Την Τετάρτη γίνομαι 34 ετών. Ναι, έχω γεράσει και το ξέρω. Κατά το κλασσικό ελληνικό, αντί να κάθομαι μόνος και να γκρινιάζω, έκανα πάρτυ γενεθλίων το Σάββατο. Σε ταλική ανάλυση προβλέπεται από το έθιμο. Έτσι λοιπόν κάλεσα τους φίλους και συμφοιτητές μου στο σπίτι μου, το οποίο είχα ετοιμάσει καταλλήλως και 34 ήρθαν και εορτάσαμε μαζί. Λαμβάνοντας υπ'όψιν το μέγεθος του σπιτιού μου ήταν επιτυχία. Από την άλλη κάλεσα πολύ περισσότερους ωστόσο πλέον έχω μία κάποια ιδέα πόσους να περιμένω. Η προετοιμασία ήταν χρονοβόρα και κουραστική, ιδίως διότι συγχρόνως έκανα έρευνα στο εργαστήριο μου. Πέρασα την εβδομάδα πηγαινοερχόμενος μεταξύ εργαστηρίου και σπιτιού με αποτέλεσμα ο χρόνος για προμήθειες να είναι περιορισμένος. Δεν είχα σε καμία φάση πάνω από δύο ώρες χρόνο να περάσω στο σούπερ μάρκετ. Το Σάββατο ακόμη, ενώ ετοίμαζα το σπίτι, συγχρόνως έκανα υπολογισμούς στο εργαστήριο. Με το που τελείωνα ένα πακέτο εργασιών, γυρνούσα στο εργαστήριο, έθετα τις παραμέτρους στον υπολογιστή και γυρνούσα να συνεχίσω ή πήγα για τα τελευταία ψώνια. Τουλάχιστον ο τελευταίος υπολογισμός τέθηκε σε εφαρμογή μία ώρα πριν την ώρα που είχα δώσει για εκκίνηση και κατέληξε αργά μετά τα μεσάνυχτα. Ωστόσο μετά το πάρτυ δεν είχα κουράγιο να περπατήσω στο εργαστήριο να κλείσω τον υπολογιστή, έτσι τον άφησα να τρέχει ως το πρωί. Σε γενικές γραμμές διασκέδασα αν και θα μπορούσα να πω ότι αν έβγαλα κάποιο συμπέρασμα από το πάρτυ ήταν η επιβεβαίωση της αποτυχίας μου. Οι κοινωνικές εκδηλώσεις είναι που κοινωνικοποιήται κανείς και γνωρίζει κόσμο, και μπορεί μεν να γνώρισα κόσμο αλλά τίποτα το αξιοποιήσιμο.
Εάν έβγαλα πλέον κάποιο συμπέρασμα είναι για τις διαπροσωπικές σχέσεις στην Αμερική. Οι έλληνες για καλό και για κακό έχουμε έναν τρόπο συμπεριφοράς, δουλεύουμε σκληρά αλλά και διασκεδάζουμε σκληρά. Είμαστε ατομικιστές αλλά και σε αρκετές καταστάσεις συσπειρωνόμαστε, όλοι ξέρουμε το άλλο νόημα της λέξης αυτοϊκανοποίηση, η διασκέδαση είναι πάντα κάτι το συλλογικό. Έτσι στο τέλος όλο και θα βρούμε τον δρόμο μας για αυτό που ψάχνουμε. Οι Αμερικανοί πολύ δύσκολα δρουν συλλογικά. Ο καθηγητής μου ανέφερε ένα πικ νικ για την πυροσβεστική υπηρεσία στον νομό του ως παράδειγμα συλλογικότητας όπου συγκεντρώνεται σε μία ημέρα το 10% του πληθυσμού. Στην Ελλάδα αυτό είναι η καθημερινότητα. Η νεώτερη γενιά απλά δεν έχει ιδέα για το τι γίνεται το οποίο δεν την αφορά άμεσα, κανένας δεν βλέπει ειδήσεις ή διαβάζει τα νέα και κύριος τρόπος ενημέρωσης είναι το Twitter. Για όνομα... Στο twitter αλλά αντ'άλλων γράφονται, ο τρόπος ενημέρωσης δηλαδή είναι το τι είπε ο φίλος σου; Κάποια ιεραρχική αρχή