Φεύγοντας για το καλοκαίρι ο κολλητός μου μου ζήτησε να γράψω μία γενική ανασκόπιση των 4 1/2 χρόνων μου στο Blacksburg. Καθότι φαίνεται ότι πλησιάζει το τέλος της παραμονής μου, μετά από δύο τηλεφωνικές συνεντεύξεις πρόκειται να κατέβω σε δέκα ημέρες στο Raleigh για συνέντευξη σε πιθανή δουλειά, είπα ότι είναι καιρός να την γράψω. Γενικά αυτές καθεαυτές οι σπουδές μου ήταν σημαντικό τμήμα της ζωής μου, αλλά η ζωή μου ξεκινούσα όταν με το καλό γυρνούσα σπίτι και πραγματικά ότι ενδιαφέρον συνέβαινε ήταν εκτός σπουδών. Εξαίρεση αποτέλεσε η χοντράδα που μου έκανε η Ολλανδέζα καθηγήτρια όταν με απέλυσε και με άφησε επί ξύλου κρεμμάμενο. Πέραν αυτών οι σπουδές έδιναν μία καλή ευκαιρία να φύγω από την πόλη σε συνέδρια, αλλιώς είχα ένα μόνιμο άγχος με τα μαθήματα και την έρευνα που απλά έπερνε χρόνο τον οποίο θα μπορούσα να περάσω με τους φίλους μου, αν βέβαια και αυτοί είχαν χρόνο. Η ατάκα που πέταξα όταν με ρώτησαν τι ήταν το πιο σημαντικό που συνέβει στην διάρκεια των σπουδών ήταν ότι αυτό ήταν η αποχώρηση από το Blacksburg για να συνεχίσει στην Alexandria τις σπουδές της στην Αρχιτεκτονική η κολλητή της πάλαι ποτέ γειτόνισσας. Όσο αυτό το κοριτσάκι ήταν εδώ είχα μία παρέα με την οποία έβγαινα στην πόλη, όταν έφυγε απέκτησε άλλη παρέα. Πριν παρεξηγηθούμε δεν είναι ότι οι δύο μου παρέες ήταν άσχετες, κάθε άλλο. Με τον Βολιώτη φίλος πρωτοείχαμε βγει παρέα με τα κορίτσια στο Big Al's, απλά εν συνεχεία το υπόλοιπο εξάμηνο απεδείχθει δύσκολο να ξαναβγει μαζί μας. Όταν αποφοίτησε η κοπέλα και αυτός γύρισε από διακοπές Ελλάδα αρχίσαμε να βγαίνουμε πιο τακτικά μαζί, πρώτα το καλοκαίρι στο TOTS και μετά τον χειμώνα γενικά.
Ανεξαρτήτως κατάστασης το δεδομένο ήταν ότι η παρέα μου ήταν κυρίως Έλληνες. Οι Αμερικανοί συμφοιτητές μου (οι λοιποί αλλοδαποί λιγότερο) με προσκάλεσαν στην παρέα τους όσο διασκέδαζαν. Ωστόσο απεδείχθησαν πολύ λιγότερο γλεντζέδες (για μην πω και ελάχιστα κοινωνικοί) σε σχέση με τους Έλληνες συμφοιτητές μου. Στην αρχή αναρωτιώμουν γιατί δεν έπερνα πρόσκληση για νυχτερινή έξοδο και είχα μόνο για Happy Hour σχετικά νωρίς. Όπως εν τέλει συνειδητοποίησα πολύ απλά δεν έβγαιναν το βράδυ, μόνο απόγευμα. Η νύχτα ήταν ο χρόνος των Ελλήνων, λοιπών μεσογειακών, Αράβων, Περσών, Λατίνων και αγνώστων μου προπτυχιακών αμερικάνων, όχι των μεταπτυχιακών συμφοιτητές μου. Το άλλο σχόλιο που έχω να κάνω είναι ότι στο Blacksburg βγήκα περισσότερο απο οποιαδήποτε άλλη περίοδο της ζωής μου όχι διότι η νύχτα ήταν καλή και διασκέδαζα (αυτό σπάνια συνέβαινε) αλλά διότι δεν είχα κάτι καλύτερο να κάνω. Η πόλη ούτε έχει το ιστορικό κέντρο της Λισσαβώνας ή του Montpellier ούτε κανένα ενδιαφέρον μουσείο ούτε και γενικά κάτι να κάνεις εκτός από ψώνια και να χαθείς στο δάσος. Ψώνια κάνω, πήγα στο δάσος αλλά δεν μπορώ να πω ότι με ενέπνευσαν σε σημείο που να λατρέψω το μέρος. Ουσιαστικά ο μόνος τρόπος εκτόνωσης της καθημερινότητας ήταν η νυχτερινή έξοδος η οποία μάλιστα ήταν και κουλή, όπως οι αναγνώστες του ιστολογίου έχουν κατανοήσει ήδη.
