Η μελλοντική πορεία στο διάστημα

Είχα ανάμεικτα νέα την εβδομάδα. Όπως όλοι λυπήθηκα με την ήττα της εθνικής, αν και έπεσε παλικαρίσια. Επίσης η πρώτη δημοσίευση που έστειλα απορρίφθηκε από τους 2 εκ των τριών reviewers αλλά κατά τρόπο που έλεγε ότι μάλλον χρειάζομαι αλλαγές στο κείμενο, παρά στο επιστημονικό αντικείμενο. Ωστόσο αύριο είναι η συνέντευξη για δουλειά (πράγμα που αγχώνει) συν το ότι έχασα μερικούς πόντους στην κοιλιά. Είμαι αισιόδοξος αν και αγχωμένος. Το σημερινό θέμα τα μελλοντικά βήματα για την εξερέυνηση του διαστήματος. Πρό δύο εβδομάδων που πέρασε το National Research Council δημοσιοποίησε στο Κογκρέσσο την μελέτη που ολοκλήρωσε για το μελλον του επανδρωμένου διαστημικού προγράμματος που του είχε ζητηθεί με τον νόμο έγκρισης του προϋπολογισμού της NASA του 2010 και το σχετικό ίντερνετ έχει ανάψει. Αν και δεν έχω διαβάσει την αναφορά (είναι 200+ σελίδες) θα πω την γνώμη μου με βάση όλα τα άρθρα που έχω διαβάσει αλλά και το τι κάνουν οι άλλες διαστημικές δυνάμεις. Η επόμενη ανάρτηση μου πιθανόν να είναι σχετική με τα 100 χρόνια από τον Α Παγκόσμιο πόλεμο, θέλω να διαβάσω μερικά άρθρα ακόμη.

Η μελέτη εκπονήθηκε από ομάδα επιστημόνων πολλών ειδικοτήτων όπως και μάλλον ασχέτων ειδικοτήτων όπως πχ κοινωνιολόγοι. Ξεκινά με ένα τμήμα όπου αναλύει ποιοι είναι οι λόγοι ύπαρξης του επανδρωμένου διαστημικού προγράμματος και καταλήγει ότι παρότι δεν υπάρχουν πολλοί καλοί πρακτικοί λόγοι τελικός στόχος οφείλει να είναι η επίσκεψη στον Άρη, ο οποίος είναι στόχος ορίζοντα, δηλαδή τελικός και όχι άμεσος, κάπως σαν τον κομμουνισμό στην ΕΣΣΔ (η οποία ήταν υποτίθεται σοσιαλιστική και όχι κομμουνιστική ακόμη). Το κόστος είναι δύσκολο να υπολογιστεί με ακρίβεια αλλά θα είναι μερικές εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολλάρια (κατά πόσον θα είναι 300 ή 600 δεν μπορεί να προσδιόριστει ακόμα) και για να καλυφθεί θα χρειαστεί παγκόσμια συμβολή συν άνοδο του προϋπολογισμού της NASA με ρυθμό διπλάσιο του πληθωρισμού επί δεκαετίες, κάτι το πραγματικά μη ρεαλιστικό. Με αυτό τον ρυθμό προβλέπεται ο πρώτος άνθρωπος στον Άρη την δεκαετία του 2040. Πάντως ας έχουμε υπ'όψιν ότι οι πόλεμοι του Ιράκ και του Αφγανιστάν θα κοστίσουν στο Αμερικάνικο προϋπολογισμό με βάση διάφορες αξιόπιστες αναλογιστικές μελέτες ανω του 1 τρις δολλάρια. Εν συνεχεία αναλύουν τις τρεις αρχιτεκτονικές που έχουν προταθεί για την αποστολή και τις κατατάσσουν με βάση την ρεαλιστικότητά τους, τα αναγκαία βήματα και το πιθανόν κόστος. Υποστηρίζουν ότι οι οπαδοί της εδω και τώρα εξερεύνησης του Άρη υποεκτιμούν τον βαθμό δυσκολίας ανάπτυξης της τεχνολογίας, αναγνωρίζουν κάποια από τα αναγκαία βήματα αλλά δεν προτείνουν συγκεκριμμένες τεχνικές λύσεις, σε τελική ανάλυση πρέπει μελλοντική έρευνα και ανάπτυξη να τα λύσει.

Τα σχόλια στο ίντερνετ ήταν αρκετά. Πρώτη κατηγορία σχολίων λέει ότι έχουν ως δεδομένη την αρχιτεκτονική Απόλλων όπου στο τέλος αφήνουν ελάχιστη υποδομή στην επιφάνεια του Άρη και δεν έχουν αναπτύξει ούτε την ενδιάμεση υποδομή όπως διαστημικοί σταθμοί σε κρίσιμα σημεία. Η επιλογή του αποικισμού του Άρη που προτείνουν είναι αρκετά ακριβότερη. Επόμενη κατηγορία κριτικής είναι ότι οι επιλογές τους στην αξιολόγηση της αρχιτεκτονικής αποστολής είναι λάθος. Δεν μπορώ να κρίνω προσωπικά. Μία άλλη κριτική είναι ότι κακώς έχουν ως πύραυλο αναφοράς το Space Launch System και ότι καλό θα ήταν να ακολουθήσουν τις προτάσεις της SpaceX του Elon Musk. Γενικά το θέμα του SLS ανάβει πολύ την συζήτηση στο ίντερνετ. Τέλος άλλη κατηγορία που προσάψανε στη μελέτη, και μάλιστα και κατά την διάρκεια κατάθεσης των αρχισυντακτών στο Κογκρέσσο την προηγούμενη Πέμπτη είναι ότι δεν είναι σωστό να συνεργαστούν με την Κίνα. Οι αρχισυντάκτες απάντησαν και πολύ σωστά μάλιστα ότι δεν έχουμε ιδέα ποιοι θα είναι οι φίλοι και οι εχθροί των ΗΠΑ σε 20 χρόνια.

Σε γενικές γραμμές δεν μπορώ να πω ότι από την τώρα περιγραφή έχω δει κάτι το πολύ λάθος στην μελέτη, στον βαθμο τουλάχιστον που μπορώ να κρίνω. Ως προς την SpaceX αυτό που έχω να πω είναι ας αποδείξουν πρώτα την ικανότητά τους να εκτοξεύουν στον ρυθμό που θέλουν, η τελευταία εκτόξευση έχει ήδη καθυστερήσει 2 μήνες. Τώρα οι άλλες διαστημικές δυνάμεις θα προτιμούσαν πρώτα να πάνε ανθρώπους στην Σελήνη, κάτι που θα μπορούσα να κάνει η NASA σε λιγότερο από 10 χρόνια αν υπήρχε η πολιτική βούληση, αλλά αυτή δεν υπάρχει στο σημερινό περιβάλλον. Όπως ανέφερε και ένα άρθρο στο ίντερνετ οι πλέον επιτυχημένα διαστημικά προγράμματα, το Απόλλων και ο Διεθνής Διαστημικός Σταθμός επιτεύχθηκαν για γεωπολιτικούς λόγους, το πρώτο μεν διότι η Αμερική έπρεπε να δείξει ότι είναι καλύτερη από την ΕΣΣΔ, το δεύτερο διότι μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού η Αμερική δεν ήθελε οι διστημικοί επιστήμονες της εκλιπούσας χώρας να δώσουν την τεχνογνωσία τους στους εχθρούς των ΗΠΑ τύπου Ιράν. Απλά δεν υπάρχει κάποιος γεωπολιτικός λόγος να ξοδεύσουν τα λεφτά οι ΗΠΑ, τουλάχιστον εώς ότου φτάσουν οι Κινέζοι στη Σελήνη το 2025 όπως αυτή την στιγμή φαίνεται πιθανόν και εφικτό. Οι άλλες δυνάμεις απλά δεν έχουν τα λεφτά για να το κάνουν. Έχουμε αρκετά χρόνια ακόμα μπροστά μας, ας δούμε τι θα γίνει

Το μύνημα και αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών και της οικονομίας

Δεν έχω πολλά νέα τελευταία. Η συνέντευξη για δουλειά είναι την άλλη εβδομάδα, και το μόνο που μπορώ να κάνω αν το σκέφτομαι είναι να αγχωθώ. Ας ασχοληθώ λοιπόν με τα της Ελλάδος, για τα οποία έχω να γράψω καιρό. Ας δώσω κατ'αρχήν συγχαρητήρια στην Εθνική Ελλάδος, ακόμα και αν αποκλειστεί ατιμωτικά από την Κόστα Ρίκα έχει καταφέρει πολύ περισσότερα από όλες τις προηγούμενες προσπάθειες.