ενημέρωσης απλά δεν υπάρχει. Η συλλογική συγκέντρωση είναι δύσκολη ακόμα και για διασκέδαση. Αυτό που κάναμε στην Ελλάδα χωρίς δομή μόνο και μόνο επειδή ήμασταν στο ίδιο τμήμα, απλά διότι κάναμε παρέα, εδώ πρέπει να ανήκεις σε fraternity και sorority για να κάνεις, τα οποία όμως έχουν και αρκετές παλαβωμάρες. Στο τέλος είναι πιο πρόθυμοι να βρουν το άλλο ήμισυ καθότι γνωρίζουν τον μέσο γνωστό πολύ λιγότερο και προσκολόνται σαν βδέλες, αλλά και πάλι αυτοεκθέτονται συνέχεια, σε επικίνδυνο βαθμό δηλώνοντας στον κόσμο με απίστευτη λεπτομέρεια την καθημερινότητά τους στο facebook. Πραγματικά το φοβάμαι αυτό το μέσον, δεν θέλω όλος ο κόσμος να με ξέρει εντελώς, μόνο οι φίλοι μου. Ας δούμε τι μου επιφυλλάσει το μέλλον, πραγματικά αισιοδοξία δεν έχω (αλλά είχα ποτε;)
Εάν έβγαλα πλέον κάποιο συμπέρασμα είναι για τις διαπροσωπικές σχέσεις στην Αμερική. Οι έλληνες για καλό και για κακό έχουμε έναν τρόπο συμπεριφοράς, δουλεύουμε σκληρά αλλά και διασκεδάζουμε σκληρά. Είμαστε ατομικιστές αλλά και σε αρκετές καταστάσεις συσπειρωνόμαστε, όλοι ξέρουμε το άλλο νόημα της λέξης αυτοϊκανοποίηση, η διασκέδαση είναι πάντα κάτι το συλλογικό. Έτσι στο τέλος όλο και θα βρούμε τον δρόμο μας για αυτό που ψάχνουμε. Οι Αμερικανοί πολύ δύσκολα δρουν συλλογικά. Ο καθηγητής μου ανέφερε ένα πικ νικ για την πυροσβεστική υπηρεσία στον νομό του ως παράδειγμα συλλογικότητας όπου συγκεντρώνεται σε μία ημέρα το 10% του πληθυσμού. Στην Ελλάδα αυτό είναι η καθημερινότητα. Η νεώτερη γενιά απλά δεν έχει ιδέα για το τι γίνεται το οποίο δεν την αφορά άμεσα, κανένας δεν βλέπει ειδήσεις ή διαβάζει τα νέα και κύριος τρόπος ενημέρωσης είναι το Twitter. Για όνομα... Στο twitter αλλά αντ'άλλων γράφονται, ο τρόπος ενημέρωσης δηλαδή είναι το τι είπε ο φίλος σου; Κάποια ιεραρχική αρχή ενημέρωσης απλά δεν υπάρχει. Η συλλογική συγκέντρωση είναι δύσκολη ακόμα και για διασκέδαση. Αυτό που κάναμε στην Ελλάδα χωρίς δομή μόνο και μόνο επειδή ήμασταν στο ίδιο τμήμα, απλά διότι κάναμε παρέα, εδώ πρέπει να ανήκεις σε fraternity και sorority για να κάνεις, τα οποία όμως έχουν και αρκετές παλαβωμάρες. Στο τέλος είναι πιο πρόθυμοι να βρουν το άλλο ήμισυ καθότι γνωρίζουν τον μέσο γνωστό πολύ λιγότερο και προσκολόνται σαν βδέλες, αλλά και πάλι αυτοεκθέτονται συνέχεια, σε επικίνδυνο βαθμό δηλώνοντας στον κόσμο με απίστευτη λεπτομέρεια την καθημερινότητά τους στο facebook. Πραγματικά το φοβάμαι αυτό το μέσον, δεν θέλω όλος ο κόσμος να με ξέρει εντελώς, μόνο οι φίλοι μου. Ας δούμε τι μου επιφυλλάσει το μέλλον, πραγματικά αισιοδοξία δεν έχω (αλλά είχα ποτε;)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου