Τελετή αποφοίτισης

Η αποφοίτιση του διδακτορικού μου δεν ήταν φυσικά η πρώτη που ήμουν στην ζωή μου. Ωστόσο ήταν η πρώτη στις ΗΠΑ. Καθέ τελετή ήταν μοναδική, εξού και η συγκεκριμμένη. Η όλη διαδικασία ξεκίνησε με το άγχος της Δευτέρας, αν θα έρθει κανονικά την επομένη η οικογένια, το οποίο χειροτέρευσε τον ύπνο μου. Τέλος πάντων, πήρα την αδερφή μου κανονικά την Τρίτη (η οποία σχολίαζε αρνητικά την ποιότητα των αεροπλάνων σε σχέση με τα λεωφορεία του ΚΤΕΛ) ενώ την Τετάρτη πήρα και τους γονείς από την Wytheville. Οι γονείς μου είχαν και ατυχία, το δεύτερο σκέλος της πτήσης του καθυστέρησε αρκετές ώρες λόγω του ότι έκλεισε το αεροδρόμιο του Σικάγο, παρότι δεν πετούσαν μέσω αυτής της πόλης. Τετάρτη πρωϊ δούλεψα από το σπίτι για να περάσω λιγό παραπάνω χρόνο με την αδερφή μου, η οποία κυρίως όμως είδε τηλεόραση. Πέμπτη πήγα στην δουλειά, έβγαλα 8 ώρες, και μετά πήγαμε στο Homeplace οικογενιακά να φάμε. Περιμέναμε δύο ώρες για τραπέζι αλλά χαρήκαμε το φαϊ. Εκείνο το βράδυ προβάρισα την στολή και μετά πέσαμε να κοιμηθούμε. Το άγχος μου ήταν αρκετό, κοιμήθηκα πολύ ανήσυχα

Το πρωϊ ξύπνησα στις 7 και άρχισα αν ετοιμάζομαι. Περπάτησα ως το ανοιχτό γήπεδο για την τελετή όλου του πανεπιστημίου. Είμασταν μόλις 10 άτομα μεταπτυχιακοί, οι υπόλοιποι ούτε που καταδέχτηκαν, αλλά ήταν χιλιάδες προπτυχιακές. Συμμετείχα στην τελετή, μιλήσαν οι ομιλητές και μετά βγήκαμε και βγήκα φωτογραφία με τους γονείς. Εν συνεχεία έφαγα ένα biscuit και πήγα στην μεταπτυχιακή τελετή. Ήρθε ο καθηγητής και περιμέναμε καμία ώρα εώς την αρχή της. Παρά τα λεγόμενα δεν έκανε ζέστη εκεί μέσα στο γήπεδο, άνετα ήμουν. Ανεβήκαμε στο κύριο επίπεδο, καθίσαμε και μετά ακολούθησε η τελετή για τους διδακτορικούς ονόματι hooding. Μου πέρασε ο καθηγητής το μαντηλι στο λαιμό (ή μήπως λέγετε αυτό τήββενος;). Η όλη διαδικασία ήταν μακρά, τελειώσαμε περί τις 3 σχεδόν και ακολούθησε η δεξίωση της Γεωγραφίας. Γενικότερα όλη την ημέρα ένιωθα ένα μείγμα χαράς, προσμονής και άγχους, αλλά και έντονα ικανοποιημένος που έφτασα επιτέλους σε αυτό το σημέιο. Στην δεξίωση της Γεωγραφίας εμφανιστήκαμε οι λίγοι που αποφοιτήσαμε και είχαμε και μερικά μπράβο από τους συναδέλφους και τους καθηγητές. Πάλι καλά που είχα πάει στο Homeplace και έφαγα πολύ το προηγούμενο βράδυ και άντεξα, αλλιώς θα είχα πεθάνει της πείνας και θα είχα ζαλάδες πριν φτάσω στο φαϊ της δεξίωσης. Εν συνεχεία έβγαλα το ρούχο και πήγα στην ομιλία του Grotzinger για το Curiosity. Ναι μεν δεν είπα πολλά νέα σε σχέση με το τι έχει πει στις συνεντεύξεις τύπου (αν και τα είπε πολύ πιο επιστημονικά) αλλά ήταν ευχάριστο που τον είδα με τα μάτια μου. Μετά από αυτό γύρισα σπίτι και ξάπλωσα. Η αδερφή μου και ο πατέρας μου έβαλαν φωτό στο facebook με την οικογένια όπου φοράω τα ρούχα. Μέχρι στιγμής έχει κάπου 100+ like και περί τα 100 σχόλια, ακόμα και από άτομα με οριακή σχέση με την οικογένια όπως Ιορδανοί συμφοιτητές στη ΣΣΑΣ του πατερα μου. Πιο θετικά σχόλια βγήκαν από τους διάφορους Πειραιώτες που με γνωρίζουν από παιδί.

Την επομένη ακολούθησε η τελευταία δεξίωση μας με τους γονείς για το διδακτορικό μου. Ήρθαν καμία 15αριά στενά άτομα (δυστυχώς το σπίτι δεν χωράει πολύ κόσμο καθιστό) και φάγαμε καλό φαϊ. Μετά την Κυριακή πήγαμε εκκλησία Roanoke και οδήγησα στη Charlotte, ενώ χάθηκα και λίγο στο Greensboro, όπου είδαμε φίλο του πατέρα μου και την οικογένιά του. Τα χαράματα πέταξαν οι γονείς και χτες περπατήσαμε στην πόλη με την αδερφή μου. Στο κεντρο της πόλης όπου όλα τα μουσεία κλειστά λόγω του ότι ήταν Δευτέρα (αργότερα συνειδητοποίησα ότι ήταν και η επέτειος της Γενοκτονία των Ποντίων αλλά φυσικά δεν ήταν αυτός λόγως στην Charlotte) περάσαμε διόμιση ώρες με την αδερφή μου να κάθετε κάθε 10 λεπτά λόγω κόπωσης. Μετά (είχα ήδη πάει άλλο ψώνια το πρωί) πήγαμε σε ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο όπου η αδερφή μου πέρασε διόμιση ωρες όρθια στα καταστήματα χωρίς να γκρινιάζει και χωρίς κανένα πρόβλημα, εγω ήμουν αυτός που γκρίνιαζε. Γυρίσαμε σπίτι και εν τέλει ξάπλωσα. Σήμερα πήγα στο γραφείο όπου δούλεψα αν και γύρισα σπίτι όσο μπορούσα. Το απόγευμα η πάλαι ποτέ γειτόνισσα έκανε την δική της δεξίωση για την αποφοίτισή της και την αποχώρησή της στην Νέα Υόρκη. Ας είναι καλά η μάνα της που τα ετοίμασε όλα. Πολύ λίγο κόσμο ήξερα στην γιορτή της, από την στιγμή που έφυγε η συγκάτοικός της εγκατέλειψε εντελώς την παλιά παρέα της και κάνει παρέα με νέα άτομα. Φαίνεται ότι αυτός είναι ο χαρακτήρας της, πιάνει φιλίες, μετά μαλώνει με τους φίλους της και βρίσκει καινούργιους αντί να προσπαθήσει να διορθώσει τις παλιές της φιλίες. Έφυγα μετά τρεις ώρες λόγω κόπωσης. Αύριο έχει δουλειά και μετά ακολουθεί την Πέμπτη αναχώρηση με την αδερφή μου εώς την Washington, απ'όπου φεύγει την Κυριακή. Η όλη αποφοίτηση και επίσκεψη της οικογένιας είναι πολύ κουραστική. Από την μία χαίρομαι διότι επιτέλους ξαναείμαστε οικογένια, κάτι που είχε να γίνει από τότε που έφυγα για αυτή την χώρα. Από την άλλη την Δευτέρα (Memorial Day) θα χαρώ διότι θα μπορεσω να καθίσω. Η διαδρομή ακόμη συνεχίζεται