Από τον σοσιαλισμό στην χλιδή, η αλλαγή του κυρίαρχου υποδείγματος της Μεταπολίτευσης

Σε αυτή την περίοδο έχω καταφέρει και διαβάζω το βιβλίο "τα παλικάρια τα καλά σύντροφε τα σκοτώνουν" του κ Τζανακάρη, οικογενειακού μας φίλου. Το βιβλίο ασχολείται με το τέλος της ληστοκρατίας στην Ελλάδα, κατά την περίοδο ανάμεσα στην Μικρασιατική Καταστροφή και την πτώση της τελευταίας κυβέρνησης Βενιζέλου. Η συγκεκριμένη περίοδος έχει αντιστοιχείες με την σημερινή, βλέπουμε ένα Ελληνικό κράτος χρεωκοπημένο, βυθισμένο σε μία φοβερή αστάθεια προκαλούμενη από το άγος της Καταστροφής και το ερώτημα ποίον βάραινε η ευθύνη, με διαπλεκόμενες υπόγειες σχέσεις ανάμεσα στην εξουσία και την παρανομία που, βασικότερο όλων, είχε βρεθεί με νεκρό το όραμα της Μεγάλης Ιδεάς να μην έχει ιδεολογικό μπούσουλα και όραμα. Αυτή είναι η περίοδος που ουσιαστικά εμφανίζεται η αριστερή ιδεολογία στην Ελλάδα. Γενικότερα όμως αν και υπήρχαν σοσιαλίζουσες τάσεις σε τμημα της νεολαίας η όλη ιδεολογία της Αριστεράς ήταν περιθωριακή μέχρι και την ίδρυση του ΕΑΜ. Το Παλλαϊκό Μέτωπο είχε ποσοστά της τάξης του 5% προπολεμικά. Ο μαρξιστική ιδεολογία στις διάφορες εκφράσεις της έγινε οικεία στην Ελληνική κοινωνία ουσιαστικά κατά την διάρκεια της Κατοχής. Εφόσον το ΚΚΕ είχε αποφασίσει την κανονική ενσωμάτωση στο πολιτικό σύστημα αντί της ένοπλής πράξης πιθανόν να είχε γίνει ΑΚΕΛ. Ωστόσο δεδομένης της καταπίεσης της συγκεκριμένης ιδεολογίας εκτός του Ανατολικού μπλοκ (ή μάλλον εκτος ΕΣΣΔ, το ανατολικό μπλοκ αναδύεται εκείνη την περίοδο) και της γενικότερης αντιπάθειας προς τα λαϊκά κινήματα που δεν ήλεγχε πλήρως (βλέπε καταδίκη της εξέγερσης του Πολυτεχνείου) το ΚΚΕ δεν θα επέλεγε την πολιτική διαδικασία εάν δεν οδηγούσε σε απόλυτη κυριαρχία του στην πολιτική ζωή μεταπολεμικά. Το ΚΚΕ συμμετείχε στην κυβέρνηση εθνικής εννότητας της απελευθέρωσης με σκοπό εν τέλει να πάρει την εξουσία εκδιώκοντας τα αστικά κόμματα, κατά τον τρόπο που οι κυβερνήσεις εθνικής εννότητας της απελευθέρωσης στην Ανατολική Ευρώπη εν τέλει κατέληξαν σε μονοκομματικές Λαϊκές Δημοκρατίες. Τα Δεκεμβριανά ξεκίνησαν ώς προσπάθεια να επιβάλλουν με διαδηλώσεις και καταλήψεις το πάνω χέρι στις δυνάμεις της αριστεράς, μόνο που η αντίδραση του ελληνικού κράτους σε καταλήψεις εν έτει 1944 ήταν οι σφαίρες. Ο Εμφύλιος ξέσπασε 2 χρόνια αργότερα όχι μόνο λόγω της άγρια καταπίεσης της αριστεράς αλλά και επειδή το ΚΚΕ σε καμία περίπτωση δεν έκανε προσπάθεια να ενσωματωθεί στο πολιτικό σύστημα της εποχής έστω και ως η μόνιμη αντιπολίτευση, μόνη του επιθυμία ήταν η εξουσία. Όσο και αν δεν αρέσει να το ακούνε οι αριστεροί ο ΔΣΕ έχασε επειδή ο Ελληνικός λαός δεν ήθελε η Ελλάδα να γίνει Λαϊκή Δημοκρατία, αν όντως ο Ελληνικός λαός την δεκαετία του 1940 τους ήθελε στην εξουσία θα πύκνωνε τις δυνάμεις του ΔΣΕ λιποτακτόντας από τον Εθνικό Στρατό αντί να βλέπει βίαια στρατολογημένους του ΔΣΕ (μήπως όμως και του Εθνικού Στρατού δεν είχα στρατολογηθεί βίαια;) να λιποτακτούν προς τον Εθνικό στρατό. Η κατεξοχήν περίοδος που η αριστερή ιδεολογία άρχισε να γίνεται αρεστή στον Ελληνικό λαό ήταν η περίοδος της καταπίεσης της. Ο Ελληνικός λαός δεν άκουγε τόσο σοφές φωνές πνευματικών ανθρώπων τύπου Παναγιώτης Κανελλόπουλος να του λέει ότι δεν είναι απελευθέρωση αλλά καταπίεση, έβλεπε την καταπίεση του χωροφύλακα και συμπονούσε την καταπιεζόμενη ιδεολογία, όπως νωρίτερα συμπονούσε τους λήσταρχους παρότι εν τέλει αυτοί καταπίεζαν τους χωρικούς.

Η ακροδεξία στο μετεμφυλιακό κράτους λειτουργούσε ως το μακρύ χέρι της κρατικής Δεξιάς. Οι διάφοροι παρακρατικοί είχαν χαλαρή σχέση με το επίσημο δεξιό κράτος και εξουδετέρωναν με βρώμικα μέσα διάφορα προβλήματα που αυτό εμφάνιζε στην πορεία του, ιδίως κομματικής φύσεως. Το πραξικόπημα έγινε όταν φάνηκε ότι το Κέντρο θα ανέβαινε στην εξουσία μόνιμα και σταθερά, και θα έχανε η ακροδεξία την σχέση της με την εξουσία και τα προνόμιά της. Όταν κατέρρευσε η χούντα ενδυναμώθηκαν οι αντίθετες δυνάμεις της όπως η αριστερά. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν το κατεξοχήν άτομο που η Χούντα υποστήριζε ότι εμπόδιζε από την εξουσία με αποτέλεσμα όταν ανέβηκε στην εξουσία να έχει μία πολύ ισχυρότερη εντολή να εφαρμώσει το πρόγραμμά του σχέση με το αν δεν είχε γίνει η δικτατορία. Η αριστερά έπαιζε ιδεολογικά στην μεταπολίτευση εν ου παίκτοις. Είμαι βέβαιος ότι αναγνώστες μου θα υποστηρίξουν ότι το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν αριστερά τύπου ΚΚΕ και ΚΚΕ Εσ. αλλά αν ο Ελληνικόε λαός ήθελε καθαρή διεθνιστική αριστερά θα την είχε επιλέξει. Ο ελληνικός λαός επέλεξε τον αριστερό και εθνικό λόγο και πράξη του ΠΑΣΟΚ. Ναι μεν κανένας δεν ήξερε τι ήταν ο Τρίτος Δρόμος για τον Σοσιαλισμό (ούτε ο Ανδρέας) ούτε ποιος ήταν ο προορισμός του (η αίσθηση μου είναι κάτι μεταξύ Γαλλίας και Σουηδίας) αλλά σίγουρα υιοθέτησε ως ανάπτυξη και εκσυγχρονισμό την ιδεολογία και πράξη του Μεγάλου Κρατους. Η κατάρρευση του Υπαρκτού Σοσιαλισμού μετά μάλιστα από λαϊκές εξεγέρσεις ήταν ιδεολογικό σοκ αντίστοιχο της κατάρρευσης της Μεγάλης Ιδέας, πάλι ο Ελληνικός λαός βρέθηκε χωρίς κυρίαρχο ιδεολογικό μπούσουλα. Ο φιλελευθερισμός του Μητσοτάκη σε καμία περίπτωση δεν απέκτησε ιδεολογικές ρίζες στον Ελληνικό λαό, ο Καραμανλής ο Β ανέβηκε στην εξουσία αφότου τον νομιμοποίησε ιδεολογικά η μπασταρδεμένη εφαρμογή του από τον Σημιτικό εκσυγχρονισμό κυρίως επειδή ο Ελληνικός λαός είχε κουραστεί τη σύψη του ΠΑΣΟΚ. Το σύνθημα της ανάπτυξης και εκσυγχρονισμού που ανάγεται από την εποχή της Επανάστασης παρέμεινε κυρίαρχο στον ιδεολογικό χώρο, μόνο που το τελικό όραμα δεν είχε πια την μορφή της Μεγάλης Ελλάδας ή της Κομμουνιστικής Ουτοπίας αλλά του Καταναλωτικού Παραδείσου. Ανάπτυξη και εκσυγχρονισμός σήμαινε μεγάλο σπίτι, μεγάλο αυτοκίνητο, επώνυμα ρούχα, χλιδάτη ζωή γενικότερα την οποία όμως περιμέναμε ότι θα μας προσέφερε ένα πατερναλιστικό κράτος. Θυμάμαι τις αντιδράσεις, υποκινούμενες και από την αριστερά, που προκαλούσε κάθε χρόνο η κατάθεση του κρατικού προϋπολογισμού ή η νέα Συλλογική Σύμβαση Εργασίας διότι δεν έδινε έδινε αυξησεις που θα έκανα εφικτό το καταναλωτικό όνειρο. Το σύνθημα του ΚΚΕ 1500 ευρώ ελάχιστος μισθός, 1200 ελάχιστη σύνταξη εξέφραζε επιθυμίες της κοινωνίας πολύ ευρύτερες από αυτές της αριστεράς. Μετά ήρθε η κατάρρευση. Το αντιμνημονιακό μέτωπο βασίζεται και στο ψέμα ότι το μνημόνιο ήταν αυτό που έφερε την φτωχοποίηση αντί του προϋπάρχοντως χρεωστασίου. Αν μη τι άλλο το μνημόνιο αναφέρεται διεθνώς ως πακέτο διάσωσης (για να πούμε την αλήθεια περισσότερο των ξένων τραπεζών δανειστών παρά της Ελλάδας) διότι η πρόθεση του εκτός των άλλων ήταν να πέσει η Ελλάδα περισσότερο μαλακά μετά την χρεωκοπία. Οι αλλαγές που επιβάλλει ήταν αλλαγές που όφειλαν να είχαν γίνει προ πολλών ετών και είχαν μάλιστα προταθεί επανειλλημένα. Σε μία οικονομία υπερβολικά γραφειοκρατική (το μνημόνιο επιβάλλει μείωσή της) για να ευημερεύσουν επενδύσεις έντασης κεφαλαίου άυξηση των μισθών ανώτερη της παραγωγικότητας όπως γίνονταν καθόλη την μεταπολίτευση απλά προκαλούσε άνοδο της ανεργίας. Η τυποποιημένη ελληνική λύση στην ανεργία (διορισμός στο δημόσιο) ήταν παράδοξη, εξού και οι απαιτήσεις για μείωσή του αριθμού των μισθοδοτούμενων από το δημόσιο. Οι αλλαγές του μνημονίου όφειλαν να είχαν γίνει πριν από πολλά χρόνια, ωστόσο συγκρούονταν με την κυρίαρχη ιδεολογία της περιόδου: το κυρίαρχο πατερναλιστικό κράτος το οποίο μέσω των δράσεών του θα οδηγούσε την κοινωνία στον παράδεισο, είτε πρόκειτο για τον σοσιαλισμο προ του 1991, είτε για τον καταναλωτισμό μετά το σημείο εκείνο. Αλλά, για να μην παρεξηγηθώ, σε καμία περίπτωση το μνημόνιο δεν είναι αγγελικά πλασμένο, κάθε άλλο. Ωστόσο οι περισσότερες αλλαγές του ήταν αναγκαίες