Τον πρώτο ενάμιση χρόνο έβγαινα με κοριτσοπαρέα. Βέβαια ο όρος είναι σχετικός, είχε μεν τις δύο Ελληνίδες αλλά όλοι οι υπόλοιποι στον πυρήνα της παρέας ήταν Άραβες άνδρες. Είχε και μερικές κοπέλες στο περιθώριο της παρέας που οι άτυχοι Άραβες κυνηγούσαν αλλά πέραν αυτού μηδέν. Πήγα μερικές φορές και στα after party τα οποία ήταν ολίγον βαρετά εώς κουραστικά αλλά παραδόξως απεδείχθησαν καλύτερα από τα λίγα που ακολούθησαν στην επόμενη φάση. Σημείο καμπής ήταν μάλλον τον 3ο εξάμηνο μου εδώ, όταν πήρα 5 μαθήματα και ψόφησα μεν αλλά έβγαλα τον πυρήνα των υποχρεώσεων μου ως φοιτητής. Την έπεσα σε εκείνη την φάση και σε 3 κοπέλες (ανεπιτυχώς) και πήγα και σε συνέδρια. Στο τέλος κατάφερα να ανακάμψω ακαδημαϊκά από το χαντάκωμα της Ολλανδέζας, έβαλα σε μία βάση τις σπουδές μου αλλά και πάλι βγήκα μάλλον λυπημένος κατάκαρδα. Αφότου έφυγε η κοπέλα και η παλαί ποτέ γειτόνισσα έπαψε να μας κάνει παρέα σε όλους τους Έλληνες δεν μπορώ να πω ότι ένιωσα τόση πίεση να τα φτιάξω, αλλό πως δεν συνέχισα να τρώω χυλόπιτα. Με την ανδροπαρέα πρέπει να πω ότι όλοι επδιώκαμε να βρούμε κάτι αλλά εν τέλει κανένας δεν κατάφερε κάτι το στέρεο. Αναρωτιωμουν σε αρκετές φάσεις γιατί οι Έλληνες συνάδελφοι αλλά και οι συνάδελφες προσπάθησαν να μου περάσουν μη Αμερικανίδες και όχι τόσο ιθαγενείς κοπέλες. Αρκετά αργότερα, ιδίως κατά την φάση όπου άρχισα να βλέπω με άλλο μάτι τις τελετές αποφοίτησης, συνειδητοποίησα ότι αυτές είναι οι συμφοιτήτριές τους. Έβλεπα την σχολή μέσα από το οπτικό πεδίο της Γεωπονικής και την Σχολής Φυσικών Πόρων και Περιβάλλοντος όπου οι Αμερικανοί είναι παραπάνω από τους ξένους, αυτό όμως δεν ισχύει στους Μηχανικούς.
Η αποκορύφωση των σπουδών μου ως προς την έννοια του πλέον ευχάριστου γεγονότος που μου συνέβει ως φοιτητής ήταν το ταξίδι για το μπάσκετ στην Charlotte. Ναι, σε μία φάση ήμουν λίγο αγενής, επίσης οι άλλες ομάδες που παίξαμε μας συνέτριψαν αλλά βγήκα και διασκέδασα στην πόλη κυρίως με τους Ελληνοαμερικάνους και γενικά μου θύμισε η φάση φοιτητική εκδρομή. Πέραν αυτού σίγουρα ήταν όταν κερδίσαμε τους διαγωνισμούς της ASPRS αλλά και τους ατομικούς διαγωνισμούς που κέρδισα μόνος. Στα συνέδρια, summer camp for adults όπως τα έχει χαρακτηρήσει το περιοδικό Science, πέρασα πολύ καλύτερα απ'ότι όση ήμουν Blacksburg. Εν συνεχεία γενικότερα σε ταξίδια αναψυχής πέρασα καλά ή ακόμα και σε εξόδους εκτός της πόλης, όπως η χτεσινοβραδυνή στο Roanoke. Για μία ακόμα φορά επιβεβαιώθηκε ότι οι εκεί κοπέλες είναι πολύ φιλικότερες και διαθέσιμες από τις εδώ. Στο Blacksburg η πιο ευχάριστη φάση μάλλον ήταν στο Street Fair παρότι όλες τις φορές κουράστικα. Η καθημερινότητα εργαστήριο-μάθημα-σπίτι-τηλεόραση- άντε σούπερ μάρκετ αν έμεινα από κάτι μάλλον ευχάριστη δεν ήταν, έστω και αν πρέπει να πω ότι το αντικείμενο των σπουδών μου με ευχαρίστησε. Δεν σπούδασα κάτι που δεν ήθελα να μελετήσω και αυτό ισχύει και για το θέμα της Ολλανδέζας. Σίγουρα μεγαλύτερο λάθος μου ήταν ότι δεν συμμετείχα στο ταξίδι τότε τόσο στην βραδυνή ανασκόπιση της ημέρας. Η αλήθεια είναι ότι σε εκείνη την φάση ήμουν σε σχετική κατάθλιψη για συναισθηματικούς λόγους, μία κοπέλα με είχε πληγώσει έντονα και δεν είχα πολύ κουράγιο να συμμετέχω. Ωστόσο η αντίδραση της καθηγήτρια ήταν υπερβολική. Εν τέλει πιστέυω στην Θεία Πρόνεια, ίσως ήταν καλύτερα που έμεινα και πήρα τον τίτλο μου από το Virginia Tech και όχι το University of Oklahoma. Όπως είπε και η μάνα μου αν τον πατέρα μου δεν το είχα διώξει άδικα τότε και είχε κάτσει ένα δύο χρόνια ακόμη, εν τέλει με τις περικοπές θα είχε πάρει το μίσο εφάπαξ από αυτό μου πήρε.
Πλέον αυτό στο οποίο ελπίζω είναι η δουλειά στο Raleigh. Ελπίζω να είναι καλή και να βρω και παρέα όπως βρήκα εδω Blacksburg, παρότι όταν ήρθα στην αρχή δεν το περίμενα. Στην Γαλλία βρήκα την παρέα 6 μήνες αργότερα, Λισσαβώνα ακόμη αργότερα. Εδώ τουλάχιστον είχα μία παρέα από την 3η ημέρα που ήμουν, όταν πήγα στο σπίτι του Κρητικού για το φαϊ όπου εν τέλει προσπάθησε να μετρήσει δυνάμεις για να κάνει την πολύ διχαστική του κίνηση. Στο πάρτυ για την αποφοίτηση μου μόνο το ζευγάρι από την Θεσσαλονίκη συμμετείχε και στο πρώτο πάρτυ, οι υπόλοιποι είτε αποφοίτησαν είτε ήταν υπερβολικά απασχολημένες με τα πράγματά τους. Φέτος μας ήρθαν δύο παιδιά για διδακτορικό, ένας πολιτικός μηχανικός που μεγάλωσε Αγγλία και ένα Αρμένιος γεωπόνος. Σίγουρα έχουν και αυτοί να μιλήσουν για το πρώτο πάρτυ τους με Έλληνες. Αν και όταν κάνουν πάρτυ για την αποφοίτησή τους, αναρωτιέμαι και πόσοι από το πρώτο πάρτυ τους θα εμφανιστούν, εγω πιθανότατα δεν πρόκειται να είμαι (αλλά αν με προσκαλέσουν ίσως και να έρθω αν είμαι Raleigh). Ας μην ανησυχούν οι αναγνώστες μου, θα ακολουθήσουν και άλλες αναρτήσεις μελλοντικά, τουλάχιστον έως ότου βρω δουλειά.
