Όπως ανέφερα την τελευταία φορά η κατεξοχήν δυσκολία που εμποδίζει τα διαπλανητικά ταξίδια (αλλά και το να έχουμε φτηνούς δορυφόρους τηλεπισκόπισης) είναι η πολύ ακριβή πρόσβαση στο διάστημα. Η Virgin Galactic πρόκειται να έχει τις πρώτες εμπορικές υποτροχιακές πτήσεις στο τέλος της χρονιάς, παρομοίως και η Lynx ενώ και στην Ευρώπη έχουν εμφανιστεί ορισμένες καινοτόμες επιχειρήσεις που θα προσπαθήσουν να κατασκευάσουν πλατφόρμες ικανές για φτηνότερη πρόσβαση στην τροχιά (η Αμερική πάντα είχε παλαβούς εφευρέτες). Πάντως για την επόμενη δεκαετία τουλάχιστον ο μόνος τρόπος πρόσβασης σε τροχιά θα είναι οι αναλώσιμοι πύραυλοι. Το διαστημικό λεωφορείο ήταν μία πολύ σοβαρή προσπάθεια νγια φτηνότερη πρόσβαση σε τροχιά και αν μη τι άλλο απέτυχε. Οι θερμοκρασίες που αναπτύσσονται κατά την επαναφορά στη Γη είναι τέτοιες που απαιτείται πολύ σοβαρή προστασία. Ο μόνος τρόπος που αυτό ήταν εφικτό εντός των ορίων βάρους την δεκαετία του 70 ήταν με κεραμικές πλάκες οι οποίες απεδείχθησαν λίγο σκληρότερες από τα κεραμύδια στα σπίτια μας. Κάθε φορά που γυρνούσε στη Γη το λεωφορείο απαιτούνταν ενδελεχής επιθεώρηση στην κοιλία και επισκευή της. Αποτέλεσμα ήταν ότι το κόστος χρήσης ήταν 10 φορές υψηλότερο από το προϋπολογισμένο την δεκαετία του 70.
Η Ρωσική νοοτροπία ήταν χρησομοποιούμε ότι δουλεύει. Έτσι ενώ οι Αμερικανοί εγκατέλειψαν το σύστημα Απόλλων υπέρ του διαστημικού λεωφορείου και μετά το εγκατέλειψαν υπέρ του συστήματος Ωρίων (του οποίου η πρώτη μη επανδρωμένη δοκιμαστική πτήση θα είναι του χρόνου τον Σεπτέμβριο), οι Σοβιετικοί ανέπτυξαν το Σογιουζ για το σεληνιακό τους πρόγραμμα και το χρησιμοποιούν ακόμα. Ενδιάμεσα έίχε διάφορες αναβαθμίσεις οι οποίες του επιτρέπουν να μεταφέρει περισσότερο φορτίο μακρύτερα. Οι τρεις μη επανδρωμένες αποστολές Ζόντ τη δεκαετία του 60 ήταν ένα Σογιούζ από το οποίο είχαν αφαιρέσει πολλά συστήματα εσωτερικά για να είναι ελαφρύτερο το οποίο εκτοξεύτικε με τον πύραυλο Πρότον. Και τα δύο συστήματα είναι σε παραγωγή, ο Πρότον μπορεί να φέρει περισσότερο φορτίο και είναι πιο αξιόπιστος σε σχέση με το 1968 που απέτυχαν τα 2/3 των εκτοξέυσεων, το Σογιούζ είναι ελαφρύτερο αν και θα χρειαστεί περισσότερο υλικό θερμικής προστασίας σε σχέση με τις αποστολές γίηνης τροχίας, αν θελουν να στείλουν κοσμοναύτες σε τροχιά γύρω από την Σελήνη θα μπορεσουν μετά από μία διετία ανάπτυξης τεχνολογίας. Αλλά δεν θα προσφέρει κάτι παραπάνω από το Απολλών 8 ενώ και η ανάπτυξη της σεληνακάτου ήταν η μεγαλύτερη τεχνολογική δυσκολία του προγράμματος Απόλλων. Το ρίσκο που πήραν οι 12 αστροναύτες που πάτησαν στην Σελήνη (η σεληνάκατος δεν είχε εφεδρικό κινητήρα σε περίπτωση που ο κύριος είχε δυσλειτουργία) για τα σημερινά δεδομένα ήταν απαράδεκτο. Σε κάθε περίπτωση οι Αμερικάνοι ετοιμάζουν νέα αποστολή σε τροχιά γύρω από την Σελήνη στα τέλη της δεκαετίας, θα είναι η πρώτη επανδρωμένη αποστολή του συστήματος Ωρίων υπό τον πύραυλο Άρη.
