Ματαιότης ματαιοτήτων

Η ημέρα που περίμενα με ανυπομονησία αλλά συγχρόνως ήλπιζα να μην έρθει ήρθε και πέρασε. Η συνέντευξη για την πράσινη κάρτα απεδείχθει συγχρόνως κρίσιμη και αντιπαραγωγική. Πραγματικά σε αρκετές περιπτώσεις αναρωτιέμαι τι θέλω και προσπαθώ αφού στο τέλος δεν γίνεται τίποτα. Story of my life και όχι μόνο για την πράσινη κάρτα: υπερβαίνω εαυτόν αλλά στο τέλος το μόνο που έχω να δείξω είναι η προσπάθειά μου.

Με το που τελειώνω το σεμινάριο της Δευτέρας πάω στο σπίτι μου να μαζέψω τα χαρτιά και να φύγω. Σφάλμα πρώτο: διάβασα το έντυπο και έλεγε πως ήθελε πιστοποιητικό γεννήσεως δικό μου και των γονέων μου. Καθότι δικό μου είχα στο γραφείο μου πήγα τρέχοντας εκεί με τέσσερα φλας αναμμένα (τα λεγόμενα αλάρμ στα ελληνικά) και το μάζεψα. 10 λεπτά άφησα το αμάξι σε θέση S και παρόλ'αυτά πήρα κλήση. Τέλεια

Οδήγησα εν συνεχεία 5+ ώρες έως το Norfolk. Ειδα τον Ατλαντικό για πρώτη φορά από τον Ιούλιο (έστω και στο σκοτάδι) και έφτασα στο ξενοδοχείο πτώμα, μόνη στάση μου ήταν για καύσιμα στο Roanoke. Παρ'ολ'αυτά πήγα και είδα μία φίλη την οποία είχα να δω μήνες η οποία σπουδάζει εκεί ιατρική, όπως το φαντάστηκα ήταν η μοναδική ευκαιρία για να δώ το κέντρο της πόλης έστω και νύχτα. Το κέντρο είναι πολύ όμορφο αλλά η πρόσβαση απαιτεί να περάσεις από κάποιο τούνελ (το οποίο ακόμα και την νύχτα έχει κίνηση) ενώ το πάρκινγκ είναι δύσκολο, ακόμα και την νύχτα. Ανταλλάξαμε νέα και γύρισα να ξεκουραστώ. Εκείνη την νύχτα είχα έναν από τους πιο δύσκολους ύπνους της ζωής μου, συγκρίσιμος με αυτόν πριν από τις γενικές εξετάσεις.

Το πρωί σηκώθηκα νωρίς, έφαγα πρωινό εν τάχει και μετά από σοβαρότερη κίνηση απ'ότι περίμενα έφτασα στην ώρα μου περίπου στο Immigration. Με πήρε για συνέντευξη μία υπάλληλος, περισσότερο επιβεβαίωσε ότι είπα την αλήθεια στην δήλωση, πήγαινε τέλεια η συνέντευξη εώς ότου μου είπε ότι το State Department πήγε πίσω την ημερομηνία που δίνει πράσινη κάρτα (φαίνεται είχαν υπερβολικές αιτησεις) και λόγω έλλειψης θέσεων θα αναγκαστεί να μη δώσει τώρα πράσινη κάρτα. Έμεινα αποσβωλομένος. Άρχισα να μαζεύω τα χαρτιά αφού η δικηγόρος έλαβε επιστολή ότι ήρθε η ώρα μου να το κάνω και ότι αν δεν το έκανα σε 1 χρόνο θα έχανα την ευκαιρία μου οριστικά. Δεν έχω καταλάβει αν θα γίνει απόρριψη (το οποίο απ'όσο γνωρίζω έχει αρνητικές συνέπεις) ή αναστολή της αίτησης μου (που φοβάμαι σημαίνει νέα αίτηση και νέα παράβολα και ιατρικές εξετάσεις), πάντως μου είπε ότι μπορώ να βγώ από την χώρα αν κάνω αίτηση αναστολής Ι-131 διότι είμαι στη χώρα νόμιμα (άρα να συμπεράνω ότι οι περισσότεροι που κάνουν την αίτηση βρίσκονται στις ΗΠΑ παράνομα;) και ότι πιθανόν τον Οκτώβριο θα ξανανέβει η επετηρίδα στο 2005. Γρρρρρ. Τι στο καλό έτρεχα να προλάβω τις προθεσμίες;

Γύρισα στο Blacksburg με την ψυχή στο στόμα μπας και προλάβω κανένα μάθημα. Σταμάτησα ενδιάμεσα για ανεφοδιασμό καυσίμων, για τυρί και προσπάθησα να περάσω από τη προεδρική βιβλιοθήκη του Woodrow Wilson αλλά ήταν πολύ μέσα στο Stauton (και εν τέλει βρήκα πιο πριν φτηνό βενζινάδικο). Τουλάχιστον ήρθαν τα έπιπλα στο γραφείο μου (οπότε τελειώνει η εξορία μου) και έριξε και χιόνι σήμερα. Δυστυχώς ήρθε ο καιρός να ανακαλύψω πόσο καλή πρόσβαση έχω στην Αμερικάνικη πολιτική εξουσία, διότι η υπηρεσιακή οδός έχει εξαντληθεί