Το προσωπο της εξαντλησης

Η εβδομαδα των πικνικ εχει ξεκινήσει για τα καλά. Μπορει μεν να είναι ευχάριστο το να τρως δωρεάν και να γνωρίζεις νέο κόσμο, είναι όμως και χρονοβόρο. Γυρνάω στο σπίτι μου το νωρίτερο στις 9 με αποτέλεσμα να είναι αρκετά κουρασμένος. Απλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα, και η τηλεόραση ακόμα με κουράζει. Ακολουθούν ορισμένα πικνικ ακόμη και μετά ξεκινούν τα μαθήματα. Πρώτη εβδομάδα μαθημάτων έχω και τα preliminary exams, ή μάλλον το προφορικό τους μέρος. Κατά τα άλλα οι φοιτητές σταδιακά επιστρέφουν. Οι δρόμοι είναι γεμάτοι αυτοκίνητα τα οποία ξεφορτώνουν έπιπλα, όλο και περισσότερος κόσμος κυκλοφορεί στους δρόμους, γενικά η κίνηση στο πανεπιστήμιο αρχίζει να θυμίζει το φυσιολογικό.

Όταν παρέδωσα τα θέματα του τελευταίου καθηγητή από την μία ανακουφίστηκα αλλά από την άλλη δεν μπορούσα να κάνω τίποτα πλέον. Ούτε καν μπορούσα να διαβάσω βιβλιογραφία. Δυστυχώς έχω κάποιες προθεσμίες οι οποίες λήγουν αύριο. Ξανα μανά θα τις πιάσω τσίμα τσίμα. Εάν είχα παραπάνω χρόνο να ηρεμήσω πριν την αρχή του εξαμήνου θα τον εκμεταλλευόμουνα, προς το παρόν όμως είμαι ευχαριστημένος που πρόλαωα να τελειώσω την εξέταση πριν αρχίσουν τα μαθήματα. Το μόνο που βλέπω και με ηρεμεί είναι η συνέντευξη τύπου για το Curiosity. Πάντα το διαστημικό πρόγραμμα με γέμιζε με ευχαρίστιση

Δυο καθηγητές αργότερα

Χτες τελείωσα με τα θέματα του τρίτου καθηγητή. Εχει μείνει μόνο ο τέταρτος τον οποίο θα δώσω από Δευτέρα. Ξεκινόντας με τον πρώτο καθηγητή είχα αρκετό άγχος το οποίο με επηρέασε πολύ, τα θέματα δεν ήταν δύσκολα. Ο ύπνος μου έχει γενικότερα διαλυθεί αν και φταίνε και τα έργα που γίνονται στο δάσος δίπλα μου. Κανονικό ύπνο έριξα τώρα το μεσημέρι. Κατά τα άλλα ήρθε και νέος Έλληνας φοιτητής και τον βοήθησα λιγάκι. Αυτός μάλιστα είναι και γεωπόνος. Τον ελεύθερο χρόνο μου τον περνάω διαβάζοντας ένα βιβλίο για την Αρχαία Εγγυής Ανατολή και βλέποντας τι κάνει το Curiosity στον Αρη. Από τη στιγμή που τελειώσω τις προκαταρκτικές εξετάσεις μπορώ εν τέλει να αποφοιτήσω αν και ακόμη φαίνεται το τέλος του διδακτορικού μου τόσο μάκρια όσο και το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου μετά τη μάχη του Σταλινγκραντ. Ηρεμώ λιγάκι, βλέπω λίγο τηλεόραση και ψιλοξεκουράζομαι. Αν μπορούσα να λύσω και το πρόβλημα ύπνου όλα θα ήταν καλά. Από την άλλη εβδομάδα ξεκινάνε τα πικ νικ της αρχής του έτους. Από της 1ης του Ινδικτίωνος ελπίζω να πάνε καλύτερα τα πράγματα

Preliminary exams ημέρα πρώτη καθηγητής πρώτος

Έφτασε η ώρα. Ξύπνησα το πρωϊ νωρίτερα απο συνήθως και πήγα στο γραφείο μου. Αφ'ότου περίμενα κανα μισάωρο να τελειώσω ο καθηγητής με τις άλλες υποχρεώσεις του μου έδωσε τα πρώτα θέματα, τα οποία ήταν αλλου μέλους της επιτροπής μου. Χρόνος για τα συγκεκριμένα θέματα τα είχε ορίσει σε έννεα ώρες, αλλά ο καθηγητής μου μου έδωσε έως αύριο το πρωί. Δεν ήταν δύσκολα ερωτήματα, απλά είχα αρκετό άγχος. Σταδιακά κάθισα και άρχισα να γράφω. Αφου έκανα τρια σοβαρά διαλλείματα, δύο για φαϊ και ένα για να καθαρίσει το μυαλό μου, τα παρέδωσα στις 7 το βράδυ. Αύριο ακολουθούν τα θέματα του καθηγητή μου, ο οποίος μου είπε ότι θέλει περί τις 2 με 3 ημέρες. Οι άλλοι καθηγητές δεν του έχουν στείλει ακόμη αλλά μέχρι να τελειώσω μπορεί κάποιος από αυτούς να έχει. Σε κάθε περίπτωση το να ηρεμήσω καμία ημέρα δεν με πειράζει καθόλου. Όσο περισσότερο δουλεύω τόσο λιγότερο με αγχώνουν. Καιρός επιτέλους να τελειώνω, τόσο με την εξέταση αλλά και με το διδακτορικό. Βέβαια αυτό θα αργήσει ακόμη

Το τελος της Νέας Υόρκης

Ήρθε ο καιρός να τελειώσω με την ιστορία της Νέας Υόρκης καθότι από αύριο ξεκινώ τα preliminary exams. Καθότι κάθομαι ακόμα και γράφω για το ταξίδι αυτό δεν έχω καταφερει να μιλήσω ούτε για το επόμενο ταξίδι που έκανα με τον καθηγητή μυο στην Ανατολική Ακτή της Virginia ούτε για τον ενθουσιασμό που μου έχει προκαλέσει το Curiosity στον Άρη. Αλλά όσο πιο γρήγορα τελειώσω με τις ουρές μου τόσο πιθανότερο το να γράψω γι'αυτά

Καθότι είχαμε επισκεφθεί τα άλλα τέσσερα διαμερίσματα της Νέας Υόρκης, έπεισα την αδερφή μου να επισκεφθούμε το Bronx ώστε να έχουμε δει και τα 5. Έτσι Δευτέρα πρωί πήραμε το μετρό και ανεβήκαμε σε ένα από τα καλύτερα τμήματά του. Τρομάξαμε με την συνοικία, απεδείχθει ένα από τα βραχύτερα ταξίδια που κάναμε, λίγο πάνω από ώρα. Όντως πείστηκα ότι καλώς δεν μείναμε εκεί πάνω διότι είναι επικίνδυνα, μπορεί να μην είδαμε κανένα έγκλημα αλλά την νύχτα οραγματικά θα φοβόμουν να πάω. Πάντως είχε και διάφορα καταστήματα με μπούρδες όπου η αδερφή μου αγόρασε πραγματάκια για το βαφτιστήρι της και παρόμοια. Το Manhattan (με μερική εξαίρεση το Upper West Side για το οποίο θα μιλήσω αργότερα) μου θύμισε Παρίσι, το Brooklyn, τουλάχιστον η περιοχή περί Atlantic Avenue και κέντρο που είδαμε, μου θύμισε Λονδίνο με όλα τα τούβλινα κτήρια. Το Bronx μου θύμισε banilieu, ήταν γεμάτο πολυκατοικίες που θύμιζαν logement social και τέτοιου τύπου κόσμος κυκλοφορούσε στον δρόμο. Πήραμε το μετρό με την αδερφή μου και κατεβήκαμε Upper West Side προς Central Park, συγκεκριμένα στην Amsterdam. Πήγαμε πρώτα προς τον Hudson σε ένα παρκάκι και καθίσαμε, μετά πήγαμε προς Central Park. H αδερφή μου μπήκε σε δυο thrift stores εκείνη την ημέρα, ένα στο Bronx που δεν της άρεσε διότι είχε ρούχα φτωχών και το άλλο στο Upper Wes Side που είχε πολύ καλύτερα ρούχα. Γενικά η συγκεκριμένη συνοικία στην οποία λαμβάνει χώρα το West Side Story φαίνονταν καθαρά ως μία ασπρη συνοικία που μαύρισε και μετά ξανάσπρισε: Έχει αρκετά παλαιά κτήρια με κλασσικιστικές προσόψεις, έχει το αρχηγείο της NAACP για την Νέα Υόρκη και ορισμένους μαύρους να περιφέρονται αλλά κατά τα άλλα η συνοικία ήταν πολύ άσπρη ως προς τους κστοίκους και είχε και τέτοιου τύπου καταστήματα. Μπήκαμε Central Park όπου θαυμάσαμε την λίμνη της Jackie Onassis στην οποία καθρεφτίζονταν πολύ όμορφα τα γύρω κτήρια και μετά ξαναγυρίσαμε εκτός του πάρκου στα δυτικά όπου και φαγαμε. Εκεί ψηλά το φαϊ ήταν πολύ φτηνότερο απ'ότι στο κάτω Manhattan όπου ήταν το ξενοδοχείο. Μετά κατεβήκαμε αρκετά την Amsterdam όπου η αδερφή μου έμπαινε σε μαγαζιά και έβλεπε ρούχα και παπούτσια ενώ εγώ φωτογράφιζα το κτήρια τα οποία σε αυτό το κομμάτι ηταν κυρίως τούβλινα. Εν τέλει βρήκαμε ενά Trader Joe's όπου κάναμε ψώνια (και όντως όπως έλεγε οι τιμές στην Νέα Υόρκη ήταν οι ίδιεσ όπως στην υπόλοιπη χώρα) και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, αρκετά αργά. Κάθισα και έφτιαξα την βαλίτσα μου, βγήκαμε και φάγαμε και μετά εγώ περπάτησα την Brooklyn Bridge εώς το τέλος και πίσω.

Η επομένη ήταν η τελευταία ημέρα στην Νέα Υόρκη και την αφιερώσαμε κυρίως στο μάζεμα. Μετά από τηλεφωνικό check out αφήσαμε κάτω στην είσοδο τις βαλίτσες και βγήκαμε κυρίως βόλτα στα μαγαζιά εκει γύρω όπου και φάγαμε.  Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, πήρα την βαλίτσα μου και χαιρετιθήκαμε. Ανέβηκα Times Square και περπάτησα εώς το Port Authority Bus Terminal. Μπήκα στο λεωφορείο, σταματήσαμε έξω από τη Βαλτιμόρη και μετά στη Washington Union Station, ο οποίος μου άρεσε. Μετά πήρα το δεύτερο λεωφορείο και κατεβηκα στο Christiansburg όπου με περίμενε φίλος. Η ώρα ήταν 3 και τα χαράματα. Δυστυχώς η επομένη δεν έμελε να είναι ημέρα ξεκούρασης διότι οδήγησα έως το Lynchburg να πάρω το ευεργέτη ο οποίος ήρθε με το αεροπλάνο. Μου πήρε αρκετές ημέρες να ξεκουραστώ, θα έλεγα ότι κοιμηθηκα καλά στην Ανατολική Ακτή όπου μακρία από τους περισπασμούς του Blacksburg μπόρεσα να ηρεμήσω. Αλλά αυτή είναι μία ιστορία για μία άλλη φορά. Προς το παρόν αφήνω εδω την ιστορία της Νέας Υόρκης, αναφέροντας ότι έχω αφήσει και ορισμένες λεπτομέρεις εκτός τύπου ότι το πρώτο Σάββατο βράδυ ανεβήκαμε στο Union Station όπου φάγαμε πίτσα ή τη φορά που μπήκαμε στο Rockefeller Center

Δευτερο Σαββατοκύριακο στη Νέα Υόρκη

Είχα αφήσει την ιστορία το πρωΐ της Παρασκευής, ενώ ετοιμαζόμασταν να δούμε τον Νεοϋορκέζο συμφοιτητή μου. Είχαμε δώσει ώρα συνάντησης 12 το μεσημέρι. Καθότι είχαμε χρόνο πήγαμε το πρωί (εγώ και η αδερφή μου) προς το τελεφερίκ του Roosevelt Island. Κατεβήκαμε κάπου στην 5η λεωφόρο και περπατήσαμε και φτάσαμε στη γέφυρα. Ενώ περιμέναμε το τελεφερίκ κάναμε συζητήσεις πως το είχαμε δει σε επισόδειο του CSI New York, White Collar κλπ και πως έχει μία τάση να γίνονται φόνοι εκεί μέσα στην τηλεόραση. Στην πραγματικότητα φυσικά δεν έγινε κάποιος φόνος ενώ ήμασταν εκεί, απλά έχει φοβερή θέα. Κατεβήκαμε στο νησί, κάναμε λίγο γύρω, γυρίσαμε με το τελεφερίκ και φωτογράφησα και την άλλη πλευρά και πήραμε το τρένο. Είχαμε δώσει σημείο συνάντησης προς Times Square. Φτάσαμε, σύστισα την αδερφή μου η οποία εξεπλάγη επειδή το παιδί δεν είναι ακόμα 19 και πήγαμε προς το εναέριο πάρκο. Πιάσαμε κουβέντα για πολλά και διάφορα, παρότι ζέστη και λιακάδα και ντάλα μεσημέρι δεν μας πήραξε τόσο διότι ακριβώς η κουβέντα μας ευχαριστούσε. Πήραμε το τραίνο και κατεβήκαμε στο ξενοδοχείο. Στην είσοδό του ήταν ο ευεργέτης με τα δώρα, δυστυχώς με το πρόγραμμα που είχαμε μόνο 10 λεπτά μιλήσαμε. Ανεβάκαμε στο δωμάτιο και ο μικρός θαύμασε τη θέα, ποτέ του δεν είχε ανέβει τόσο ψηλά τόσο κάτω στο Manhattan (είναι από το Brooklyn). Μετά ανεβήκαμε στο Midtown, κάναμε ακόμη λίγη κουβέντα, γυρίσαμε τα μαγαζιά, τον αποχαιρετίσαμε και μετά πήγα με την αδερφή μου στο Museum of Modern Art. Το μουσείο έχει πολύ ενδιαφέρουσα συλλογή από τους Ναπολεόντιους Πολέμους και μετά. Οι πάνω όροφοι με τα παλαιότερα έργα τέχνης ήταν ενδιαφέρουσα, μετά όμως από τη δεκαετία του 40 η σύγχρονη τέχνη έγινε όλο και πιο ακατανόητη. Κάτι καταλάβαινα από Pop Art αλλά από το 1970 και έπειτα δεν μπορούσα να κατανοήσω γιατί τα συγκεκριμένα ήταν καν έργα τέχνης. Αρκετά ήταν μία μπούρδα και μισή. Λαμβάνοντας υπ'όψιν τον ρόλο του Μουσείου στην εκλαϊκευση της Σύγχρονης Τέχνης, πραγματικά βγήκα προβληματισμένος: το συγκεκριμένο μουσείο έχει τα γνωστότερα έργα της. Αυτά κιόλας που έγιναν αυτό τον αιώνα ήταν και τα 2 που έδειξε εντελώς ακατανόητα. Ίσως απλά χρειάζεται να σχηματοποιηθεί ένας Κανόνας πριν γίνουν τα έργα γνωστά και κατανοητά. Σε κάθε περίπτωση βγήκαμε από το Μουσείο και μετά από λίγη βόλτα κατεβήκαμε στο δωμάτιο.

Η επομένη έμελε να είναι η ημέρα του Metropolitan Museum of Art. Καθότι Bank of America weekend μπήκα εγώ δωρεάν και η αδερφή μου με φοιτητικό, αν και στο μουσείο αυτό η είσοδος είναι προαιρετική. Μπορείς να τους πεις "Δεν πληρώνω" αλλά είναι λίγο ξεφτίλα. Το συγκεκριμένο μουσείο ουσιαστικά δημιουργήθηκε μετά το 1880 όταν τα αντίστοιχα τύπου Λούβρο και Βρετανικό είχαν ήδη σχηματίσει την συλλογή τους. Η όλη υπόθεση ξεκίνησε με ένα ιδιώτη αρχαιολόγο ο οποίος (σε μία εποχή όπου οι ανασκαφείς κρατουσαν τα ευρήματα τους αντί να τα δίνουν στα κράτη που τα έσκαψαν) θέλησε να πουλήσει την σοβαρή συλλογή του. Η καλή κοινωνία της Νέας Υόρκης προσέφερε το μεγαλύτερο ποσό και επίσης επένδυσε στο να γίνουν ανασκαφές και αποκτήσεις αλλού καθότι οι ληστοβαρώνοι του 19ου αιώνα κατανοούσαν ότι αν δεν επένδυαν στην πνευματική ανάπτυξη της πόλης και της χώρας του θα έμεναν μόνο ώς ληστές, όχι ως βαρώνοι. Ήμασταν στο μουσείο από τις 11 παρά εώς μετά τις 5, η αδερφή μου είδε λίγο παραπάνω από το μισό, εγώ καθότι διάβαζα λίγο παραπάνω τις ταμπέλες των εκθεμάτων λίγο λιγότερο και στο τέλος απλά δεν μπορούσα άλλο να διαβάσω καθότι είχα κορεστεί από πληροφορίες. Ναι, συμβαίνει και αυτό σε εμένα, απλά πολύ σπάνια. Είδα κυρίως εκθέματα από αρχαιότητα και σε περιοχές με σχετική πολιτισμική συνάφεια με τον Ελληνισμό (και όχι πχ Κορέα ή Κίνα) και λόγω της χαμηλής ταχύτητας που περπατούσα κουράστηκαν φοβερά τα πόδια μου. Η αδερφή μου ενθουσιάστηκε και με τα καταστήματα μέσα στο Μουσείο, εγώ προτίμησα να δω περισσότερα εκθέματα. Παρεπιπτόντως είδα ελάχιστα από την πολύ μεγάλη συλλογή από πίνακες. Αυτό που έχω να παρατηρήσω είναι ότι παρότι η συλλογή του ειναι μεγάλη δεν είχε το πολιτισμικό εύρος του Βρετανικού καθότι φυσικά οι κουφάλες Άγγλοι έκλεψαν τον κόσμο όλο ενώ οι Αμερικάνοι απλά έσκαψαν με την άδεια του κράτους όπου μπορούσαν. Μπορούσε να στήσει εκθέσεις για το οτιδήποτε αλλά όχι κατ'ανάγκην με καλά ευρήματα, στην γωνία πχ που είχε για το Βυζαντιο είχε τα ευρήματα που βρήκαν από το Κοπτικό μοναστήρι που είχε τότε στηθεί μέσα στον τάφο της Χατσεπσούτ σε μία εποχή οπού το Βυζάντιο το έβλεπαν ως παρακμή και απλά ήθελαν να μάθουν για το Νέο Βασίλειο της Αιγύπτου. Τα ευρήματα της Χαλκοκρατίας πχ αγάλματα έχουν κεντρική θέση, τα βυζαντινά (λόγω όμως και του χαρακτήρα τους) δευτερεύουσα αλλά και πάλι καλά που τα εκθέτουν διότι πολλά Βυζαντινά απλά δεν έχει. Η αδερφή μου ήθελε το πρωί να πάμε και στο Gugenheim, ήδη το μεσημέρι είχε καταλάβει ότι ήταν αδύνατον. Έτσι βγήκαμε, φάγαμε, είδαμε λίγα μαγαζιά και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο.

Η Κυριακή ήταν λόγω της κουρασης του Μουσείου μία χαμηλής έντασης ημέρα. Πήραμε το πλοίο για το Governor's Island, μετά από τον μικρό γύρο του νησιού περάσαμε στο Brooklyn. Αφού περιμέναμε υπερβολική ώρα το λεωφορείο (αν και είχαμε δει πιο πριν διάφορα μαγαζιά με μπούρδες) πήγαμε στο Ikea όπου φάγαμε μεσημεριανό. Περάσαμε στο Manhattan με το πλοίο και ανεβήκαμε στο ξενοδοχείο, παρότι περπάτησα λίγο ένιωθα πτώμα. Αργότερα κατέβηκα στα μαγαζιά. Το νησί φρούρειο ήταν πολύ ενδιαφέρον αλλά πολύ κουράγιο δεν είχα να το δω. Έχουν μείνει δύο ακόμα ημέρες ταξίδι, λογικά στην επόμενη ανάρτηση θα τελειώσω

Μερικές ακόμα ημέρες

Οταν σταμάτησα τελευταία φορά μόλις είχαμε μπει στο αεροπλανοφόρο Intrepid και είχαμε μόλις δει την ταινία. Εν συνεχεία είδαμε τα αεροσκάφη που έχει στο υπόστεγο αεροσκαφών του αεροπλανοφόρου. Γενικά το μουσείο είναι περισσότερο προσανατολισμένο προς τα παιδιά, αλλά ήταν πολύ ενδιαφέροντα τα εκθέματα για όλους. Είχε μάλιστα και ένα Ήχος και Φως με την ημέρα που χτυπήθηκε το αεροπλανοφόρο από δύο καμικάζι, πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία. Ανεβήκαμε επάνω στο κατάστρωμα και είδαμε τα άλλα αεροσκάφη που έχει, μεταξύ των οποίων και ένα SR-71 Blackbird. Το διαστημικό λεωφορείο Enterprise ετοιμάζονταν για έκθεση αλλά αυτή άνοιξε μερικές εβδομάδες αργότερα. Ανεβήκαμε και στις 2 γέφυρες του αεροπλανοφόρου, είδαμε και στα έγκατά του τους θαλάμους ενδιαιτήσεως των ναυτών και μετά βγήκαμε. Δίπλα είχε και ένα πυρηνοκίνητο υποβρύχιο της δεκαετίας του 50 το οποίο και είδαμε. Μετά βγήκαμε από τον μουσειακό χώρο (αφού βέβαια επισκεφθήκαμε το πωλητήριο) και περπατήσαμε έξω. Είχε μία φοβερή ζέστη, περπατήσαμε και αρκετά και στο τέλος μάλωσα λίγο με την αδερφή μου. Βρήκαμε όμως ένα φοβερό Ταϊλανδέζικο εστιατόρειο στο Hell's Kitchen και φάγαμε πολύ καλό φαΐ. Μετά, ξεκουραστοι και φαγωμένοι περπατήσαμε στο Garment District εώς ότου φτάσαμε στο Empire State Building. Δεν ανεβήκαμε μεν αλλά το είδαμε εξωτερικά. Αντίθετα μπήκαμε στο Macy's και τα άλλα καταστήματα της περιοχής. Μετά από αυτή τη βόλτα στο Midtown κατεβήκαμε στο ξενοδοχείο.

Η επομένη ήταν η 4η Ιουλίου. Καθότι όλα είναι κλειστά πήγαμε στην Astoria να δούμε την ελληνική γειτονιά. Το κομμάτι το οποίο κατεβήκαμε όμως είχε μεν την εκκλησία αλλά δεν ήταν Ελληνικό, ήταν Αραβική κυρίως γειτονιά. Περπατήσαμε αρκετά όμως και φτάσαμε στο ελληνικότερο κομμάτι. Ωστόσο πολύ ελληνικό δεν ήταν, σε καμία περίπτωση δεν θύμιζε συνοικία στην Ελλάδα. Απλά είχε κάποια ελληνικά καταστήματα και κόσμο να μιλάει ελληνικά στον δρόμο. Πάντως να πω την αλήθεια το Queens (όπου βρίσκεται η Astoria) μου άρεσε παραπάνω ως μέρος να μείνω από το Manhattan διότι τα κτήρια είχα ανθρώπινο μεγεθος. Γυρίσαμε αρκετά νωρίς σπίτι, περνόντας από το Long Island City/Queens Plaza μπορώ να πω ότι είναι καλό μέρος για να μείνεις σε ξενοδοχείο και καθίσαμε. Το βράδυ βγήκαμε να δούμε τα πυροτεχνήματα. Κατεβήκαμε στην 10η οδό στο ύψος του Meatpacking District και εν τέλει μας άφησαν να πάμε προς το ποτάμι μόλις στην 22α οδό. Επίσης δεν φτάσαμε ως την άκρη του ποταμού, είχε πολύ κόσμο. Πάντως είδαμε αρκετά πυροτεχνηματα και μας άρεσε. Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο και κοιμηθήκαμε.

Την επομένη, λόγω του περπατήματος την προηγουμένη, ήμασταν πτώματα. Το μεν πνεύμα πρόθυμο, η δε σαρξ ασθενής και λέγοντας σαρξ εννοώ τα πόδια μας. Πήραμε το πλοίο και κατεβήκαμε στο Staten Island. Αφού τραβήξαμε ωραίες φωτογραφιες του λιμανιού (και είδα που προέρχεται η θέα της Νέας Υόρκης στην αρχή του Avengers:Earth's Mightiest Heroes) κατεβήκαμε στο λιμάνι του και βρήκαμε και φάγαμε. Μετά πήραμε το Staten Island Railroad ως το τέλος και είδαμε την θέα. Δυστυχώς όσο Πειραιά βλέπεις από τη γραμμή του ηλεκτρικού, τόσο Staten Island βλέπεις από το τρένο. Πάντως το Staten Island είναι προάστειο με μονά σπίτι, όχι πολυκατοικίες/διαμερίσματα που είδαμε Manhattan και Queens. Στο τέλος της γραμμής κατεβήκαμε στην παραλία η οποία είναι καπως σαν του Κερατσινίου/Περάματος. Ο χώρος είχε μεν άμμο αλλά ήταν περισσότερο βιομηχανικός και φαίνονταν απέναντι στο New Jersey σε απόσταση ούτε 1000 μέτρων δεξαμενές πετρελαίου. Όπως ήρθαμε γυρίσαμε, φάγαμε φαί στη Οικονομική συνοικία και πήγαμε στο ξενοδοχείο.

Η Παρασκευή 6 Ιουλίου έμελε να είναι η κοινωνική ημέρα καθότι είδαμε συναδελφό μου που μένει στο Brooklyn όπως και τον ευεργέτη μου ο οποίος επισκέφθηκε την πόλη. Αλλά περισσότερα την επόμενη φορά

Επομενες ημερες στη Νεα Υορκη

Τις τελευταίες ημέρες έχει επανέλθει το μπερδεμα με τις προκαταρκτικές εξετάσεις μου. Το Πανεπιστήμιο δεν αναγνωρίζει Grandes Ecoles ως Πανεπιστήμια! Τέλος πάντων η υπόθεση φαίνεται να προχωράει. Σήμερα ήταν επίσης και η Chick-Fil-A appreciation day, ο πρόεδρος της εταιρείας (πρόκειται για φαστφουντάδικο) βγήκε εναντίον του γάμου ομοφυλοφίλων, οι ομοφυλόφιλοι βγήκαν να τον φάνε κυριολεκτικά (πράγμα που θα το χαρακτήριζα φασισμό, αν δεν είσαι φίλος της διαστροφής τους πρέπει να εξοριστείς;) και σε αντίδραση σήμερα κυρήχθηκε από τον Huckabee ημέρα υποστήριξης. Πήγα και έφαγα το μεσημεριανό μου εκέι έστω και αν χρειάστηκε να το περιμένω μία ώρα. Ας γυρίσω όμως στο ταξίδι στη Νέα Υόρκη. Τελευταία φορά άφησα την ιστορία στο πρωί της Κυριακής 1ης Ιουλίου, μετά το πρωινο.

Η αδερφή μου πρότεινε να πάμε στο Frick collection να το δούμε. Εγώ κατάλαβα Freak, αντέδρασα πολύ αρνητικά εώς ότου η αδερφή μου κατάλαβε τι κατανόησα και έπεσε ξερή στα γέλια. Όταν μου εξήγησε ότι πρόκειται για ένα μουσείο παραδοσιακής τέχνης το οποίο είναι κοντά στο Central Park, φυσικά και δέχτηκα. Ανεβήκαμε με το λεωφορείο καθότι θέλαμε να δούμε και την πόλη και περάσαμε από τον ΟΗΕ. Κατεβήκα λίγα τεράγωνα πιο ανατολικά, διασχίσαμε της διάσημες λεωφόρους της Νέα Υόρκης (η Park Avenue δεν μου άρεσε καθόλου και σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελα να ζήσω εκεί, είσαι απομωνομένος σαν να ζεις στα προάστεια!) πριν φτάσουμε στο Μουσείο. Περάσαμε κάμια ώρα εκεί και μετά διασχίσαμε το Central Park περνόντας απο το Sheep's Meadow. Καθότι έσκαγε το σύμπαν αρκετοί έκανα ηλιοθεραπεία. Βγήκαμε προς το Lincoln Center, φάγαμε σε ένα Ελληνικό όπως απεδείχθει diner για μεσημέρι (εγώ γιουβέτσι, η αδερφή μου σαλάτα) και ξανανεβήκαμε στο Columbus Circle όπου η αδερφή μου είδε μαγαζιά. Μετά κατεβηκαμε την Broadway με το λεωφορείο εώς το ξενοδοχείο. Το πρόγραμμα θα το χαρακτήριζα αρκετά τυπικό για όλο το ταξίδι, φύγαμε από το ξενοδοχείο τύπου 10 και γυρίσαμε προς τις 6-7. Η αδερφή μου κάθισε να δει τηλεόραση, εγώ βγήκα και λίγη βόλτα πριν κοιμηθώ.

