Στην Αλεξάνδρεια

Η μικρή αδερφή μου ήρθε να με επισκευθει και είμαστε Ουάσιγκτον. Όπως προβλέπεται σε τετοιες περιπτώσεις έπεσε πολύ περπάτημα. Το πρωι κατεβήκαμε National Mall, περάσαμε εν τάχει Smithsonian National Air and Space Museum, National Gallery of Art και Smithsonian Natural History Museum ενώ βεβαίως είδαμε και τα διάφορα μνημειακά κτίρια της περιοχής, σημαντικότερο των οποίων το Υπουργείο Γεωργίας (αν δεν παινέσεις το σπίτι σου πέφτει και σε πλακώνει). Το κέντρο της Ουάσιγκτον είναι έντονα μνημειακό, σε άλλες φάσεις θυμίζει Παρίσι, αλλού Λονδίνο, αλλού Αθήνα και αλλού Μόντε Κάρλο. Είχα επιτέλους ευκαιρία να το περπατήσω κανονικά αν και δεν έχω δει ακόμα τα Μουσεία όλα. Θα έρθω και άλλες φορές. Η πραγματική αποκάλυψη όμως ήταν η βραδυνή βόλτα στην Αλεξάνδρεια.

Παρά τα 10+ χιλιόμετρα που περπατήσαμε το πρωί η μικρή είχε κουράγιο για μια βολτα στην παλιά πόλη της Αλεξάνδρειας. Οδήγησα εώς ένα σημείο (ευτυχώς έχει αρκετό ελεύθερο πάρκινγκ, ιδίως τα απογεύματα) και πήραμε το ψευδοτράμ (πρόκειται για λεωφορείο) για την παραλία. Είναι η μόνη φορά στην Αμερική που ένα μέρος μου θύμισε θερινό προορισμό της Μεσογείου. Τα κτίρια είναι μεν τούβλινα όπως γενικά η Virginia και θυμίζουν κάπως Αγγλία, όμως στην King Street είναι πολύ προσεγμένα (εν αντιθέσει με το Blacksburg). H παραλία ήταν μέρος για βόλτα και τα καραβάκια για απέναντι θύμιζαν νησί. Τα μαγαζάκια τύπου εστιατόρεια, σουβενίρ, ρούχα κ.ο.κ. θύμιζαν έτσι τουριστική περιοχή της Μεσογείου ενώ το μόνο που σου χαλούσε την αίσθηση ήταν η αρχιτεκτονική και το γεγονός ότι όλοι μιλούσαν αγγλικά ή το πολύ ισπανικά και αραβικά: στα τουριστοχώρια της Μεσογειου ομιλούνται περισσότερες και περιεργότερες γλώσσες. Μας άρεσε πολύ, είχε νυχτερινή ζωή (αλλά ποιός άντεχε ξενύχτι) και σίγουρα θέλω να ξαναέρθω. Ως προορισμό τον συστήνω