Επιστροφή στην Ελλάδα μέρος δεύτερο

 Στην Ελλάδα έφτασα Πέμπτη βράδυ και Παρασκευή το μόνο που έκανα ήταν να πάρω νέο κινητό. Σάββατο είδα την μαθητική παρέλαση στον Πειραιά. Δυστυχώς το σχολείο μου δεν παρέλασε, το άλλαξαν σε μονά - ζυγά 25 Μαρτίου και 28 Οκτωβρίου. Κυριακή το μόνο που κάναμε ήταν να πάμε στο σπίτι της αδερφής μου και να φάμε εκτός πεϊνιρλί. Βέβαια εγώ δεν πήρα πεϊνιρλί διότι πουλάει και στο Φρέσνο. Δευτέρα εν τέλει πήγα με φίλο για καφέ το απόγευμα ενώ το πρωϊ είχα πάει στην μία τράπεζα όπου μου είπαν να κλείσω ραντεβού. Γενικά όσο ήμουν Πειραιά περπάτησα πάρα πολύ. Αν έμενα μόνιμα θα είχα βαρεθεί τα ίδια και τα ίδια, αλλά ήμουν σε ταξίδι. Την επομένη πάλι κυρίως περπάτημα αλλά κατάφερα να ξεμπερδέψω με την μία τράπεζα. Τετάρτη ήταν που ξεκίνησε το ταξίδι μας στην Κρήτη. Επιβιβαστήκαμε στο Κρήτη 2 το οποίο ήταν γενικά πολύ άδειο καθότι χειμώνας και καθημερινή. Πλέον τα Κρητικά πλοία φέυγουν στις 11 και φτάνουν στις 7, που είναι πιο άνετο από φεύγουν 7-8 και αφιξη χαράματα. Στο Ηράκλειο μιλήσαμε με τον θείο ο οποίος με είχε πάρει όταν το 2009 είχα πάει να αναλάβω υπηρεσία μία ημέρα που καίγονταν η Αθήνα κατά τα Δεκεμβριανά. Μας τάισε πρωϊνό και μετά ξεκινήσαμε για το Οροπέδιο του Λασιθίου. Το να βλέπεις τις πινακίδες του οροπεδίου πάντα προκαλεί ευθυμία πως γράφουν στα αγγλικά το οροπέδιο. Μόνο μία φορά έχουν το σωστό Plateau, τις υπολοιπές λέει Or. δηλαδή Oropedio που φυσικά δεν σημαίνει τίποτα και μία λέει Tableland το οποίο είναι ομοίως ακατανόητο στον μη ελληνομαθή. Φτάνουμε στο οροπέδιο και πηγαίνουμε στο Τζερμιάδο, το χωριό του παππού μας. Το ξενοδοχείο του χωριού δεν ήταν διαθέσιμο διότι όπως μάθαμε αργότερα το είχαν κλείσει μουσικοί που δεν ήθελαν κόσμο για να παίζουν. Είχαμε όμως κλείσει αλλου και το βρήκε μεν ο μπαμπάς αλλά δεν μπορούσε να μπει διότι δεν είχε να πάρει κλειδί. Έτσι πήγαμε σε μία ξαδέρφη της μητέρας για μεσημεριανό, η οποία μας περίμενε. Όσο είμασταν εκεί ήρθε μύνημα και πήγε ο πατέρας και μπήκε στο δωμάτιο. Μετά εγώ κατέβηκα και κουβάλησα τα πράγματα, μπήκαμε στο δωμάτιο και έπεσα ξάπλα. Το απόγευμα ασχοληθήκαμε με τα κληρονομικά διότι είχαμε και καταπάτητες. Πρώτα πήγαμε στο χωριό όπου ήταν ένας πρώην που έκανε εν τέλει συμβόλαιο ενοικίασης. Μας εξήγησε η γυναίκα του και το πρόβλημα με το κτηματολόγιο. Μετά γυρνώντας στο χωριό πήγα στο σούπερ μάρκετ του συναιτερισμού και είδα τι ήθελα να πάρω.

Την επομένη σηκώθηκα πολύ πρωϊ πάλι και πήγαμε στο Δικταίον Άντρον, ή έστω στο σπήλαιο του Ψυχρού. Εν αντιθέσει με την τελευταία φορά που είχαμε πάει είχε μεγάλη ανηφόρα να σκαρφαλώσεις. Πριν 20 χρόνια σε πήγαινε ο δρόμος στην είσοδο της σπηλιάς. Παρκάρουμε κάτω μετά από αναστροφή και αρχίζουμε το σκαρφάλωμα. Εγώ ήμουν σε καλή φυσική κατάσταση αλλά οι γονείς μου είναι πλέον μίας κάποιας ηλικίας. Το μονοπάτι ευτυχώς ήταν ομαλό σχεδόν ως το τέλος. Ανέβαινα σταδιακά και κατά καιρούς ξαπώσταινα διότι είναι πάρα πολύ μεγάλη η ανηφόρα. Η τελευταία στροφή ήταν που ήταν κακός ο δρόμος αλλά τα καταφέραμε και φτάσαμε στην είσοδο της σπηλιάς. Εκεί πληρώσαμε το εισιτήριο και ευτυχώς που το χρεώνουν εκεί αλλιώς πολύς κόσμος δεν θα έφτανε και θα έβριζε. Εν συνεχεία διαβάσε τις πινακίδες με την περιγραφή και ύστερα μπήκαμε στο ίδιο το σπήλαιο. Πριν 20 χρόνια το μονοπάτι ήταν γλυστερό και το σπήλαιο σκοτεινό. Πλέον έχει μόνιμο φως και έχει καλυφθεί το μονοπάτι με τσιμέντο για να μην πέφτει ο κόσμος, αλλά είχε υγρασία. Κατεβήκαμε, μετά ανεβήκαμε και ύστερα ξαποστάσαμε στο καφενείο του αρχαιολογικού χώρου για καφέ. Μετά ξεκινήσαμε την κατάβαση. Φτάσαμε εν τέλει στο αυτοκίνητο και μετά πήγαμε στην Παναγία την Κρουσταλλένια, Ύστερα στο Τζερμιάδο όπου η ξαδέρφη της μητέρας μου μας είχε κάνει γεύμα. Φάγαμε όλη η οικογένεια και μετά γυρίσαμε στο ξενοδοχείο. Μετά πήγαμε στον συναιτερισμό όπου από την μία κάναμε ψώνια και από την άλλη πήραμε το τηλέφωνο του άλλου καταπάτητη. Έκανε η μητέρα κλήση και μετά είχαμε επίσκεψη από έναν βοσκό άνθρωπό μας. Για να μην πολυλογώ για πρώτη φορά είδαν οι γονείς τις γνώσεις μου σε γεωγραφικά συστήματα πληροφοριών εν δράσει. Το άλλο πρωϊ βρήκαμε τον καταπατητή και μας έδειξε το χωράφι μας. Ύστερα πήγαμε πίσω, αφήσαμε το δωμάτιο και ξεκινήσαμε για τα Χανιά. Ήθελα να πάμε στο Καστέλι στην αεροπορική βάση καθότι ήταν ανοιχτή για την γιορτή της αεροπορίας, αλλά εν τέλει οι γονείς ήπαν όχι και να πάμε στην 115 ΠΜ στα Χανιά. Φοβήθηκαν μην πέσουμε στον δρόμο σε μποτιλιάρισμα καθότι ο ... διεθνής, κάθε άλλο παρά διεθνής είναι. Δεν πέσαμε εν τέλει και φτάσαμε αρκετά νωρίς στη Λέσχη Αξιωματικών του Ναυστάθμου Κρήτης. Η διαμονή στα Χανιά είναι όμως για την άλλη ανάρτηση

Επιστροφή στην Ελλάδα πρώτο μέρος

 Έχει περάσει ένας μήνας από την τελευταία ανάρτησή μου διότι ήμουν απασχολημένος. Όταν ήμουν Ελλάδα με μεγάλη δυσκολία έβλεπα καθημερινά όλες τις συνήθεις ιστοσελίδες στο ίντερνετ, πόσο μάλλον να έβαζα ανάρτηση. Μετά που γύρισα είχα τις δουλειές που είχα αφήσει στην μέση συν αυτές που προέκυψαν τύπου να μαζέψω τα φύλλα. Σήμερα, εορτή των Ευχαριστιών με τους γονείς να έχουν φτάσει χτες το βράδυ στο Φρέσνο έχω επιτέλους χρόνο και διάθεση να ενημερώσω το ιστολόγιό μου. Έχει περάσει ένας ολόκληρος μήνας από την προηγούμενη ενημέρωση, κάτι που δεν ήταν στα πλάνα μου.

Το πρωϊ της Τρίτης πριν την αποχώρηση ξυπνάω, βγάζω την χειραποσκευή και πάω στη στάση του λεωφορείου. Ήμουν κάπου 5 λεπτά πριν την ώρα του αλλά εν τέλει το λεωφορείο είχε περάσει νωρίτερα, το επόμενο άργησε, με αποτέλεσμα να φτάσω στο δημαρχείο με 25 λεπτά σχεδόν καθυστέρηση. Εκ των υστέρω σκέφτηκα ότι ένα από τα εγκατελελειμμένα σχέδια  ήταν να πάρω λεωφορείο ή τραίνο στις 6 το πρωϊ για Λος Άντζελες, αν πάλι το αστικό με είχε προδώσει θα έχανα την μετάβαση. Δούλεψα κανονικά και το απόγευμα, λίγο μετά τις 3, λαμβάνω μία κλήση από δωρεάν αριθμό στο κινητό μου. Την σηκώνω και ήταν από Amtrak. Αμάν λέω, έχει πλάκα να κολλήσω Φρέσνο και να χάσω το αεροπλάνο. Εν τέλει με ενημέρωσε απλά ότι το κυλικείο του τραίνου θα είχε μόνο φαϊ μακράς διαρκείας για να φάω. Τώρα δεν λέω, ήταν σημαντικό, αναγκάστηκα στις 5 να ψάξω φαϊ να φάω στο κέντρο του Φρέσνο πράγμα όχι εύκολο (τα πιο πολλά μαγαζιά είναι κλειστά τέτοια ώρα) αλλά πιο πολύ τρόμαξα. Το τραίνο είχε καθυστέρηση αλλά μας περίμενε το λεωφορείο στο Bakersfield. Φτάσαμε μάλιστα λίγο νωρίτερα στο Union Station του Λος Άντζελες και η προτεραιότητά μου ήταν να πάρω το αστικό για το ξενοδοχείο μου. Έλα που το Union Station είναι τεράστιο, είχα πάει πρώτη φορά και δεν ήξερα πως να βγω. Τα κατάφερα εν τέλει, πήγα στο ξενοδοχείο, έκανα τσεκ ιν και είδα βραδυνή τηλεόραση. Ήθελα όμως να πάω στο ίντερνετ να παίξω και είχα μνήμη να έπαιζα κάποτε σε οθόνη όταν είχα μείνει τελευταία φορά. Νόμιζα ότι ήταν του ξενοδοχείου και έτσι έκανα τον γύρω τον διαδρόμων για να βρω υπολογιστή. Έλα που θυμώμουν λάθος και έτσι βγήκα έξω μη τυχόν είχε στον δρόμο κανένα κατάστημα με υπολογιστές κοντά. Εν τέλει μεσάνυχτα στη Sunset Boulevard, τουλάχιστον κοντά στο γήπεδο των Dodgers, οι μόνοι που κυκλοφορούσαν ήταν οι άστεγοι και έτσι γύρισα στο δωμάτιο. Αυτή την ιστορία, ότι μόνο άστεγοι κυκλοφορούσαν Λος Άντζελες μεσάνυχτα την επανέλαβα πολλές φορές στην Ελλάδα όταν με ρωτούσαν πως είναι η Αμερική. Η άλλη ιστορία όμως που έλεγα ήταν ότι όλα τα μαγαζιά στην Αμερική έχουν πινακίδα help wanted. 

Την επομένη το πρωϊ σηκώνομαι, τρώω το δωρεάν πρωϊνό και μετά κατέβηκα με τα πράγματά μου βόλτα στο κέντρο του Λος Άντζελες. Προορισμός ήταν η κεντρική δημοτική βιβλιοθήκη για να πάω στο ιντερνετ να παίξω. Κατεβαίνω χαλαρά την Sunset Boulevard και μετά στρίβω Τσαϊνατάουν, πέρασα πίσω από το Walt Disney Performing Center και φτάνω στην βιβλιοθήκη, Οι μισοί έξω άστεγοι (τουλάχιστον δεν ήταν όλοι όπως τα μεσάνυχτα), πέρασα και από έναν καταυλισμό κάτω από μία γέφωρα αυτοκινητοδρόμου και μέσα στην βιβλιοθήκη πιθανόν οι περισσότεροι με το δωρεάν ίντερνετ να ήταν άστεγοι. Σίγουρα ήμουν ο μόνος άσπρος σε εκείνο το εργαστήριο. Μου έδωσαν δύο ώρες όπου από την μία έπαιζα και την άλλη έβλεπα τις είδήσεις. Στις δύο ώρες είχε πάει μεσημέρι και βγήκα για βόλτα και φαϊ. Πήγα στην αγορά που μου είχα προτείνει επαϊοντες και όντως ήταν πολύ καλά και ωραία. Έφαγα Φιλιππινέζικο φαϊ διότι ήξερα ότι Ελλάδα τέτοια δεν έχουμε καλά και μετά δύο τετράγωνα μετά βλέπω το Δημαρχείο του Λος Άντζελες. Άρχισα να σιγοτραγουδάω το σήμα από τον Μπάτμαν του 1966 που έβλεπα παιδί με την αδερφή μου στον Αντέννα. Μετά λίγο έλεγα το σήμα από το Dragnet που επίσης βλέπαμε παιδιά αλλά στην Αμερική. Μετά από φωτογραφίες πολλές και λίγη βόλτα πάω πάλι στο Union Station και ρωτάω που είναι το λεωφορείο για το . Μου λένε να περπατήσω ως την άκρη όπου είναι το Patsaouras Transit Center, δηλαδή ένα οβάλ με λεωφορεία. Για το λεωφορείο αυτό είτε με πιστωτική αγοράζεις στον σταθμό, είτε με εφαρμογή. Πήρα το εισιτήριο και ανέβηκα και έφτασα αρκετές ώρες πριν την πτήση, αλλά επίσης αρκετή ώρα για να χαζέψω. Στο Duty Free πουλούσε ουίσκι για $47500 το μπουκάλι. Για όνομα, πώς το δικαιολογούν άραγε τέτοια τιμή; Με αυτά τα λεφτά αγοράζω ένα καλό αμάξι. Ωστόσο όπως σκέφτηκα αργότερα στο Παρίσι, ο βασικός λόγος που το Duty Free στην Αμερική δεν μου άρεσε είναι ότι ενώ στην Ευρώπη εξωτερικό πάνε άτομα όλως των κοινωνικών τάξεων (πχ κοινωνικός τουρισμός Γαλλίας είναι στο εξωτερικό που βγαίνει φτηνότερα στο κράτος), στην Αμερική εξωτερικό πάνε οι πλούσιοι και έτσι, εν αντιθέσει με τα ευρωπαϊκά Duty Free, δεν έχει για την πλέμπα. Μπαίνουμε στο αεροπλάνο και βλέπω τρεις ταινίες: John Wick 4, Fast X και Spiderman across the Spiderverse. Αν έχεις μία κάποια επιτυχία και είσαι ωραίος ηθοποιός, σε βάζουν στην επόμενη ταινία Fast and Furious. Ετσι είχε την Brie Larson και την Daniella Melhior, συν τον Jason Momoa και έναν άλλο που δεν ήξερα. Επίσης με το Spiderverse σε τελική ανάλυση έδειξε γιατί προτιμώ τα Ευρωπαϊκά κόμιξ: Η όλη ιστορία εν τέλει ήταν για το πάθος που σε κάνει Spiderman. Φτάνω Παρίσι, περνάω γρήγορα τα σύνορα και μετά φτάνω στο Relay για να αγοράσω κόμιξ. Ο λόγος που έπέλεξα να πάω Παρίσι επετεύχθει. Αγόρασα εν τέλει 3 Asterix και ειδική έκδοση για τον Tintin. Σε τελική ανάλυση ήταν η μεγαλύτερη αγορά που έκανα σε όλο το ταξίδι. Πήρα και μερικά ακόμη περιοδικά για την αδερφή και την μάνα μου και μετά Ελλάδα. Φτάνω μεσάνυχτα σχεδόν, με παίρνουν οι γονείς όπου τρώω, λίγο ίντερνετ και ύπνος. 

Σηκώνομαι στις 9 και λέω ωραία, αλλά πόσο θα κρατήσει αυτό; Μήπως ήταν ότι απλά ήμουν κουρασμένος από το ταξίδι; Ε, έπεσα μέσα. Ηταν Παρασκευή 27 Οκτωβρίου, τελευταία ημέρα πριν από αργία. Πήγα σούπερ μάρκετ πιο πολύ για βόλτα. Το απόγευμα ήρθε η αδερφή μου από την Εύβοια όπου πλέον μένει στο εξοχικό διότι εκεί προσελήφθει και πήγαμε και αγοράσαμε ελληνικό κινητό. Κατάφερα να μείνω ξύπνιος κάπου σχεδόν στις 7 μμ με μεγάλο κόπο και μετά έπεσα. Δυστυχώς όμως ξύπνησα κάπου δύο ώρες αργότερα παρά τις προσπάθειές μου. Έτσι προς τις 11 βρήκα και περπάτησα στο Μικρολίμανο. Ο κόσμος ήταν έξω διότι είχε αφύσικη ζέστη για Οκτώβριο και ναι μεν δεν ήταν όλα τα μαγαζιά γεμάτα, αλλά αρκετά ήταν γεμάτα. Επίσης εν αντιθέσει με το Λος Άντζελες δεν είχε αστέγους, αν και είχε ζητιάνους (μάλλον όχι όμως εκείνη την ώρα). Έκανα μία βόλτα κανένα τρίωρο μπας και κουραστώ από το περπάτημα και μετα ξαναέπεσα για ύπνο. Κοιμήθηκα αρκετά και σηκώθηκα αργότερα. Αλλά τα επόμενα στην άλλη ανάρτηση.