Τρια ήταν τα μέρη που ήθελα να επισκευθώ σε αυτό το ταξίδι, τη Δημόσια Βιβλιοθήκη, το αεροπλανοφόρο Intrepid και το Metropolitan Museum of Art.Τη Δευτέρα έμελε να επισκευθώ το πρώτο εξ αυτών, την Βιβλιοθήκη. Μετά από μία πρωινή βόλτα στη Wall Street (η οποία είναι πίσω από το ξενοδοχείο) ανεβήκαμε με το τραίνο στη Βιβλιοθήκη. Κατεβήκα στο Times Square το οποίο είναι μεν μικρό αλλά μας εντυπωσίασε και περπατήσαμε δύο τετράγωνα. Πίστευα ότι θα ήταν σαν την Βιβλιοθήκη του Virginia Tech όπου απλά κάθεσε, μπορείς να πάρεις κανένα βιβλίο από τα ράφια ή να δεις το internet εκτός των άλλων για περιοδικά στα οποία έχει συνδρομή. Δεν ισχύει αυτό δυστυχώς: έχει μεν έντυπα περιοδικά τα οποία πρέπει να τα ζητήσεις συγκεκριμένα (και άντε μετά να τα φωτοαντιγράψεις) όπως και βιβλία εκ των οποίων αρκετά πρέπει να προπαραγγείλεις καθότι ο χώρος είναι περιορισμένος. Ως προς το Internet πρέπει να το έχει κλείσει νωρίτερα (έστω και δωρεάν) σε διαστήματα των 15 ή 45 λεπτών. Πάντως αν δεν έχεις laptop μπορείς να δανειστείς για τις ανάγκες σου. Δεν είχα φέρει φυσικά τον Κουρκούα, μόνο ένα φλασάκι. Τέλος πάντων βρήκαμε υπολογιστές που ναι μεν δεν είχαν internet αλλά είχαν πρόσβαση στον κατάλογο. Ανακάλυψα πως βιβλία που με ενδιέφεραν έπρεπε να τα παραγγείλω νωρίτερα αλλά τουλάχιστον βρήκα ένα βιβλίο για τη γεωργία στη Virginia του 1913 το οποίο και φωτογράφησα. Μετά περπατήσαμε προς τον Grand Central Station και φάγαμε σε ένα TGI Friday's δίπλα του καθότι το ήθελε η αδερφή μου. Μπήκαμε στον σταθμό, περπατήσαμε στα μαγαζιά του και βγήκαμε από πίσω. Περπατησαμε προς Carnegie Hall και είδαμε μαγαζία στο Midtown. Μετά από τα ψώνια της αδερφής μου φάγαμε και New York Cheesecake και κατεβήκαμε στο ξενοδοχείο.

Την επομένη πήγαμε και είδαμε το αεροπλανοφόρο. Είχα τυπώσει κουπόνι 2 σε 1 και έτσι μπήκαμε φτηνότερα, διότι αλλιώς $24 το άτομο παραείναι. Δυστυχώς στη Νέα Υόρκη το εικοσαδόλαρο είναι σαν χαρτοπετσέτα, το δίνεις χωρίς να το σκέφτεσαι. Ανεβήκαμε με το τρένο αρκετά ψηλά και περπατήσαμε εώς τον Hudson και το αεροπλανοφόρο. Και για τους δυο μας ήταν η δεύτερη φορά που είχαμε μπει σε αεροπλανοφόρο μετά το Harry Truman όταν είχα έρθει στη Σούδα. Είχε να δεις μία ταινιούλα με την ιστορία του. Το πλοίο ναυπηγληθηκε το 1942 και πολέμησε στον Ειρηνικό στο Β'ΠΠ. Υπέστει τρεις επιθέσεις καμικάζι, οι δύο μάλιστα την ίδια ημέρα και μετά το πέρας μπήκε σε εφεδρεία. Ενεργοποιήθηκε για περισυλλογή αστροναυτών κατά τη χρυσή δεκαετία της NASA, μετά πολέμησε στο Βιετνάμ και μάλιστα ο John McCain είχε υπηρετήσει σε αυτό πριν αποσυρθεί μετά το τέλος του πολεμου. Εν συνεχεία θα διαλύονταν αλλά ένα ζευγάρι πλούσιων Νεοϋορκέζων, εκ των οποίων ο άνδρας το έφερε βαρέως ότι για ιατρικούς λόγους δεν μπόρεσε να υπηρετήσει στον πόλεμο, έδωσαν χρήματα και μάζεψαν δωρεές ώστε να γίνει πλωτό Μουσείο. Μάλιστα μετά την 11η Σεπτεμβρίου ήταν το αρχηγείο του FBI κατά τη διερεύνηση των τρομοκρατικών υποθέσεων. Αλλά περισότερα θα αναφέρω την επόμενη φορά