Η κινεζική αποσοτλή Chang'e 5 T1 προς την σελήνη

Την Παρασκευή η Κίνα εκτόξευσε μία διαστημοσυσκευή προς την Σελήνη. Το όνομα της δεν έχει δημοσιοποιηθεί διότι πρόκειται για αποστολή δοκιμής. Σε δύο χρόνια η αποστολή Chang'e 5 σκοπεύει να φέρει δείγμα από την επιφάνεια της Σελήνης σην Γη. Καθότι όμως περιέχει αρκετό ρίσκο, εκτοξεύτηκε ένα αντικείμενο δοκιμών το οποίο θα κάνει το ταξίδι εώς την σελήνη σε τροχιά ελεύθερης επιστροφής (free return orbit) όπως ορισμένες σοβιετικές αποστολές Zond και όπως ο Απόλλων 13. Το συγκεκριμένο αντικείμενο δεν πρόκειται να προσεληνωθεί αλλά θα δοκιμαστούν οι διαδικασίες ανάκτησης ώστε όταν με το καλό το Chang'e 5 εκτοξευτεί να ελαχιστοποιηθεί το ρίσκο. Καθως δεν εκτοξεύεται αποστολή στην σελήνη κάθε μέρα, το όχημα περιλαμβάνει μερικά βιολογικά δείγματα τα οποία εκτίθεται στην διαστημική ακτινοβολία με σκοπό να ερευνηθούν τα αποτελέσματα αυτής, πείραμα που σπάνια έχει συμβεί πέραν της γίηνης τροχιάς. Η διάρκεια της αποστολής είναι ένα πενθήμερο. Η συγκεκριμένη αποστολή όμως δεν έχει τύχει μεγάλης προβολής στη Κίνα ή και γενικότερα, εν αντιθέσει με την προηγούμενη αποστολή που πήγε προ ολίγων μηνών, Chang'e 3 και το ρόβερ της Yutu (λαγός από νεφρίτη). Η Κίνα έχει ένα μικρό και πολύ στοχευμένο πρόγραμμα διατημικής επιστήμης. Ενώ λόγου χάρη η Ευρωπαϊκή διαστημική υπηρεσία στέλνει 1-2 αποστολές τον χρόνο με στόχο τόσο την αστρονομία (πχ διαστημικά τηλεσκόπια) όσο και την πλανητική επιστήμη (πχ μη επανδρωμένη αποστολή στον Άρη) η Κίνα έχει αποφασίσει να φέρει δείγμα από τη Σελήνη, και όλο το πρόγραμμά της μόνο αυτό τον σκοπό έχει. Τα Chang'e 1 και 2 χαρτογράφησαν την Σελήνη, το 2 ήταν εφεδρικό σε περίπτωση αποτυχίας του 1 και εν τέλει χρησιμοποιήθηκε και για να προσεγγίσει τον αστεροϊδή Τουτατή. Το 3 κατέβασε το ρόβερ στον κόλπο των Ουριανίων τόξων. Δυστυχώς μετά από λίγη οδήγηση απεδείχθει ότι οι βράχοι στους οποίους οδηγεί είναι πολύ σκληροί με αποτέλεσμα να χαλάσει το όλο σύστημα μετακίνησης. Μετά από λιγότερο από 1 χιλιόμετρο οδήγησης το ρόβερ έχει ακινητοποιηθεί, λαμβάνει εικόνες της Γης στο υπεριώδες και σιγοπεθαίνει. Το 4 θα εκτοξευτεί μάλλον του χρόνου, ήταν αρχικά αντίγραφό του 3 αλλά αυτή τη στιγμή μάλλον λαμβάνει αναβάθμιση στις ρόδες και επίσης θα έχει και βραχίονα με τον οποίο θα μπορεί να λαμβάνει δείγματα. Το 5 θα προσεληνωθεί με το ρόβερ, θα λάβει δείγμα και θα το στείλει στην Γη, για την ακρίβεια στην Εσωτερική Μογγολία. Το 6 είναι εφεδρικό του 5. Αν όλα πανε καλά την επόμενη δεκαετία η Κίνα μπορεί και να στείλει άνθρωπο στην Σελήνη. Προς το παρόν όμως η προτεραιότητα στο επανδρωμένο πρόγραμμα είναι η κατοίκιση στο διάστημα, βλέπε διαστημικός σταθμός. Παρεπιπτόντως Chang'e είναι η κινεζική θεότητα της Σελήνης. Το Αμερικό ή το Ευρωπαϊκό μη επανδρωμένο διαστημικό πρόγραμμα (το Ρωσικό είναι στοιχειώδες, ως προς αυτόν τον τομέα δεν έχει ανακάμψει ακόμα η χώρα από την διάλυση της ΕΣΣΔ) έχουν πιο φιλόδοξους στόχους αλλά χωρίς συνοχή. Στα βρετανικά διαστημικά περιοδικά αυτού του μήνα υπάρχει άρθρο από ομάδα που προτείνει να σταλεί δορυφόρος στον πλανήτη Ουρανο, η οποία αν γίνει αποδεκτή απο την ESA θα εκτοξευτεί το 2026-8 και θα φτάσει το 2041. Η συγκεκριμένη αποστολή θα είναι πρωτοποριακή (ο πλανήτης έχει ως τώρα υποδεχθεί μόνο το Voyager 2 το 1986) αν και υπάρχει το πρόβλημα ότι η ευρωπαϊκή τεχνολογία παραγωγής ενέργια από ραδιοϊσότοπα δεν είναι τόσο αναπτυγμένη όσο η Αμερικανική. Η επιστροφή δείγματος από την Σελήνη δεν είναι τίποτα το πρωτοποριακό, οι αστροναύτες του Απόλλων γύρισαν μερικούς τόνους ενώ και τα Σοβιετικά ρόβερ Luna γύρισαν μερικά κιλά. Ωστόσο σίγουρα θα υπάρχει επιστημονικό κέρδος αν έχουμε δείγμα από νέα περιοχή. Το ενδεχόμενο κινεζική επανδρωμένης αποστολής στην Σελήνη ίσως κινητοποίησει τους Αμερικανούς, αλλιώς η όλη υπόθεση θα αγνοηθεί.

Εγω, ο Χαρυ Πότερ και η γενικότερη κατάστασή μου

Κατ'αρχήν επιτέλους μπηκε το πρώτο μου δεκαπενθήμερο. Επιτέλους πληρώθηκα. Κατά τα άλλα βρισκομαι στην φάση της τηλεόρασης, αντί της ανάγνωσης. Πριν φύγω τον Ιούλιο για τις διακοπές, όταν ακόμα είχα και τις δημοσιεύσεις να ετοιμάσω (περιμένω ακόμα σχόλια) στον λίγο ελεύθερο χρόνο μου έβλεπα τηλεόραση αν και διάβαζα λίγο και αυτά που είχα αμελήσει νωρίτερα να διαβάσω. Αφότου έφυγα από το σπίτι μέχρι να φτάσει η τηλεόραση στο καινούργια μου σπίτι κυρίως διάβαζα παρά έβλεπα τηλεόραση. Τώρα όπως ανέφερα σε προηγούμενες αναρτήσεις περοσσότερο βλέπω τηλεόραση και φτάνω σε αυτά που δεν μπόρεσα να δω το καλοκαίρι ή και νωρίτερα. Ένα από αυτά είναι οι τελευταίες δύο ταινίες του Χάρυ Πότερ που είδα το Σαββατοκύριακο. Σε λίγο θα δω τα Παιχνίδια Πείνας. Το ABC Family ξαναέπαιξε τις ταινίες που βασίζονται στο τελευταίο βιβλίο και το Σάββατο και την Κυριακή αν και προτίμησα να τις δω σε διαφορετικές ημέρες. Απλά δεν είχα το κουράγιο να βλέπω το ίδιο πράγμα συνεχώς από τις 3.30 εώς τις 11 το βράδυ. Είχαν περάσει 4 χρόνια από τότε που είδα την 6η ταινία. Με το που τελείωσα και την τελευταία ταινία κοίταξα και στο ίντερνετ να δω παραπάνω για την σειρά. Οι συνάδελφοι μου είχαν δίκιο, θα μπορούσα να είχα διαβάσει τα βιβλία και να μετέχω στο κλαμπ (στο οποίο μου λέγανε ότι είχε πολλά κορίτσια, εξου και μου πρότειναν) του Πανεπιστημίου, αν και ενδιαφέρον να τα ξεκινήσω μου ήρθε μόλις τώρα. Το ενδιαφέρον επίσης είναι μάλλον θεωρητικό, μετά τον Έντερ και τα Παιχνίδια Πείνας δεν θέλω να διαβάσω άλλη νεανική λογοτεχνία σύντομα, ας της δώσω χρόνο.

Οι ιστορίες του Χάρυ Πότερ λαμβάνουν χώρα μεταξύ 1991 και 1998. Αποφοίτησα από το Λύκειο το 1997, οπότε σκέφτηκα μη τυχόν είμαι συνομίλικος. Καθότι δεν είμαι βέβαιος για το εκπαιδευτικό σύστημα της Αγγλίας (στο οποίο βασίζεται το σύστημα στο Χόγκγουαρντς) κοίταξα να δω ηλικίες. Για τον Χάρυ δεν έλεγε η Wikipedia αλλά για την Ερμιόνη έλεγε ότι γεννήθηκε το 1979, αρα είναι συνομίλική μου. Η συνειδητοποίηση μάλλον με έθλιψε λόγω του τέλους των ταινιών: τα παιδιά εν τέλει σχηματίζουν ζευγαρια μεταξύ του, παντρεύονται, κάνουν παιδιά και η ταινία (όπως και το βιβλίο) τεειώνει με τα παιδιά τους να πηγαίνουν Χόγκγουαρντς για σχολείο πρώτη φορά το 2017! Δυστυχώς δεν έχω καταφέρει μέχρι τώρα να παντρευτώ, πόσο μάλλον να κάνω 3 παιδιά σε ηλικία σχολείου όπως ο Χάρυ και η αλήθεια είναι ότι αυτό ισχύει απ'όσο ξέρω για τους περισσότερους συμμαθητές μου. Αν μη τι άλλο στην Ιωνίδειο αυτό που μας έλεγαν ήταν να κοιτάξουμε τις σπουδές πρώτα και μετά θα έρθουν τα άλλα. Ακόμα τα περιμένω και μάλλον δεν έφταιγε το διδακτορικό, οι σπουδές κάλυπταν τις άλλες ατέλειες. Δεν ξέρω πως λειτουργεί η κατάσταση στην Βρετανία αλλά σίγουρα είχε αρκετές μη ρεαλιστικές καταστάσεις για τα ελληνικά δεδομένου της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης/εφηβικής ζωής. Δεν εννοώ τα δεδομένα του τύπου η ύπαρξη του μαγικού κόσμου χωρίς να το έχει αντιληφθεί όλως ο υπόλοιπος ή ερωτήματα του τύπου ποια είναι η οικονομική βάση του (από που προέρχεται ο χρυσός που άφησαν οι γονείς του στο Χάρυ;) Εννοώ την βασική αρχή που κάνει καλή σειρά βιβλίων αλλά δεν στέκει εύκολα στην πράξη: Ο Χάρυ γνωρίζει τους 2 φίλους του στην πλατφόρμα του τραίνου και με αυτούς κάνει παρέα τα επόμενα 7 χρόνια, χωρίς να αλλάξουν μεταξύ τους φίλους. Δεν λειτουργούσε έτσι η Ιωνίδειος, οι παρέες αργα αλλά σταθερά άλλαζαν άτομα. Ο κολλητός σου στην 1η γυμνασίου δεν ήταν ο ίδιος στην 3η Λυκείου, αν και μάλλον συνέχιζες να του κάνεις παρέα. Με εξαίρεση ίσως την Λούνα (να με διορθώσουν όσοι διάβασαν τα βιβλία) η οποία είναι μικρότερη όλη η ευρύτερη παρέα του Χάρυ σχηματίστηκε κάπου όταν το sorting hat τον έστειλα στην αδερφότητά του.

Κάποια άλλα πράγματα είναι μη ρεαλιστικά αλλά ευκόλως κατανοήσημα. Βασική αρχή είναι αυτό που ισχύει για όλα τα μυθιστορήματα του είδους, ότι η πιο σημαντική περίοδος της ζωής σου είναι η Δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Ο στρατός του Νταμπλντορφ ο οποίος μαζί με τους καθηγητές του Χογκγουαρντς έσωσαν τον κόσμο ήταν Λυκειόπαιδα. Ηλίου φαεινότερων δεν ισχύει. Πολυ σπάνια ένας έφηβος άλλαξε τον κόσμο σε στυλ Χάρυ ή Έντερ ή Κάτνις. Ευτυχώς ο Φρόντο έφυγε από το Σάιρ για το ταξίδι του 40άρης. Σίγουρα η πιο σημαντική περίοδος της ζωής ήταν είτε όταν δούλευα στην Ολυμπιάδα είτε αμέσως μετά που πήγα ναύτης, όχι η 3η Λυκείου. Ωστόσο αυτός ο φιλολογικός τόπος είναι αναγκαίος όσο και το να γίνει ζευγάρι ο πρωταγωνιστής σε αυτό το φιλολογικό είδος. Ο Μάρτιν το κάνει πολύ καλύτερα στο Παιχνίδι Θρόνων, αλλά αυτή είναι σειρά που προορίζεται για ενήλικες, όχι παιδιά/εφήβους όπως ο Χάρυ Πότερ. Άλλα σημεία κριτικής που έχουν τεθεί είναι ιδεολογικής/θρησκευτικής φύσεως και δεν χρειάζεται να επαναλάβω (πχ ότι κάνει πιο αποδεκτή την μαγεία, ότι η σχέση με το κράτος όπως εκφράζει το Υπουργείο Μαγείας είναι προβληματική κλπ). Πάντως αυτό που έχω να πω είναι ότι σε σχέση με άλλα παιδικά λογοτεχνικά ήδη τα οποία έχουν πολύ μικρότερο βάθος και πρωτοτυπία, η σειρά σίγουρα είναι ανώτερη και μάλλον θα αντέξει τη φθορά του χρόνου, όπως έγινε (τουλάχιστον στον Αγγλόφωνο κόσμο) με την Νάρνια.

35

Στα 24α γενέθλιά μου ήμουν στην Λισσαβώνα. Καθότι μόλις είχα αλλάξει όροφο στην εστία δεν ήξερα και κανένα. Πήγαν μεν στο μουσείο της αεροπορίας, αλλά πέραν αυτού δεν έγιναν πολλά. Θυμάμαι ήταν Πέμπτη. Την Παρασκευή (την επομένη) παραδόξως με είδα μία Πορτογαλίδα συγκάτοικος και με έβγαλε έξοδο στις Dockas μαζί με παρέα. Έμελε να είναι μία από τις ελάχιστες φορες που βγήκα εκείνο τον χειμώνα. 11 χρόνια αργότερα (πέρασαν ήδη τόσα πολλά;) πάλι έπεσε Πέμπτη και πάλι δεν ξέρω πολύ κόσμο. Αυτή την φορά όμως μου είπαν χρόνια πολλά οι συνάδελφοι και με έβγαλε και ένας συνάδελφος (για την ακρίβεια μάλλον προϊστάμενος) στο κέντρο το βράδυ χτες. Γενικά την εβδομάδα αυτή όλη προσπάθησα να βελτιώσω την κοινωνική μου ζωή. Πήγα πχ στο γεύμα που έκαναν οι διαχειριστές του οικιστικού συγκροτήματος για να γνωριστούνε οι κάτοικοι, αλλά δεν μπορώ να πω ότι γνώρισα κανέναν. Τουλάχιστον όμως είχα δώρα. Πρώτο ήρθε από την NASA η οποία βρήκε νέο στόχο για το New Horizons μετά την συνάντηση με τον Πλούτωνα. Το επόμενο ήρθε από το υπουργείο μεταφορών της πολιτείας, το νέο μου διπλωμα οδήγησης. Με πήραν τηλεφωνο και οι γονείς. Με έπερναν τηλέφωνο αυτή την εβδομάδα και φίλοι να μιλήσουν διότι οι προηγούμενες αναρτήσεις δεν ήταν και πολύ χαρούμενες. Να πω την αλήθεια το πως νιώθω τώρα δεν είναι τίποτα σε σχέση με το πώς ένιωθα Λισσαβώνα ή Montpellier. Είμαι σε πολύ καλύτερη ψυχολογική κατάσταση. Πάντως αυτό που έχω να πω είναι ότι θα συνεχίσω να γράφω αναρτήσεις (η συγκεκριμένη είναι η #350) με σκοπό να διατηρήσω την καλύτερη ψυχολογική κατάσταση. Έκανα το μεγάλο βήμα, ακόμα βρίσκω τον βηματισμό μου και προσπαθώ να καταφέρω αυτά που επιθυμώ. Ωστόσο χωρίς παρέα να μοιραστώ τον πόνο μου τσούζει περισσότερο. Αν κατι όμως έχω μάθει σε αυτή την ζωή είναι ότι ότι καλό μου έχει συμβεί έχει γίνει από εκεί που δεν το περίμενα και σε χρόνο που δεν το περίμενα. Συνεχίζω να ελπίζω

Χαρτογραφόντας το κέντρο

Η προθεσή μου το Σαββατοκύριακο ήταν να δω τουλάχιστον το κέντρο. Παρασκευή βράδυ έριξε ξαφνικά βροχή και μου ήρθε και κούραση. Σαββατόβραδο όμως κατέβηκα για εξερεύνηση. Λόγω και της τοποθεσίας του σπιτιού κατέβηκα την Glenwood και μετά έστριψα για να βγω στο κέντρο. Προς έκπληξη μου είχε κίνηση και στην Glenwood, και δεν θα μου προκαλούσε πλέον εντύπωση αν υπάρψει και 3ο μέρος με κόσμο πιο κοντά στο NC State. Κατ'αρχήν κατέβηκα στο κέντρο και μπορώ να πω ότι η κατάσταση αν και λίγο αραιή ως προς την τοποθέτηση των μαγαζιών μου άρεσε. Τα πιο πολλά μέρη που είδα ήταν μάλλον μέρη για να μεθύσεις, αλλά είδα και μέρη να χορέψεις. Έπεζαν την ώρα που πέρασα (10.30-11) καλή μουσική, αλλά δεν ξέρω κατά πόσον πιο φυσιολογικές ώρες θα το γυρίσουν σε R&B. Επίσης έκρινα με βάση το τι έβλεπα απ'έξω, μπορεί να υπάρχει και κανένα μέρος που να μη μου γέμιζε το μάτι αλλά να έχει καλή πίστα με καλή μουσική, όπως το Corned Beef στο Roanoke το οποίο απ'έξω όντως δεν γεμίζει το μάτι. Εν συνεχεία πήγα και στην Glenwood για εξερεύνηση, όπου είχα και δυσκολία να παρκάρω (μάλλον λόγω απειρίας). Εκεί τα μέρη ήταν πιο κοντα σε αυτό που στην Ελλάδα μοιάζει με χώρο για έξοδο και όχι όπως στο κέντρο μαγαζί στο ισόγειο πολυκατοικίας. Εντόπισα και το μάλλον πιο ενδιαφέρον (και ίσως ελπιδοφόρο) μέρος για έξοδο. Το μάτι μου γέμισε ένα κατάστημα ονόματο Solas, και απέναντι του είδα και ένα άλλο που έπαιζε μουσική με όνομα του τύπου Oikos, αλλά μπορεί να ήταν και ηχητική αντανάκλαση από το Solas καθότι το δεύτερο δεν εμφανίζεται στο Google Maps. Υπήρχαν και άλλα καταστήματα εκεί, πιο Αμερικανιές, προορισμένα για μεθύσι παρά διασκέδαση αλλά και κλειστού τύπου μαγαζιά τα οποία πιθανόν να ήταν κάποια κλαμπ. Σε κάθε περίπτωση γύρισα στο σπίτι μου και είδα ένα ακόμη επεισόδιο Dr Who.

Σήμερα μετά την εκκλησία βγηκα μεν λίγα ψώνια αλλά κυρίως έμεινα σπίτι και έβλεπε τηλεόραση, σε σημείο που έχω εξαντλήσει το On Demand της καλωδιακής σου στις σειρές που βλέπω. Θέλω ακόμα να δω Major Crimes και Ice Road Truckers αλλά δεν τα έχει διαθέσιμα η Time Warner, να δούμε τι θα κάνω. Μπορώ να πω ότι η εικόνα της τηλεόρασης μου είναι εντυπωσιακή, πολύ ανώτερη ποιότητα και ευκρίνεια από την παλιά 40άρα καθοδικών ακτικών. Όπως είπα όμως η τηλεόραση είναι εξαντλημμένη (σχετικά). Σε κάθε περίπτωση υπάρχει και σχετικό όριο το πόσο μπορώ να βλέπω την ημέρα πριν μπουχτίσω, και θα μου άρεσε να είχα και την σχετική διαδραστική αντίδραση ανθρώπων. Δυστυχώς σε αυτό το μέτωπο δεν είχα και πολύ πρόοδο, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμη. Κατέβηκα στο κέντρο μόνος καθότι δεν είχα κάποιον να με κατεβάσει, και πραγματικά δεν ξέρω τι συμβαίνει στα καταστήματα. Μήπως κάποιο είναι gay bar? Μήπως έκλειναν νωρίς; Βγήκα και έκανα την χαρτογράφιση μου, αλλά δεν ξέρω ούτε τι κόσμος παέι ούτε αν θα μπορούσα να μπω μόνος χωρις παρέα, ή αν θα φάω πόρτα. Υπήρξε σχόλιο κάποια φορά ότι αφού χορεύω γιατί θέλω την παρέα. Διότι δεν χορεύω συνέχεια ούτε ξέρω κατα πόσον το μέρος σηκώνει χορό. Σε κάθε περίπτωση θέλω να μιλάω και με κανέναν άνθρωπο κατα καιρούς. Αυτή την εβδομάδα είναι τα γενέθλιά μου, δεν προβλέπω κανένα ντόπιο να μου εύχεται ούτε και έξοδο διότι δεν ξέρω και κάποιον για να βγω. Ως προς τον μόνο άνθρωπο που ξέρω και είναι στην διπλανή πόλη, δεν ξέρω πως να του το πω και να εμφανιστεί κατά τρόπο που να μην είναι passive agressive, διότι στην τελευταία απλή πρόταση που του έκανα για έξοδο ούτε που απάντησε. Φαίνεται ότι το πρώτο που οφείλω να μειώσω εδώ είναι οι προσδοκίες μου, κάτι το οποίο θα ήταν ρεαλιστικότερο αν η πρόθεσή μου ήταν να μείνω εδω προσωρινά. Μόνο που δεν είναι...

Εγκατάσταση

Την Πέμπτη ξυπνάω και ανοίγω τον υπολογιστή. Αφου κατατοπίστηκα με το τι έγινε κατά την διάρκεια της νύχτας (η μισή ομάδα είναι στην Ινδία) ξαφνικά ανακαλύπτω ότι έπεσε το ρεύμα και δεν είχα δίκτυο. Το λέω στους διαχειριστές και μετά πηγαίνω στο γραφείο όπου τουλάχιστον έχω δίκτυο. Μου λένε το μεσημέρι ότι δεν υπάρχει πρόβλημα από το δικό τους άκρο και κλύτερα να τηλεφωνήσω στην ηλεκτρική εταιρεία. Τηλεφωνό στην εταιρεία και μου λένε ότι αυτοί το έκοψαν διότι τα λεφτά που τους πλήρωσα για εγγύηση δεν πέρασαν! Τα ξαναπληρώνω μεν, αυτή την φορά πέρασε αλλά μου είπαν ότι θα χρεωθώ τον άλλο μήνα κόστος επανασύνδεσης! Αυτό έμελε να είναι ένα αρνητικό επεισόδιο σε μια κατά τα άλλα πολύ θετική εβδομάδα. Μέσα στην εβδομάδα αυτή ήρθε η καλωδιακή τηλεόραση, η νέα οθόνη, πήρα νέο φούρνο μικροκυμμάτων (μεταχειρισμένο), τραπέζι, καρέκλες και ουσιαστικά ο κύκλος εγκατάστασης έληξε σήμερα με την αγορά πολυθρόνας για να κάθομαι ενώ βλέπω την τηλεόραση. Συνεχίζω να μην έχω κρεββάτι ή κανονικές καρέκλες ή και μικρότερα πράγματα του τύπου τραπεζομάντιλο αλλά πλέον έχω όλα όσα χρειάζομαι για να είμαι στο σπίτι και να περνάω καλά. Δεν χρειάζεται πια να βγαίνω 2 φορές την ημέρα για να φάω, μπορώ να καθίσω παραπάνω. Το μόνο που δεν έχω ακόμα είναι παρέα. Είχα σχόλια για την προηγούμενη ανάρτηση ότι το παραέκανα και είμαι όλο κατάθλιψη διότι δεν είχα ούτε 10 ημέρες στην πόλη. Το θέμα είναι ότι στο Blacksburg σε αυτό το διάστημα ήδη είχα παρέα και εβγαινα. Τουλάχιστον με 1 1/2 μήνα εκτός τηλεόρασης πλέον έχω πράγματα να δω, χτες τελείωσα την σεζόν του Defiance η οποία έπαιζε ενώ ήμουν Ελλάδα και σήμερα συνεχίζω τον Dr Who. Τι μέλλει γενέσθαι όμως όταν την άλλη εβδομάδα έχω τελειώσει με αυτά; Δεν ξέρω. Πηγαίνω μέρα με την ημέρα και ελπίζω στο καλύτερο.

Συναρμολογόντας το νέο μου σπίτι ή κρααατς

Ηρθε λοιπόν η Δευτερα και εν τέλει λίγο πριν το μεσημέρι έφυγα από το Blacksburg. Έμαθα ότι δυστυχώς δεν γίνεται να αποφύγω τον φόρο οχημάτων της χρονιάς και μετά οδήγησα εώς το νέο μου σπίτι. Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο ακούω ένα κραατς να προέρχεται από την οθόνη που δεν μπορούσα να προσδιορίσω. Φτάνοντας είδα ότι είχε σπάσει... Παίρνω το κλειδί, ανοίγω το δωμάτιο και αδειάζω το όχημα και μετά πάω και αγοράζω καναπε κρεββάτι, τον οποίο συναρμολογώ εώς αργά το βράδυ. Όταν τελείωσα ξάπλωσα αλλά μου πήρε πολύ ώρα να με πάρει ο ύπνος. Την επομένη σηκώθηκα αργά και πήγα και αγόρασα βιβλιοθήκη και μέρος για να βάλω τα ρούχα μου. Αρχικά σκέφτηκα να πάρω κομοδίνο. Εν τέλει όμως πήρα μεταλλικά ράφια τα οποία έβαλα στην ντουλάπα μου, σε στυλ κομμοδίνο. Έτσι μπόρεσα και άδειασα τα κουτιά και τις βαλίτσες, σπίτι όμως δεν είχα ακόμη. Την επομένη πήγα πρώτη ημέρα στην δουλειά. Επι τόπου με πήγαν να εργάζομαι στην αδερφή εταιρεία η οποία προγραμματίζει εφαρμογές για ιστοσελίδες και χρειάζονταν χρήστη γεωγραφικών πληροφοριακών συστημάτων. Στο τέλος της ημέρας πήγα και αγόρασα ένα λαμπατέρ και ένα γραφείο που εν τέλει απεδείχθει κόντρα πλακέ, ήλπιζα για ξύλο κανονικό. Συναρμολόγισα μεν το λαμπατέρ αλλά δεν είχα κουράγιο το γραφείο και έτσι απλά γέμισα την βιβλιοθήκη. Την επομένη (Πέμπτη) έφτασε ο νέος υπολογιστής τον οποίο παρείγγειλαν για μένα και μου έβαλαν και τα πρώτα προβλήμματα να λύσω. Έδωσα τα φώτα μου και το πρώτο μάλιστα λύθηκε επι τόπου απ'όσο μου είπαν. Γυρνάω σπίτι και συναρμολογώ το γραφείο. Εκεί όπου ήμουν σε ενα από τα τελευταία βήματα κάθισα σε σημείο που δεν έπρεπε να καθίσω και κρατς. Η ζημιά μπαλώθηκε, αν δεν ξέρεις που είναι δεν φαίνεται αλλά καλό θα ήταν να μην είχε γίνει. Τελευταία ημέρα της εβδομάδας δούλεψα κυρίως από το σπίτι, αν και πήγα στο γραφείο να συμπληρώσω και να στείλω χαρτιά. Κατέβηκα και αγόρασα καρέκλα και νέα οθόνη και μετά το βράδυ λέω να παραγγείλω ιντερνετ και καλωδιακή τηλεόραση, Εκει ανακαλύπτω ότι δεν έχω credit history! Είμαι σχεδόν 5 χρόνια εδώ, είναι δυνατόν; Ναι είναι, όφειλα να έχω πιστωτική κατά τα φαινόμενα. Όλες οι ωραίες προσφορές εξαφανίζονταν και τόσο η ΑΤ&Τ όσο και η DirecTV ήθελε να πληρώσω και 500ρικο εγγύηση και έξοδα, που πιο πριν ήταν δωρεάν. Πήγα την επομένη και έκανα άιτηση για πιστωτική στην τράπεζά μου (η οποία εγκρίθηκε) αλλά δεν έφτασα ως την ΑΤ&Τ. Αγόρασα όμως τραπέζι για την τηλεόραση που ήταν σε προσφορά και το συναρμολόγισα, τουλάχιστον όσο γίνεται χωρίς να έχεις TV. Σήμερα το πρωϊ πήγα εκκλησία, μου μίλησαν κατά την είσοδο αλλά όταν τελείωσε η λειτουργία καμία σχέση με Roanoke. Στην αίθουσα συνεστίασης δεν είχε αρκετά τραπέζια για όλους και ούτε είχε και φαϊ, μόνο καφέ. Έκανα μερικούς γύρους αλλά δεν μου μίλησε κανένας, διότι δεν ήξερα και κανέναν. Στο Roanoke πέραν ότι πήγα με παρέα που τους ήξεραν (την μία) εάν καθίσεις στο τραπέζι θα περάσει και κανένας να σου μιλήσει. Γύρισα σπίτι, κοιμήθηκα επιτέλους και μετά σηκώθηκα και πήγα στο μαγαζί της ΑΤ&Τ. Οι υπάλληλοι εξυπηρετικοί αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι. Στο τέλος γύρισα σπίτι και αγόρασα την Time Warner. Είναι η πιο γρήγορη αλλά και η πιο ακριβή αλλά αυτό το οποίο μου άρεσε ήταν ότι δεν με κορόιδευσε. Την τιμή που έλεγε στην αρχή είχε στο τέλος χωρίς να με τιμωρήσει για το ότι δεν είχα ποτέ πιστωτική κάρτα. Βέβαια πριν έρθουν να με συνδέσουν πρέπει και να αποκτήσω cable modem και τηλεόραση. Πέραν αυτού το σπίτι χρειάζεται φούρνο μικροκυμμάτων, τραπέζι κουζίνας και καρέκλες. Κάθε άλλο παρά έχω τελειώσει. Ωστόσο αυτό που με πήραξε όταν βγήκα πιο νωρις να περπατήσω ήταν η συνειδητοποίηση ότι δεν ξέρω κανέναν ακόμη εδώ. Μπορεί το Σαββατοκύριακο αυτό να ήμουν πολυ απασχολημένος εώς εξαντλημμένος, τι έχει όμως να γίνει το άλλο Σαββατοκύριακο όταν θα έχω επιτέλους ηρεμήσει; Ακόμα με κυνηγάει το φάντασμα της Πορτογαλίας, όταν πέρασα μήνες χωρίς κανέναν φίλο και είχα φτάσει σε υποκλινική κατάθλιψη. Ελπίζω να το αποφύγω αλλά το δίκτυο που είχα στο Virginia Tech δεν το έχω πάλι εδώ. Στην δουλειά βγήκαμε ένα μεσημέρι αλλά πέραν αυτών δεν μου κανένας για εξοδο εκτός εργασίας. Στην εκκλησία τζίφος. Ο φίλος στο Chapel Hill δεν μπορούσε λόγω δουλειάς. Είδομεν