In the end...

Υπαρχουν περιπτωσεις που συνειδητοποιεις ότι σπρωχνεις τον εαυτό σου υπερβολικά και ότι δάγκωσες από πολυ μεγάλη πιτα για τις δυνατοτητες σου (περιγραφή της Επιχείρησης Barbarossa). Υπάρχουν και άλλες περιπτώσεις όπου καταφέρνεις το φαινομενικά αδύνατον και αρχίζεις να αναρωτιέσαι μήπως απλά δεν έθεσες αρκούντως φιλόδοξους στόχους. Υπάρχει μία ευαίσθητη ισορροπία μεταξύ των δύο άκρων και σε πολλές περιπτώσεις αγνοείς σε ποια από τις δυο καταστάσεις βρίσκεσαι. Στο μεγαλύτερο του τελευταίου δεκαημέρου ήμουν σίγουρος ότι ήμουν στο πρώτο άκρο, προσέφερα όλο τον χρόνο μου και πάλι αποτέλεσμα σε καμία περίπτωση δεν είχα. Σήμερα όμως συννενοήθηκα μία λύση στο πλέον χρονοβόρο πρόβλημμα (την επεξεργασία των εικόνων) η οποία αύριο θα δω κατά πόσον λειτουργεί, προχώρησα αρκετά homework και επι τέλους φάνηκε ότι θα ξαναφτάσω στο επιθυμητό αποτέλεσμα της ηρεμίας. Επίσης το Street Fair θα είναι μικρότερη υποθεση από πέρυσι, αν δεν με είχαν βαλει να βγάλω το φίδι από την τρύπα (και δυστυχώς αρνήθηκα, κάποια αιτήματα υπερβαίνουν τις δυνατότητες μου) θα ήμουν πολύ λιγότερο αγχωμενος. Αύριο παραδόξως θα αποδειχθεί μία ακόμη κρίσημη ημέρα, είτε θα τα καταφέρω με την επεξεργασία εικόνων είτε πρέπει να κόψω τα φτερά μου. Ωστόσο αυτό το οποίο με έχει τρομερά πειράξει είναι όταν υπερβαίνω εαυτόν, κάνω μία πρωτοφανή σε διάρκεαι και όγκο προσπάθεια και πάλι όμως αποτυγχάνω. Έχει συμβεί αυτό με τη χωρική στατιστική, το αποτέλεσμα μου είναι πολύ χειρότερο του κόπου μου. Ωστόσο αυτό το μάθημα σε τελική ανάλυση θα το τελειώσω σε μερικές εβδομάδες και μπορώ μελλοντικά να το εκτοπίσω από την αναλυτική μου βαθμολογία. Στα άλλα ζητήματα είναι που που ο χαμένος μου κόπος με πειράζει.