Ανεξαρτήτως κατάστασης το δεδομένο ήταν ότι η παρέα μου ήταν κυρίως Έλληνες. Οι Αμερικανοί συμφοιτητές μου (οι λοιποί αλλοδαποί λιγότερο) με προσκάλεσαν στην παρέα τους όσο διασκέδαζαν. Ωστόσο απεδείχθησαν πολύ λιγότερο γλεντζέδες (για μην πω και ελάχιστα κοινωνικοί) σε σχέση με τους Έλληνες συμφοιτητές μου. Στην αρχή αναρωτιώμουν γιατί δεν έπερνα πρόσκληση για νυχτερινή έξοδο και είχα μόνο για Happy Hour σχετικά νωρίς. Όπως εν τέλει συνειδητοποίησα πολύ απλά δεν έβγαιναν το βράδυ, μόνο απόγευμα. Η νύχτα ήταν ο χρόνος των Ελλήνων, λοιπών μεσογειακών, Αράβων, Περσών, Λατίνων και αγνώστων μου προπτυχιακών αμερικάνων, όχι των μεταπτυχιακών συμφοιτητές μου. Το άλλο σχόλιο που έχω να κάνω είναι ότι στο Blacksburg βγήκα περισσότερο απο οποιαδήποτε άλλη περίοδο της ζωής μου όχι διότι η νύχτα ήταν καλή και διασκέδαζα (αυτό σπάνια συνέβαινε) αλλά διότι δεν είχα κάτι καλύτερο να κάνω. Η πόλη ούτε έχει το ιστορικό κέντρο της Λισσαβώνας ή του Montpellier ούτε κανένα ενδιαφέρον μουσείο ούτε και γενικά κάτι να κάνεις εκτός από ψώνια και να χαθείς στο δάσος. Ψώνια κάνω, πήγα στο δάσος αλλά δεν μπορώ να πω ότι με ενέπνευσαν σε σημείο που να λατρέψω το μέρος. Ουσιαστικά ο μόνος τρόπος εκτόνωσης της καθημερινότητας ήταν η νυχτερινή έξοδος η οποία μάλιστα ήταν και κουλή, όπως οι αναγνώστες του ιστολογίου έχουν κατανοήσει ήδη.
Τον πρώτο ενάμιση χρόνο έβγαινα με κοριτσοπαρέα. Βέβαια ο όρος είναι σχετικός, είχε μεν τις δύο Ελληνίδες αλλά όλοι οι υπόλοιποι στον πυρήνα της παρέας ήταν Άραβες άνδρες. Είχε και μερικές κοπέλες στο περιθώριο της παρέας που οι άτυχοι Άραβες κυνηγούσαν αλλά πέραν αυτού μηδέν. Πήγα μερικές φορές και στα after party τα οποία ήταν ολίγον βαρετά εώς κουραστικά αλλά παραδόξως απεδείχθησαν καλύτερα από τα λίγα που ακολούθησαν στην επόμενη φάση. Σημείο καμπής ήταν μάλλον τον 3ο εξάμηνο μου εδώ, όταν πήρα 5 μαθήματα και ψόφησα μεν αλλά έβγαλα τον πυρήνα των υποχρεώσεων μου ως φοιτητής. Την έπεσα σε εκείνη την φάση και σε 3 κοπέλες (ανεπιτυχώς) και πήγα και σε συνέδρια. Στο τέλος κατάφερα να ανακάμψω ακαδημαϊκά από το χαντάκωμα της Ολλανδέζας, έβαλα σε μία βάση τις σπουδές μου αλλά και πάλι βγήκα μάλλον λυπημένος κατάκαρδα. Αφότου έφυγε η κοπέλα και η παλαί ποτέ γειτόνισσα έπαψε να μας κάνει παρέα σε όλους τους Έλληνες δεν μπορώ να πω ότι ένιωσα τόση πίεση να τα φτιάξω, αλλό πως δεν συνέχισα να τρώω χυλόπιτα. Με την ανδροπαρέα πρέπει να πω ότι όλοι επδιώκαμε να βρούμε κάτι αλλά εν τέλει κανένας δεν κατάφερε κάτι το στέρεο. Αναρωτιωμουν σε αρκετές φάσεις γιατί οι Έλληνες συνάδελφοι αλλά και οι συνάδελφες προσπάθησαν να μου περάσουν μη Αμερικανίδες και όχι τόσο ιθαγενείς κοπέλες. Αρκετά αργότερα, ιδίως κατά την φάση όπου άρχισα να βλέπω με άλλο μάτι τις τελετές αποφοίτησης, συνειδητοποίησα ότι αυτές είναι οι συμφοιτήτριές τους. Έβλεπα την σχολή μέσα από το οπτικό πεδίο της Γεωπονικής και την Σχολής Φυσικών Πόρων και Περιβάλλοντος όπου οι Αμερικανοί είναι παραπάνω από τους ξένους, αυτό όμως δεν ισχύει στους Μηχανικούς.
Η αποκορύφωση των σπουδών μου ως προς την έννοια του πλέον ευχάριστου γεγονότος που μου συνέβει ως φοιτητής ήταν το ταξίδι για το μπάσκετ στην Charlotte. Ναι, σε μία φάση ήμουν λίγο αγενής, επίσης οι άλλες ομάδες που παίξαμε μας συνέτριψαν αλλά βγήκα και διασκέδασα στην πόλη κυρίως με τους Ελληνοαμερικάνους και γενικά μου θύμισε η φάση φοιτητική εκδρομή. Πέραν αυτού σίγουρα ήταν όταν κερδίσαμε τους διαγωνισμούς της ASPRS αλλά και τους ατομικούς διαγωνισμούς που κέρδισα μόνος. Στα συνέδρια, summer camp for adults όπως τα έχει χαρακτηρήσει το περιοδικό Science, πέρασα πολύ καλύτερα απ'ότι όση ήμουν Blacksburg. Εν συνεχεία γενικότερα σε ταξίδια αναψυχής πέρασα καλά ή ακόμα και σε εξόδους εκτός της πόλης, όπως η χτεσινοβραδυνή στο Roanoke. Για μία ακόμα φορά επιβεβαιώθηκε ότι οι εκεί κοπέλες είναι πολύ φιλικότερες και διαθέσιμες από τις εδώ. Στο Blacksburg η πιο ευχάριστη φάση μάλλον ήταν στο Street Fair παρότι όλες τις φορές κουράστικα. Η καθημερινότητα εργαστήριο-μάθημα-σπίτι-τηλεόραση- άντε σούπερ μάρκετ αν έμεινα από κάτι μάλλον ευχάριστη δεν ήταν, έστω και αν πρέπει να πω ότι το αντικείμενο των σπουδών μου με ευχαρίστησε. Δεν σπούδασα κάτι που δεν ήθελα να μελετήσω και αυτό ισχύει και για το θέμα της Ολλανδέζας. Σίγουρα μεγαλύτερο λάθος μου ήταν ότι δεν συμμετείχα στο ταξίδι τότε τόσο στην βραδυνή ανασκόπιση της ημέρας. Η αλήθεια είναι ότι σε εκείνη την φάση ήμουν σε σχετική κατάθλιψη για συναισθηματικούς λόγους, μία κοπέλα με είχε πληγώσει έντονα και δεν είχα πολύ κουράγιο να συμμετέχω. Ωστόσο η αντίδραση της καθηγήτρια ήταν υπερβολική. Εν τέλει πιστέυω στην Θεία Πρόνεια, ίσως ήταν καλύτερα που έμεινα και πήρα τον τίτλο μου από το Virginia Tech και όχι το University of Oklahoma. Όπως είπε και η μάνα μου αν τον πατέρα μου δεν το είχα διώξει άδικα τότε και είχε κάτσει ένα δύο χρόνια ακόμη, εν τέλει με τις περικοπές θα είχε πάρει το μίσο εφάπαξ από αυτό μου πήρε.
Πλέον αυτό στο οποίο ελπίζω είναι η δουλειά στο Raleigh. Ελπίζω να είναι καλή και να βρω και παρέα όπως βρήκα εδω Blacksburg, παρότι όταν ήρθα στην αρχή δεν το περίμενα. Στην Γαλλία βρήκα την παρέα 6 μήνες αργότερα, Λισσαβώνα ακόμη αργότερα. Εδώ τουλάχιστον είχα μία παρέα από την 3η ημέρα που ήμουν, όταν πήγα στο σπίτι του Κρητικού για το φαϊ όπου εν τέλει προσπάθησε να μετρήσει δυνάμεις για να κάνει την πολύ διχαστική του κίνηση. Στο πάρτυ για την αποφοίτηση μου μόνο το ζευγάρι από την Θεσσαλονίκη συμμετείχε και στο πρώτο πάρτυ, οι υπόλοιποι είτε αποφοίτησαν είτε ήταν υπερβολικά απασχολημένες με τα πράγματά τους. Φέτος μας ήρθαν δύο παιδιά για διδακτορικό, ένας πολιτικός μηχανικός που μεγάλωσε Αγγλία και ένα Αρμένιος γεωπόνος. Σίγουρα έχουν και αυτοί να μιλήσουν για το πρώτο πάρτυ τους με Έλληνες. Αν και όταν κάνουν πάρτυ για την αποφοίτησή τους, αναρωτιέμαι και πόσοι από το πρώτο πάρτυ τους θα εμφανιστούν, εγω πιθανότατα δεν πρόκειται να είμαι (αλλά αν με προσκαλέσουν ίσως και να έρθω αν είμαι Raleigh). Ας μην ανησυχούν οι αναγνώστες μου, θα ακολουθήσουν και άλλες αναρτήσεις μελλοντικά, τουλάχιστον έως ότου βρω δουλειά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου