Οπως προσεξα κοιτώντας το ιστολογιο μου ο μήνας που σε λίγες ώρες φεύγει είναι ο μήνας που είχα τις περισσότερες αναρτήσεις. Έχουν υπάρξει κάποιοι μήνες όπως ο Μάιος και ο Ιούνιος οι οποίοι όταν έφυγα έλεγα μακάρι ο επόμενος να μην αποδειχθεί τόσο χάλια. Αντίθετα ο Νοέμβριος, χωρίς να το περιμένω, απεδείχθει πολύ παραγωγικός. Αν δεν ήταν και για κάποια προσωπικά ζητήματα θα έλεγα ότι απεδείχθει τέλειος.
Τον Νοέμβριο για πρώτη φορά από τότε που η Ολλανδέζα καθηγήτρια με απέλυσε έφτασα σε σημείο όπου έχω κάτι να παρουσιάσω από πλευρά έρευνας. Δεν πρόλαβα κάποια συνέδρια πριν από τον Απρίλιο αλλά φαίνεται ότι μπορώ να προλάβω το ASPRS Milwaukee τον Μάιο. Το κακό με το συγκεκριμένο συνέδριο είναι ότι πέφτει την τελευταία εβδομάδα των μαθημάτων, την φάση όπου πέρυσι έπεφταν οι εργασίες και λίγο πριν τις εξετάσεις. Είναι δυνατόν να κάνω τέτοια θυσία από πλευράς χρόνου; Μπορώ να αφήσω κατά μέρους τις εξετάσεις για 5 ημέρες, να πάω στον τόπο και εν συνεχεία να γυρίσω στην τρέλα των 5 μαθημάτων; Αυτό είναι κάτι που πρέπει να αποφασίσω...
O Νοεμβριος επίσης είχε και το πρώτο ταξίδι αναψυχής στις ΗΠΑ. Ναι, τον Οκτώβριο πήγα στο Biloxi και το Fairfax αλλά αυτά τα ταξίδια ήταν σε μεγάλο βαθμό ταξίδια εργασίας. Ναι στο Biloxi ιδίως χάζευα τοπίο αλλά δεν είχα κάποια παρέα να περάσω όμορφα. Με τον συνάδελφο στη Charlotte απλά πήγαμε για να ξεσκάσουμε. Ελπίζω να ακολουθήσουν και άλλα. Τέλος είχα την τύχη να βρω σουπερ μαρκετ με πολύ ποθητά αγαθά (=τυρία)
Στα άλλα μέτωπα επιβεβαίωσα σήμερα γιατί δεν αγοράζω ανώνυμα παπούτσια: ούτε μήνα τα έχω και άρχισαν να μου τρυπάνε. Τα επώνυμα παίρνους τουλάχιστον τρίμηνο. Θα αγοράσω Ελλάδα καινούργια στην Πειραιώς (γιατ' είναι τζάμπα, τζάμπα, τζάμπα!!!). Τελείωσα τις υποχρεώσεις μου για το εξάμηνο σημερα και έτσι μπορώ να αφεθώ απερίσπαστος στην έρευνα (όταν δεν πηγαίνω φίλους στο αεροδρόμιο). Αρχισαν οι τελικές παρουσιάσεις και έτσι μαθαίνω νεώτερα. Ολά καλά μέχρι νεωτέρας
Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010
Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010
Ταξιδι αναψυχης στη Charlotte
Εχω μολις επιστρεψει απο διημερο ταξιδι αναψυχης. Οπως σε πολλές περιπτώσεις συμβαίνει άλλα περίμενα να συμβουν και άλλα συνέβησαν. Αυτό όμως δεν ήταν κατ'ανάγκην κακό. Ας τα πάρω όμως από την αρχή.
Όπως ανέφερα στην προηγούμενη ανάρτηση κανόνισα με ένα από τα ψάρια να πάμε στην Charlotte. Η συγκεκριμένη πόλη βρίσκεται 3 ώρες από το κατσικοχώρι χωρίς κατσίκια όπο σπουδάζω και είναι η κοντινότερη σοβαρού μεγαλούπολη αλλά λόγω του ότισ βρίσκεται σε άλλη πολιτεία δεν έχουμε τέτοιο δεσμό όπως με την Ουάσιγκτον. Κλείσαμε ξενοδοχείο όχι εντελώς κέντρο αλλά πάνω στο τραμ και ξεκινήσαμε στις 9 το πρωϊ. Όπως το περίμενα το μεσημέρι είχαμε φτάσει. Εκεί μας περίμενε η πρώτη ευχάριστη έκπληξη: η υπάλληλος του ξενοδοχείου μας αφησε να κάνουμε τσεκ ιν αμέσως παρότι πριν από τις 3 που κανονικά είναι η ώρα του συγκεκριμένου ξενοδοχείου. Αφήσαμε τα πράγματά μας στο δωμάτιο και ανεβηκαμε στο κέντρο με το τραμ.
Μετά από τόσους μήνες στο κατσικοχώρι είμασταν τρομερά ενθουσιασμενοι με το που κατεβήκαμε στο κέντρο. Επιτέλους, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ! Η Charlotte είναι μία σύγχρονη μεγαλούπολη με ουρανοξύστες στο κέντρο. Μπορεί να μην είμαι ιδιαίτερος οπαδός του ουρανοξύστη αλλά αυτοί δεν ήταν απρόσωπα κουτιά όπως βλέπεις σε φωτογραφίες πχ της Νέας Υόρκης αλλά ζωντανά κτίρια με καμπύλες, χρώματα, σχήματα κλπ. Αν κάτι μου θύμισε ήταν η La Defense αλλά με ποιο όμορφα κτίρια (δεν πίστευα ότι γίνονταν αυτό) αλλά και πιο μικρά πεζοδρόμια και λιγότερο χώρο για πεζούς και διαβάτες. Φάγαμε, κάναμε τον γύρο του κέντρου και μπήκαμε στο Discovery Place. Το συγκεκριμένο είναι ένα επιστημονικό μουσείο όπως η La Villete η το Science Museum του Λονδίνου ή το Exploratorium του Σαν Φρανσίσκο αλλά δυστυχώς προσανατολισμένο περοσσότερο προς 8χρονά παρά 12χρονα με στοιχεία και για ενηλίκους όπως τα προηγούμενα που ανέφερα. Ο συνοδοιπόρος μου ενθουσιάστηκε αλλά εγώ όχι και τόσο, τέτοια είχα ξαναδεί και καλύτερα. Τελειώσαμε σχετικά γρήγορα, αποφασίσαμε ότι δεν αντέχαμε/προλαβαίναμε και δεύτερο Μουσείο και γυρίσαμε στο τραμ. Το γενικότερο συμπέρασμα που έβγαλα από την Charlotte είναι ότι έχει λιγότερα αξιοθέατα απ'ότι διαφημίζει αν και σίγουρα πολύ παραπάνω απ'ότι το κατσικοχώρι όπου βρισκόμαστε.
Καθότι Black Friday και καθώς είχαμε βγάλει ημερήσια εισητήρια είπαμε να πάμε για ψώνια. Η μία κόρη του καθηγητή μου μου είχε πει ότι έχει εμπορικό κέντρο στην κάτω άκρη της γραμμής του τραμ. Συνεχίσαμε στο βαγόνι και μετά τον σταθμό μασ αν και κατεβήκαμε όχι εντελώς στο τέλος αλλά λίγο νωρίτερα που είδα μαγαζιά. Χαζέψαμε αρκετά καταστήματα, ο μικρός ενθουσιάστηκε στο Dollar Tree και ψώνισε πραγματάκια και εγώ ενθουσιάστηκα όταν είδα ALDI. Ω ναι! Η Charolotte εχει ALDI!!!
Η μεγαλύτερη γκρίνια που έχω για την Αμερική είναι το πόσο ακριβά είναι τα εσπεριδοειδή: τα ξυνά είναι εντελώς ξυνά στις τιμές. Το ALDI είχε τα φτηνοτερα εσπεριδοειδή που έχω δει στις ΗΠΑ. Πήρα μανταρίνια για το βραδάκι και είπα ότι πριν την επιστροφή θα ξαναπεράσω για το πάρω για εδώ διάφορα. Γυρίσαμε στο δωμάτιο, ξαπλώσαμε, φάγαμε αλλά δεν έμελε να είναι το τέλος της ημέρας: ξανακατεβήκαμε στο κέντρο για έξοδο
Το κέντρο της Charolotte έχει δύο πόλους νυχτερινής διασκέδασης, το Epicenter και την περιοχή μεταξύ College Str., Tryon Str., 6ης και 7ης Οδού. Μετά από βόλτα επιλέξαμε το πρώτο διότι βρίσκεται δίπλα από το τραμ. Η πόλη είναι οριακά καλύτερη από το Blacksburg ως προς το ωράριο (τα μαγαζιά κλείνουν στις 2.30 αντί των 2) αλλά είχαμε τον περιορισμό ότι το τραμ το τελευταίο ήταν στις 1, δεν ήθελα να ρισκάρω ούτε Parking στο κέντρο ούτε οδήγηση υπό την επίρρεια αλκοόλ. Εν τέλει καταλήξαμε μεταξύ του Whisky River (ναι, ανορθώγραφο) και του Kabak. Καθότι όλη την ημέρα εγώ έκανα τις επιλογές είπα να εκχωρήσω στον μικρό την συγκεκριμένη: Μπήκαμε στο Whisky River το οποίο έπαιζε πιο mainstream house μουσική όταν μπήκαμε. Δύο λεπτά αφού μπήκαμε το γύρισε σε Country. O μικρός έχει μάλλον συνηθισει από επαρχιακά ξενυχτάδικα και επιθυμεί να ακούει τη νύχτα την ίδια μουσική που ακούει και την ημέρα σε ραδιόφωνο. Εμένα μου αρέσει το mainstream αλλά προτιμώ πιο house για να χωρέψω και δυστυχώς στην Αμερική (εν αντιθέσει με την Ελλάδα) τέτοια μουσική δεν παίζει το ραδιόφωνο. Το Whisky River απεδείχθει πολύ mainstream και από house εναλλάσονταν σε Rock και άλλα είδη. Εκεί που καθόμουν και χόρευα το γυρνούσε σε Rock και χάλαγα. Το πρωτο που παρατηρεί κανείς μπαίνοντας είναι σερβιτόρες με θερινή ενδυμασία να πουλάνε μπύρες ή σφηνάκια. Το δεύτερο ότι ο DJ συνέχεια μιλούσε στο μικρόφωνο, ή μάλλον μιλούσε τακτικά μεταξύ τραγουδιων όπως εκείνος στην Φλωρεντία τότε που είχαμε πάει την μεγάλη εκδρομή του πέμπτου έτους. Μας έλεγε συνέχεια να πίνουμε ποτά, ενοχλητικότατο. Κατάφερα και προσέλκυσα την προσοχή μερικών ξανθιών χορεύοντας αλλά με το που άρχιζα να διασκεδάζω ο DJ άλλαζε μουσική, εγώ έπεφτα και η προσοχή τους διασπείρονταν. Πάντως από τη νυχτερινή έξοδο βγήκα πολύ ευχαριστημένος και αποδείχθηκε το καλύτερο σημείο του ταξιδιού, κάτι άλλο που δεν περίμενα.
Σήμερα το πρωι ξυπνήσαμε και πήγαμε μετά από πρόταση του συνοδοιπόρου στο Carolinas Air Museum. O μικρός ο οποίος δεν είχε ξαναπάει ποτέ σε αεροπορικό Μουσείο ευχαριστήθηκε αν και το βρήκε ακριβό. Εχώ το βρήκα μία μουφα. Είναι ένα υπόστεγο με αεροπλάνα, όχι ιδιαίτερα σημαντικά. Μπορείς να μπεις σε κάποια κοκπιτ και σε κάποιους μη λειτουργικούς εξωμειωτές. Ωστοσο είναι πολύ μικρό για αυτό που πληρώνεις. Τελειώσαμε σε μια ώρα, πολύ νωρίτερα απ'ότι περίμενα, και έτσι πήγαμε για ψώνια νωριτερα. Συμφωνήσαμε και οι δύο: κουράγιο να ξαναπάμε Uptown δεν είχαμε.
Πρώτη στάση έμελε να είναι το Trader Joe's. Συγκινήθηκα που μπήκα σε αυτό το κατάστημα μετά απο 18 χρόνια. Το συγκεκριμένο βρίσκεται σε μία πολύ πλούσια γειτονιά της πόλης. Αγόρασα τυρί σε τιμή 50% φτηνότερη από το Blacksburg και περίεργα τσιπς τα οποία τρώω τώρα (είναι πολύ νόστιμα). Εν συνεχεία πήγαμε σε ALDI το οποίο είναι αντίθετα σε φτωχογειτονιά. Το συγκεκριμένο είχε μείνει από πορτοκάλια αλλά αγόρασα μπανάνες, γιαούρτια, σαλάμι και άλλα καλούδια. Φάγαμε μεσημεριανό και εν συνεχεία αναχωρήσαμε. Αν δεν ήταν για το ατύχημα στο τέλος που προκάλεσε πολύ κίνηση θα έλεγα ότι δεν είχε κάτι το σημαντικό αυτό το ταξίδι.
Δεν έχω εξαντλήσει τα αξιοθέατα της πόλης. Ωστόσο δεν μπορώ να πω ότι αυτά που είδα με ενθουσίασαν. Αντίθετα με ενθουσίασε (χωρις να το περίμενα) η νυχτερινή ζωή και τα ψώνια. Ο συνοδοιπόρος πρότεινε αντί να πάμε το Hellenic για πουρνάρια (snowboarding) στο ταξιδάκι μας να πάμε Charlotte για διασκέδαση. Δεν μπορώ παρά να επικροτήσω την πρότασή του. Να δούμε πόσους οπαδούς όμως θα έχει
Όπως ανέφερα στην προηγούμενη ανάρτηση κανόνισα με ένα από τα ψάρια να πάμε στην Charlotte. Η συγκεκριμένη πόλη βρίσκεται 3 ώρες από το κατσικοχώρι χωρίς κατσίκια όπο σπουδάζω και είναι η κοντινότερη σοβαρού μεγαλούπολη αλλά λόγω του ότισ βρίσκεται σε άλλη πολιτεία δεν έχουμε τέτοιο δεσμό όπως με την Ουάσιγκτον. Κλείσαμε ξενοδοχείο όχι εντελώς κέντρο αλλά πάνω στο τραμ και ξεκινήσαμε στις 9 το πρωϊ. Όπως το περίμενα το μεσημέρι είχαμε φτάσει. Εκεί μας περίμενε η πρώτη ευχάριστη έκπληξη: η υπάλληλος του ξενοδοχείου μας αφησε να κάνουμε τσεκ ιν αμέσως παρότι πριν από τις 3 που κανονικά είναι η ώρα του συγκεκριμένου ξενοδοχείου. Αφήσαμε τα πράγματά μας στο δωμάτιο και ανεβηκαμε στο κέντρο με το τραμ.
Μετά από τόσους μήνες στο κατσικοχώρι είμασταν τρομερά ενθουσιασμενοι με το που κατεβήκαμε στο κέντρο. Επιτέλους, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ! Η Charlotte είναι μία σύγχρονη μεγαλούπολη με ουρανοξύστες στο κέντρο. Μπορεί να μην είμαι ιδιαίτερος οπαδός του ουρανοξύστη αλλά αυτοί δεν ήταν απρόσωπα κουτιά όπως βλέπεις σε φωτογραφίες πχ της Νέας Υόρκης αλλά ζωντανά κτίρια με καμπύλες, χρώματα, σχήματα κλπ. Αν κάτι μου θύμισε ήταν η La Defense αλλά με ποιο όμορφα κτίρια (δεν πίστευα ότι γίνονταν αυτό) αλλά και πιο μικρά πεζοδρόμια και λιγότερο χώρο για πεζούς και διαβάτες. Φάγαμε, κάναμε τον γύρο του κέντρου και μπήκαμε στο Discovery Place. Το συγκεκριμένο είναι ένα επιστημονικό μουσείο όπως η La Villete η το Science Museum του Λονδίνου ή το Exploratorium του Σαν Φρανσίσκο αλλά δυστυχώς προσανατολισμένο περοσσότερο προς 8χρονά παρά 12χρονα με στοιχεία και για ενηλίκους όπως τα προηγούμενα που ανέφερα. Ο συνοδοιπόρος μου ενθουσιάστηκε αλλά εγώ όχι και τόσο, τέτοια είχα ξαναδεί και καλύτερα. Τελειώσαμε σχετικά γρήγορα, αποφασίσαμε ότι δεν αντέχαμε/προλαβαίναμε και δεύτερο Μουσείο και γυρίσαμε στο τραμ. Το γενικότερο συμπέρασμα που έβγαλα από την Charlotte είναι ότι έχει λιγότερα αξιοθέατα απ'ότι διαφημίζει αν και σίγουρα πολύ παραπάνω απ'ότι το κατσικοχώρι όπου βρισκόμαστε.
Καθότι Black Friday και καθώς είχαμε βγάλει ημερήσια εισητήρια είπαμε να πάμε για ψώνια. Η μία κόρη του καθηγητή μου μου είχε πει ότι έχει εμπορικό κέντρο στην κάτω άκρη της γραμμής του τραμ. Συνεχίσαμε στο βαγόνι και μετά τον σταθμό μασ αν και κατεβήκαμε όχι εντελώς στο τέλος αλλά λίγο νωρίτερα που είδα μαγαζιά. Χαζέψαμε αρκετά καταστήματα, ο μικρός ενθουσιάστηκε στο Dollar Tree και ψώνισε πραγματάκια και εγώ ενθουσιάστηκα όταν είδα ALDI. Ω ναι! Η Charolotte εχει ALDI!!!
Η μεγαλύτερη γκρίνια που έχω για την Αμερική είναι το πόσο ακριβά είναι τα εσπεριδοειδή: τα ξυνά είναι εντελώς ξυνά στις τιμές. Το ALDI είχε τα φτηνοτερα εσπεριδοειδή που έχω δει στις ΗΠΑ. Πήρα μανταρίνια για το βραδάκι και είπα ότι πριν την επιστροφή θα ξαναπεράσω για το πάρω για εδώ διάφορα. Γυρίσαμε στο δωμάτιο, ξαπλώσαμε, φάγαμε αλλά δεν έμελε να είναι το τέλος της ημέρας: ξανακατεβήκαμε στο κέντρο για έξοδο
Το κέντρο της Charolotte έχει δύο πόλους νυχτερινής διασκέδασης, το Epicenter και την περιοχή μεταξύ College Str., Tryon Str., 6ης και 7ης Οδού. Μετά από βόλτα επιλέξαμε το πρώτο διότι βρίσκεται δίπλα από το τραμ. Η πόλη είναι οριακά καλύτερη από το Blacksburg ως προς το ωράριο (τα μαγαζιά κλείνουν στις 2.30 αντί των 2) αλλά είχαμε τον περιορισμό ότι το τραμ το τελευταίο ήταν στις 1, δεν ήθελα να ρισκάρω ούτε Parking στο κέντρο ούτε οδήγηση υπό την επίρρεια αλκοόλ. Εν τέλει καταλήξαμε μεταξύ του Whisky River (ναι, ανορθώγραφο) και του Kabak. Καθότι όλη την ημέρα εγώ έκανα τις επιλογές είπα να εκχωρήσω στον μικρό την συγκεκριμένη: Μπήκαμε στο Whisky River το οποίο έπαιζε πιο mainstream house μουσική όταν μπήκαμε. Δύο λεπτά αφού μπήκαμε το γύρισε σε Country. O μικρός έχει μάλλον συνηθισει από επαρχιακά ξενυχτάδικα και επιθυμεί να ακούει τη νύχτα την ίδια μουσική που ακούει και την ημέρα σε ραδιόφωνο. Εμένα μου αρέσει το mainstream αλλά προτιμώ πιο house για να χωρέψω και δυστυχώς στην Αμερική (εν αντιθέσει με την Ελλάδα) τέτοια μουσική δεν παίζει το ραδιόφωνο. Το Whisky River απεδείχθει πολύ mainstream και από house εναλλάσονταν σε Rock και άλλα είδη. Εκεί που καθόμουν και χόρευα το γυρνούσε σε Rock και χάλαγα. Το πρωτο που παρατηρεί κανείς μπαίνοντας είναι σερβιτόρες με θερινή ενδυμασία να πουλάνε μπύρες ή σφηνάκια. Το δεύτερο ότι ο DJ συνέχεια μιλούσε στο μικρόφωνο, ή μάλλον μιλούσε τακτικά μεταξύ τραγουδιων όπως εκείνος στην Φλωρεντία τότε που είχαμε πάει την μεγάλη εκδρομή του πέμπτου έτους. Μας έλεγε συνέχεια να πίνουμε ποτά, ενοχλητικότατο. Κατάφερα και προσέλκυσα την προσοχή μερικών ξανθιών χορεύοντας αλλά με το που άρχιζα να διασκεδάζω ο DJ άλλαζε μουσική, εγώ έπεφτα και η προσοχή τους διασπείρονταν. Πάντως από τη νυχτερινή έξοδο βγήκα πολύ ευχαριστημένος και αποδείχθηκε το καλύτερο σημείο του ταξιδιού, κάτι άλλο που δεν περίμενα.
Σήμερα το πρωι ξυπνήσαμε και πήγαμε μετά από πρόταση του συνοδοιπόρου στο Carolinas Air Museum. O μικρός ο οποίος δεν είχε ξαναπάει ποτέ σε αεροπορικό Μουσείο ευχαριστήθηκε αν και το βρήκε ακριβό. Εχώ το βρήκα μία μουφα. Είναι ένα υπόστεγο με αεροπλάνα, όχι ιδιαίτερα σημαντικά. Μπορείς να μπεις σε κάποια κοκπιτ και σε κάποιους μη λειτουργικούς εξωμειωτές. Ωστοσο είναι πολύ μικρό για αυτό που πληρώνεις. Τελειώσαμε σε μια ώρα, πολύ νωρίτερα απ'ότι περίμενα, και έτσι πήγαμε για ψώνια νωριτερα. Συμφωνήσαμε και οι δύο: κουράγιο να ξαναπάμε Uptown δεν είχαμε.
Πρώτη στάση έμελε να είναι το Trader Joe's. Συγκινήθηκα που μπήκα σε αυτό το κατάστημα μετά απο 18 χρόνια. Το συγκεκριμένο βρίσκεται σε μία πολύ πλούσια γειτονιά της πόλης. Αγόρασα τυρί σε τιμή 50% φτηνότερη από το Blacksburg και περίεργα τσιπς τα οποία τρώω τώρα (είναι πολύ νόστιμα). Εν συνεχεία πήγαμε σε ALDI το οποίο είναι αντίθετα σε φτωχογειτονιά. Το συγκεκριμένο είχε μείνει από πορτοκάλια αλλά αγόρασα μπανάνες, γιαούρτια, σαλάμι και άλλα καλούδια. Φάγαμε μεσημεριανό και εν συνεχεία αναχωρήσαμε. Αν δεν ήταν για το ατύχημα στο τέλος που προκάλεσε πολύ κίνηση θα έλεγα ότι δεν είχε κάτι το σημαντικό αυτό το ταξίδι.
Δεν έχω εξαντλήσει τα αξιοθέατα της πόλης. Ωστόσο δεν μπορώ να πω ότι αυτά που είδα με ενθουσίασαν. Αντίθετα με ενθουσίασε (χωρις να το περίμενα) η νυχτερινή ζωή και τα ψώνια. Ο συνοδοιπόρος πρότεινε αντί να πάμε το Hellenic για πουρνάρια (snowboarding) στο ταξιδάκι μας να πάμε Charlotte για διασκέδαση. Δεν μπορώ παρά να επικροτήσω την πρότασή του. Να δούμε πόσους οπαδούς όμως θα έχει
Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010
Ο σκυλος λεει την αληθεια
Απο την τελευταια ανάρτηση και έπειτα είχα αρκετα θετικές εξελίξεις. Κατ'αρχην ο καθηγητής μου με προσκάλεσε στον σπιτι του για μεσημεριανό της ημέρας των Ευχαριστιών. Πήγα, γνώρισα την οικογένιά του, τα εγγόνια του και κυρίως τον σκύλο τους. Το μόνο σημάδι που είχα ότι δεν με συμπαθούσε η προηγούμενη καθηγήτρια και η Ρωσσίδα συνεργάτιδα ήταν ότι ο σκύλος τους με αντιπαθούσε. Αντίθετα ο σκύλος του νέου καθηγητή με λάτρευε. Ηθελε χάδια, σηκώνονταν στα δυο της πόδια κ.ο.κ. Μάλλον είμαι ασφαλής σε αυτήν την περίπτωση. Δεν μιλήσαμε για ακαδημαϊκά θέματα, δεν το σήκωνε και η ημέρα άλλωστε. Πέρασα πάντως ευχάριστα αν και λόγω απόστασης έφυγα κάπως νωρίς.
Είχα την τύχη ότι ένα από τα ψαράκια του Πανεπιστημίου έχει και αυτός περισσέψει εδώ. Δεν είχε διάθεση για Σικάγο, ήταν όμως θετικός σε διήμερο ταξίδι στη Charlotte. Αύριο το πρωϊ πηγαίνουμε, έχουμε κλείσει ξενοδοχείο, θα δούμε αξιοθέατα και ό,τι ήθελε προκύψει. Αν κυκλοφορούσε κανένας ταξιδιωτικός οδηγός περιωπής, ακόμα καλύτερα. Ελπίζω να περάσουμε καλά. Ώρα για ταξίδι
Είχα την τύχη ότι ένα από τα ψαράκια του Πανεπιστημίου έχει και αυτός περισσέψει εδώ. Δεν είχε διάθεση για Σικάγο, ήταν όμως θετικός σε διήμερο ταξίδι στη Charlotte. Αύριο το πρωϊ πηγαίνουμε, έχουμε κλείσει ξενοδοχείο, θα δούμε αξιοθέατα και ό,τι ήθελε προκύψει. Αν κυκλοφορούσε κανένας ταξιδιωτικός οδηγός περιωπής, ακόμα καλύτερα. Ελπίζω να περάσουμε καλά. Ώρα για ταξίδι
Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010
Περπατώντας σε μια άδεια πολη
Οταν ηρθα εδω στο Blacksburg συνειδητοποίησα ταχύτατα ότι οι κυριότερες δυσκολίες που θα έχω να αντιμετωπίσω δεν προκειται να είναι ακαδημαϊκής φύσεως. Έχω να αντιμετωπίσω πραγματικές δύσκολίες στις σπουδες μου από το 6ο εξάμηνο. Τω καιρώ εκείνω (που λεει το ευαγγελιο, παναθεμα το font που δεν ω υπογεγραμμένο) παρακολουθούσα ανελλιπώς Ειδική Δενδροκομία, Ειδική Γεωργία (και Φαινόμενα Μεταφορών, Γεωργικές Βιομηχανίες και άλλα παλούκια), σημείωνα τα λεγόμενα των καθηγητών στις παραδώσεις, διάβαζα κανονικά (όσο κανονικά μπορείς να διαβάσεις ύλη 1000+ σελίδων) την ύλη πριν τις εξετάσεις, απαντούσα σε όλα τα ερωτήματα στις εξετάσεις και έβρισκα τον εαυτό να γράφω 3άρια. Βλέπετε το ΓΠΑ είναι ένα ίδρυμα όπου αν σε ένα μάθημα κόβεται το 70% όσων το δίνουν, αυτό θεωρείται εύκολο. Επιπλέον τόσο στη Γαλλία όσο και παλαιότερα στην Ελλάδα η ακαδημαϊκή μου απόδοση ήταν παραπάνω απο ικανοποιητική: Ημουν ο μόνος στο Mastere SILAT που κατάφερνε να τελειώσει τις πράξεις που προβλέπονταν στο έντυπο εργασίας των μαθημάτων μέσα στην ώρα του μαθήματος (και δεν έμενα έως αργά το βράδυ στο εργαστήριο όπως οι άλλοι) ενώ αν δεν κατάφερνα να λύσω ένα πρόβλημα, συνήθως δεν το κατάφερνε και κανένας άλλος. Θυμάμαι στα Γεωργικά Μηχανήματα ΙΙ που ήμουν ο μόνος σε όλη την τάξη των 40 φοιτητών που έδωσε την εργασία στην προθεσμία που είχε θέσει ο καθηγητής και τους συμφοιτητές μου να ζητάνε και εν τέλει να τους δίνει ο καθηγητής άλλες 2 εβδομάδες μπας και την τελειώσουν (όσο και αν χρειάστηκε να θυσιάσω όλο το Σαββατοκύριακο για να κάνω την εργασία εκείνη). Η τελευταία φορά που δεν κατάφερα να βγάλω τη δουλειά ενώ το κατάφερε η τάξη μου ήταν στην Φυσική της Πρώτης Λυκείου. Θυμάμαι που είχα καθίσει και δάκρυζα στο μάθημα και στο διάλλειμα καθόμουνα και έκλαιγα και όλο το τμήμα προσπαθούσε να με παρηγορήσει.
Τέλος μπαίνοντας στο ΓΠΑ μαθαίναμε αλλά και συνειδητοποιούσαμε ταχύτατα ότι ο εχθρός δεν είναι στον Βοτανικό (ή αντίστοιχα στη Λεωφόρο Αμερικάνικης Γεωργικής Σχολής), βρίσκεται στου Ζωγράφου, στην Πατησίων, στο Αιγάλεω. Η σχέση μεταξύ των φοιτητών ήταν συναγωνιστική παρά ανταγωνιστική. Το ιδιο σε μεγάλο βαθμό ισχύει και εδώ τόσο στο College of Natural Resources and Environment όσο και στο College of Agriculture and Life Sciences. Οι εργασίες που μας δίνουν είναι σε αρκετές περιπτώσεις εξατομικευμενες και δεν βλέπεις να κάνουμε όλοι την ίδια δουλειά και να ανταγωνιζόμαστε ποιος θα την κάνει καλύτερα, κάτι που επεκτείνεται συχνά και στις ομαδικές εργασίες (κάθε ομάδα την δική της). Ακούω ιστορίες από το College of Engineering, όχι μόνο από τους Έλληνες συμφοιτητές μου, οι οποίες με αποκαρδιώνουν. Ο θάνατος σου η ζωή μου δεν είναι το μέλλον της επιστήμης (όσο και αν έχω δει και πολύ άσχημα πραγματα μάλιστα μεταξύ συναδέλφων μου μια θέση... συμβασιούχου!).
Οι δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα εδώ ήξερα ότι θα ήταν κυρίως προσωπικής φύσεως. Τώρα οι εν Ελλάδι συνάδελφοί μου -οι οποίοι όπως ανακάλυψα από τα στατιστικά μου δεν διαβάζουν το ιστολογιό μου- έχουν πει ότι καλύτερα είναι να μην αποκαλύπτω τα προσωπικά μου μέσω αυτού του μέσου και σε ένα βαθμό έχουν δίκιο. Ωστόσο το ιστολόγιο είναι και ένα μέσον εκτόνωσης στις δύσκολες καταστάσεις που περνάμε εδώ. Η πόλη είναι πολύ πιο άδεια από το καλοκαίρι, ήδη υπό κανονικές συνθήκες είναι λιγότερο ενδιαφέρουσα και από τον Άγιο Νικόλαο, κάπου πρέπει να ξεδώσεις βρε αδερφέ ιδίως όταν η παρέα σου την κοπανάει και σε αφήνει μόνο εδώ (οχι από κακία). Οτι η δυνατότητα μου να κατανοήσω το πως συμπεριφέρεται ο άλλος και το τι επιθυμεί/επιδιώκει από εμένα είναι πεπερασμένη το γνωρίζω. Θεωρώ ότι ένα από τα κυριότερα κέρδη που έχω στο Blacksburg είναι ότι έχει βελτιωθεί η ικανότητα μου να διαβάζω τους άλλους. Ο ευεργέτης μου είχε διαβάσει πολύ καλύτερα από εμένα την τότε γειτόνισσα μου και είχε καταλάβει ότι όταν λέει "Ποτέ! Ποτέ! Ποτέ!" εννοεί ότι σε μία εβδομάδα θα το έχει κάνει, έχει όμως υποεκτιμήσει σοβαρά την ικανότητα μου να συμπεριφερθώ με τον κατάλληλο τρόπο απέναντι της: απλά μου λείπει η τεχνογνωσία. Η μικρή όμως κατάλαβε τουλάχιστον τι είναι αυτό που βράζει μέσα ασταμάτητα (και σε περιόδους δύσκολες βγαίνει στην επιφάνεια) και υποσχέθηκε ότι θα με βοηθήσει. Μεγάλη υπόσχεση μου έδωσε, εχω καλλιεργήσει την ελπίδα ότι θα την τηρήσει. Οποτε ήλπισα σε κάτι που κάποιος μου υποσχέθηκε και εν τέλει δεν το τήρησε, είτε πρόκειται για τους γονείς μου, είτε για τους φίλους μου, είτε για διδακτορικό στην Κύπρο έφτασα σε τέτοιο επίπεδο απογοήτευσης και απελπισίας που έκανα κινήσεις είτε τρομερά κακές είτε τρομερά εμπνευσμένες. Την σοφοτερες αλλα και τις ηλιθιότερες κινήσεις μου τις έχω κάνει όταν είμαι απελπισμένος. Η αδερφή μου με θεωρεί τρομερά απαισιόδοξο αλλά η απαισιοδοξία είναι ένας τρόπος να αντιμετωπίσεις την απογοήτευση. Ας ελπίσω ότι δεν πρόκειται να απελπιστώ.
Τέλος μπαίνοντας στο ΓΠΑ μαθαίναμε αλλά και συνειδητοποιούσαμε ταχύτατα ότι ο εχθρός δεν είναι στον Βοτανικό (ή αντίστοιχα στη Λεωφόρο Αμερικάνικης Γεωργικής Σχολής), βρίσκεται στου Ζωγράφου, στην Πατησίων, στο Αιγάλεω. Η σχέση μεταξύ των φοιτητών ήταν συναγωνιστική παρά ανταγωνιστική. Το ιδιο σε μεγάλο βαθμό ισχύει και εδώ τόσο στο College of Natural Resources and Environment όσο και στο College of Agriculture and Life Sciences. Οι εργασίες που μας δίνουν είναι σε αρκετές περιπτώσεις εξατομικευμενες και δεν βλέπεις να κάνουμε όλοι την ίδια δουλειά και να ανταγωνιζόμαστε ποιος θα την κάνει καλύτερα, κάτι που επεκτείνεται συχνά και στις ομαδικές εργασίες (κάθε ομάδα την δική της). Ακούω ιστορίες από το College of Engineering, όχι μόνο από τους Έλληνες συμφοιτητές μου, οι οποίες με αποκαρδιώνουν. Ο θάνατος σου η ζωή μου δεν είναι το μέλλον της επιστήμης (όσο και αν έχω δει και πολύ άσχημα πραγματα μάλιστα μεταξύ συναδέλφων μου μια θέση... συμβασιούχου!).
Οι δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα εδώ ήξερα ότι θα ήταν κυρίως προσωπικής φύσεως. Τώρα οι εν Ελλάδι συνάδελφοί μου -οι οποίοι όπως ανακάλυψα από τα στατιστικά μου δεν διαβάζουν το ιστολογιό μου- έχουν πει ότι καλύτερα είναι να μην αποκαλύπτω τα προσωπικά μου μέσω αυτού του μέσου και σε ένα βαθμό έχουν δίκιο. Ωστόσο το ιστολόγιο είναι και ένα μέσον εκτόνωσης στις δύσκολες καταστάσεις που περνάμε εδώ. Η πόλη είναι πολύ πιο άδεια από το καλοκαίρι, ήδη υπό κανονικές συνθήκες είναι λιγότερο ενδιαφέρουσα και από τον Άγιο Νικόλαο, κάπου πρέπει να ξεδώσεις βρε αδερφέ ιδίως όταν η παρέα σου την κοπανάει και σε αφήνει μόνο εδώ (οχι από κακία). Οτι η δυνατότητα μου να κατανοήσω το πως συμπεριφέρεται ο άλλος και το τι επιθυμεί/επιδιώκει από εμένα είναι πεπερασμένη το γνωρίζω. Θεωρώ ότι ένα από τα κυριότερα κέρδη που έχω στο Blacksburg είναι ότι έχει βελτιωθεί η ικανότητα μου να διαβάζω τους άλλους. Ο ευεργέτης μου είχε διαβάσει πολύ καλύτερα από εμένα την τότε γειτόνισσα μου και είχε καταλάβει ότι όταν λέει "Ποτέ! Ποτέ! Ποτέ!" εννοεί ότι σε μία εβδομάδα θα το έχει κάνει, έχει όμως υποεκτιμήσει σοβαρά την ικανότητα μου να συμπεριφερθώ με τον κατάλληλο τρόπο απέναντι της: απλά μου λείπει η τεχνογνωσία. Η μικρή όμως κατάλαβε τουλάχιστον τι είναι αυτό που βράζει μέσα ασταμάτητα (και σε περιόδους δύσκολες βγαίνει στην επιφάνεια) και υποσχέθηκε ότι θα με βοηθήσει. Μεγάλη υπόσχεση μου έδωσε, εχω καλλιεργήσει την ελπίδα ότι θα την τηρήσει. Οποτε ήλπισα σε κάτι που κάποιος μου υποσχέθηκε και εν τέλει δεν το τήρησε, είτε πρόκειται για τους γονείς μου, είτε για τους φίλους μου, είτε για διδακτορικό στην Κύπρο έφτασα σε τέτοιο επίπεδο απογοήτευσης και απελπισίας που έκανα κινήσεις είτε τρομερά κακές είτε τρομερά εμπνευσμένες. Την σοφοτερες αλλα και τις ηλιθιότερες κινήσεις μου τις έχω κάνει όταν είμαι απελπισμένος. Η αδερφή μου με θεωρεί τρομερά απαισιόδοξο αλλά η απαισιοδοξία είναι ένας τρόπος να αντιμετωπίσεις την απογοήτευση. Ας ελπίσω ότι δεν πρόκειται να απελπιστώ.
Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010
Thanksgiving Break
Φτάσαμε αισίως στις διακοπές. Το campus είναι ήδη άδειο σε σημείο χειρότερο από το καλοκαίρι. η πόλη έχει ακόμα κάποιο κόσμο αλλά και αυτός θα φύγει σταδιακά. Συν το ότι εν αντιθέσει με το καλοκαίρι δεν προσφέρεται ο καιρός για βόλτες, έστω και αν είναι ζεστά για Νοέμβριο. Πίστευα ότι με τον φόρτο εργασίας που είχα θα μου ήταν ευχάριστη αλλαγή το κενό όπως έγινε με το Spring Break. Έπεσα εντελώς έξω. Μετά την πρόοδο έπεσε πολύ η δουλειά που είχα να κάνω. Ακόμη περισσότερο έπεσε και η ψυχολογική μου διάθεση να την κάνω. Κάθισα την προηγούμενη εβδομάδα και έκανα έρευνα περισσότερο διότι βαριόμουνα Homework. Το ευχάριστο ήταν ότι έφτασα σε ένα τέλος, τερμάτησα τον πρώτο κύκλο. Ξέρω τι μεθοδολογία θα ακολουθήσω και τι έχω να κάνω τουλάχιστον προς το παρόν. Ναι, υπάρχουν κενά αλλά ήρθε η ώρα να τα εφαρμόσω σε άλλη περιοχή. Πέμπτη έγραψα αναλυτική αναφορά τεκταινομένων προς τους 3 καθηγητές της επιτροπής μου και είδα τον ακαδημαϊκό μου σύμβουλο την Παρασκευή. Αποτέλεσμα όμως ήταν την Παρασκευή δεν είχα διάθεση να κάνω τίποτα, ούτε έρευνα. Μετά όμως από μία περίοδο χαλάρωσης πάντα ακολουθεί μία περίοδο ανασυγκρότησης. Έτσι λοιπόν το Σάββατο κατάφερα και ξαναέπιασα Homework έστω και αν το έχω για σε 3 εβδομάδες. Έπιασα το δύσκολο και μπορεί να μην το τελείωσα αλλά το προχώρησα σημαντικά. Μετά ήρθε η Κυριακή...
Όταν βλέπεις τους γύρω σου να γιορτάζουν θέλεις και εσύ να συμμετάσχεις στη χαρά τους. Αν κάποιος είναι μοναχικός και δεν έχει αυτή τη δυνατότητα η χαρά των άλλων του γίνεται βάρος. Αυτός είναι ο λόγος που οι αυτοκτονίες αυξάνονται κατά τις γιορτές. Τέτοιο κίνδυνο πάντως εγώ δύσκολα διατρέχω: μετά από εκείνο τον φοβερό Οκτώβριο του 2003 στη Λισσαβώνα, μπορώ να αντέξω πολλά πράγματα. Όταν όλοι γύρω σου φεύγουν θες και εσύ να φύγεις. Επενδύεις συναισθηματικά στη φυγή και καταστρώνεις σχέδια. Είναι πολύ σκληρό να καταστρέφονται τα σχέδιά σου. Είναι ακόμη σκληρότερο να βρίσκεσαι αντιμέτωπος με τις πολυετείς αποτυχίες ακούγοντας για τα νωπά κατορθώματα των φίλων σου, αλάτι στην χαίνουσα και πυορροούσα πληγή. Και μπορεί υπό κανονικές συνθήκες να καταφέρνω να κρύβω τη μιζέρια μου διότι ο μίζερος άνθρωπος φίλους δεν έχει και όσους έχει χάνει, ωστόσο υπό αυτές τις συνθήκες και με ελλειματικό ύπνο (πολύ κακό διότι χάνω αυτοέλεγχο) δυστυχώς δεν τα κατάφερα. Δυστυχώς ήταν εμφανής η κακή ψυχολογική μου διάθεση στους επιβάτες μου. Απέσπασα μερικές υποσχέσεις αλλά αν κάτι έχω μάθει μετά από 17 χρόνια προσπαθειών είναι όπου ακούς πολλά κεράσια κράτα και μικρό καλάθι.
Τουλάχιστον έχω διάθεση να γράψω homework, ας το εκμεταλλευτώ πριν την ξαναχάσω
Όταν βλέπεις τους γύρω σου να γιορτάζουν θέλεις και εσύ να συμμετάσχεις στη χαρά τους. Αν κάποιος είναι μοναχικός και δεν έχει αυτή τη δυνατότητα η χαρά των άλλων του γίνεται βάρος. Αυτός είναι ο λόγος που οι αυτοκτονίες αυξάνονται κατά τις γιορτές. Τέτοιο κίνδυνο πάντως εγώ δύσκολα διατρέχω: μετά από εκείνο τον φοβερό Οκτώβριο του 2003 στη Λισσαβώνα, μπορώ να αντέξω πολλά πράγματα. Όταν όλοι γύρω σου φεύγουν θες και εσύ να φύγεις. Επενδύεις συναισθηματικά στη φυγή και καταστρώνεις σχέδια. Είναι πολύ σκληρό να καταστρέφονται τα σχέδιά σου. Είναι ακόμη σκληρότερο να βρίσκεσαι αντιμέτωπος με τις πολυετείς αποτυχίες ακούγοντας για τα νωπά κατορθώματα των φίλων σου, αλάτι στην χαίνουσα και πυορροούσα πληγή. Και μπορεί υπό κανονικές συνθήκες να καταφέρνω να κρύβω τη μιζέρια μου διότι ο μίζερος άνθρωπος φίλους δεν έχει και όσους έχει χάνει, ωστόσο υπό αυτές τις συνθήκες και με ελλειματικό ύπνο (πολύ κακό διότι χάνω αυτοέλεγχο) δυστυχώς δεν τα κατάφερα. Δυστυχώς ήταν εμφανής η κακή ψυχολογική μου διάθεση στους επιβάτες μου. Απέσπασα μερικές υποσχέσεις αλλά αν κάτι έχω μάθει μετά από 17 χρόνια προσπαθειών είναι όπου ακούς πολλά κεράσια κράτα και μικρό καλάθι.
Τουλάχιστον έχω διάθεση να γράψω homework, ας το εκμεταλλευτώ πριν την ξαναχάσω
Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010
Δευτερο μέρος
Κάποιο μπορούν να αναρωτηθουν γιατί κάθομαι και γράφω για τα προβλήματα της Ελληνικής Οικονομίας. Είναι απλό, προχτές ελυσα το πρόβλημα της παγκόσμιας πείνας, αρκεί να καλλιεργήσουμε καλαμπόκι στην κομητεία Albemarle. Βέβαια χτές συνειδητοποίησα ότι ένας χρόνος περιέχει 365 ημέρες και έτσι αναγκάστηκα να αναπροσαρμόσω τους αριθμούς μου.
Η συμπεριφορά της Ελληνικής Οικονομίας κατά την περίοδο της Ανάπτυξης μπορεί να δείξει τον δρόμο εξόδου από την κρίση. Κατά την τελευταία περίοδο ανάπτυξης η αυτή προέρχονταν εκτός των άλλων από εξαγωγές στα Βαλκάνια (κυρίως), την ανάπτυξη των τραπεζών και τον τουρισμό. Η ικανότητα των εξαγωγικών αγορών να απορροφήσουν Ελληνικές εξαγωγές εξαρτάται από την οργάνωση των εξαγωγικού εμπορίου και την ικανότητα της εκει αγοράς να απορροφήσει τα προϊόντα. Οι ελληνικές τράπεζες ιστορικά είναι ισχυρές, ακόμα και σε περιόδους οικονομικής κρίσης οι τραπεζικές κρίσεις σπανίζουν. Ο τουρισμός εξαρτάται περισσότερο από την οικονομική κατάσταση στη χώρα προορισμού, μπορούμε μόνο να υποβοηθίσουμε την κατάσταση όχι να την αλλαξουμε.
Ο τρόπος οργάνωσης της Ελληνικής αγοράς είναι από κακός εώς αίσχιστος. Σε κάθε κρίκο της αλυσίδας διανομής υπάρχουν ολιγοπώλεια τα οποία επιβάλλουν το περιθώριο κέρδους τους ή ακόμη, σε περιόδους χαμηλού τζίρου, το απόλυτο πόσο κέρδους που χρειάζονται. Σε πολλές περιπτώσεις υπάρχουν εμπόδια στην είσοδο νέων παικτών στην αγορά με αποτέλεσμα να έχουμε διαιώνηση της κατάστασης. Οι κινήσεις για την απελευθέρωση της αγοράς με πρώτη το άνοιγμα των φορτηγών είναι μια κίνηση προς τη σωστή κατεύθυνση. Βέβαια ακολουθώντας τον κλασσικό Ελληνικό τρόπο η απελευθέρωση μπορεί να νομοθετήθηκε τώρα αλλά θα ισχύσει σε 3 χρόνια, εως τότε θα παραμείνει ίδιος ο αριθμός των αδειών. Το ίδιο καλό είναι να γίνει και σε άλλα κλειστά επαγγέλματα. Δυστυχώς υπάρχουν κλάδοι όπου το κλείσιμο των επαγγελμάτων έχει γίνει με αριστοτεχνικό τρόπο σε σημείο που το άνοιγμα είναι ικανό να προκαλέσει έκρηξη. Ως παράδειγμα βάζω τα επαγγελματικά δικαιώματα των πτυχιούχων. Για φανταστείτε τι είχε να γίνει αν για να υπογράψεις άδεια οικοδομής αρκούσε να έχεις κάνει απλώς κατάλληλα μαθήματα στατικής στο πτυχίο σου και όχι να έχεις πτυχίο Δομικών Έργων: κοινωνική έκρηξη. Μη μιλήσω αν, όπως West Virginia (τουλάχιστον σύμφωνα με όσα μου είπαν Αμερικανίδες συμφοιτήτριες) δεν χρειάζονταν υπογραφή μηχανικού για να φτιάξεις το δικό σου σπίτι. Το εξατομικευμένο πτυχίο δεν πρέπει να είναι ένας μπαμπούλας της αριστεράς, οφείλει να είναι ένα ιδανικό των σπουδών. Τα δικαιώματα οφείλουν να δίδονται με βάση την γνώση και όχι με βάση την ταμπέλα του πτυχίου. Είμαι πρόθυμος να αρνηθώ το δικαίωμα να δίνω φυτοφάρμακα καθότι δεν έχω πάρει κανένα μάθημα φυτοφαρμακολογίας, θα μου άρεσε όμως να μπορούσα να σχεδιάσω συλλογικά αρδευτικά δίκτυα διότι έχω κανει τέτοιο μάθημα. Οι αντιδρώντες στο άνοιγμα των αγορών αδυνατούν να κατανοήσουν ότι με χαμηλότερο κόστος μπορούμε να προσελκύσουμε μεγαλύτερο μέρος του παγκοσμίου καταμερισμού εργασίας.
Ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα της Ελληνικής αγοράς είναι ότι οι παίχτες παίζουνε κυρίως (αν όχι μόνο) για την εσωτερική αγορά και αγνοούν το εξωτερικό. Οταν φτιάχνεις ένα προϊόν δεν πρέπει να επιδιώκεις να το πουλήσεις στον γείτονα για πενταροδεκάρες, προσπάθησε να το στείλεις στην πλούσιο ξένο καταναλωτή στην τιμή του. Ο συνεταιρισμός της Κριτσάς στο Λασίθι πουλάει το ελαιόλαδο του στο Harrod's σε τιμές εξωφρενικες. Αποτέλεσμα είναι ότι δίνει στους παραγωγούς του την διπλάσια τιμή απ'ότι η ΕΑΣ Νεαπόλεως στην οποία υπάγεται. Είναι γνωστή η αντιπάθεια των Ελλήνων στον συναιτερισμό, έχουμε έναν αίσχιστο ατομικισμό τον οποίο στο τέλος των πληρώνουμε όλοι. Εάν όμως δρούσαμε συλλογικά όλοι θα οφελούμασταν.
Μία από τις προτάσεις που πετάχτηκαν στις εφημερίδες ήταν η δημιουργία ελληνικών μεγάλων επιχειρήσεων. Επιθυμούμαι όντως την δημιουργία μεγαθηρίων και την ακραία κοινωνικη πόλωση που αυτή συνεπάγεται; Θέλουμε όντως διεθύνοντες συμβούλους με μισθούς 400 φορές αυτόν του μέσου εργαζομένου στην επιχείρηση; Εκτός αν φτιάξουμε ένα πολύ ολοκληρωμένο δίκτυ κοινωνικής προστασίας αμφιβάλλω. Η κοινωνική έκρηξη είναι βέβαιη.
Ο τουρισμός έχει αποδειχθεί ο στυλοβάτης της ελληνικής οικονομίας. Η αρπακολλιτζίδικη κατάσταση, η ανομία και η προχειρότητα που διακρίνουν σε αρκετα σημεία τον κλάδο είχαν ως αποτέλεσμα την διάχυση των οφελειμάτων του πέραν από τις πολυεθνικές επιχειρήσεις που συνήθως τα καρπόνωνται στο εξωτερικό. Ωστόσο ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος παγκοσμίως. Ο δημοκρατικός έλεγχος που έχει επιβληθεί (σχετικά) στον κλάδο μπορεί να είναι αρεστός στις τοπικές κοινωνίες αλλά σε πολλές περιπτώσεις αγνοούνται τα απίστευτα κίνητρα που δίνονται στο εξωτερικό για την προσέλκυση επενδύσεων, όχι μόνο στον τουριστικό κλάδο. Αν κανείς θέλει να επενδύσει κάπου οι τοπικές αρχές θα απαλοτριώσουν (και μάλιστα σε πολές περιπτώσεις με άδικο τρόπο) όποιο κομμάτι γης επιθυμήσει, θα του δώσουν άδεια για ότι θέλει αυτομάτως και θα επιδοτήσουν και το κόστος του. Ας τα συγκρίνουμε αυτά με το τι έχει γίνει στην ΠΟΤΑ Μεσσηνίας ή την Μονή Τοπλού. Στην χώρα μας μία οργανωμένη και αποφασισμένη μειοψηφία μπορεί να μπλοκάρει μία υπόθεση όσο θέλει. Μη μιλήσω για διευθαρμενους ή κακόβουλους δημόσιους λειτουργούς.
Τέλος η ελληνικη οικονομία έχει όλα τα εχέγγυα για να δημιουργήσει τεχνολογικό κλάδο. Ο αριθμός πτυχιούχων είναι απλά τεράστιος και με μικρούς σχετικά μισθούς, η αγορά είναι ανοιχτή προς εξαγωγές, η τεχνογνωσία υπάρχει. Ωστόσο η Ελληνική κοινωνια χαρακτηρίζεται απο τεχνοφοβία και αντίδραση προς την αλλαγή, σπάνια κεφάλαιο επενδύεται στην τεχνολογία διότι λόγω των υψηλών αποδόσεων σε συμβατικότερες επενδύσεις υπάρχει έλλειμα επενδυτικού κεφαλαίου ενώ το Ελληνικό Δημόσιο αποδεδειγμένα δεν βοηθάει. Ο μισθός του πτυχιούχου μπορεί πλέον να είναι σε παρόμοιο επίπεδο με αυτό του ανειδίκευτου εργάτη (αν όχι χαμηλέτερος σε αρκετές περιπτώσεις) αλλά συνεχίζει να είναι υψηλότερος απ'ότι στην Ινδία ή την Ανατολική Ευρώπη, με αποτέλεσμα να μην προσελκύονται τέτοιες επενδύσεις. Όταν λόγω των Leopard η KMW επένδυσε στη δημιουργία παραγωγικης βάσης στην Ελλάδα ανακάλυψε ότι μπορεί να έχει με ελληνικούς μισθούς γερμανική ποιότητα, με αποτέλεσμα να μεταφέρει τμήμα προγραμμάτων του Γερμανικού Στρατού σε Ελληνικό έδαφος. Δεν είναι το μόνο παράδειγμα αν και δυστυχώς αυτά σπανίζουν. Μπορούμε ως χώρα τόσο να γίνουμε υπεργολάβος υψηλής τεχνολογίας όσο και δημιουργός της. Ωστόσο δεν υπάρχει στην κοινωνία τάση να αγκαλιάσει το καινούργιο και αυτό πρέπει να αλλάξει.
Για να τελειώσω με ένα καλό νέο η τιμή του βαμβακιού βρίσκεται σε ιστορικό ρεκόρ. Όσο ανακάμπτει η παγκόσμια οικονομία οι τιμές των αγροτικών προϊόντων θα αρχίσουν την ανιούσα. Αν και δεν είναι είναι πιθανόν να αντιστρέψει την αστυφιλία που μαστίζει την Ελληνική επαρχία, η άνοδος του αγροτικού εισοδήματος θα διαχυθεί στην Ελληνική οικονομία και θα διευκολύνει την ανακαμψή της. Ας δούμε και πως ο αστικός τομέας θα ανακάμψει
Η συμπεριφορά της Ελληνικής Οικονομίας κατά την περίοδο της Ανάπτυξης μπορεί να δείξει τον δρόμο εξόδου από την κρίση. Κατά την τελευταία περίοδο ανάπτυξης η αυτή προέρχονταν εκτός των άλλων από εξαγωγές στα Βαλκάνια (κυρίως), την ανάπτυξη των τραπεζών και τον τουρισμό. Η ικανότητα των εξαγωγικών αγορών να απορροφήσουν Ελληνικές εξαγωγές εξαρτάται από την οργάνωση των εξαγωγικού εμπορίου και την ικανότητα της εκει αγοράς να απορροφήσει τα προϊόντα. Οι ελληνικές τράπεζες ιστορικά είναι ισχυρές, ακόμα και σε περιόδους οικονομικής κρίσης οι τραπεζικές κρίσεις σπανίζουν. Ο τουρισμός εξαρτάται περισσότερο από την οικονομική κατάσταση στη χώρα προορισμού, μπορούμε μόνο να υποβοηθίσουμε την κατάσταση όχι να την αλλαξουμε.
Ο τρόπος οργάνωσης της Ελληνικής αγοράς είναι από κακός εώς αίσχιστος. Σε κάθε κρίκο της αλυσίδας διανομής υπάρχουν ολιγοπώλεια τα οποία επιβάλλουν το περιθώριο κέρδους τους ή ακόμη, σε περιόδους χαμηλού τζίρου, το απόλυτο πόσο κέρδους που χρειάζονται. Σε πολλές περιπτώσεις υπάρχουν εμπόδια στην είσοδο νέων παικτών στην αγορά με αποτέλεσμα να έχουμε διαιώνηση της κατάστασης. Οι κινήσεις για την απελευθέρωση της αγοράς με πρώτη το άνοιγμα των φορτηγών είναι μια κίνηση προς τη σωστή κατεύθυνση. Βέβαια ακολουθώντας τον κλασσικό Ελληνικό τρόπο η απελευθέρωση μπορεί να νομοθετήθηκε τώρα αλλά θα ισχύσει σε 3 χρόνια, εως τότε θα παραμείνει ίδιος ο αριθμός των αδειών. Το ίδιο καλό είναι να γίνει και σε άλλα κλειστά επαγγέλματα. Δυστυχώς υπάρχουν κλάδοι όπου το κλείσιμο των επαγγελμάτων έχει γίνει με αριστοτεχνικό τρόπο σε σημείο που το άνοιγμα είναι ικανό να προκαλέσει έκρηξη. Ως παράδειγμα βάζω τα επαγγελματικά δικαιώματα των πτυχιούχων. Για φανταστείτε τι είχε να γίνει αν για να υπογράψεις άδεια οικοδομής αρκούσε να έχεις κάνει απλώς κατάλληλα μαθήματα στατικής στο πτυχίο σου και όχι να έχεις πτυχίο Δομικών Έργων: κοινωνική έκρηξη. Μη μιλήσω αν, όπως West Virginia (τουλάχιστον σύμφωνα με όσα μου είπαν Αμερικανίδες συμφοιτήτριες) δεν χρειάζονταν υπογραφή μηχανικού για να φτιάξεις το δικό σου σπίτι. Το εξατομικευμένο πτυχίο δεν πρέπει να είναι ένας μπαμπούλας της αριστεράς, οφείλει να είναι ένα ιδανικό των σπουδών. Τα δικαιώματα οφείλουν να δίδονται με βάση την γνώση και όχι με βάση την ταμπέλα του πτυχίου. Είμαι πρόθυμος να αρνηθώ το δικαίωμα να δίνω φυτοφάρμακα καθότι δεν έχω πάρει κανένα μάθημα φυτοφαρμακολογίας, θα μου άρεσε όμως να μπορούσα να σχεδιάσω συλλογικά αρδευτικά δίκτυα διότι έχω κανει τέτοιο μάθημα. Οι αντιδρώντες στο άνοιγμα των αγορών αδυνατούν να κατανοήσουν ότι με χαμηλότερο κόστος μπορούμε να προσελκύσουμε μεγαλύτερο μέρος του παγκοσμίου καταμερισμού εργασίας.
Ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα της Ελληνικής αγοράς είναι ότι οι παίχτες παίζουνε κυρίως (αν όχι μόνο) για την εσωτερική αγορά και αγνοούν το εξωτερικό. Οταν φτιάχνεις ένα προϊόν δεν πρέπει να επιδιώκεις να το πουλήσεις στον γείτονα για πενταροδεκάρες, προσπάθησε να το στείλεις στην πλούσιο ξένο καταναλωτή στην τιμή του. Ο συνεταιρισμός της Κριτσάς στο Λασίθι πουλάει το ελαιόλαδο του στο Harrod's σε τιμές εξωφρενικες. Αποτέλεσμα είναι ότι δίνει στους παραγωγούς του την διπλάσια τιμή απ'ότι η ΕΑΣ Νεαπόλεως στην οποία υπάγεται. Είναι γνωστή η αντιπάθεια των Ελλήνων στον συναιτερισμό, έχουμε έναν αίσχιστο ατομικισμό τον οποίο στο τέλος των πληρώνουμε όλοι. Εάν όμως δρούσαμε συλλογικά όλοι θα οφελούμασταν.
Μία από τις προτάσεις που πετάχτηκαν στις εφημερίδες ήταν η δημιουργία ελληνικών μεγάλων επιχειρήσεων. Επιθυμούμαι όντως την δημιουργία μεγαθηρίων και την ακραία κοινωνικη πόλωση που αυτή συνεπάγεται; Θέλουμε όντως διεθύνοντες συμβούλους με μισθούς 400 φορές αυτόν του μέσου εργαζομένου στην επιχείρηση; Εκτός αν φτιάξουμε ένα πολύ ολοκληρωμένο δίκτυ κοινωνικής προστασίας αμφιβάλλω. Η κοινωνική έκρηξη είναι βέβαιη.
Ο τουρισμός έχει αποδειχθεί ο στυλοβάτης της ελληνικής οικονομίας. Η αρπακολλιτζίδικη κατάσταση, η ανομία και η προχειρότητα που διακρίνουν σε αρκετα σημεία τον κλάδο είχαν ως αποτέλεσμα την διάχυση των οφελειμάτων του πέραν από τις πολυεθνικές επιχειρήσεις που συνήθως τα καρπόνωνται στο εξωτερικό. Ωστόσο ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος παγκοσμίως. Ο δημοκρατικός έλεγχος που έχει επιβληθεί (σχετικά) στον κλάδο μπορεί να είναι αρεστός στις τοπικές κοινωνίες αλλά σε πολλές περιπτώσεις αγνοούνται τα απίστευτα κίνητρα που δίνονται στο εξωτερικό για την προσέλκυση επενδύσεων, όχι μόνο στον τουριστικό κλάδο. Αν κανείς θέλει να επενδύσει κάπου οι τοπικές αρχές θα απαλοτριώσουν (και μάλιστα σε πολές περιπτώσεις με άδικο τρόπο) όποιο κομμάτι γης επιθυμήσει, θα του δώσουν άδεια για ότι θέλει αυτομάτως και θα επιδοτήσουν και το κόστος του. Ας τα συγκρίνουμε αυτά με το τι έχει γίνει στην ΠΟΤΑ Μεσσηνίας ή την Μονή Τοπλού. Στην χώρα μας μία οργανωμένη και αποφασισμένη μειοψηφία μπορεί να μπλοκάρει μία υπόθεση όσο θέλει. Μη μιλήσω για διευθαρμενους ή κακόβουλους δημόσιους λειτουργούς.
Τέλος η ελληνικη οικονομία έχει όλα τα εχέγγυα για να δημιουργήσει τεχνολογικό κλάδο. Ο αριθμός πτυχιούχων είναι απλά τεράστιος και με μικρούς σχετικά μισθούς, η αγορά είναι ανοιχτή προς εξαγωγές, η τεχνογνωσία υπάρχει. Ωστόσο η Ελληνική κοινωνια χαρακτηρίζεται απο τεχνοφοβία και αντίδραση προς την αλλαγή, σπάνια κεφάλαιο επενδύεται στην τεχνολογία διότι λόγω των υψηλών αποδόσεων σε συμβατικότερες επενδύσεις υπάρχει έλλειμα επενδυτικού κεφαλαίου ενώ το Ελληνικό Δημόσιο αποδεδειγμένα δεν βοηθάει. Ο μισθός του πτυχιούχου μπορεί πλέον να είναι σε παρόμοιο επίπεδο με αυτό του ανειδίκευτου εργάτη (αν όχι χαμηλέτερος σε αρκετές περιπτώσεις) αλλά συνεχίζει να είναι υψηλότερος απ'ότι στην Ινδία ή την Ανατολική Ευρώπη, με αποτέλεσμα να μην προσελκύονται τέτοιες επενδύσεις. Όταν λόγω των Leopard η KMW επένδυσε στη δημιουργία παραγωγικης βάσης στην Ελλάδα ανακάλυψε ότι μπορεί να έχει με ελληνικούς μισθούς γερμανική ποιότητα, με αποτέλεσμα να μεταφέρει τμήμα προγραμμάτων του Γερμανικού Στρατού σε Ελληνικό έδαφος. Δεν είναι το μόνο παράδειγμα αν και δυστυχώς αυτά σπανίζουν. Μπορούμε ως χώρα τόσο να γίνουμε υπεργολάβος υψηλής τεχνολογίας όσο και δημιουργός της. Ωστόσο δεν υπάρχει στην κοινωνία τάση να αγκαλιάσει το καινούργιο και αυτό πρέπει να αλλάξει.
Για να τελειώσω με ένα καλό νέο η τιμή του βαμβακιού βρίσκεται σε ιστορικό ρεκόρ. Όσο ανακάμπτει η παγκόσμια οικονομία οι τιμές των αγροτικών προϊόντων θα αρχίσουν την ανιούσα. Αν και δεν είναι είναι πιθανόν να αντιστρέψει την αστυφιλία που μαστίζει την Ελληνική επαρχία, η άνοδος του αγροτικού εισοδήματος θα διαχυθεί στην Ελληνική οικονομία και θα διευκολύνει την ανακαμψή της. Ας δούμε και πως ο αστικός τομέας θα ανακάμψει
Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010
Ο Μετασχηματισμός της Ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας
Το θεμα της σημερινής αναρτησης είναι λίγο σοβαρό ίσως. Απλά είμαι σε φάση που έχω λίγο φόρτο εργασίας και μπορώ να σκέφτομαι και σοβαρότερα θέματα. Μου έχει μείνει να κάνω το κείμενο της αφίσας, την στατιστική για την αφίσα άλλου μαθήματος, homework στατιστικής, έρευνα και ό,τι άλλο προκύψει. Σε σχέση όμως με αυτά που είχα να κάνω ως τώρα είναι ένα τίποτα.
Η Ελληνική οικονομία έχει βυθιστεί σε βαθιά κρίση. Τα αρχικά αίτια ήταν καθαρά εξωγενή: ούτε φούσκα ακινήτων είχαμε στην Ελλάδα τουλάχιστον στο επίπεδο της Αμερικής, ούτε οι Ελληνικές τράπεζες επένδυσαν σε πολύπλοκα χρηματοοικονομικά προϊόντα που κατέρρευσαν. Ωστόσο η εμφανισή της ανέδειξε τις χρόνιες αδυναμίες της Ελληνικής οικονομίας: χαμηλή ανταγωνιστικότητα, κακή οργάνωση της αγοράς, δυσλειτουργικός δημόσιος τομέας κ.α. Σε συνδυασμό με το υψηλό εξωτερικό χρέος και τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό οι διεθνείς αγορές έπαψαν να μας δανείζουν με αποτέλεσμα να καταφύγουμε στην τρόικα. Δημιουργείται φυσικά το ερώτημα πως φτάσαμε εδώ και που θα είμαστε όταν βγούμε.
Το Ελληνικό κράτος από ιδρύσεώς του έχει μία όχι ιδιαίτερα ξεκαθορισμένη πολιτισμική ταυτότητα με διαφορετικές τάσεις (ανατολίζουσα, δυτικίζουσα, φιλελεύθερη, σοσιαλιστική κλπ) οι οποίες όμως συγκλίνανε σε έναν στόχο: να είναι το πρότυπο Δυτικό κράτος στην Ανατολή ή εναλλακτικά το πρότυπο Ανατολίζων κράτος στη Δύση. Ο Πειραιάς ήταν η πρώτη βιομηχανική ζώνη της Ανατολικής Μεσογείου άσχετα αν πλέον τα μόνα εργοστάσια που έχουν απομείνει στο Δήμο Πειραιώς είναι η Ελαΐδα, ο Κεράνης και ο Παπαστράτος (και οι δυο τελευταίοι θέλουν να φύγουν προς το Θριάσειο Πεδίο). Η κατ'εξοχήν περίοδος της βιομηχανικής ανάπτυξης της χώρας είναι η μετεμφυλιακή περίοδος (1949-1974) όταν η Ελλάδα είχε γίνει βιομηχανική υπερδύναμη της περιοχής. Η Ελλάδα βγήκε από τον δεκαετή πόλεμο κατεστραμμένη. Οι μόνοι που είχαν κεφάλαιο ήταν οι μαυραγορίτες της Κατοχής οι οποίοι έγιναν οι μεταπολεμικοί βιομήχανοι και με τα εγγόνια των οποίων είχαν ως συμμαθήτες στο Κολλέγιο οι εδώ συμφοιτητές μου. Εκμεταλλευόμενοι (α) τα χαμηλου κόστους εργατικά χέρια που προκάλεσε η προσφυγοποίηση μεγάλου μέρους του πληθυσμού κατά τον πόλεμο αλλά και η εν γένει ανέχεια της Ελληνικής επαρχίας πριν την ΚΑΠ και τις επιδοτήσεις της σε συνδιασμό με (β) το κλείσιμο του Σοσιαλιστικού στρατοπέδου στην παγκόσμια οικονομία, (γ) την μετα-αποικιακή αναταραχή στον αναδυόμενο Τρίτο Κόσμο και (δ) τα σχετικά ακριβά μεταφορικά που επέβαλαν την παραγωγή να βρίσκεται αρκετά κοντά στην κατανάλωση δημιουργήθηκε ένας μεταποιητικός τομέας που παρήγαγε για την εγχώρια αγορά περισσότερο αλλά και χαμηλής αξίας προϊόντα για την Δυτική Ευρώπη.
Η πτώση της Χούντας οφείλεται εκτός των άλλων και στην παγκόσμια οικονομική αναταραχή που προκάλεσε η κατάρρευση του συστήματος του Breton Woods αλλά και οι κρίσεις του πετρελαίου. Αν και δεν το γνωρίζαμε τότε την ίδια περίοδο έχουμε και την μετάβαση από τον (κακώς λεγόμενο) Μονοπωλιακό καπιταλισμό στον Ανταγωνιστικό καπιταλισμό. Ενώ στον μονοπωλιακό καπιταλισμό η άνοδος των μισθών προκαλούσε και άνοδο της βιομηχανικής παραγωγής λόγω αυξημένης ζήτησης στον ανταγωνιστικό καπιταλισμό προκαλεί μείωση της παραγωγής λόγω μείωσης της ανταγωνιστικότητας: η αύξηση του κόστους μετακυλίεται στην τιμή του προϊόντος με αποτέλεσμα οι καταναλωτές να προτιμήσουν το φτηνότερο εισαγώμενο και να κλείσει το εργοστάσιο. Λαμβάνοντας υπ'όψιν ότι η Ελλάδα δεν δημιούργησε ποτέ κάποιο σοβαρό επώνυμο διεθνές προϊόν οι πολιτικές της πρώτης οκταετίας του ΠΑΣΟΚ απλά δημιουργησαν ανεργία και αποδιάρθρωσαν τον παραγωγικό ιστό της χώρας. Η Ελλάδα συνέχισε να έχει ως ημερομίσθιο ένα κλάσμα αυτού της Γερμανίας αλλά πλέον έπρεπε να ανταγωνιστεί το ημερομίσθιο της Κίνας το οποίο ήταν και είναι πολύ μικρότερο.
Το οικονομικό σύστημα της Μεταπολίτευσης χαρακτηρίστηκε από την γιγάντωση του Κράτους. Ουδέποτε η Ελλάδα είχε σοβαρό ιδιωτικό τομέα. Το οικονομικό σύστημα θα το χαρακτίριζα κορπορατιστικό παρά καπιταλιστικό: ο ιδιωτικός τομέας υπάρχει για να παίρνει δουλειές του Δημοσίου (κυρίως) και λιγότερο του ιδιωτικού τομέα. Η κατάργηση των Γενικών Διευθυντών το 1982 σε συνδιασμό με τις μαζικές κρατικοποιήσεις των προβληματικών είχαν ως αποτέλεσμα τη δημιουργία της αισχρής φάρας των συνδικα-λήσταρχων του δημοσίου και της διόγκωσης του Δημοσίου χρέους. Μία στρατιά απο γλειώδη υποκείμενα επέβαλαν την διόγκωση των μισθών τους, την τεμπελιά ως φυσιολογική κατάσταση και την αναδειξή τους σε ύψιστα κρατικά αξιώματα με μόνο προσόν την αφοσίωση τους στο εκάστοτε κυβερνών κόμμα. Το σύστημα της Μεταπολίτευσης αποθέωσε το μέσον και περιθωριοποίησε την αξιοκρατία, μετέτρεψε τους τίτλους σπουδών από πιστοποίηση γνώσης σε τυπικά προσόντα και θεσμοθέτησε τον τραμπουκισμό ως μέσον διεκδίκισης.
Την ίδια περίοδο ο εξαγωγικός τομέας, στερημμένος από τον πλεονέκτημα των χαμηλών εργατικών, κατέρρευσε. Οι βιομήχανοι αντί να επενδύσουν στην τεχνολογία και την βιομηχανία της γνώσης προτίμησαν να φορτώσουν την προβληματική του επιχείρηση στο δημόσιο και να μεταβούν προς την Εσπερίαν: το St. Moritz έχει ένα πολύ μεγάλο Ελληνορθόδοξο ναό που έχτισαν οι διαφεύγοντες για να καλύψουν τις τύψεις τους. Οι λίγοι που επένδυσαν στην οικονομία της γνώσης στις περισσότερες των περιπτώσεων συνεθλίβησαν στις συμπληγάδες της κρατικής γραφειοκρατίας: δυστυχώς οι τεχνολογικές προμήθειες του Δημοσίου δώθησαν σε αυτούς που προσέφεραν την υψηλότερη μίζα και όχι την καλύτερη τεχνογνωσία ή την εγχώρια προστιθέμενη αξία (βλέπε προμήθεια ψηφιοποίησης ΟΤΕ 1987). Στον ιδιωτικό τομέα η όποια αυτόνομη ανάπτυξη χαρακτηρίστηκε από την αρχή του "τσιμέντο να γίνει", αναπτύσσω = χτίζω. Και πάλι ομως τα ιδιωτικά έργα ήταν ασήμαντα σε σχέση με τα δημόσια.
Πριν όμως θάψουμε εντελώς την Μεταπολίτευση και το σύστημα της θα ήταν δίκαιο να επισημάνουμε και τα θετικά του. Κατ'αρχήν για πρώτη φορά στην Ελληνική ιστορία καταφέραμε και δημιουργήσαμε ένα σταθερό πολιτικό περιβάλλον. Οι παρατάξεις σέβονται τους κανόνες του παιχνιδιού χωρίς να οργανώνουν πραξικοπίματα και εξωθεσμικές παρεμβάσεις όπως σε παλαιότερες περιόδους της ιστορίας. Επίσης η Ελληνική κοινωνία κατάφερε να διατηρήσει την -σχετική- αταξικότητα και τον εξισωτικό χαρακτήρα της. Σε καμία περίπτωση δεν δημιουργήσαμε την κοινωνική αδικία των ΗΠΑ, της Λατινικής Αμερικής ή της Ανατολικής Ασίας. Επίσης η άρχουσα τάξη είναι πολύ πιο ανοιχτή στην κατάκτηση της σε σχέση με όποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου: πέραν από τους βιομήχανους και εφοπλιστές μπορεί να συμμετέχει σε αυτή και ο υψηλόμισθος καρεκλοκένταυρος του ευρύτερου Δημοσίου τομέα, ανεξάρτητα από το πόσο άδικη αυτή η ανάδειξη είναι για τους μη διασυνδεδεμένους με το σύστημα. Τέλος ο μικρο-παραγωγικός/μικρο-εισαγωγικός χαρακτήρας της Ελληνικής οικονομίας είχε ως αποτελέσμα ναι μεν να πληρώνουμε πολύ ακριβότερα ίδια προϊόντα σε σχέση με άλλες χώρες αλλά και την μη δημιουργία των προκλητικών φαινομένων αμοιβών που είδαμε κατα την κρίση στην Δύση (μπόνους δις διότι χρεωκόπησαν την επιχείρηση).
Περισσότερα αυριο, πρέπει να κοιμηθώ κιόλας απόψε
Η Ελληνική οικονομία έχει βυθιστεί σε βαθιά κρίση. Τα αρχικά αίτια ήταν καθαρά εξωγενή: ούτε φούσκα ακινήτων είχαμε στην Ελλάδα τουλάχιστον στο επίπεδο της Αμερικής, ούτε οι Ελληνικές τράπεζες επένδυσαν σε πολύπλοκα χρηματοοικονομικά προϊόντα που κατέρρευσαν. Ωστόσο η εμφανισή της ανέδειξε τις χρόνιες αδυναμίες της Ελληνικής οικονομίας: χαμηλή ανταγωνιστικότητα, κακή οργάνωση της αγοράς, δυσλειτουργικός δημόσιος τομέας κ.α. Σε συνδυασμό με το υψηλό εξωτερικό χρέος και τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό οι διεθνείς αγορές έπαψαν να μας δανείζουν με αποτέλεσμα να καταφύγουμε στην τρόικα. Δημιουργείται φυσικά το ερώτημα πως φτάσαμε εδώ και που θα είμαστε όταν βγούμε.
Το Ελληνικό κράτος από ιδρύσεώς του έχει μία όχι ιδιαίτερα ξεκαθορισμένη πολιτισμική ταυτότητα με διαφορετικές τάσεις (ανατολίζουσα, δυτικίζουσα, φιλελεύθερη, σοσιαλιστική κλπ) οι οποίες όμως συγκλίνανε σε έναν στόχο: να είναι το πρότυπο Δυτικό κράτος στην Ανατολή ή εναλλακτικά το πρότυπο Ανατολίζων κράτος στη Δύση. Ο Πειραιάς ήταν η πρώτη βιομηχανική ζώνη της Ανατολικής Μεσογείου άσχετα αν πλέον τα μόνα εργοστάσια που έχουν απομείνει στο Δήμο Πειραιώς είναι η Ελαΐδα, ο Κεράνης και ο Παπαστράτος (και οι δυο τελευταίοι θέλουν να φύγουν προς το Θριάσειο Πεδίο). Η κατ'εξοχήν περίοδος της βιομηχανικής ανάπτυξης της χώρας είναι η μετεμφυλιακή περίοδος (1949-1974) όταν η Ελλάδα είχε γίνει βιομηχανική υπερδύναμη της περιοχής. Η Ελλάδα βγήκε από τον δεκαετή πόλεμο κατεστραμμένη. Οι μόνοι που είχαν κεφάλαιο ήταν οι μαυραγορίτες της Κατοχής οι οποίοι έγιναν οι μεταπολεμικοί βιομήχανοι και με τα εγγόνια των οποίων είχαν ως συμμαθήτες στο Κολλέγιο οι εδώ συμφοιτητές μου. Εκμεταλλευόμενοι (α) τα χαμηλου κόστους εργατικά χέρια που προκάλεσε η προσφυγοποίηση μεγάλου μέρους του πληθυσμού κατά τον πόλεμο αλλά και η εν γένει ανέχεια της Ελληνικής επαρχίας πριν την ΚΑΠ και τις επιδοτήσεις της σε συνδιασμό με (β) το κλείσιμο του Σοσιαλιστικού στρατοπέδου στην παγκόσμια οικονομία, (γ) την μετα-αποικιακή αναταραχή στον αναδυόμενο Τρίτο Κόσμο και (δ) τα σχετικά ακριβά μεταφορικά που επέβαλαν την παραγωγή να βρίσκεται αρκετά κοντά στην κατανάλωση δημιουργήθηκε ένας μεταποιητικός τομέας που παρήγαγε για την εγχώρια αγορά περισσότερο αλλά και χαμηλής αξίας προϊόντα για την Δυτική Ευρώπη.
Η πτώση της Χούντας οφείλεται εκτός των άλλων και στην παγκόσμια οικονομική αναταραχή που προκάλεσε η κατάρρευση του συστήματος του Breton Woods αλλά και οι κρίσεις του πετρελαίου. Αν και δεν το γνωρίζαμε τότε την ίδια περίοδο έχουμε και την μετάβαση από τον (κακώς λεγόμενο) Μονοπωλιακό καπιταλισμό στον Ανταγωνιστικό καπιταλισμό. Ενώ στον μονοπωλιακό καπιταλισμό η άνοδος των μισθών προκαλούσε και άνοδο της βιομηχανικής παραγωγής λόγω αυξημένης ζήτησης στον ανταγωνιστικό καπιταλισμό προκαλεί μείωση της παραγωγής λόγω μείωσης της ανταγωνιστικότητας: η αύξηση του κόστους μετακυλίεται στην τιμή του προϊόντος με αποτέλεσμα οι καταναλωτές να προτιμήσουν το φτηνότερο εισαγώμενο και να κλείσει το εργοστάσιο. Λαμβάνοντας υπ'όψιν ότι η Ελλάδα δεν δημιούργησε ποτέ κάποιο σοβαρό επώνυμο διεθνές προϊόν οι πολιτικές της πρώτης οκταετίας του ΠΑΣΟΚ απλά δημιουργησαν ανεργία και αποδιάρθρωσαν τον παραγωγικό ιστό της χώρας. Η Ελλάδα συνέχισε να έχει ως ημερομίσθιο ένα κλάσμα αυτού της Γερμανίας αλλά πλέον έπρεπε να ανταγωνιστεί το ημερομίσθιο της Κίνας το οποίο ήταν και είναι πολύ μικρότερο.
Το οικονομικό σύστημα της Μεταπολίτευσης χαρακτηρίστηκε από την γιγάντωση του Κράτους. Ουδέποτε η Ελλάδα είχε σοβαρό ιδιωτικό τομέα. Το οικονομικό σύστημα θα το χαρακτίριζα κορπορατιστικό παρά καπιταλιστικό: ο ιδιωτικός τομέας υπάρχει για να παίρνει δουλειές του Δημοσίου (κυρίως) και λιγότερο του ιδιωτικού τομέα. Η κατάργηση των Γενικών Διευθυντών το 1982 σε συνδιασμό με τις μαζικές κρατικοποιήσεις των προβληματικών είχαν ως αποτέλεσμα τη δημιουργία της αισχρής φάρας των συνδικα-λήσταρχων του δημοσίου και της διόγκωσης του Δημοσίου χρέους. Μία στρατιά απο γλειώδη υποκείμενα επέβαλαν την διόγκωση των μισθών τους, την τεμπελιά ως φυσιολογική κατάσταση και την αναδειξή τους σε ύψιστα κρατικά αξιώματα με μόνο προσόν την αφοσίωση τους στο εκάστοτε κυβερνών κόμμα. Το σύστημα της Μεταπολίτευσης αποθέωσε το μέσον και περιθωριοποίησε την αξιοκρατία, μετέτρεψε τους τίτλους σπουδών από πιστοποίηση γνώσης σε τυπικά προσόντα και θεσμοθέτησε τον τραμπουκισμό ως μέσον διεκδίκισης.
Την ίδια περίοδο ο εξαγωγικός τομέας, στερημμένος από τον πλεονέκτημα των χαμηλών εργατικών, κατέρρευσε. Οι βιομήχανοι αντί να επενδύσουν στην τεχνολογία και την βιομηχανία της γνώσης προτίμησαν να φορτώσουν την προβληματική του επιχείρηση στο δημόσιο και να μεταβούν προς την Εσπερίαν: το St. Moritz έχει ένα πολύ μεγάλο Ελληνορθόδοξο ναό που έχτισαν οι διαφεύγοντες για να καλύψουν τις τύψεις τους. Οι λίγοι που επένδυσαν στην οικονομία της γνώσης στις περισσότερες των περιπτώσεων συνεθλίβησαν στις συμπληγάδες της κρατικής γραφειοκρατίας: δυστυχώς οι τεχνολογικές προμήθειες του Δημοσίου δώθησαν σε αυτούς που προσέφεραν την υψηλότερη μίζα και όχι την καλύτερη τεχνογνωσία ή την εγχώρια προστιθέμενη αξία (βλέπε προμήθεια ψηφιοποίησης ΟΤΕ 1987). Στον ιδιωτικό τομέα η όποια αυτόνομη ανάπτυξη χαρακτηρίστηκε από την αρχή του "τσιμέντο να γίνει", αναπτύσσω = χτίζω. Και πάλι ομως τα ιδιωτικά έργα ήταν ασήμαντα σε σχέση με τα δημόσια.
Πριν όμως θάψουμε εντελώς την Μεταπολίτευση και το σύστημα της θα ήταν δίκαιο να επισημάνουμε και τα θετικά του. Κατ'αρχήν για πρώτη φορά στην Ελληνική ιστορία καταφέραμε και δημιουργήσαμε ένα σταθερό πολιτικό περιβάλλον. Οι παρατάξεις σέβονται τους κανόνες του παιχνιδιού χωρίς να οργανώνουν πραξικοπίματα και εξωθεσμικές παρεμβάσεις όπως σε παλαιότερες περιόδους της ιστορίας. Επίσης η Ελληνική κοινωνία κατάφερε να διατηρήσει την -σχετική- αταξικότητα και τον εξισωτικό χαρακτήρα της. Σε καμία περίπτωση δεν δημιουργήσαμε την κοινωνική αδικία των ΗΠΑ, της Λατινικής Αμερικής ή της Ανατολικής Ασίας. Επίσης η άρχουσα τάξη είναι πολύ πιο ανοιχτή στην κατάκτηση της σε σχέση με όποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου: πέραν από τους βιομήχανους και εφοπλιστές μπορεί να συμμετέχει σε αυτή και ο υψηλόμισθος καρεκλοκένταυρος του ευρύτερου Δημοσίου τομέα, ανεξάρτητα από το πόσο άδικη αυτή η ανάδειξη είναι για τους μη διασυνδεδεμένους με το σύστημα. Τέλος ο μικρο-παραγωγικός/μικρο-εισαγωγικός χαρακτήρας της Ελληνικής οικονομίας είχε ως αποτελέσμα ναι μεν να πληρώνουμε πολύ ακριβότερα ίδια προϊόντα σε σχέση με άλλες χώρες αλλά και την μη δημιουργία των προκλητικών φαινομένων αμοιβών που είδαμε κατα την κρίση στην Δύση (μπόνους δις διότι χρεωκόπησαν την επιχείρηση).
Περισσότερα αυριο, πρέπει να κοιμηθώ κιόλας απόψε
Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010
Φτανοντας στις διακοπές
Το κρυολογημα έχει υποχωρήσει χωρίς να έχει εξαφανιστει. Ακόμα ξυπνάω με ερεθισμένο λαιμό αν και μετά από λίγο υποχωρεί. Συνεχίζει η παραγωγικότητα μου να είναι χαμηλότερη του συνήθους αν και βγαζω ακόμη έρευνα. Ωστόσο για τη χαμηλότερη παραγωγικότητα πιθανόν να φταεί και η ψυχολογική διάθεση. Μετά από τόσες εβδομάδες εντατικής εργασίας ελάχιστη διάθεση έχω να συνεχίσω, πάλι καλά που δεν έχω πολύ δουλειά αλλιώς, όπως στη Γαλλία που στην τελική ευθεία χωρίς τη βοήθεια της Χριστιάνας δεν θα είχα φτάσει, θα έπρεπε κάποιος να με σπρώξει. Ευτυχώς τελείωσε το μάθημα που είχα κάθε Τρίτη, πέραν του να παραδώσω τέλικη εργασία απλά έχω να ηρεμήσω. Θα κάτσω αύριο να κάνω περισσευούμενα homework και εν συνεχεία επεται χαλάρωση.
Σήμερα έλυσα το πρόβλημα της παγκόσμιας διατροφής: Υπολόγισα το τροφικό δυναμικό της κομητείας Albemarle (Charlottesville). Το 12% της κομητείας που καλλιεργούνταν το 2002, αν καλιεργούνταν αποκλειστικά με καλαμπόκι, έχοντας την υπολογιζόμενη μέση απόδοση για του εδαφικούς ορίζοντες της περιοχής θα μπορούσε να ταίσει 280.000.000 ανθρώπους. Άρα καλλιεργόντας όλη την κομητεία θα μπορούσαμε να ταΐσουμε όλο τον κόσμο! Ηλίου φαεινότερον, κάποιο λάθος έχω κάνει στους υπολογισμούς μου. Προς το παρόν θα διαβάσω λίγη βιβλιογραφία πριν το ξαναπιάσω το πρόβλημα.
Ελπίζω πραγματικά σε διακοπές. Ας δούμε τι θα μπορέσουν και οι φίλοι μου αλλά απ'ότι έχω καταλάνει και αυτοί θέλουν. Μπορούν άραγε; Η άλλη εβδομάδα θα δείξει
Σήμερα έλυσα το πρόβλημα της παγκόσμιας διατροφής: Υπολόγισα το τροφικό δυναμικό της κομητείας Albemarle (Charlottesville). Το 12% της κομητείας που καλλιεργούνταν το 2002, αν καλιεργούνταν αποκλειστικά με καλαμπόκι, έχοντας την υπολογιζόμενη μέση απόδοση για του εδαφικούς ορίζοντες της περιοχής θα μπορούσε να ταίσει 280.000.000 ανθρώπους. Άρα καλλιεργόντας όλη την κομητεία θα μπορούσαμε να ταΐσουμε όλο τον κόσμο! Ηλίου φαεινότερον, κάποιο λάθος έχω κάνει στους υπολογισμούς μου. Προς το παρόν θα διαβάσω λίγη βιβλιογραφία πριν το ξαναπιάσω το πρόβλημα.
Ελπίζω πραγματικά σε διακοπές. Ας δούμε τι θα μπορέσουν και οι φίλοι μου αλλά απ'ότι έχω καταλάνει και αυτοί θέλουν. Μπορούν άραγε; Η άλλη εβδομάδα θα δείξει
Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010
Ημιυποχρεωτικη ξεκουραση
Την Πεμπτη έκανα την παρουσιασή μου. Απο το VTLUUG ηρθαν μονο 4 άτομα. Ηρθαν και 3 συμφοιτητές μου. Οταν ρώτησα γιατί καθότι 2 εβδομαδες νωριτερα ήμασταν καμια δεκαριά άτομα. Μου είπαν ότι είμαστε σε κακιά περίοδο, έχουνε πέσει πολλές εξετάσεις και συναφή. Δυστυχώς δεν εμφανίστηκαν ούτε τα κορίτσια παρότι είχαν πει ότι θα έρχονταν, η μία ασθένησε, η άλλη είχα πολύ δουλειά. Βγηκαμε δύο φορές το Σαββατοκύριακο για φαΐ αλλά θα προτιμούσα την παρουσία τους τότε. Την Παρασκευή ήμουν σχετικά άρρωστος, ναι μεν πήγα στο εργαστήριο, τον καθηγητή και αλλού αλλα δεν μπορούσα να δουλέψω πάνω απο 2 συνεχόμενες ώρες. Ευτυχώς που το Σαββατοκύριακο δεν είχα κάτι ουσιαστικά να κάνω και έτσι για πρώτη φορά μετά απο καιρό μπορούσα να ξεκουραστώ. Ωραία ξεκουραση ... :-(
Είχαμε τον 2ο γύρο δημοτικών εκλογών. Δεν μπορούσα να πάω σπίτι να ψηφίσω. Είμαι πολύ ευχαριστημένος που έχασε ο Μίχας. Ο άνθρωπος αυτός είναι ότι χειρότερο μπορεί να βρεις σε έναν πολιτικό: συνδικαλιστής του δημοσίου. Τέτοιοι σόι άνθρωποι είναι αυτοί που έρριξαν την Ελλάδα έξω: Για να σώσει τα ναυπηγεία του φόρτωσε στην πλάτη μας και μας φόρτωσε και άχρηστες συμβάσεις. Η άλλη επιλογή ελάχιστα καλύτερη είναι: κλασσικός κομματάρχης της Δεξιάς. Από την άλλη όμως κανένας καλός άνθρωπος δεν προκόβει στην πολιτική: όταν ρώτησα έναν κολλητό μου πως θα με έβλεπε ως πολιτικό μου απάντησε ειλικρινέστατα ότι θα με έτρωγαν πριν γίνω τίποτα. Οι αρχιπράσινοι και αρχιγαλάζιοι στο τμήμα μου ήταν δυστυχώς οι χειρότεροι πράσινοι και γαλάζιοι, αντίστοιχα.
Ξεκινά η τελευταία εβδομάδα πριν τις διακοπές της ημέρας των Ευχαριστιών. Εχουμε αρχίσει και πετάμε ιδέες για διακοπές. Μακαρί να κάτσει τίποτα έστω και αν είναι όπως την άνοιξη που πήγα απλώς μία ημέρα Ουάσινγκτον. Θα εξαρτηθεί από το πρόγραμμα των άλλων παρά το δικό μου
Είχαμε τον 2ο γύρο δημοτικών εκλογών. Δεν μπορούσα να πάω σπίτι να ψηφίσω. Είμαι πολύ ευχαριστημένος που έχασε ο Μίχας. Ο άνθρωπος αυτός είναι ότι χειρότερο μπορεί να βρεις σε έναν πολιτικό: συνδικαλιστής του δημοσίου. Τέτοιοι σόι άνθρωποι είναι αυτοί που έρριξαν την Ελλάδα έξω: Για να σώσει τα ναυπηγεία του φόρτωσε στην πλάτη μας και μας φόρτωσε και άχρηστες συμβάσεις. Η άλλη επιλογή ελάχιστα καλύτερη είναι: κλασσικός κομματάρχης της Δεξιάς. Από την άλλη όμως κανένας καλός άνθρωπος δεν προκόβει στην πολιτική: όταν ρώτησα έναν κολλητό μου πως θα με έβλεπε ως πολιτικό μου απάντησε ειλικρινέστατα ότι θα με έτρωγαν πριν γίνω τίποτα. Οι αρχιπράσινοι και αρχιγαλάζιοι στο τμήμα μου ήταν δυστυχώς οι χειρότεροι πράσινοι και γαλάζιοι, αντίστοιχα.
Ξεκινά η τελευταία εβδομάδα πριν τις διακοπές της ημέρας των Ευχαριστιών. Εχουμε αρχίσει και πετάμε ιδέες για διακοπές. Μακαρί να κάτσει τίποτα έστω και αν είναι όπως την άνοιξη που πήγα απλώς μία ημέρα Ουάσινγκτον. Θα εξαρτηθεί από το πρόγραμμα των άλλων παρά το δικό μου
Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010
Περασε επιτελους περασε
Επιτέλους το έδωσα το μάθημα. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος για το 2ο πρόβλημα αν και πρέπει να έχω γράψει σωστά στα bonus οπότε κάτι θα καλυφθεί από εκεί, αν δεν το έπιασα. Ελπίζω απόψε να κοιμηθώ καλά, ήρεμος ύπνος μου έχει λήψει. Αύριο έχω την παρουσίαση για το VTLUUG, ελπίζω να εμφανιστούν αρκετοί. Πάντως η παρουσίαση είναι έτοιμη. Το μάθημα της στατιστικής είναι το μόνο που "φοβάμαι" διότι είναι το μάθημα όπου οι καθηγητές δεν με ξέρουν. Σίγουρα η Κινέζα που το κάνει με έχει προσέξει αλλά δεν μπορεί να με συνδέσει με το γραπτό μου, χώρια που δεν το διορθώνει η ίδια. Πάντως από την μέχρι τώρα πορεία μου βλέπω να πιάνω στο τέλος μία βαθμολογία του τύπου 95%+, οπότε θα έχω το Α που χρειάζομαι για να διατηρήσω την υποτροφία μου. Τώρα λοιπόν έπονται πιο χαλαρές καταστάσεις όπως έρευνα, άλλα μαθήματα κλπ. Ερχεται και Ημέρα των Ευχαριστιών, ψιλοδιακοπές. Αν ήταν και κανένα ταξίδι ενδιάμεσα, ακόμα καλύτερα αλλά δεν έχω σχεδιάσει κάτι
Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010
Egg Nog
Φτασαμε στην περίοδο των Χριστουγενων. Θα μου πείτε ακόμα 8 Νοεμβρίου είναι, σώστα μόνο που έφερε Egg Nog στο σουπερμάρκετ. Είναι ένα βαρύ κοκτέιλ γάλακτος και αυγού (και κανονικά έχει και λικέρ) το οποίο βγάζουν μόνο τα Χριστούγεννα. Αγόρασα ένα δίλιτρο και θα πίνω για πρωινό αλλα και σε άλλες ευκαιρίες. Είναι σίγουρα το αγαπημένο μου κομμάτι από τα Χριστιλυγεννα στην Αμερική. Βέβαια αν δεν περάσεις Σταύρωση Ανάσταση δεν κάνεις όπως έλεγε και ο ποιητής. Πήγα σήμερα στο τελευταίο επαναληπτικό μάθημα πριν από την πρόοδο, μας είπε 3 πράγματα η καθηγήτρια και μας έδιωξε στα 20 λεπτά. Εχω καθίσει το Σαββατοκύριακό και έχω διαβάσει, άλλο δεν μπορώ πλέον, θέλω μόνο να το δώσω. Υπομονή εως την Τετάρτη. Με τις άλλες ακαδημαϊκές ασχολείες βρίσκομαι μπροστά. Η μία εργασία παρεδώθη 2 εβδομάδες νωρίτερα, την άλλη θα μπορούσα να την δώσω και τώρα, απλά πρότιμω να την ξαναγράψω πριν την δώσω. Χώρια που είναι για την άλλη Τρίτη. Καθώς σταδιακά αποκτώ αυτοπεποίθηση με την ύλη υποχωρεί το άγχος. Φαίνεται ότι γενικά αποκτώ αυτοπεποίθηση απλά δεν είχα ευκαιρία να την εξασκήσω. Τουλάχιστον όμως απέκτησα πολίτιμες πληροφορίες.
Εχω μία παρουσίαση την Πέμπτη. Θα φορέσω το κουστούμι μου και θα την κάνω. Έφτιαξα την παρουσίαση, την βελτίωσα, αυριο θα στείλω μύνημα στον geograd listserv. Να δούμε πέραν του VT Linux User's Group ποιός άλλος θα εμφανιστεί.
Εχω μία παρουσίαση την Πέμπτη. Θα φορέσω το κουστούμι μου και θα την κάνω. Έφτιαξα την παρουσίαση, την βελτίωσα, αυριο θα στείλω μύνημα στον geograd listserv. Να δούμε πέραν του VT Linux User's Group ποιός άλλος θα εμφανιστεί.
Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2010
Εψές το βράδυ είδα στ' όνειρό μου πως είχες τα μαλλάκια σου ριγμένα στο λαιμό μου...
Οταν εφυγα για το Blacksburg ο Προδοτης μου έκανε μια ευχή για επιτυχίες στην Αμερική (και εν συνεχεία βέβαια για να επιβεβαιώσει το παρατσούκλι του δεν εμφανίστηκε στον καφέ που κέρασα στην Καστέλα). Χτες το βραδυ για πρώτη φορά η ευχή του έφτασε κοντά στην πραγματοποίηση. Μόνο που ένιωσα όπως ο Δημήτριος Γούναρης στις 2 Νοεμβρίου 1920. (Παρέπιπτόντως θεωρώ εντελώς λάθος την αναψηλάφηση και ακύρωση της Δίκης των Εξ από τον Άρειο Πάγο. Καλά έκαναν και τους εκτέλεσαν. Για όποιον διαφωνεί ας ρωτήσει τον πατέρα μου για τις δραματικές σκήνες που πέρασαν ο προπάππους μου ο Παναγιώτης και η προγιαγιά μου η Πετρινή στην προβλήτα των Μουδανιών το 1922) Αδυνατούσα να διαχειριστώ την επιτυχία μου. Είμαι ένα άτομο το οποίο αποδεδειγμένα δεν μπορώ να διαβάσω πάντα την συμπεριφορά αλλων απέναντί μου. Σύμφωνα όμως με αποδεδειγμένα καλοπροαίρετα άτομα είχα την ευκαιρία να πετύχω με 3 συγχρόνως και δεν το έκανα. Συγνώμη, πρώτη φορά μου συνέβει, έχω πλέον την εμπειρία και τις επόμενες φορές ξέρω τι να κάνω, ή τουλάχιστον προς τα που να κινήθω.
Είμαι ένα άτομο το οποίο για μεγάλο μέρος της ζωής μου ο μόνος λόγος που με προσέγγιζε κάποιος ήταν για να πειράξει. Ακόμα και όταν το έπαιζε φίλος πολύ πιθάνον σύντομα να μου έκανε κάτι το χοντρό. Μπορεί να ήταν η 6η δημοτικού στο Marin County το αποκορύφωμα αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι στην Αγία Μαρίνα ιδίως δεν υπήρχαν άτομα των οποίων η μόνη διασκέδαση για το καλοκαίρι τους ήταν πως να με βασανίζουν. Όταν περιέγραφα στη γειτόνισσα το ταξίδι μου στη Μύκονο αναρωτήθηκε γιατί συνεχιζω να μιλάω στους τότε συγκατοίκους μου: Διότι σε σχέση με άλλους που έχω υποστεί στη ζωή μου είναι καλοπροαίρετοι και με θαυμάζουνε κιόλας. Απλώς πολύ άγρια πειραχτήρια. Βλέποντας το πόσο άσχημα αντιδρά αυτή στο απλό πείραγμα θα ήταν περίεργο να δω πως θα αντιδρούσε στο συστηματικό και κακοπροαίρετο πείραγμα. Πάντως αυτό το πείραμα δεν πρόκειται να το κάνω ο ίδιος.
Γενικά λοιπόν η αντίδρασή μου όταν ένα άτομο με προσεγγίζει για οποιοδήποτε λόγο είναι κατ'αρχήν αμυντική. Πριν με πλησιάσεις πολύ πρέπει να κερδίσεις την εμπιστοσύνη μου, κάτι που αν δεν σε γνωρίζω άρκετα δύσκολο να το καταφέρεις. Εναλακτικά πρέπει να είναι ένα άτομο τόσο μα τόσο ποθητό που να είμαι πρόθυμος να πάρω το ρίσκο. Πάντως χτες το βράδυ κάθε άλλο παρά χαμένη ευκαιρία ήταν, ακολούθησαν και άλλα. Μου συνέβησαν ευχάριστα που είχαν να γίνουν σε ορισμένες περιπτώσεις χρόνια, όπως την εποχή που ήμουν 19 ετών πρωτοετής και έγραφα σημειώσεις συστηματικής βοτανικής στο αμφιθέτρο Κουτσομητόπουλου. Αληθεια θυμάται κανένας πια είναι η λατινική επιστημονική ονομασία στο τουμπεκί; Νομίζω αυτό το χόρτο είναι στα τσιγάρα "νόμιμης μαριχουάνας". Οικογένια είναι Solanacaea αλλά είδος δεν θυμάμαι.
Όχι πως επρόκειται ποτέ να το καπνίσω, ή οτιδήποτε άλλο γενικότερα. Απλά δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από μια πρόοδο για να σου βγάλει όλες τις υπαρξιακές ανασφάλειες στον αέρα. Μήπως ο καλόπροαίρετος χριστιανικός τρόπος ζωής που προσπαθώ να ακολουθήσω απλά με οδηγήσει στο τάφο μοναχο και πρέπει να γίνω πιο κακό παιδί αν θέλω να προοδεύσω; Μήπως όντως τα καλά παιδιά πάνε στον Παράδεισο, τα κακά παιδιά πάνε παντού; Τέλος πάντων. Πάντοτε η Θεία Πρόνεια με έχει φροντίσει και με έχει οδηγήσει σε σωστό δρόμο. Πάω αύριο εκκλησία να κοινωνήσω. Προς το παρόν ας γυρίσω στο διάβασμα
Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010
Αλλαγη ώρας
Συμφωνα με το internet αλλά και το ρολόι του προγράμματος της τηλεόρασης η ώρα άλλαξε την Κυριακή το πρωί. Θυμάμαι μαλιστα στο ράδιο να λέει πως θα έχουμε και μία ώρα παραπάνω ύπνο. Ωστόσο αυτό δεν ισχύει. Το ανακάλυψα όταν ο Κινέζος συνάδελφος με ρώτησα γιατί δεν είχα παει στο μάθημα μου. Ρωτήσαμε στη γραμματεία και όντως, δεν είχε αλλάξει. Έτρεξα στο μάθημα να προλάβω, δεν είχα χάσει κάτι πάντως. Από τη στιγμη την Κυριακή που τελείωσα Homework έχει διαλυθεί εντελώς ο ύπνος μου: Αντί να κοιμάμαι νωρίς και ξυπνάω νωρίτερα, κοιμήθηκα αργά και ανώμαλα. Κάλυψα την Κυριακή το έλλειμα υπνου μου μεν αλλά μετά ο ύπνος μου έχει έρθει πολύ αργά είτε σε πολύ ανώμαλη φάση όπως τώρα που με πήρε στις 10 για να ξυπνήσω τα μεσάνυχτα. Ας δούμε πότε θα με ξαναπάρει, ελπίζω πριν τις 5 που με πήρε χτες. Χρειάζομαι σίγουρα ύπνο αλλά και θάρρος διότι σήμερα απεδείχθει ότι δεν είχα. Ή τουλάχιστον ευφράδεια...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)