Μετά από πολλές μελέτες και καθότι ο Διεθνής Διαστημικός Σταθμός πλέον έχει κατασκευαστεί έχουμε πλέον μία καλή ιδέα ως προς το τι απαιτείται για να φτάσουμε στον Άρη. Το πρώτο διαστημόπλοιο που θα προσαρειωθεί θα ζυγίζει περί τους 40 τόνους και μάλιστα προβλέπεται να κατεβεί κοντά σε ένα άλλο όχημα παρομοίου βάρους που θα έχει σταλεί νωρίτερα και θα περιέχει αναλώσιμα. Η δυσκολίες είναι πολλές. Κατ'αρχήν σήμερα δεν υπάρχει πύραυλος ικανός να φέρει τέτοιο φορτίο ακόμα και σε χαμηλή τροχιά, πόσο μάλλον σε τροχιά διαφυγής από την Γη. Το Delta 4 Heavy έχει ικανότητα να βάλει 22 τόνους σε χαμηλή τροχιά (και ουδέποτε έχει εκτοξεύσει τόσο βαρύ φορτίο) ενώ και το Ariane 5 μετά από όλες τις προβλεπόμενες αναβαθμίσεις θα έχει ικανότητα να εκτοξεύσει φορτιο 27 τόνων. Αυτός είναι ο λόγος που η NASA αναπτύσει τον εκτοξευτήρα Άρη αλλά δεν έχει τα χρήματα ώστε να τον εκτοξεύσει τόσες φορές ώστε να καταστεί αξιόπιστος. Η SpaceX έχει προτείνει τον Falcon 27 αλλά ελλείψη εμπορικών φορτίων δεν έχει προχωρήσει στον σχεδιασμό του. Η πρώτη έκδοση του Άρη θα μπορεί να φέρει 70 τόνους σε χαμηλή τροχιά, η τελική η οποία θα είναι έτοιμη το 2020-2025 περί τους 130 τόνους (εφόσον υπάρχει χρηματοδότηση να αναπτυχθεί) και θα μπορέσει να στείλει αστροναύτες στον πλανήτη Άρη εφόσον έχουν ξεπεραστεί οι άλλες δυσκολίες του υπάρχουν και είναι εμπόδια για το ταξίδι. Αλλά για αυτά την επόμενη φορά
Η Ρωσική νοοτροπία ήταν χρησομοποιούμε ότι δουλεύει. Έτσι ενώ οι Αμερικανοί εγκατέλειψαν το σύστημα Απόλλων υπέρ του διαστημικού λεωφορείου και μετά το εγκατέλειψαν υπέρ του συστήματος Ωρίων (του οποίου η πρώτη μη επανδρωμένη δοκιμαστική πτήση θα είναι του χρόνου τον Σεπτέμβριο), οι Σοβιετικοί ανέπτυξαν το Σογιουζ για το σεληνιακό τους πρόγραμμα και το χρησιμοποιούν ακόμα. Ενδιάμεσα έίχε διάφορες αναβαθμίσεις οι οποίες του επιτρέπουν να μεταφέρει περισσότερο φορτίο μακρύτερα. Οι τρεις μη επανδρωμένες αποστολές Ζόντ τη δεκαετία του 60 ήταν ένα Σογιούζ από το οποίο είχαν αφαιρέσει πολλά συστήματα εσωτερικά για να είναι ελαφρύτερο το οποίο εκτοξεύτικε με τον πύραυλο Πρότον. Και τα δύο συστήματα είναι σε παραγωγή, ο Πρότον μπορεί να φέρει περισσότερο φορτίο και είναι πιο αξιόπιστος σε σχέση με το 1968 που απέτυχαν τα 2/3 των εκτοξέυσεων, το Σογιούζ είναι ελαφρύτερο αν και θα χρειαστεί περισσότερο υλικό θερμικής προστασίας σε σχέση με τις αποστολές γίηνης τροχίας, αν θελουν να στείλουν κοσμοναύτες σε τροχιά γύρω από την Σελήνη θα μπορεσουν μετά από μία διετία ανάπτυξης τεχνολογίας. Αλλά δεν θα προσφέρει κάτι παραπάνω από το Απολλών 8 ενώ και η ανάπτυξη της σεληνακάτου ήταν η μεγαλύτερη τεχνολογική δυσκολία του προγράμματος Απόλλων. Το ρίσκο που πήραν οι 12 αστροναύτες που πάτησαν στην Σελήνη (η σεληνάκατος δεν είχε εφεδρικό κινητήρα σε περίπτωση που ο κύριος είχε δυσλειτουργία) για τα σημερινά δεδομένα ήταν απαράδεκτο. Σε κάθε περίπτωση οι Αμερικάνοι ετοιμάζουν νέα αποστολή σε τροχιά γύρω από την Σελήνη στα τέλη της δεκαετίας, θα είναι η πρώτη επανδρωμένη αποστολή του συστήματος Ωρίων υπό τον πύραυλο Άρη.
Μετά από πολλές μελέτες και καθότι ο Διεθνής Διαστημικός Σταθμός πλέον έχει κατασκευαστεί έχουμε πλέον μία καλή ιδέα ως προς το τι απαιτείται για να φτάσουμε στον Άρη. Το πρώτο διαστημόπλοιο που θα προσαρειωθεί θα ζυγίζει περί τους 40 τόνους και μάλιστα προβλέπεται να κατεβεί κοντά σε ένα άλλο όχημα παρομοίου βάρους που θα έχει σταλεί νωρίτερα και θα περιέχει αναλώσιμα. Η δυσκολίες είναι πολλές. Κατ'αρχήν σήμερα δεν υπάρχει πύραυλος ικανός να φέρει τέτοιο φορτίο ακόμα και σε χαμηλή τροχιά, πόσο μάλλον σε τροχιά διαφυγής από την Γη. Το Delta 4 Heavy έχει ικανότητα να βάλει 22 τόνους σε χαμηλή τροχιά (και ουδέποτε έχει εκτοξεύσει τόσο βαρύ φορτίο) ενώ και το Ariane 5 μετά από όλες τις προβλεπόμενες αναβαθμίσεις θα έχει ικανότητα να εκτοξεύσει φορτιο 27 τόνων. Αυτός είναι ο λόγος που η NASA αναπτύσει τον εκτοξευτήρα Άρη αλλά δεν έχει τα χρήματα ώστε να τον εκτοξεύσει τόσες φορές ώστε να καταστεί αξιόπιστος. Η SpaceX έχει προτείνει τον Falcon 27 αλλά ελλείψη εμπορικών φορτίων δεν έχει προχωρήσει στον σχεδιασμό του. Η πρώτη έκδοση του Άρη θα μπορεί να φέρει 70 τόνους σε χαμηλή τροχιά, η τελική η οποία θα είναι έτοιμη το 2020-2025 περί τους 130 τόνους (εφόσον υπάρχει χρηματοδότηση να αναπτυχθεί) και θα μπορέσει να στείλει αστροναύτες στον πλανήτη Άρη εφόσον έχουν ξεπεραστεί οι άλλες δυσκολίες του υπάρχουν και είναι εμπόδια για το ταξίδι. Αλλά για αυτά την επόμενη φορά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου