ήμουν παιδάκι την δεκαετία του 1980, θυμάμαι τον πατέρα μου να υποστηρίζει ότι όλα αυτά τα παλαβά που γίνονταν στο όνομα της δημόσιας παιδείας, υγείας κλπ τα οποία οδηγούσαν εν τέλει τον κόσμο στον ιδιωτικό τομέα μπας και έχει αξιοπρέπεια και σχολεία ανοιχτά ήταν οργανωμένο σχέδιο από τους αυτοαποκαλούμενους υπηρέτες του λαού, εργαζόμενου κλπ με σκοπό να καταστρέψουν το δημόσιο και να οδηγήσουν τον κόσμο στον ιδιωτικό τομέα. Την συγκεκριμένη θεωρία (την οποία εγώ δεν πίστεψα ποτέ) την εγκατέλειψε κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 1990, όταν μάλλον πήρε προαγωγή σε θέσεις ευθύνης και είδε πιο καλά πως λειτουργούσαν τα πράγματα. Η δική μου ερμηνεία πάντα ήταν πιο ταπεινή, οι διάφορες πράσινες (και γαλάζιες, αυτοί απλά ήταν λιγότερο στην εξουσία) μαφίες που λυμαίνονταν την χώρα ήταν τόσο αδίστακτες στον ανταγωνισμό τους για εξουσία και χρήμα που ήταν πρόθυμοι να διαλύσουν αυτό που υποτίθεται υπερασπίζονταν για να κερδίσουν πλεονέκτημα υπέρ του εαυτού τους, της συνιστώσας τους ή του κόμματος τους. Η ιδεολογική τρομοκρατία κατά των ελεύθερων αγορών δεν ήταν μόνο λόγω του ιδεολογικού κλίματος της Μεταπολίτευσης αλλά και λόγω ενός πραγματικού φόβου της απώλειας της όποιας εξουσίας έχουνε. Θυμάμαι πολύ καλά άρθρα που είχαν δημοσιευθεί στις (οικονομικές περισσότερο) εφημερίδες την εποχή της ιδιωτικοποίησης της Ιωνικής Τράπεζας, που περιέγραφαν τον πόνο των πράσινων κυρίως συνδικαλιστών στο τι εξουσία ποια θα έχουν αν ιδιωτικοποιηθεί ο τραπεζικός τομέας. Η απάντηση που έλεγαν είναι ότι ο Σημίτης μπορούσε να βρει θέση για καμιά 100-150 αρχηγούς του κινήματος, αλλά οι υπόλοιποι επρόκειτο να παραμερισθούν λόγω των αλλαγών στην δομή της ελληνικής οικονομίας. Αυτοί οι παραμερισμένοι κρατικοδίαιτοι, οι οποίοι σιτίστηκαν από τον δημόσιο κορβανά τις εποχές των παχιών αγελάδων και τώρα που ο κορβανάς άδειασε βρέθηκαν χωρίς αντικείμενο και εξουσία είναι αυτοί που μαζικοποίησαν τον ΣΥΡΙΖΑ.
Τρία μαζικά κινήματα είναι αυτά που καθορίζουν εώς τώρα την κρίση. Το πρώτο είναι τα Δεκεμβριανά, μία τυφλή έκρηξη οργής της νεολαίας της οποίας της έμαθαν ότι μέσω αγώνα όλα γίνονται η οποία όμως έβλεπε ότι όσα προσόντα και να αποκτούσες δεν είχες μέλλον στις ελληνικές συνθήκες. Η αντίδραση ήταν η τυφλή βία, και όπως και σε πολλές παρόμοιες οχλαγωγικές εκδηλώσεις του εσωτερικού και του εξωτερικού υπήρξαν και ορισμένοι που επιδίωξαν να καθοδηγήσουν το κίνημα προς το δικό τους συμφέρον. Το δεύτερο κίνημα ήταν οι Αγανακτισμένοι, που εμφανίστηκαν από το πουθενά από το facebook και μαζικοποιήθηκαν διότι είχαν λαϊκή βάση. Μόνο που η αγανάκτηση δεν ήταν ενιαία. Η κάτω πλατεία ήταν αγανακτισμένη που η κατάσταση δεν ήταν όπως την εποχή των παχιών αγελάδων με τους διάφορους απίθανους με την όποια εξουσία είχαν να μοιράζουν θέσεις και δουλειά και ήμασταν αναγκασμένοι να συμμαζέψουμε τα οικονομικά. Η άνω πλατεία ήταν αγανακτισμένη που επιτρέψαμε να γίνει ένα τέτοιο κράτος που μας έφερε στην κατάσταση της υποτέλειας, που ακριβώς αφήσαμε τους διάφορους απίθανους να μοιράζουν χρήμα και εξουσία αντί να έχουμε αξιοκρατία. Το τρίτο κίνημα το είδαμε με τα συλλαλητήρια της προηγούμενης εβδομάδας και πλέον με το Ναι εναντίον του Οχι. Έχουμε ουσιαστικά την άνω πλατεία (Ναι) εναντίον της κάτω πλατείας (Όχι).
Ο Τσίπρας αρνήθηκε να κάνει εν τέλει την κωλοτούμπα, αν και έφτασε πολύ κοντά. Η αλήθεια είναι ότι οι εκτιμήσεις του για το πρόγραμμά του δεν του βγήκαν, αλλά αντι να προσαρμώσει το πρόγραμμα προτίμησε την ιδεολογική καθαρότητα. Το ίδιο βγήκε τώρα και με το δημοψήφισμα, αντι να εφαρμώσει μία πολιτική αντίθετη στην καταστατική ιδεολογία του ΣΥΡΙΖΑ, προτίμησε την ιδεολογική καθαρότητα, όσο καταστροφική και αν είναι προς την χώρα. Η πραγματικότητα οφείλει να προσαρμοστεί στην ιδεολογία, όχι το αντίθετο. Φαίνεται ότι το μέχρι τέλους θα κερδίσει το Ναι. Βλεπουμε, έχω πεσει έξω πολλές φορές στις πολιτκές μου εκτιμήσεις.
Όταν ήμουν παιδάκι την δεκαετία του 1980, θυμάμαι τον πατέρα μου να υποστηρίζει ότι όλα αυτά τα παλαβά που γίνονταν στο όνομα της δημόσιας παιδείας, υγείας κλπ τα οποία οδηγούσαν εν τέλει τον κόσμο στον ιδιωτικό τομέα μπας και έχει αξιοπρέπεια και σχολεία ανοιχτά ήταν οργανωμένο σχέδιο από τους αυτοαποκαλούμενους υπηρέτες του λαού, εργαζόμενου κλπ με σκοπό να καταστρέψουν το δημόσιο και να οδηγήσουν τον κόσμο στον ιδιωτικό τομέα. Την συγκεκριμένη θεωρία (την οποία εγώ δεν πίστεψα ποτέ) την εγκατέλειψε κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 1990, όταν μάλλον πήρε προαγωγή σε θέσεις ευθύνης και είδε πιο καλά πως λειτουργούσαν τα πράγματα. Η δική μου ερμηνεία πάντα ήταν πιο ταπεινή, οι διάφορες πράσινες (και γαλάζιες, αυτοί απλά ήταν λιγότερο στην εξουσία) μαφίες που λυμαίνονταν την χώρα ήταν τόσο αδίστακτες στον ανταγωνισμό τους για εξουσία και χρήμα που ήταν πρόθυμοι να διαλύσουν αυτό που υποτίθεται υπερασπίζονταν για να κερδίσουν πλεονέκτημα υπέρ του εαυτού τους, της συνιστώσας τους ή του κόμματος τους. Η ιδεολογική τρομοκρατία κατά των ελεύθερων αγορών δεν ήταν μόνο λόγω του ιδεολογικού κλίματος της Μεταπολίτευσης αλλά και λόγω ενός πραγματικού φόβου της απώλειας της όποιας εξουσίας έχουνε. Θυμάμαι πολύ καλά άρθρα που είχαν δημοσιευθεί στις (οικονομικές περισσότερο) εφημερίδες την εποχή της ιδιωτικοποίησης της Ιωνικής Τράπεζας, που περιέγραφαν τον πόνο των πράσινων κυρίως συνδικαλιστών στο τι εξουσία ποια θα έχουν αν ιδιωτικοποιηθεί ο τραπεζικός τομέας. Η απάντηση που έλεγαν είναι ότι ο Σημίτης μπορούσε να βρει θέση για καμιά 100-150 αρχηγούς του κινήματος, αλλά οι υπόλοιποι επρόκειτο να παραμερισθούν λόγω των αλλαγών στην δομή της ελληνικής οικονομίας. Αυτοί οι παραμερισμένοι κρατικοδίαιτοι, οι οποίοι σιτίστηκαν από τον δημόσιο κορβανά τις εποχές των παχιών αγελάδων και τώρα που ο κορβανάς άδειασε βρέθηκαν χωρίς αντικείμενο και εξουσία είναι αυτοί που μαζικοποίησαν τον ΣΥΡΙΖΑ.
Τρία μαζικά κινήματα είναι αυτά που καθορίζουν εώς τώρα την κρίση. Το πρώτο είναι τα Δεκεμβριανά, μία τυφλή έκρηξη οργής της νεολαίας της οποίας της έμαθαν ότι μέσω αγώνα όλα γίνονται η οποία όμως έβλεπε ότι όσα προσόντα και να αποκτούσες δεν είχες μέλλον στις ελληνικές συνθήκες. Η αντίδραση ήταν η τυφλή βία, και όπως και σε πολλές παρόμοιες οχλαγωγικές εκδηλώσεις του εσωτερικού και του εξωτερικού υπήρξαν και ορισμένοι που επιδίωξαν να καθοδηγήσουν το κίνημα προς το δικό τους συμφέρον. Το δεύτερο κίνημα ήταν οι Αγανακτισμένοι, που εμφανίστηκαν από το πουθενά από το facebook και μαζικοποιήθηκαν διότι είχαν λαϊκή βάση. Μόνο που η αγανάκτηση δεν ήταν ενιαία. Η κάτω πλατεία ήταν αγανακτισμένη που η κατάσταση δεν ήταν όπως την εποχή των παχιών αγελάδων με τους διάφορους απίθανους με την όποια εξουσία είχαν να μοιράζουν θέσεις και δουλειά και ήμασταν αναγκασμένοι να συμμαζέψουμε τα οικονομικά. Η άνω πλατεία ήταν αγανακτισμένη που επιτρέψαμε να γίνει ένα τέτοιο κράτος που μας έφερε στην κατάσταση της υποτέλειας, που ακριβώς αφήσαμε τους διάφορους απίθανους να μοιράζουν χρήμα και εξουσία αντί να έχουμε αξιοκρατία. Το τρίτο κίνημα το είδαμε με τα συλλαλητήρια της προηγούμενης εβδομάδας και πλέον με το Ναι εναντίον του Οχι. Έχουμε ουσιαστικά την άνω πλατεία (Ναι) εναντίον της κάτω πλατείας (Όχι).
Ο Τσίπρας αρνήθηκε να κάνει εν τέλει την κωλοτούμπα, αν και έφτασε πολύ κοντά. Η αλήθεια είναι ότι οι εκτιμήσεις του για το πρόγραμμά του δεν του βγήκαν, αλλά αντι να προσαρμώσει το πρόγραμμα προτίμησε την ιδεολογική καθαρότητα. Το ίδιο βγήκε τώρα και με το δημοψήφισμα, αντι να εφαρμώσει μία πολιτική αντίθετη στην καταστατική ιδεολογία του ΣΥΡΙΖΑ, προτίμησε την ιδεολογική καθαρότητα, όσο καταστροφική και αν είναι προς την χώρα. Η πραγματικότητα οφείλει να προσαρμοστεί στην ιδεολογία, όχι το αντίθετο. Φαίνεται ότι το μέχρι τέλους θα κερδίσει το Ναι. Βλεπουμε, έχω πεσει έξω πολλές φορές στις πολιτκές μου εκτιμήσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου