Το τιμημα των ταξιδιων

Γυρισα απο τον Κολπο του Μεξικου και επεσα με τα μουτρα στη δουλεια। Τεσσερεις συνεχομενες ημερες γυρναω σπιτι μετα τις δεκα το βραδυ αν και πρεπει να παραδεχτω οτι μπορει να εχω γυρισει νωριτερα και να εχω ξαναπαει στο γραφειο μου। Τελειωσα στις τρεις το μεσημερι το χαρτι για το Corn Blight Watch Experiment του 1971, επεται αυτο για peer review journal για την ταξη της Τριτης। Αν ειχα ολο το Σαββατοκυριακο δεν θα ειχα προβλημα ούτε για την εργασια ούτε για την προοδο της Τεταρτης। Δυστυχως ομως δεν εχω τοσο χρονο, Κυριακη πρωι παω εκκλησια και μετα συνεχιζω για Fairfax οπου έχει συνεδριο με πληρωμενα τα εξοδα μου।
Βρισκομαι φυσικα υπο πολυ μεγαλη πίεση। Το Πασχα ανήμερα, όταν πάλι ημουν υπό πίεση, η τοτε γειτονισσα είπε κάτι που με καταπλήγωσε। Αντεδρασα με τρόπο αρκετά συνηθη για τον χαρακτηρα μου: θέλησα να μάθω το γιατί, και από τη στιγμή που δεν μου το έλεγε η ίδια ρώτησα το πλέον ακατάλληλο μεν άτομο αλλά αυτό που μπορούσε και εν τέλει μου έδωσε την απάντηση που επιδίωκα να μαθω। Σιγουρα το χειρότερο λάθος που έκανα από την στιγμή που πήγα Αμερική। Αυτή τη φορά δεν θα το επαναλάβω το ίδιο λάθος (χώρια που δεν με έχει πληγώσει τουλάχιστον τελευταία)। Την Τεταρτη με το πέρας της προόδου στατιστικής θα μου περάσει το άγχος, πρέπει να αποφύγω τα λάθη έως τότε। Η ικανότητα μου να αντιμετωπίζω τις προκλήσεις μειώνεται όταν έχω άγχος