Μυθοι και αληθειες για την κριση

Η Ελληνική οικονομία είναι βυθισμένη σε πολύ σοβαρή κρίση. Καθότι είναι Κυριακή και διαβάζω την εφημερίδα, κάνω και τις σκέψεις μου ως προς αυτή. Η κρίση ουσιαστικά ξεκίνησε για την Ελλάδα με τα Δεκεμβριανά του 2008. Εκ των υστέρων βλέπουμε ότι ήταν εξέγερση του πρεκαριάτου (εκ του precarious working conditions, ο συγκεκριμένος νεολογισμός δεν είναι δικός μου) ενάντια στην κατάστασή του. Σύνθημα ήταν το μαθητικό μας γαμάνε τη ζωή με το φροντιστήριο, τους γαμάμε την πόλη. Λαμβάνοντας υπ'όψιν πόσο πιο δύσκολο ήταν να μπεις πανεπιστήμιο με τις Δέσμες το σύνθημα των δεκαπεντάχρονων ήταν καθ'αυτό ηλίθιο αλλά έκρυβε την απαξίωση της ανώτατης παιδείας ως επαγγελματικού αγαθού: Προς τι να κάτσεις και να σπουδάσεις αν το πτυχίο δεν οδηγεί πουθενά; Γιατί να κοπιάσεις αν απλά οδηγήσαι σε ένα τόσο ζοφερό μέλλον. Παραδοσιακή λύση θα ήταν αυτή που πρότεινε ο ΣΥΡΙΖΑ, μαζικές προσλήψεις νέων στο Δημόσιο. Δυστυχώς το Δημόσιο είχε ήδη φαληρίσει για να καλύψει τις ανάγκες αλλά και τις σπατάλες τησ προηγούμενης γενιάς...

Από το Δεκέμβριο του 2008 οι χρηματαγορές ήταν εξαιρετικά φειδωλές ως προς τον δανεισμό της Ελλάδας. Απαιτούσαν ανώτερο επιτόκιο από το σύνηθες. Επίσης η εξωγενής ζήτηση της οικονομίας ηταν αρνητική λόγω της κρίσης. Η κυβέρνηση Καραμανλή προσπάθησε μέσω Κευνσιανών πρακτικών να διατηρήσει την ανάπτυξη. Τη δεκαετία του 80 κάτι τέτοια γίνονταν ή και κουκουλόνονταν. Το 1990 λχ είχαμε 4% ανάπτυξη της οικονομίας διότι είχαμε έλλειμα του προυπολογισμού 18% του ΑΕΠ επισήμως (και με τον σημερινό ορισμό μάλλον 25%+). Βέβαια τα μάθαμε αυτά εκ των υστέρων, 1 έτος αργότερα τουλάχιστον, ασχολούμασταν με τα Ειδικά Δικαστηρια και τα σκάνδαλα (και ποιος πρόσεχε αλήθεια). Μετά από τα Δεκεμβριανά όμως δεν τολμούσε ο Καραμανλής να προβεί σε περικόπες, χώρια που ο Παπανδρέου λαϊκιζε ασύσστολα. Έλεγε ο Κωστάκης πάμε για περικοπές, έλεγε ο Γιωργάκης "λεφτά υπάρχουν" και εν τέλει το λαϊκιστικό και ανεύθυνο νίκησε. Εν συνεχεία έδωσε μία παροχή και μετά τα πήρε όλα πίσω. Πήγε μετά για ευρωκάρφωμα αλά Καραμανλής να πάρει το αίμα του πίσω για το ευρωκάρφωμα του Σημιτη και με τα χουνέρια του απλά έκλεισε τις πόρτες των αγορών για την Ελλάδα. Η λογιστική της Ελληνικής κυβέρνησης ήταν πάντα κάπως δημιουργική...

Φυσικά για την κρίση έχουμε τους μύθους και τις αλήθειες που την ακολουθούν

Μύθος 1ος: Φταίει η δημοσιονομική απογραφή του Καραμανλή αλλά και του Παπανδρέου
Αλήθεια: Ναι, οφείλαμε να διατηρούμε πάντα συγκρίσημα χαρακτηριστηκά, κατα προτίμηση να δείχναμε πόσο καταστροφική είναι η συνδιοίκηση των συνδικαλιστών στο Δημόσιο ήδη από τη δεκαετία του 80 (αλλά τότε πως θα γίνονταν κυρίαρχο κόμμα το ΠΑΣΟΚ;)

Μύθος 2ος: Να κυρήξουμε χρεωκοπία και θα βγούμε από την κρίση. Το χρέος στις αγορές είναι ειδεχθές και αρκεί να το αποκυρήξουμε. (Ιδιαίτερα δημοφιλής στην Αριστερά)
Αλήθεια: Η Καθημερινή είχε ένα ωραίο άρθρο ως προς αυτο: κάποιος Δημοσιος υπάλληλος αγορασε διαμέρισμα Νότια Προάστεια, αυτοκίνητο πολυτελείας και έφαγε πολλά σε διακοπές και τώρα ζητάει να κρατήσει μεν την περιουσία του αλλά να του χαριστεί το 80% του χρέους του ως ειδεχθές. Τον ανάγκασε κανένας να πάει από το Παγκράτι στη Γλυφάδα; Τον έβαλε κανένας να ανταλλάξει το Σκόντα με Μερσεντές; Έχει καθόλου ηθικό βάρος να κάνει τέτοιο αίτημα

Μύθος 3ος: Φταίνε οι τράπεζες με τα καταναλωτικά τους δάνεια
Αλήθεια: Αν αναφερόμαστε ΗΠΑ και Δυτική Ευρώπη έχουν δίκιο. Αν αναφερόμαστε Ελλάδα έχουν άδικο, σε σχέση με το τι έγινε Δ. Ευρώπη οι Ελληνικές τράπεζες έδρασαν πολύ υπεύθυνα

Μύθος 4ος: Οι ξένοι επιβουλεύονται την κυριαρχία μας και περνάμε σε νέα περίοδο κατοχής
Αλήθεια: Πιστεύει κανείς ότι οι ξένοι (οι Δυτικοί τουλάχιστον) θέλουν να μπλεχτούν με το Φωτόπουλο (της ΔΕΗ) και τον κάθε Φωτόπουλο; Η Ελληνική οικονομία είναι πολύ μικρή για τα παγκόσμια δεδομένα, είναι πολύ ευχαριστημένοι με μία κάποια δοτή εξουσία παρά με την απευθείας διαχείρηση της. Οι διάφορες μελέτες που βγαίνουν στην φόρα για αλλαγή του καθεστώτος στο Αιγαίο ή για την κυριαρχία σε Ελληνικό έδαφος ως εγγύηση περισσότερο αντανακλούν την υποχωρητικότητα της δικής μας ηγεσίας σε σχέση με το σθένος της Άγκυρας, την (εώς πρόσφατα) ακραία ταύτιση της Άγκυρας με τον Αμερικανοισραηλινό παράγοντα σε σημείο δουλείας ως προς αυτόν και τις φαντασιώσεις λαϊκιστών Δυτικοευρωπαίων δημοσιογράφων. Τέλος μην ξεχνάμε πως στην Κατοχή 350.000 πέθαναν από πείνα, οι Κατοχικές Δυνάμεις σκότωναν κόσμο για την πλάκα τους ατιμώρητα και κυριαρχία τμήματος του Ελληνικού εδάφους (Ανατολική Μακεδονία και Θράκη) είχε παραδωθεί σε ξένη Δύναμη (Βουλγαρία). Ισχύουν αυτά σήμερα;

Μύθος 5ος: οι ξένοι μας αναγκάζουν να ανοίξουμε τις αγορές με σκοπό να μας λεηλατήσουν μεσω νεοφιλελεύθερης πρακτικής
Αλήθεια: Δηλαδή για να έχεις φορτηγό πρέπει να πληρώσεις 6ψήφιο πόσο σε αυτόν που ήδη έχει; Πρέπει να είσαι παιδί λιμενεργατών για να δουλεύεις στο λιμάνι; Εμείς που δεν είμαστε δεν έχουμε δικαίωμα σε αυτή τη δουλειά; Ναι ο ρόλος του κράτους στην οικονομία είναι θέμα προς συζήτηση μεγάλη, μπορεί όλοι να διαφωνουν σε αυτό αλλά αποδεδειγμένα έχει αποτυχει το Ελληνικό Κράτος ως επιχειρηματίας (καθότι όποιος είχε την όποια πρόσβαση εξέτρεπε τις πρακτικές του από τις αναγκαίες για την ανάπτυξη της δημόσιας επιχείρησης στις επιθυμητές για την τσέπη του), ας τηρήσει το δυναμικό του για να γίνει διαιτητής.

Υπάρχουν και ορισμένες αλήθειες οι οποίες αναφέρονται μεν αλλά δυσκολα περνάνε έξω.

1) Η κρίση είναι έντονα ηθική. Όταν το ιδανικό που ο Έλληνας κυνηγούσε έγινε η τρυφηλή ζωή, το σπίτι στην καλη γειτονιά με το όχημα πολυτελείας και την ξανθιά (αντί πχ η απελευθέρωση της Κύπρου από τις κατοχικές δυνάμεις, η διάδοση του πολιτισμού μας έως την άκρη του κόσμου κλπ) το παιχνίδι ήταν χαμένο

2) Όσο όποιος έχει κράτος και εξουσία την αντιλαμβάνεται ως μέσον για την προσωπική του ικανοποίηση αντί ως διακονία τότε όποιος και να έρθει στην εξουσία είτε πρόκειται για γραφειοκράτη είτε συνδικαλιστή είτε ξένο κατακτητή η χώρα δεν θα πάει μπροστά. Ίσως θα έπρεπε να μετονομάσουμε τους δημοσίους υπαλλήλους σε κρατικούς λειτουργούς (όπως στην Κύπρο) και να φέρουμε Κυπρίους να διδάξουν πως να λειτουργεί το δημόσιο.

Η κρίση είναι και ευκαιρία. Ας δουμε ποιοι και πως θα την εκμεταλλευτούν για το καλό του τόπου