Η Ελληνική Οικονομία έχει αρχίσει και ανακάμπτει. Δυστυχώς η ανάκαμψη είναι σε πολύ πρώιμα στάδια και πολύ ήπια, για να πέσει η ανεργία θα χρειαστούν χρόνια. Ωστόσο για άλλη μία φορά η δημοσιονομική ανάκαμψη συμβαδίζει με ανάκαμψη της οικονομίας, προς πείσμα του παλιού παπανδρεϊκού συνθήματος "οι αριθμοί ευημερούν και οι άνθρωποι υποφέρουν". Είναι αδύνατον οι άνθρωποι να ευημερήσουν με τους αριθμούς χάλια. Επίσης οι αγορές δανείζουν στην Ελληνική οικονομία και επιχειρήσεις μόνο όταν να νούμερα του κράτους είναι εν τάξει, όχι όταν οι μισθοί των ΔΕΚΟ είναι της αρεσκείας των εργαζομένων τους. Η κατάσταση αυτή είναι ευχάριστη γι'αυτούς οι οποίοι δεν πλήττονται πολύ άμεσα από την κρίση, αλλά γι'αυτους σε ανεργία και με εξαντλημμένες αποταμιεύσεις η κατάσταση δεν είναι καθόλου ευχάριστη. Καλύτερο όλων από το 2016 αρχίζουν και μένουν από αποθεματικά τα συνταξιοδοτικά ταμεία. Οι αποταμιεύσεις της όλης οικονομίας αρχίζουν και εξαντλούνται. Το μέλλον δεν θα είναι μαύρο μόνο αν συνεχίσουμε να έχουμε μία καθαρή ανάπτυξη, οφειλόμενη στην ανταγωνιστικότητα της Ελληνικής οικονόμιας και όχι σε Κεϋνσιανού τύπου μέτρα του κράτους, ότι λεφτά μας περισσεύουν για τα επόμενα 30 χρόνια έχουμε να τα πληρώνουμε σε χρέη και συντάξεις. Συγχαρητήρια γενιά του Πολυτεχνείου, μας διαλύσατε το δικό μας μέλλον μέσα από τις ιδεολογικές αρλούμπες σας. Ωστόσο για να φτάσουμε σε αυτή την φάση (την οποία προσεγγίζουμε) πρέπει να διαλυθούνε τα διάφορα κεκτημμένα των προστατευόμενων ομάδων. Εννοείται πως οι ομάδες αντιδρούνε.

Έτσι σε αυτή την κατάσταση πήγε ο Ελληνικός λαός (δυστυχώς όχι εγώ, δεν έχει κάλπη στην Αμερική) να ψηφίσει. Καθότι οι εκλογές ήταν χαλαρές, δεν έβγαζαν κυβέρνηση, δεν υπήρχει και ο εκβιασμός του Ιουνίου 2012. Αποτέλεσμα βγήκε ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτος, αλλά όχι σε σημείο ανατροπής. Ο ελληνικός λαός δεν το ψηφίζει διότι δεν έχουν καμία ρεαλιστική λύση να προτίνουν. Δηλαδή αν αύριο ανέβουν στην εξουσία τι θα κάνουν; Θα ξανακλείσουν τα επαγγέλματα; Από που θα μοιράσουν τα λεφτά; Σίγουρα οι αγορές ή οι Ευρωπαίοι δεν θα μας τα δανείσουν. Αν βγούμε από το ευρώ το οποίο κάποιοι εκεί μέσα ονειρεύονται στην καλύτερη των περιπτώσεων θα ξαναγυρίσουμε στην δεκαετία του 80, όταν τύπωνε λέφτα η Τράπεζα της Ελλάδος για να δίνονται αυξήσεις τύπου 25% οι οποίες όμως είχαν ως αποτέλεσμα πληθωρισμό 23%, αν δεν συνοδεύεται από αύξηση παραγωγικότητας οι αυξήσεις απλά οδηγούν στον πληθωρισμό. Χειρότερο όλων τα οικονομικά τους είναι αυτά που έχουν νόημα, στην εξωτερική πολιτική δεν αποκλείεται να ξεκινήσουν διαπραγματεύσεις επι τόπου του τι να εκχωρήσουν στην Τουρκία για να μην τα υπερασπίζονται πλέον. Το προσπάθησε ο Σημίτης και εν τέλει απέτυχε, η Τουρκία θέλει πολύ παραπάνω απ'ότι είναι πρόθυμη να παραδώσει και η πλέον ενδοτική Ελληνική κυβέρνηση, θέλει να αντρέψει το αποτέλεσμα των Βαλκανικών πολέμων.

Χώρις τον εκβιασμό της εξουσίας η ΝΔ βγήκε δεύτερη αλλά όχι με μεγάλη διαφορά. Αποκάλυψη των εκλογών ήταν τα διάφορα ποτάμια και γέφυρες τα οποία κάλυψαν σημαντικό μέρος του πολιτικού χώρου. Πέραν αυτών η ΔΗΜΑΡ και οι ΑΝΕΛ εξαφανίστηκαν για διαφορετικούς λόγους, οι μεν διότι σε τελική ανάλυση δεν μπορούσαν να εκφράσουν αντιπολίτευση διαφορετική από τον ΣΥΡΙΖΑ και οι δε διότι από την στιγμή που το μνημόνιο δουλεύει έστω και πλημμελώς οι τσαντισμένοι αντιμνημονιακοί είτε επανέρχονται είτε πηγαίνουν Χρυσή Αυγή. Δεδομένο είναι ότι η ΝΔ κατάφερε και κράτησε ένα μεγάλης ηλικία κοινό και ένα κοινό το οποίο δεν πλήττεται άμεσα αλλά υπέφερε με το κοινό της λαϊκής δεξίας. Εξού και ο ανασχηματισμός, έδιωξε μερικά τοτέμ της συμμόρφωσης στο πρόγραμμα προσαρμογής (πχ Στουρνάπας), έφερε άτομα της λαϊκής δεξιάς και ΠΑΣΟΚ οι οποίοι μάλλον έδειξαν την αδυναμία τους να κυβερνήσουν και προσπαθεί να επαναπατρίσει ψήφους. Επόμενος σταθμός η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας την άνοιξη, αυτή η βουλή είναι ικανή να βγάλει μεν νέο Πρόεδρο αλλά δεν αποκλείεται ατύχημα. Ουσιαστικό ερώτημα είναι πόσο καλά θα πάει ο τουρισμός το καλοκαίρι (μέχρι στιγμής έχει ρεκόρ) και πόσο θα διαχυθεί ανάπτυξη πέραν αυτού. Εαν ακολουθηθεί το καλό σενάριο πάμε για εκλογές το 2016, με ορίζοντα ανασυγκρότησης του ενδιάμεσου χώρου μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ σε ένα Νέο Κέντρο. Το ερώτημα βέβαια είναι με ποιούς όρους και πως. Ο χρόνος θα δείξει

Επισκόπιση σπουδών

Φεύγοντας για το καλοκαίρι ο κολλητός μου μου ζήτησε να γράψω μία γενική ανασκόπιση των 4 1/2 χρόνων μου στο Blacksburg. Καθότι φαίνεται ότι πλησιάζει το τέλος της παραμονής μου, μετά από δύο τηλεφωνικές συνεντεύξεις πρόκειται να κατέβω σε δέκα ημέρες στο Raleigh για συνέντευξη σε πιθανή δουλειά, είπα ότι είναι καιρός να την γράψω. Γενικά αυτές καθεαυτές οι σπουδές μου ήταν σημαντικό τμήμα της ζωής μου, αλλά η ζωή μου ξεκινούσα όταν με το καλό γυρνούσα σπίτι και πραγματικά ότι ενδιαφέρον συνέβαινε ήταν εκτός σπουδών. Εξαίρεση αποτέλεσε η χοντράδα που μου έκανε η Ολλανδέζα καθηγήτρια όταν με απέλυσε και με άφησε επί ξύλου κρεμμάμενο. Πέραν αυτών οι σπουδές έδιναν μία καλή ευκαιρία να φύγω από την πόλη σε συνέδρια, αλλιώς είχα ένα μόνιμο άγχος με τα μαθήματα και την έρευνα που απλά έπερνε χρόνο τον οποίο θα μπορούσα να περάσω με τους φίλους μου, αν βέβαια και αυτοί είχαν χρόνο. Η ατάκα που πέταξα όταν με ρώτησαν τι ήταν το πιο σημαντικό που συνέβει στην διάρκεια των σπουδών ήταν ότι αυτό ήταν η αποχώρηση από το Blacksburg για να συνεχίσει στην Alexandria τις σπουδές της στην Αρχιτεκτονική η κολλητή της πάλαι ποτέ γειτόνισσας. Όσο αυτό το κοριτσάκι ήταν εδώ είχα μία παρέα με την οποία έβγαινα στην πόλη, όταν έφυγε απέκτησε άλλη παρέα. Πριν παρεξηγηθούμε δεν είναι ότι οι δύο μου παρέες ήταν άσχετες, κάθε άλλο. Με τον Βολιώτη φίλος πρωτοείχαμε βγει παρέα με τα κορίτσια στο Big Al's, απλά εν συνεχεία το υπόλοιπο εξάμηνο απεδείχθει δύσκολο να ξαναβγει μαζί μας. Όταν αποφοίτησε η κοπέλα και αυτός γύρισε από διακοπές Ελλάδα αρχίσαμε να βγαίνουμε πιο τακτικά μαζί, πρώτα το καλοκαίρι στο TOTS και μετά τον χειμώνα γενικά.

Ανεξαρτήτως κατάστασης το δεδομένο ήταν ότι η παρέα μου ήταν κυρίως Έλληνες. Οι Αμερικανοί συμφοιτητές μου (οι λοιποί αλλοδαποί λιγότερο) με προσκάλεσαν στην παρέα τους όσο διασκέδαζαν. Ωστόσο απεδείχθησαν πολύ λιγότερο γλεντζέδες (για μην πω και ελάχιστα κοινωνικοί) σε σχέση με τους Έλληνες συμφοιτητές μου. Στην αρχή αναρωτιώμουν γιατί δεν έπερνα πρόσκληση για νυχτερινή έξοδο και είχα μόνο για Happy Hour σχετικά νωρίς. Όπως εν τέλει συνειδητοποίησα πολύ απλά δεν έβγαιναν το βράδυ, μόνο απόγευμα. Η νύχτα ήταν ο χρόνος των Ελλήνων, λοιπών μεσογειακών, Αράβων, Περσών, Λατίνων και αγνώστων μου προπτυχιακών αμερικάνων, όχι των μεταπτυχιακών συμφοιτητές μου. Το άλλο σχόλιο που έχω να κάνω είναι ότι στο Blacksburg βγήκα περισσότερο απο οποιαδήποτε άλλη περίοδο της ζωής μου όχι διότι η νύχτα ήταν καλή και διασκέδαζα (αυτό σπάνια συνέβαινε) αλλά διότι δεν είχα κάτι καλύτερο να κάνω. Η πόλη ούτε έχει το ιστορικό κέντρο της Λισσαβώνας ή του Montpellier ούτε κανένα ενδιαφέρον μουσείο ούτε και γενικά κάτι να κάνεις εκτός από ψώνια και να χαθείς στο δάσος. Ψώνια κάνω, πήγα στο δάσος αλλά δεν μπορώ να πω ότι με ενέπνευσαν σε σημείο που να λατρέψω το μέρος. Ουσιαστικά ο μόνος τρόπος εκτόνωσης της καθημερινότητας ήταν η νυχτερινή έξοδος η οποία μάλιστα ήταν και κουλή, όπως οι αναγνώστες του ιστολογίου έχουν κατανοήσει ήδη.

Τον πρώτο ενάμιση χρόνο έβγαινα με κοριτσοπαρέα. Βέβαια ο όρος είναι σχετικός, είχε μεν τις δύο Ελληνίδες αλλά όλοι οι υπόλοιποι στον πυρήνα της παρέας ήταν Άραβες άνδρες. Είχε και μερικές κοπέλες στο περιθώριο της παρέας που οι άτυχοι Άραβες κυνηγούσαν αλλά πέραν αυτού μηδέν. Πήγα μερικές φορές και στα after party τα οποία ήταν ολίγον βαρετά εώς κουραστικά αλλά παραδόξως απεδείχθησαν καλύτερα από τα λίγα που ακολούθησαν στην επόμενη φάση. Σημείο καμπής ήταν μάλλον τον 3ο εξάμηνο μου εδώ, όταν πήρα 5 μαθήματα και ψόφησα μεν αλλά έβγαλα τον πυρήνα των υποχρεώσεων μου ως φοιτητής. Την έπεσα σε εκείνη την φάση και σε 3 κοπέλες (ανεπιτυχώς) και πήγα και σε συνέδρια. Στο τέλος κατάφερα να ανακάμψω ακαδημαϊκά από το χαντάκωμα της Ολλανδέζας, έβαλα σε μία βάση τις σπουδές μου αλλά και πάλι βγήκα μάλλον λυπημένος κατάκαρδα. Αφότου έφυγε η κοπέλα και η παλαί ποτέ γειτόνισσα έπαψε να μας κάνει παρέα σε όλους τους Έλληνες δεν μπορώ να πω ότι ένιωσα τόση πίεση να τα φτιάξω, αλλό πως δεν συνέχισα να τρώω χυλόπιτα. Με την ανδροπαρέα πρέπει να πω ότι όλοι επδιώκαμε να βρούμε κάτι αλλά εν τέλει κανένας δεν κατάφερε κάτι το στέρεο. Αναρωτιωμουν σε αρκετές φάσεις γιατί οι Έλληνες συνάδελφοι αλλά και οι συνάδελφες προσπάθησαν να μου περάσουν μη Αμερικανίδες και όχι τόσο ιθαγενείς κοπέλες. Αρκετά αργότερα, ιδίως κατά την φάση όπου άρχισα να βλέπω με άλλο μάτι τις τελετές αποφοίτησης, συνειδητοποίησα ότι αυτές είναι οι συμφοιτήτριές τους. Έβλεπα την σχολή μέσα από το οπτικό πεδίο της Γεωπονικής και την Σχολής Φυσικών Πόρων και Περιβάλλοντος όπου οι Αμερικανοί είναι παραπάνω από τους ξένους, αυτό όμως δεν ισχύει στους Μηχανικούς.

Η αποκορύφωση των σπουδών μου ως προς την έννοια του πλέον ευχάριστου γεγονότος που μου συνέβει ως φοιτητής ήταν το ταξίδι για το μπάσκετ στην Charlotte. Ναι, σε μία φάση ήμουν λίγο αγενής, επίσης οι άλλες ομάδες που παίξαμε μας συνέτριψαν αλλά βγήκα και διασκέδασα στην πόλη κυρίως με τους Ελληνοαμερικάνους και γενικά μου θύμισε η φάση φοιτητική εκδρομή. Πέραν αυτού σίγουρα ήταν όταν κερδίσαμε τους διαγωνισμούς της ASPRS αλλά και τους ατομικούς διαγωνισμούς που κέρδισα μόνος. Στα συνέδρια, summer camp for adults όπως τα έχει χαρακτηρήσει το περιοδικό Science, πέρασα πολύ καλύτερα απ'ότι όση ήμουν Blacksburg. Εν συνεχεία γενικότερα σε ταξίδια αναψυχής πέρασα καλά ή ακόμα και σε εξόδους εκτός της πόλης, όπως η χτεσινοβραδυνή στο Roanoke. Για μία ακόμα φορά επιβεβαιώθηκε ότι οι εκεί κοπέλες είναι πολύ φιλικότερες και διαθέσιμες από τις εδώ. Στο Blacksburg η πιο ευχάριστη φάση μάλλον ήταν στο Street Fair παρότι όλες τις φορές κουράστικα. Η καθημερινότητα εργαστήριο-μάθημα-σπίτι-τηλεόραση- άντε σούπερ μάρκετ αν έμεινα από κάτι μάλλον ευχάριστη δεν ήταν, έστω και αν πρέπει να πω ότι το αντικείμενο των σπουδών μου με ευχαρίστησε. Δεν σπούδασα κάτι που δεν ήθελα να μελετήσω και αυτό ισχύει και για το θέμα της Ολλανδέζας. Σίγουρα μεγαλύτερο λάθος μου ήταν ότι δεν συμμετείχα στο ταξίδι τότε τόσο στην βραδυνή ανασκόπιση της ημέρας. Η αλήθεια είναι ότι σε εκείνη την φάση ήμουν σε σχετική κατάθλιψη για συναισθηματικούς λόγους, μία κοπέλα με είχε πληγώσει έντονα και δεν είχα πολύ κουράγιο να συμμετέχω. Ωστόσο η αντίδραση της καθηγήτρια ήταν υπερβολική. Εν τέλει πιστέυω στην Θεία Πρόνεια, ίσως ήταν καλύτερα που έμεινα και πήρα τον τίτλο μου από το Virginia Tech και όχι το University of Oklahoma. Όπως είπε και η μάνα μου αν τον πατέρα μου δεν το είχα διώξει άδικα τότε και είχε κάτσει ένα δύο χρόνια ακόμη, εν τέλει με τις περικοπές θα είχε πάρει το μίσο εφάπαξ από αυτό μου πήρε.

Πλέον αυτό στο οποίο ελπίζω είναι η δουλειά στο Raleigh. Ελπίζω να είναι καλή και να βρω και παρέα όπως βρήκα εδω Blacksburg, παρότι όταν ήρθα στην αρχή δεν το περίμενα. Στην Γαλλία βρήκα την παρέα 6 μήνες αργότερα, Λισσαβώνα ακόμη αργότερα. Εδώ τουλάχιστον είχα μία παρέα από την 3η ημέρα που ήμουν, όταν πήγα στο σπίτι του Κρητικού για το φαϊ όπου εν τέλει προσπάθησε να μετρήσει δυνάμεις για να κάνει την πολύ διχαστική του κίνηση. Στο πάρτυ για την αποφοίτηση μου μόνο το ζευγάρι από την Θεσσαλονίκη συμμετείχε και στο πρώτο πάρτυ, οι υπόλοιποι είτε αποφοίτησαν είτε ήταν υπερβολικά απασχολημένες με τα πράγματά τους. Φέτος μας ήρθαν δύο παιδιά για διδακτορικό, ένας πολιτικός μηχανικός που μεγάλωσε Αγγλία και ένα Αρμένιος γεωπόνος. Σίγουρα έχουν και αυτοί να μιλήσουν για το πρώτο πάρτυ τους με Έλληνες. Αν και όταν κάνουν πάρτυ για την αποφοίτησή τους, αναρωτιέμαι και πόσοι από το πρώτο πάρτυ τους θα εμφανιστούν, εγω πιθανότατα δεν πρόκειται να είμαι (αλλά αν με προσκαλέσουν ίσως και να έρθω αν είμαι Raleigh). Ας μην ανησυχούν οι αναγνώστες μου, θα ακολουθήσουν και άλλες αναρτήσεις μελλοντικά, τουλάχιστον έως ότου βρω δουλειά.

Εντατική γυμναστική

Από την στιγμή που γύρισα από το Arlington ξαναέπιασα το γυμναστήριο. Τις τελευταίες δύο εβδομάδες έπιασα και υπερεντατική φάση, πηγαίνω στο γυμναστήριο κάθε μέρα (τις καθημερινές) και κάνω 1 ώρα πισίνα και 3 φορές την εβδομάδα 1 ώρα βάρη. Η πισίνα είναι μία αρκετά ενδιαφέρουσα εμπειρία, έχει σχεδόν αποκλειστικά αγόρια, κυρίως από την Ασία. Εμφανίζονται και λίγες Κινέζες οι οποίες μάλλον μαθαίνουν κολύμβηση παρά κολυμπούν. Δεν μπορώ να πω ότι είμαι καλός κολυμβητής, αν και σε σχέση με κάποιους αρχάριους είμαι καλύτερος. Στις περισσότερες λωρίδες έχει διαφόρους οι οποίοι κάνουν εντατικό κολύμπι ενώ μιλάνε μεταξύ τους στα Αραβικά, Περσικά ή Κινεζικά. Ανάμεσα στους γύρους κάθονται επί μακρόν. Εγώ αντίθετα κάνω συνεχόμενο κολύμπι (στο μέτρο του εφικτού) για την ώρα μου, δεν κάθομαι πολύ ανάμεσα σε γύρους και συνήθως να κάτσω κάνω κοιλιακούς. Στα βάρη κάνω ότι έκανα ήδη από τις Απόκριες. Στο τέλος της προηγούμενης εβδομάδα ένιωθα την Παρασκευή ότι ο κόπος μου ήταν άδικος διότι το βάρος μου ήταν λίγο ή πολύ αυτό που είχα το Πάσχα και δεν είχε αλλάξει το σώμα μου. Ωστόσο το Σάββατο και την Κυριακή μάλλον ένιωθα το εαυτό μου λεπτύτερό, φαίνεται ότι θέλει χρόνο για να φανούν όλες οι αλλαγές. Στο τέλος αυτής της εβδομάδας είχα το βάρος της Μεγάλης Τετάρτης, δηλαδή 89 κιλά, και είχε μαζευτεί η κοιλιά μου. Εαν συνεχίσω και αυτή την εβδομάδα την εντατική γυμναστική πιθανόν να πέσω στο βάρος της Μεγάλης Παρασκευής αλλά με πιο επίπεδο στομάχι. Το μη αναμενόμενο καλό με την γυμναστική είναι ότι έχει αυξηθεί η αντοχή μου και μπορώ να χορέψω περισσότερο, ή έστω θα μπορούσα (βγαίνω λιγότερο λαχανιασμένος) αν έπεζε καλή μουσίκη επί μακρότερον. Στόχος μου σε τελική ανάλυση δεν είναι να αποκτήσω σώμα body builder όσο να έχω επίπεδη κοιλιά και να χάσω βάρος. Δεν ξέρω αν τρίτη εβδομάδα εντατικότητας θα έχει ως αποτέλεσμα να φτάσω στον στόχο μου, πάντως θα βοηθήσει. Πρόβλημα είναι ότι έχω βαρεθέι πλέον την πισίνα, ουδέποτε ήμουν και ο πλέον ευχάριστος κολυμβητής.

Ο εορτασμός των 70 χρόνων από την απόβαση στην Νορμανδία στο εθνικό μνημείο της D Day στο Bedford

Σήμερα το πρωϊ είχα συνέντευξη για δουλειά η οποία πήγα καλά. Χτες την νύχτα και σήμερα το πρωϊ είχα φοβερό άγχος, εώς ότου ξεκίνησε. Ωστόσο το άγχος που είχα δεν συγκρίνεται σε καμία περίπτωση με αυτό το οποίοι είχαν οι στρατιώτες κατά την απόβαση στην Νορμανδία. Την προηγούμενη Παρασκευή, 70η επέτειο της απόβασης, πήγα στο εθνικό μνημείο της απόβασης παρέα με έναν φίλο. Έστειλα e-mail σε όλους τους εναπομείναντες Έλληνες και ήταν ο μόνος που απάντησε, παρότι Αρμένιος.

Το πρώτο ερώτημα που αναρωτιέται κανείς είναι για το μνημείο βρίσκεται στο Bedford, στην μέση του πουθενά. Ο λόγος ήταν η πολή μεγαλη θυσία που έκανε η τοποθεσία κατά την απόβαση, ένα λόχος της εθνοφυλακής της αποβιβάστηκε στην ακτή Omaha με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 19 την 6η Ιουνίου και άλλοι 4 την επομένη από εχθρική δράση. Λαμβάνοντας υπ'όψιν πόσο επαρχιακό και αγροτικό είναι το μέρος ο τόπος είχε την μεγαλύτερη κατά κεφαλήν θυσία σε όλη την Αμερική κατά την διάρκεια της απόβασης. Σηκώθηκα νωρίς εκείνη την ημέρα, είδα στο ιντερνετ την αποθέωση που επιφύλαξε το Roanoke στους βετεράνους που έφτασαν πετώντας για την τελετή και μετά πήγα και πήρα τον φίλο. Η τελετή ξεκινούσε στις 11 και περι τις 10.45 φτάσαμε σε ένα από τα παρκινγκ. Λόγω του εορτασμού δεν επιτρέπονταν το πάρκινγκ για κοινούς θνητούς στο μνημείο αλλά είχα κάπου 20 δωρεάν πάρκινγκ στην πόλη και λεωφορειάκι (το οποίο απεδείχθει σχολικό) εως το μνημείο. Το λεωφορείο ξεκίνησε στις 11 και στην πορεία είδαμε τους αλεξιπτωτιστές που έπεσαν. Όταν έφτασαν στο έδαφος μας επετράπει να συνεχίσουμε στο μνημείο και είδαμε την υπόλοιπη τελετή.

Μπαίνοντας στο μνημείο στο άνω επίπεδο έχει μια αψίδα που λέει Overlord (κωδικός της επιχείρησης απόβασης) και μπροστά της είναι όλες οι σημαίες των χωρών που έλαβαν χώρα στην απόβαση. Πρώτη πρώτη είναι η Ελληνική Σημαία, μην ξεχνάμε οτι συμμετείχαν οι κορβέττες Κριεζής και Τομπάζης. Κατεβαίνοντας της ράμπα έχει μία πλατεία όπου ήταν συγκντρωμένοι περίπου 300 εναπομείναντες βετεράνοι, ουσιαστικά όσοι ζουν ακόμα και ήταν πολύ αδύναμοι για να πετάξουν στην Γαλλία και πιο πίσω το πλήθος όλων το ηλικιών. Μπροστά τους είναι το μνημείο, μια σύνθεση αποτελούμενη από ένα μαρμάρινο ΑΒΑΚ (αποβατική άκατος για όσους δεν πήγαν Ναυτικό) μπροστά στο οποίο έχει νερό που οδηγεί σε άμμο (την οποία έφεραν από την Νορμανδία) όπου έχει σκατζόχοιρους, νάρκες, νεκρούς και έρποντες στρατιώτες (όλα αυτά από μέταλλο) και ένα τοίχον τον οποίο σκρφαλώνουν 3 στρατιώτες. Πάνω από τον τοίχο είναι η αψίδα που λέει Overlord. Δεξιά αριστερά του τοίχου είναι οι τουαλέτες και ανάμεσα σε αυτές και τους (μπρουντζινους) στρατιώτες που σκαρφαλώνουν έχει πλάκες για τα πλοία που συμμετείχαν στην απόβαση. Στο επάνο επίπεδο, δεξιά και αριστερά από την αψίδα ήταν οι επίσημοι. Μετά τους αλεξιπτωτιστές διαβάστηκαν καμιά εικοσαρία μαρτυρίες από την απόβαση (μεταξύ των οποίων και από το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ), διακοπτόμενα από διελεύσεις Ντακότας, Μαστανγκ και σμήνους ιστορικών αεροσκαφών. Εν συνεχεία ακολούθησαν λόγοι πολιτικών, ένας εκ των οποίων ανέφερες πως το Bedford έχασε 39 παιδιά του στον Α Παγκόσμιο, κατάθεση στεφάνων από πρεσβείες (αλλά όχι την δικιά μας, μάλλον η πρεσβεία μας αγνόησε την τελετή) και ομιλία του Γάλλου υπαρχηγού της αποστολής, ο οποίος υποθέτω λόγω στολής ότι ήταν ο ΑΚΑΜ ή κάποιος στο επιτελείο του. Τέλος εγκαινιάστηκε και νέο άγαλμα για την θυσία του Bedford.

Μετά το πέρας της τελετής κάναμε έναν γύρο του μνημείου. Πίσω από την πλατεία έχει διάφορους κήπους με αγάλματα πρωταγωνιστών της επιχείρησης και πλάκες με ιστορία των μονάδων που συμμετείχαν. Στο ένα άκρο είχε τέντες με reenactors που απεικόνιζαν τον Αμερικανικό, Καναδικό, Βρετανικό και Πολωνικό στρατό που απεβιβάστει στην Νορμανδία. Εν έτει 1944 η Βρετανία είχε τόσο εξαντληθεί από πλευράς ανθρώπινου δυναμικού που έστειλε και μονάδες του Ελεύθερου Πολωνικού αλλά και Βελγικού Στρατού στην απόβαση. Με την πολυκοσμία και κούραση δεν είχαμε κουράγιο να διαβάσουμε όλες τις πλάκες και καθότι ήταν αργά φύγαμε. Στη επιστροφή φάγαμε στο Ρόανοουκ και μετά γυρίσαμε Blacksburg. Θα έλεγα ότι το μνημείο σίγουρα αξίζει τα $8 της εισόδου αν και φυσικά λόγω της ημέρας δεν είχε είσοδο.

Κατά τα άλλα με το που γύρισα σπίτι τελείωσε και με τις τελευταίες υποχρεώσεις ως φοιτητής. Έδωσα αντίγραφο της διατριβής σε ένα μέλος το οποίο την ήθελε τυπωμένη και κάθισα στο Σαββατοκύριακο να ετοιμάσω τον κατάλογο δεδομένων, ο οποίος θέλει δουλειά ακόμη. Πήγα ακόμη στο γυμναστήριο και κολύμπησα και έχω να πω ότι επιτέλους, αυτή την εβδομάδα έχει αρχίσει να πέφτει πάλι το βάρος μου. Αλλά για τα πιο πεζά νέα θα γράψω σε επόμενη ανάρτηση, όταν συσσωρευτούνε.

Το διαστημικό λεωφορείο και το μέλλον της πρόσβασης στο διάστημα

Στην προηγούμενη ανάρτηση έκανα λάθος, παρομοίασα με τον άγνωστο της Τιεν Αν Μεν τον Τάσο Ισαάκ. Εννοούσα τον ξάδερφό του, Σωλομό Σωλομού, που ανέβηκε στην σημαία. Την εβδομάδα αυτή πήγα την Παρασκευή στο εθνικό μνημείο της D Day, της απόβασης στην Νορμανδία στο Bedford. Θα ακολουθήσουν οι εντυπώσεις μου σε επόμενη ανάρτηση. Ωστόσο θα μιλήσω σήμερα για το Διαστημικό Λεωφορείο και την πρόσβαση στο διάστημα, κάτι το οποίο είχα πρόθεση να κάνω εδώ και μήνες.

Το πρόγραμμα του διαστημικού λεωφορείου είχε μάλλον κακή αρχή. Ο Νίξον ήθελε να ακυρώσει όλο το διαστημικό πρόγραμμα και να καταργήσει την NASA. Το Κογκρέσσο και η Αμερικανική κοινή γνώμη τον σταμάτησαν. Έτσι λοιπόν επέλεξε την φτηνότερη λύση από όσες του προτάθηκαν. Επί προεδρίας του υπήρχαν λίγο ή πολύ τρεις επιλογές, να συνεχιστεί η εξερεύνηση προς το βαθύ διάστημα. Το πιο ρεαλιστικό σχέδιο εώς και σήμερα για εξερεύνηση των πλανητών ήταν να γίνει το επανδρωμένο πέρασμα από την Αφροδίτη (Manned Venus Flyby) το 1974. Το ανώτερο στάδιο του Κρόνου 5 θα γίνονταν το διαστημόπλοιο, σε στυλ Skylab, και μετά από δύο δοκιμές να δουν αν το σύστημα λειτουργούσε θα γίνονταν η εκτόξευση. Λαμβάνοντας υπ'όψιν ότι το Skylab λειτούργησε κανονικά ενώ όλα τα υπόλοιπα σχέδια για εξερεύνηση των πλανητών δεν έχουν καταφέρει να φτιάξουν πρότυπο του διαστημοπλοίου στην Γη, πόσο μάλλον να έχει πετάξει στο διάστημα, θεωρώ ότι ήταν το ρεαλιστικότερο σχέδιο. Το τρίτο ενδεχόμενο ήταν να ακυρωθεί το όλο επανδρωμένο πρόγραμμα και να περάσουν τα μη επανδρωμένα προγράμματα αλλού. Η δεύτερη επιλογή η οποία και ακολουθήθηκε ήταν να φτιάξουν ένα φτηνό επαναχρησιμοποιούμενο μέσον μεταφοράς στο διάστημα, το διαστημικό λεωφορείο, και ένα μέρος στο οποίο να πηγαίνει, τον διαστημικό σταθμό. Από την αρχή έδωσαν στο Κογκρέσσο την πλέον αισιόδοξη εκτίμηση για το κόστος αλλά όπως συμβαίνει συχνά με την μηχανική όλα δεν πήγαν τέλεια. Το κόστος ανάπτυξης υπερέβει πολύ το προϋπολογισμένο σε σημειο που ακύρωσαν όλα τα άλλα διαστημικά προγράμματα (πχ μη επανδρωμένες αποστολές), με αποτέλεσμα για μία δεκαετία η NASA να μην στείλει καμία διαστημοσυσκευή και οι Ευρωπαΐοι και οι Ιάπωνες να πρωτοφτιάξουν δικές τους.

Με σκοπό να μην κρατήσουν χαμηλά το κόστος ανάπτυξης οι Αμερικανοί έκαναν ορισμένες επιλογές οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα υψηλότερο λειτουργικό κόστος. Η μόνη τεχνολογία της δεκαετίας του 1970 ικανή να προσφέρει επαναχρησιμοποιούμενη προστασία από την θερμότητα της επαναφοράς στην Γη εντός του προβλεπόμενου βάρους ήταν κεραμικά πλακίδια. Δυστυχώς η τεχνολογία μπορεί να ήταν ότι καλύτερο υπήρχε την εποχή εκέινη, αλλά μετά βίας ικανοποιούσε τα κριτήρια. Όπως απεδείχθει κάθε φορά που γυρνούσε στην Γη το λεωφορείο η ζημία στα πλακίδια και τον σκελετό ήταν τέτοια που απαιτούνταν επανακατασκευή. Υπήρχαν επίσης και άλλα προβλήματα, όπως η χρήση των στερεών προωθητήρων των οποίων εν τέλει η επαναγομωση ήταν μόνο 25% φθηνότερη από την κατασκευή από το μηδέν των δεξαμενών μίας χρήσης. Επίσης σταδιακά η χρήση της ίδιας τεχνολογίας είχε ως αποτέλεσμα αρκετά αναλώσιμα να μην παράγονται και η NASA αναγκάζονταν να διατηρεί στοκ το οποίο δύσκολα αναπλήρωνε.  Όλα τα οικονομικού κυρίως τύπου προβλήματα μαζί είχαν ως αποτέλεσμα το τελικό κόστος χρήσης να είναι δεκαπλάσια από αυτό το οποίο προϋπολογίστηκε επί Νίξον.

Ωστόσο το πρόγραμμα είχε και μία μεγάλη επιτυχία, έκανε εφικτή την πρόσβαση στο διάστημα σε τακτική βάση. Όσο χρησιμοποιούνταν το διαστημικό λεωφορείο υπήρχαν κατά μέσον όρο 5 αποστολές ανά έτος με μέγιστο 9. Με 4 λεωφορεία μάλλον υπήρχε υποεκμετάλλευση του στόλου, καθότι εν τέλει η NASA μπορούσε να επαναφέρει σε πτητική κατάσταση το λεωφορείο σε λιγότερο από δύο μήνες. Αντι για πέντε θα μπορούσε να κάνει 25 αποστολές τον χρόνο. Αν μάλιστα έκανε τόσες, θα μείωνε και το κόστος ανά αποστολή, το οποίο ήταν σύμφωνα με μελέτη για το Κογκρέσσο του 2011 $1 δις ανά αποστολή χωρίς τα έξοδα ανάπτυξης της δεκαετίας του 1970 που επιμερίζονταν σε $500 εκατομμύρια ανά πτήση. Ωστόσο λεφτα δεν υπήρχαν για τόσες αποστολές. Αυτός εν τέλει είναι και ο λόγος που η αντικατάσταση του πρόκειται να γίνει με θαλαμίσκους ολίγων χρήσεων, με μόνο 5 αποστολές τον χρόνο βγαίνει φτηνότερα.

Ως αντικατάσταση του λεωφορείου μετά το ατύχημα του Κολούμπια επιλέχθει για το βαθύ διάστημα το πρόγραμμα Ωρίων, το οποίο εν συνεχεία περικόπηκε και για τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό ο ιδιωτικός τομέας. Η ιδέα είναι ότι η NASA θα αγοράζει από ιδιώτες εργολάβους θέσεις μεταφοράς, κατά τον τρόπο που αγοράζει σήμερα θέσεις από τους Ρωσους στο Σογιούζ. Ωστόσο η ελπίδα είναι ότι δεν πρόκειται οι νέοι ιδιωτικοί θαλαμίσκοι που ετοίμαζουν αυτή τη στιγμή η SpaceX, Boeing και Sierra Nevada (η κάθε μία ανταγωνιστικά) δεν θα πηγαίνουν μόνο στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Όπως απέδειξε η εμπειρία της προηγούμενης δεκαετίας υπάρχουν πολλοί πλούσιοι πρόθυμοι να πληρώσουν λεφτά να πάνε στο διάστημα. Έτσι ο Bigelow, ο οποίος έχει αλυσίδα ξενοδοχείων στην Αμερική έχει ξοδεωει λεφτά για να σχεδιάσει και κατασκευάσει διαστημικό ξενοδοχείο. Μάλιστα δύο πρωτότυπα υπό κλίμακα έχουν ήδη πετάξει στο διάστημα ενώ η NASA έκανε συμβόλαιο με την εταιρεία του ώστε να προστεθεί στον Διεθνή Διαστημικό σταθμό το 2015 ένα πλήρης κλίμακας πρωτότυπο το οποίο θα το έχουν επί μία διετία για να δουν πως λειτουργεί στην πράξη. Πολύ ενδιαφέροντες εξελίξεις προβλέπονται στο εγγυής μέλλον, αν όντως συμβουν. Ας ελπίσουμε ότι θα υλοποιηθούν πολύ περισσότερο από ότι η υπόσχεση του διαστημικού λεωφορείου για φτηνή πρόσβαση

25 χρόνια από την Τιεν Αν Μεν

Ως προς προσωπικά νέα δεν έχω πολλά να μοιραστώ. Την Δευτέρα πήγα γυμναστήριο αλλά όχι πισίνα (έπεσα εκτος στις ώρες), χτες κατάφερα και τα δύο αλλά σήμερα με πονούσαν οι μύες μου, δεν είχα κουράγιο να πάω πουθενά. Χτες το βράδυ μου ήρθε και μύνημα για συνέντευξη για δουλειά, στην μέση του πουθενά στην North Carolina. Μακάρι να με πάρουν. Ωστόσο φέτος είναι τα 25 χρόνια από το 1989 και μπορεί να μεν να μην έγιναν πολλά πράγματα στο πρώτο μισό του έτους, το δεύτερο όμως ήταν καταιγιστικό. Πρώτο εξ'αυτών η αιματηρή καταστολή της λαϊκής εξέγερσης στην Κίνα. Στον έξω κόσμο μόνο θυμόμαστε την πλατεία Τιεν Αν Μεν, αλλά όπως με τα επεισόδια στο θάνατο του Γρηγορόπουλου δεν περιορίστικε η εξέγερση μόνο στο κέντρο της πρωτεύουσας. Όπως έλεγε και βιβλίο στην βιβλιοκριτική του Economist υπήρξαν επεισόδια σε περίπου 80 κινεζικές πόλεις. Στον χώρο εργασίας μου αλλά και όταν μιλάω με τους φίλους μου συχνά πλέον είμαι από τους ελάχιστους αρκετά μεγάλος να θυμάμαι, αν και τότε δει είχα καν συμπληρώσει τα 10. Οι προσωπικές μνήμες μου είναι ελάχιστες, εκείνη την χρονιά δεν επισκευθήκαμε το εξωτερικό, εν αντιθέσει με την προηγούμενη που είχαμε πάει στον θείο μου στο Δυτικό Βερολίνο ή την επομένη που πήγαμε Αμερική. Η εμπειρία μου περιορίζεται σε αυτά που έβλεπα στην ΕΤ1, ΕΤ2 και ΕΤ3, η ιδιωτική τηλεόραση ακολούθησε αργότερα. Θυμάμαι πριν 10 χρόνια ήμουν βάρδια στο Σηματωρείο ΔΥ τέτοια νύχτα και είδα ένα μάλλον Αμερικάνικο ντοκυμανταίρ για τα επεισόδια.

Η υπόθεση ξεκίνησε από την δυσαρέσκεια του κόσμου διότι παρότι είχαν περάσει 10 χρόνια από το άνοιγμα του Ντενγκ στον κόσμο βλέπαν ακόμα ανελευθερία, διαφθορά και νεποτισμό. Βέβαια άλλα 25 χρόνια αργότερα τα ίδια και χειτότερα συμβαίνουν στην Κίνα, αν και υπάρχει καπως περισσότερη προσωπική ελευθερία και σίγουρα περισσότερος πλούτος. Θυμίζει σε ένα βαθμό το Κυπριακό, 40 χρόνια δεν έχει αλλάξει κατι επί του εδάφους αλλά καθότι πλούτισαν οι ντόπιοι θάψαν τον ζήτημα και δεν μιλάνε, παρά μόνο στις επετείους ή σε φάσεις εντατικής λύσης. Οι φοιτητές βγήκαν στον δρόμο ξεκινόντας με τον απρόσμενο θάνατο ενός μεταρρυθμιστή γραμματέα του ΚΚΚ και ενώθηκαν μαζί τους εργάτες που είχαν μπουχτίσει με την κατάσταση. Τώρα η υπόθεση θα μπορούσε να είχε κατασταλλεί και θαφτεί νωρίτερα, σε τελική ανάλυση η Κίνα είναι μία κλειστή χώρα τώρα, πόσο μάλλον και τότε αλλά επίκειτο επίσκεψη του Γκορμπατσώφ, του ανθρώπου ήθελε να μεταρρυθμίσει τον κομμουνισμό και από ειρωνεία της ιστορίας κατέληξε νεκροθάφτης του. Τα παγκόσμια ΜΜΕ άρχισαν να μαζεύονται στο Πεκίνο καθότι η άρση του Σινοσοβιετικού σχίσματος μετά δεκαετίες δεν ήταν μικρή είδηση. Η άλλη ειρωνία της υπόθεσης ήταν ότι πάλι η σχετικά ανελεύθερη Ρωσία/Σοβιετική Ένωση ήταν πάλι πρότυπο ελευθερίας στην ακόμα πιο ανελεύθερη Κίνα, όπως είχε συμβεί και στα τέλη του 19ου αιώνα. Τα ΜΜΕ άρχισαν να προσέχουν τον κόσμο στις πλατείες (πρόκειτο για εκατοντάδες χιλιάδες) και να μεταδίδουν αυτά που έβλεπαν. Τα αιτήματα των διαδηλωτών ήταν αρκετά φλου, άλλη ήθελα Γκορματσωφική αλλαγή, άλλοι δημοκρατία, πάντως σίγουρα ήθελαν αλλαγή προς το καλύτερο. Ένας από τους ηγέτες των φοιτητών μάλιστα που εν τέλει διέφυγε στην Ταϊβάν σχόλιασε ότι ήθελα δημοκρατία χωρίς να έχουν ιδέα τι είναι, ενώ επίσης σχολιάστηκε ότι ο σημερινός πρόεδρος της Κίνας έχει προτείνει στα μέλη του Πολιτικού Γραφείου να βλεπουν το Αμερικανικό House of Cards (υπάρχει και η πρωτότυπη Βρετανική εκδοχή στην οποία βασίστηκε) για να δουν πως υπάρχει και σε δημοκρατία ίντριγκα. Οι φοιτητές της Σχολής Καλών Τεχνών έστησαν άγαλμα της θεάς της Δημοκρατίας στην πλατεία και αυτό τρόμαξε το κόμμα. Το κόμμα έδωσε διαταγή στην Στρατιά του Πεκίνου να συντρίψει την εξέγερση, αλλά βγήκαν στον δρόμο οι κάτοικοι του Πεκίνου και εμπόδισαν ειρηνικά τους στρατιώτες, όπως απεκαλύφθει φέτος ήταν ο διοικητής της Στρατιάς (και όχι τόσο οι στρατιώτες) ο οποίος αρνήθηκε την αιματοχυσία με αποτέλεσμα το κόμμα να πανικοβληθεί ως προς το ενδεχώμενο να γίνει στάση του Στρατού. Εν τέλει μία πιστή μονάδα μπήκε στην πόλη την νύχτα της 3ης προς 4ης Ιουνίου και προκλήθηκε μεγάλη αιματοχυσία, οι Σοβιετικοί (που είχαν και το καλύτερο κατασκοπευτικό δίκτυο) υπολόγιζαν περι τους 3000 νεκρούς μόνο στο Πεκίνο. Αν είναι κάτι που έχω να σχολιάσω είναι πως όπως και στην φοιτητική εξέγερση του Μαϊου του 68 στην Γαλλία οι φοιτητές ούτε που είχαν ιδέα τι πραγματικά ήθελαν, αν σε κάποιες φάσεις είχαν κινηθεί προς την έδρα της εξουσίας (το Σπίτι του Λαού μόνο συμβολικό ρόλο έχει) θα μπορούσαν να είχαν ρίξει το ΚΚ όπως και το 1968 αν είχαν οι φοιτητές επιτεθεί στο Μέγαρο των Ηλυσίων θα μπορούσαν να είχαν ρίξει το καθεστώς (αν και ο πρόεδρος είχε συννενοηθεί με την Γαλλική Στρατιά του Ρήνου ώστε αυτή να επανέλθει και να αποκαταστήσει την Δημοκρατία)

Η εικόνα που έχει μείνει μετά 25 χρόνια είναι ο άγνωστος της Τιεν Αν Μεν. Δεν ξέρω γιατί αλλά σήμερα με πολύ δυσκολία κρατούσα τα δάκρυά μου όσο τον σκεφτόμουν, συμπεριλαμβανομένου και του χρόνου που ήμουν στο γραφείο. Το βίντεο μπορουν να το δουν όλοι στο Youtube. Ένας άνδρας με δύο σακούλες με ψώνια κατεβαίνει στον λεωφόρο της Ουράνιας Γαλήνης και σταματά μία ίλη αρμάτων. Πάει ο επικεφαλής να τα παρακάμψει και βαδίζοντας ανάποδα και το πρόσωπο προς το άρμα ξαναπάει μπροστά του. Μετά από μία δύο προσπάθειες το άρμα σταματάει, σκαρφαλώνει ο διαδηλωτής στο άρμα, μιλάει με τον αρχηγο πληρώματος και το οδηγο, πάει να ξαναγίνει το ίδιο αλλά πετάγονται από τους γύρω δρόμους δύο νέοι άντρες με μπλε μπουκάμισα (ο ένα άσπρο παντελόνι, ο άλλος μπλου τζην) και το φυγαδεύουν. 25 χρόνια αργότερα αγνοουμαι την ταυτότητα τόσο του ανθρώπου με τα ψώνια όσο και των μελών του πληρώματος οι οποίοι είναι το ίδιο ήρωες διότι αρνήθηκαν να τον λιώσουν με τις ερπύστριες αλλά και των δύο που τον φυγάδευσαν και κανα δύο ατόμων που μπαίνουν στο πλάνο. Ενα Βρετανικό ταμπλόιντ έδωσε κάποιο όνομα στον άγνωστο αλλά λαμβάνοντας υπ'όψιν ότι ο ανταποκριτής του ήταν Αγγλία πιθανόν να έβγαλαν ένα όνομα χωρίς να ξέρουν τίποτα, έγγραφα του ΚΚΚ που έχουν διαρρεύσει από την εποχή εκείνη δείχνουν το ΚΚ να τον ψάχνει αλλά να μην ξέρει ποιος είναι ενώ όταν ο μετέπειτα πρόεδρος της Κίνας (τότε γγ του ΚΚΚ) ρωτήθηκε από Αμερικανίδα δημοσιογράφο 10 χρόνια αργότερα κατά την επίσκεψη Κλίντον μετά δύο τρεις υπεκφυγές απάντησε ότι δεν τον έχουν εκτελέσει εν αντιθέσει με το γράφτηκε στον Δυτικό τύπο. Εν συνεχεία σύμφωνα με αρκετές πηγές έδωσε διαταγή να τον βρουν και να τον εκτελέσουν παραυτα. Ένα Νοτιοκορεάτικο και ένα Ταϊβανέζικο πρακτορεί υποστήριξαν ότι ήταν ένας αρχαιολόγος ο οποίος διέφυγε στην Ταϊβάν όπου εργάζεται σε ένα μουσείο, πράγμα που διέψευσε το συγκεκριμένο μουσείο. Καθότι υπάρχει πολύ άγρια καταστολή ως προς την ενημέρωση 25 χρόνια αργότερα και η εικόνα της πράξης του είναι άγνωστη στο ευρύ κοινό εντός της Κίνας, είναι εξαιρετικά πιθανόν ακόμα να ζει στο Πεκίνο, αγνοόντας παντελώς την φήμη του. Πραγματικά όπως και δισεκατομμύρια άλλοι στον κόσμο αυτό, θα ήθελα να ήξερα ποιος είναι και που βρήκε το φιλότιμο να κάνει μία τέτοια γεννάια πράξη τσαντίλας, σε στυλ Τάσου Ισαάκ.

Μετα την αργία

Το μεγαλύτερο μέρος της Δευτέρας το πέρασα ξεκουραζόμενος. Για την εβδομάδα είχα και μεγάλα σχέδια, θα πήγαινα στο γυμναστήριο κάθε μέρα και θα έκανα και ασκήσεις και κολύμπι ώστε στο τέλος της εντατικής εβδομάδας να έχω αλλάξει ριζικά το σώμα μου. Εν τέλει μόνο την Πέμπτη πήγα όπου ανακάλυψα ότι είμαι ακόμα γυμνασμένος (προς έκπληξή μου) αλλά δεν κατάφερα να πάω στην πισίνα. Όλη την εβδομάδα καθόμουν έως αργά στο εργαστήριο να τρέξω έναν αλγόριθμο που είχα γράψει, όταν έβγαινα και ήμουν κουρασμένος και το γυμναστηριο είχε κλείσει. Αποτέλεσμα και χτες και σήμερα μάλλον κάθισα να ξεκουραστώ παρά να δουλέψω κάνοντας αιτήσεις για δουλειά. Επίσης προς μεγάλη μου έκπληξη υπάρχει στην πόλη αρκετός κόσμος που ξέρω, απλά είμαι στον περιφερειακό κύκλο του. Ωστόσο το καλοκαίρι πάντα ήταν ευκαιρία να τονωθούν οι σχέσεις με τους λιγότερο στενούς φίλους διότι δεν υπάρχουν και πολλές άλλες ευκαιρίες κοινωνικής συναναστροφής. Έτσι είναι σε τελική ανάλυση που άρχισα να κάνω παρέα με τον κολλητό αφότου έφυγε η φίλη της γειτόνισσας. Κατά τα άλλα διάβασα σε δύο ημέρες και το βιβλίο που μου αγόρασε η αδερφή μου από το Air and Space Museum για το Mars Phoenix Lander. Ελπίζω η επόμενη ανάρτησή μου να είναι για το μη επανδρωμένο πρόγραμμα εξερεύνησης του διαστήματος. Βέβαια άλλα τα σχέδια και άλλο πως υλοποιούνται, αν καταφέρω αυτή την εβδομάδα να είναι η εντατική γυμναστική θα είμαι πολύ ευχαριστημένος. Τα καλύτερα σχέδια εύκολα ανατρέπονται από τις συγκυρίες