Ένας μήνας Αμερική

 Από την στιγμή που γύρισα Αμερική δεν έχω γράψει καθόλου για την καθημερινότητα μου. Ο λόγος είναι απλός: δεν κάνω και τίποτα το φοβερό. Γύρισα στο σπίτι μου 7.30 το πρωϊ και μισή ώρα αργότερα ξεκίνησα να δουλεύω. Η επιστροφή στην κανονικότητα του ρολογιού μου πήρε περίπου τρεις εβδομάδες επειδή το καθυστέρησα. Το διάστημα πριν ξεκινήσει η νηστεία του Δεκαπενταύγουστου πήγαινα κάθε μέρα γυμναστήριο πριν την δουλειά και αυτό κράτησε το βάρος μου στο να μην ξεφύγει. Πήγα στην Haliene που ήρθε στο Φρέσνο παρότι ήταν νηστεία και την επομένη είδα τον εαυτό μου αρκετά λεπτότερο. Η διαδικασία συνεχίστηκε κατά την νηστεία, αλλά η αλήθεια είναι ότι με πολύ σπρώξιμο (της ζυγαριάς_ κατάφερα να ζυγιστώ στις 220 λίβρες παραμονή Δεκαπενταύγουστου. Μαζεύονταν λίπος αλλά η ζυγαριά δεν μου έλεγε απώλεια βάρους. Πάντως και μετά τον Δεκαπενταύγουστο κατάφερα να μην ξεφύγω, τουλάχιστον ακόμη, αλλά καθότι η επόμενη νηστεία ξεκινά 15 Νοεμβρίου, το να το αποφύγω φαίνεται δύσκολο. Ο καλύτερος τρόπος να κρατήσω το βάρος μου υπό έλεγχο είναι κανένα ταξίδι. Για Labor Day πάω στο σπίτι των γονιών μου, μετά τέλη Οκτωβρίου στον γάμο της Εβραίας συμφοιτήτριάς μου αλλά ενδιάμεσα δεν έχω κανένα σχέδιο ή ιδέα. Έχω βοηθήσει στην ετοιμασία του φεστιβάλ, αύριο το βράδυ θα πάω στους Bingo Players και Σάββατο πρωϊ πάω να βοηθήσω στο κοτόπουλο για το φεστιβάλ. Όταν μέσα Σεπτεμβρίου γίνει είμαι βέβαιος ότι με όλη την ημέρα ορθοστασία θα χάσω και τίποτα, ότι και να φάω. Το κακό με το Φρέσνο τέτοια εποχή είναι ότι σκάει ο τζίτζικας. Έφερα τεχνικό και μου ξαναέφτιαξε το κλιματιστικό, και 5 ημέρες μετά ξαναχάλασε. Έτσι λοιπόν κανόνισα να έρθει τεχνικός για μυωκτονία, μόνο που άργησε στο ραντεβού και όταν ήρθε είχα κλείσει ήδη να πάω για εξέταση κορονοϊού διότι στην δουλειά όπου ήμουν για να μην σκάω συνέχεια φταρνιζόμουν. Και τα δύο ήταν αρνητικά και έπεσε το φτάρνισμα. Τουλάχιστον μέσα σε αυτή την εβδομάδα ξαναέρχεται τεχνικός, ο προηγούμενος είδε όντως κόπρανα αρουραίου στα 5 λεπτά που κάθισε και θα μου προτείνει βελτιώσεις στο σπίτι. Θα τις κάνω αν και μέχρι να γίνουν πιθανόν να μην κάνει ποια ζέστη και μέχρι τέλους να μου κάνει την ηλεκτρική δουλειά με το κλιματιστικό ο σύζυγος της αδερφής μου όταν ποτέ έρθει. Δεν διορθώνω όμως τίποτ'άλλο χωρίς μυοκτονία, δεν έχει νόημα μετά να μου φάνε τα καλώδια τα τρωκτικά. Οι 5 εβδομάδες που ήταν σχέδιό μου να καθίσω ως Labor Day έχουν σχεδον περάσει. Μετά όμως δεν βλέπω σχέδιο πάλι διασκέδασης γενικά. Θα δούμε, πάντα κάτι προκύπτει.

Η άμυνα των νήσων

 Έχω γυρίσει σχεδόν έναν μήνα πλέον και ακόμα έχω δουλειές που τελειώνω. Είμαι κάπου προς το τέλος πιστεύω. Σήμερα όμως Δεκαπενταύγουστο εν τέλει θα γράψω μία ανάρτηση που χρωστάω μήνες, για την άμυνα των νησιών του Αιγαίου κυρίως. Σε τελική ανάλυση η Ζάκυνθος που επισκεύθηκα λόγω θέσης είναι δύσκολο να υποστεί εισβολή από τους Τούρκους. Έναυσμα εν τέλει να γράψω ήταν μυνήματα στο twitter για το πως τα Ισραηλινά αντιαρματικά Spike αλλάζουν εντελώς την κατάσταση εισάγωντας σύγχρονα συστήματα 5ης γενεάς που ο Ελληνικός Στρατός δεν έχει. Επίσης στο μυαλό μου είναι οι εικόνες και ειδήσεις από το πόλεμο στην Ουκρανία. 

Ο Ελληνικός Στρατός επαναδημιουργιήθηκε μετά την απελευθέρωση και ρίχτηκε κατευθείαν στα βαθιά πολεμώντας στον Εμφύλιο. Ο Ελληνικός Στρατός του 1949 ήταν ένας στρατός προορισμένος να αντιμετωπίσει αντάρτες παρά εχθρικό τακτικό στρατό, όχι πως δεν είχε τις σχετικές μονάδες. Στις τελευταίες μάχες, σε Γράμμο - Βίτσι ο Ελληνικός Στρατός παρέθεσε Βρετανικά άρματα Κένταυρος, μία εκδοχή του Centaur το οποίο με τη σειρά του είναι Cromwell με πιο αδύναμο κινητήρα. Σύμφωνα με διάφορες πηγές το Αμερικανικό άρμα Sherman ήταν πολύ βαρύ άρμα για τα βουνά, σύμφωνα με άλλες οι Αμερικανοί ουδέποτε μας το έδωσαν. Υπάρχει μία φωτογραφία όταν ο Άιζενχαουερ επισκέυθηκε την Αθήνα όπου φαίνεται να υπάρχει ένα Sherman εκεί μέσα, σίγουρα πάντως παρότι ο Ελληνικός Στρατός παρέλαβε πολύ υλικό της εποχής του Β'ΠΠ κυρίως μεταπολεμικά, αν μη τι άλλη την δεκαετία του 70 οι Αμερικανοί ήθελαν εντελώς να ξεφορτωθούνε ότι περίσσεψε και να αδειάσουν τις αποθήκες τους, αλλά ουσιαστικά μέχρι την δεκαετία του 50 και τις παραχωρήσεις σχετικά σύγχρονου υλικού δεν είχε πολλά άρματα. Ήταν στρατός μηχανοποιημένος πλέον, έστω και σχετικά, αλλά κατά τα άλλα ήταν ο στρατός πεζικού που πολέμησε στα βουνά, τόσο της Βορείας Ηπείρου όσο και της Πίνδου μετά. Βασισμένος στις Νατοϊκές παραχωρήσεις, κυρίως Αμερικανικές στην αρχή αλλά αργότερα και από Γερμανία και άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, ο Έλληνικός Στρατός στο ηπειρωτικό κομμάτι θύμιζε σύγχρονο μηχανοκίνητο στρατό. Έμφαση στο θύμιζε, οι καστροφείς αρμάτων (όχι άρματα μάχης) Hellcat κατασκευής Β' ΠΠ υπηρέτησαν ως την δεκαετία του 1960 και μετά οι πύργοι τους χρησιμοποιήθηκαν για οχυρώσεις στην επικράτεια. Έπρεπε να παραχωρηθούν αρκετό υλικό για να αποσυρθούν δεκαετίες αφότου είχαν ξεπεραστεί διότι οι ανάγκες κάπως έπρεπε να καλυφθούν. Σε τελική ανάλυση ο παππούς μου στο Ύψωμα 731 πολέμησε υποστηριζόμενος από ορειβατικά πυροβόλα Schneider Creusot 60 ετών. 

Η πραγματική οχύρωση των νήσων ξεκινά μετά τα γεγονότα της Κοκκινούς το 1964. Εκεί φάνηκε ότι είναι εφικτός ελληνοτουρκικός πόλεμος και ότι να νησιά έπρεπε να οχυρωθούν. Εώς τότε η όλη οχύρωση ήταν για τον εσωτερικό εχθρό ενώ το καλό υλικό πήγαινε στα Βουλγαρικά σύνορα. Καθότι σε καμία περίοδο η Ελλάδα δεν προέβη σε εξοπλιστικό πρόγραμμα μόνο για να νησιά, ήταν δεδομένο ότι η οχύρωση θα γίνονταν εκ του ενόντων. Οι αποθήκες οπλισμού του Στρατού περιείχαν υλικό του Β' ΠΠ, σε μία περίοδο που και στο μέτωπο της Θράκης υπήρχε αρκετό τέτοιο υλικό, εξού και με τέτοιο υλικό οχυρώθηκαν τα νησιά. Αν μη τι άλλο θυμάμαι σε εκδώσεις της μορφής Ισορροπία Δυνάμεων να έχουν Βρετανικά πυροβόλα 25 pdr στα νησιά. Επίσης θυμάμαι και ιστορίες με Μ8 Geryhound και Marmon-Herrington να εμφανίζονται σε Παρμενίωνες, 60 χρόνια μετά την λήξη του πολέμου διότι δεν είχε κάτι άλλο να τα αντικαστήσει εώς ότου ήρθαν τα VBL και πλεόν τα Μ-1117. Η Ελλάδα έχει κάνει αρκετές αγορές στρατιωτικού υλικού προσπαθώντας να διατηρήσει έναν μεγάλο σύγχρονο στρατό ενώ το πρότυπο αυτού αλλάζει. Στο Β Παγκόσμιο Πόλεμο είχαμε άρματα μάχης υποστηριζόμενα απο κυρίως ρυμουλκούμενο πυροβολικό και πεζικό εποχούμενο σε φορτηγά. Την σήμερον ημέρα έχουμε μεν πολύ πιο ικανά άρματα υποστηριζόμενα από αυτοκινούμενο πυροβολικό και πεζικό σε Τεθωρακισμένα Οχήματα Μεταφοράς Πεζικού / Τεθωρακισμένα Οχήματα Μάχης. Καθότι τα πρότυπα αλλάζουν το αποτέλεσμα είναι ότι το υλικό από μετακύλιση, που είναι ο πυρήνας του υλικού του ΕΣ και όχι από άμεση αγορά νέου υλικού, αργεί για να έρθει. Τα πρώτα ικανά ΤΟΜΠ ήταν το Μ 113 από Αμερικανικής πλευράς και MT-LB από Σοβιετικής ποτ εμφανίστηκαν την δεκαετία του 60. Όταν με την διάλυση της Ανατολικής Γερμανίας το υλικό της πέρασε σε Νατοικούς συμμάχους, ο ΕΣ δέχτηκε μετά χαράς BMP-1, αυτά που δίνουμε τώρα στην Ουκρανία, διότι δεν είχαμε αρκετά ΤΟΜΠ/ΤΟΜΑ για τα νησιά. Το καλό υλικό πάει στις μονάδες τις ηπερωτικής χώρας διότι αυτές θα αντιμετωπίσουν ισχυρές τεθωρακισμένες μονάδες ενώ στα νησιά θα αντιμετωπιστούν ότι μπορεί να προσγειαλωθεί από τα αποβατικά. Η ιστορία του πυροβολικού είναι ακόμα πιο λυπητερή, διότι απλά εώς τα "Γερμανικά" Μ-109 (Αμερικανικής κατασκευής, Γερμανικής χρήσης και αναβάθμισης) ο ΕΣ δεν είχε καν αρκετούς σωλήνες πυροβόλων για τις αυτοκινούμενες πυροβολαρχίες του. Πάλι μία ελληνική πυροβολαρχία έχει 18 πυροβόλα ενώ μία τουρκική έχει 24 και μάλιστα τα τουρκικά είναι και πιο σύγχρονα. Στα νησιά όμως εκτός από Μ-109 έχει και τα λιγότερο σύγχρονα Μ-110, μεγαλύτερου διαμετρήματος, χαμηλότερη ταχυβολίας, διότι αυτά έχει η Ελλάδα και δεν έχει επενδύσει σε μαζική αγορά σύγχρονων πυροβόλων. Πάλι καλά διότι σε κάποια μικρά νησιά έχει μόνο ρυμουλκούμενα.

Η ιστορία με τα Spike ανέδειξε σε εμένα τον κληρούχα ότι ο ΕΣ στα νησιά δεν έχει πολλά αντιαρματικά. Στην Ουκρανία είχαμε μία τεράστεια κατανάλωση Javelin (4ης γενεάς) διότι οι μονάδες εδαφικής άμυνας, ελληνικό αντίστοιχο είναι η Εθνοφυλακή, αυτά είχαν για να αντιμετωπίσουν τα ρωσικά τεθωρακισμένα. Τουλάχιστον στα νησιά έχουμε άρματα, έστω και όχι τα πιο σύγχρονα, ΤΟΜΠ και πυροβολικό. Δεν χρειάζεται να ξοδεύουμε μόνο τα αντιαρματικά κατά του εχθρού, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να έχουμε αρκετό και σύγχρονο υλικό. Το σκάνδαλο με τα BMP-1 δεν είναι παλαβωμάρες από τα Πουτινάκια ότι αφήνουμε τα νησιά αθωράκιστα αλλά ότι 30 χρόνια αργότερα ακόμα δεν τα έχουμε αντικαταστήσει με κάτι το καλύτερο. Φαίνεται ότι επίκειται μεγάλη συμφωνία με Γερμανούς είτε με Αμερικανούς για αγορά νέων ΤΟΜΑ. Αυτά όμως θα πάνε στην ηπειρωτική χώρα, στις δύο Τεθωρακισμένες Ταξιαρχίες στην κοιλάδα του Αξιού που είναι εκτός των άλλων στρατηγική εφεδρεία και στο Δ'ΣΣ. Spike είναι πολύ πιθανόν να πάνε στα νησιά πιστεύω (έμφαση, δεν έχω εσωτερική πληροφόριση) και θα συνοδευτούν από Μ-113, άντε Λεωνίδες. Ο ΕΣ θέλει να αποσύρει άρματα Μ-48 και Μ-60 από τα νησιά, αλλά το πιθανότερο είναι να αντικατασταθούν από Leopard 1 σε καμιά δεκαετία όταν αγοράσουμε το νέο άρμα 4ης γενεάς που είναι τώρα υπο ανάπτυξη και δεν ξέρουν ούτε οι Γάλλοι, ούτε οι Γερμανού ούτε οι Αμερικανοί εντελώς πως θα είναι. Έχει αρχίσει να εμφανίζεται στις εκθέσεις ως ιδέες, ούτε καν ως πρότυπο. Για τα νησιά θα αργήσει πολύ

Ταξίδι στην Ελλάδα, δεύτερο μέρος στο Άγιον Όρος και την Μακεδονία

 Από την Ζάκυνθο γυρίσαμε Κυριακή και την επομένη πήγα στην Εθνική Τράπεζα. Το απόγευμα είδα ένα συμφοιτητή μου που μου είπε ότι είναι από την Ζάκυνθο και αν είναι να με πάει να κάνουμε μαζί διακοπές, χωρίς τους γονείς. Βασικό όμως θέμα συζήτησης σε εκείνο τον καφέ ήταν μάλλον η κατάσταση στην Αμερική, ήταν και αυτός εξοργισμένος από την απαγόρευση των αμβλώσεων. Την επομένη ανεβήκαμε με τον πατέρα στην Χαλκιδική σε φίλους μας στα Νέα Μουδανιά. Εκεί καθίσαμε δύο ημέρες και Τετάρτη πρωϊ μπήκαμε στο Άγιον Όρος. Για να μπούμε σηκωθήκαμε στις 3 το οποίο ήταν παλούκι σε εκείνη την φάση για εμένα καθότι είχα ήδη σχετικά προσαρμωστεί και σηκωνόμουν προς τις 7. Ενώ ήμασταν στα Νέα Μουδανιά είχαμε πάει σε μία γιορτή σε ένα διπλανό χωριό που είχαν προβολή με βίντεο από την δεκαετία του 1970 με Μικρασιάτες παππούδες να μιλάνε για τον τόπο τους. Το να μείνω όρθιος ως τις 11 σε εκείνη την φάση ήταν δύσκολο, δύο ημέρες αργότερα όμως είχα προσαρμωστεί και έπρεπε να ξεπροσαρμωστώ. Ωστόσο ο σκοπός επετεύχθει, φτάσαμε στο καράβι πρώτοι και φορτώσαμε δύο παλέτες πράγματα για να κουβαλήσουμε στην Σκήτη του μοναχού φίλου μας με το οποίο μπήκαμε. 

Μετά από μερικές ώρες στο φέρρυ μπώτ, διότι η Σκήτη της Αγίας Άννης είναι και στο νότιο άκρο του Άθωνα και θέλει χρόνο, κατεβήκαμε στην σκάλα με τον καιρό να βράζει και εμείς να φοράμε μακρυμάνικο παντελόνι λόγω της μοναστικής φύσεως του Όρους. Εγώ ανέβηκα με τα πόδια ως την Μικρά Αγία Άννα και κατάφερα την ανηφόρα χωρίς σοβαρή παύση, αν και σταμάτησα δύο τρεις φορές για την αναπνοή μου και δύο φορές για νερό. Σε σχέση με άλλες φορές που χρειάζονταν να σταματήσω να ξεκουραστώ, καμία σχέση, είμαι πιο γυμνασμένος παρότι δέκα ημέρες Ελλάδα δεν πήγα γυμναστήριο. Φτάνοντας στην σκήτη μάλιστα ήταν η μόνη φορά που η κοιλοιά μου μάζεψε λόγω της άσκησης και είδα γραμμώσεις σε όλο το ταξίδι. Μάλιστα, παρότι έτρωγα καλά, είδα και να μαζεύομαι λίγο, αλλά το μάζεμα εξαφανίστηκε με το που βγήκαμε από το Όρος και άρχισα να τρώω κρέας. Τώρα δεν πήγαμε σε καμία άλλη σκήτη, αν μη τι άλλο είμαστε σε φάση κορονοϊού και τόσο τα πανυγύρια όσο και οι προσκλήσεις είναι περιορισμένοι για υγειονομικούς λόγους. Είναι αρκετά γνωστό το πως πάρα πολλοί μοναχοί εκάρησαν την δεκαετία του 1970, μία περίοδο που η εκκλησία είχε σχετικά περιθωριωποιηθεί στην Ελλάδα μεν, αλλά όσοι βρέθηκαν κοντά της είχαν μεγάλη πνευματικότητα που τους οδήγησε στον μοναχισμό. Πλέον οι μοναχοί αυτής της γενεάς πέρασαν τα 70 και είναι στην επικίνδυνη ηλικία για κωρονοϊό. Το πρόγραμμα ήταν σχέτικα απλό, πρωϊνή έγερσή, ακολουθίες, καφές/βόλτα, γεύμα, ύπνος, καφές/βόλτα, βραδυνές ακολουθίες, δείπνο και μετά εν τέλει ύπνο. Τον ελεύθερο χρόνο μου πέραν από την λίγη βόλτα που έκανα, διότι μιλάμε για μεγάλη υψομετρική διαφορά στο κάθετο ανάγλυφο, καθόμουν και διάβαζα την ιστορία των Ελλήνων των εκδώσεων Δομή. Πριν τρία χρόνια είχα αφήσει προς την μέση τον δεύτερο τόμο που τον τελείωσα και συνέχισα στον μισό τρίτο τόμο. Είναι ενδιαφέρον ότι σε σχέση με την ιστορία του Ελληνικού Έθνους της Εκδοτικής Αθηνών, από το οποίο είναι νεώτερο κατά 40 χρόνια (έκδοση 2006) οι διαφορές ως προς την αρχαϊκή και κλασσική ιστορία είναι ότι χρησιμοποιεί παραπάνω τα Πολιτκά του Αριστοτέλη αλλά και ότι έχει ενσωματώσει περισσότερο τα Ελληνικά της Οξυρύγχου ως προς την εσωτερική λειτουργία της Σπάρτης. Κατά τα άλλα για την ιστορία του δυτικού ελληνισμού αναφέρει πιο άμεσα ότι δεν ξέρουμε τόσο τι γίνονταν στην Κάτω Ιταλία αλλά ξέρουμε περισσότερο τι γίνονταν στην Σικελία λόγω του Διοδώρου. Στην Ιστορία του Ελληνικού Έθνους λέει περισσότερα για την ιστορία της Σικελίας (πιο αναλυτικές περιγραφές των εκστρατειών) αλλά οι παραλείψεις εννούνται, παρά περιγράφονται ευθέως. Πέραν τούτων αξιωθήκαμε να δούμε την ακολουθία των αγίων της Τρίγλειας την Κυριακή παρότι ήταν 5η Ματθαίου και η συγκεκριμένη ανήκει στη 2η Ματθαίου. Καθότι έλειπαν έτσι και αλλιώς 3 εβδομάδες νωρίτερα, εμείς και οι δύο μοναχοί που είναι της σκήτης την κάναμε όταν είμαστε εκεί. Μετά λοιπόν από 3 ημέρες προσευχής, ξεκούρασης και κακής λήψης στο ίντερνετ βγήκαμε την Κυριακή από το Όρος, πέσαμε μάλιστα και στον Σάκη Κεχαγιόγλου να μπαίνει στην Αγία Άννα στην σκάλα με τον πλοίο που φύγαμε, και πήραμε το αμάξι. Οδηγήσαμε στην πόλη των Σερρών στο εκεί διαμέρισμά μας

Καθότι βγήκαμε μεσημέρι και φτάσαμε αργά μεσημέρι, είχαμε μία ολόκληρη ημέρα εκεί. Στο διαμέρισμα που ήμασταν το σουλουπώσαμε λίγο για να κοιμηθούμε, αλλά εν το μέσω καύσωνα και χωρίς καμία παροχή της μορφής ψυγείου δεν καθίσαμε πολύ μέσα. Μετά από λίγο ύπνο και αρκετό ίντερνετ για εμένα πήγαμε με τον πατέρα στο Νέο Πετρίτσι. Το Νέο Πετρίτσι είναι ένα χωρίο ούτε 2,000 άτομα και ο λόγος που πήγαμε ήταν ότι ο πατέρας έχει φίλους καθότι είναι μέλος του ΔΣ του συλλόγου φίλων οχυρού Ιστήμπεϊ. Φτάσαμε κάπου στις 8 και φύγαμε προς τα μεσάνυχτα. Στην αρχή ήπιαμε καφέ, όπου τέτοια ώρα, μία τυχαία Κυριακή του καλοκαιριού, ήταν έξω εώς τα μεσάνυχτα να πίνει καφέ μερικές εκατοντάδες άτομα και χαιρόντουσαν το χωριό τους, χώρια το πόσοι θα πήγαν Σέρρες να κάνουν το ίδιο. Ο πατέρας ρώτησε για προξενιό για εμένα και του είπαν ότι αν καθόμασταν μερικές ημέρες κάτι θα κανόνιζαν. Ωστόσο απλά καθίσαμε για γεύμα, μπιφτέκι για τον πατέρα και για εμένα λουκάνικα Τζουμαγιάς (δεύτερη φορά στην ζωή μου που τα έφαγα) και ένα σουβλάκι. Τα μεσάνυχτα γυρίσαμε, πήγα στο ίντερνετ για μιάμιση ώρα, μετά έγερσή το επόμενο πρωϊ σχετικά νωρίς. Πήγαμε στο μαγαζί του ξαδέρφου μου που το είχαν ανοιχτό ο θείος και η θεία καθότι ο ξάδερφος κόλλησε κωρονοϊό στον γάμο του αδερφού του, καθίσαμε λίγο και μετα φορτώσαμε το αμάξι, συν ότι χώρο είχαμε βάλλαμε χάρτες του παππού μου, και μετά οδήγησε ο πατέρας Πειραιά με στάση για γεύμα στο IKEA Θεσσαλίας. Την Τρίτη, τελευταία πλήρη ημέρα Ελλάδα, δεν είχα τίποτα να κάνω και έτσι η αδερφή μου ήρθε στο σπίτι Πειραιά. Έλα όμως που είχα φαηνές ιδέες, αφότου έχει γίνει εύκολος ο ΔΟΑΤΑΠ να ξεκινήσω την διαδικασία αναγνώρισης. Όντως το γραφειοκρατικό είναι εύκολο, αλλά έχει και ουσιαστικό τύπου να φέρω έντυπα από το Virginia Tech που δεν είναι. Η αίτηση έχει ξεκινήσει απλά δεν έχει υποβάλλει τίποτα. Εγώ φταίω που άκουσα την αδερφή μου, ας το κάνουμε διότι είναι εύκολο. Πάντως μετά πήγαμε για καφέ στο Μικρολίμανο και από τις φίλες της, παρότι ρώτησε πολλές, ήρθε μόνο μία διότι αυτή μπορούσε. Μία άλλη λχ της λέει ότι την κρατάνε στην δουλειά ως τις 8 εκείνη την ημέρα και καθότι ήμασταν σπίτι στις 8, φυσικά και δεν ήρθε, δεν προλάβαινε.

Την επομένη ξύπνησα νωρίς, πήρα το Χ96 και βλέπω αεροδρόμιο τον συνεπιβάτη μου συν τον πατέρα του. Ο πατέρας του, ο οποίος κάνει τον φίλο μου να μοιάζει φυσιολογικός στην σύγκριση, εμφανίστηκε με μία αρχαία πράσινη κάρτα και δεν είχε μπει 20 χρόνια στις ΗΠΑ. Τον άφησαν να κάνει τσεκ ιν, ενώ όμως ήταν στην πύλη φοβήθηκε καθότι και ανεμβολίαστος και αποφάσισε να μην ταξιδεύσει μην πάθει τίποτα. Φταίνω και εγώ που του είπα για τον Ιρανό που είχε να μπει χρόνια, τον συνέλλαβαν παρότι είχε πράσινη κάρτα που είχε λήξει και πέθανε στο κρατητήριο του αεροδρομίου Dulles της Ουάσιγκτον. Τέλος πάντων, ταξιδεύσαμε οι δύο μάς, όλα καλά Ζυρίχη και Σαν Φρανσίσκο, καλά το αμάξι μου, δεν μου το έκλεψαν και έφτασα μετα φαϊ παρότι εξαντλημένος στο σπίτι των γονιών μου. Έμεινα κανένα δίωρο όρθιος να κάνω δουλειές και ίντερνετ, έπεσα, σηκώθηκα δύο τα χαράματα, ίντερνετ, μετά οδήγηση με το αμάξι των γονιών μου ως την τράπεζα ώστε να μην πεθάνει η μπαταρία λόγω ακινήσιας, σπίτι των γονιών πάλι και οδήγηση ως το σπίτι μου. Έφτασα στο δικό μου σπίτι στις 7.30 έχοντας φάει πρωϊνό ενδιάμεσα και 30 λεπτά αργότερα ξεκίνησα κανονικά να δουλεύω. Φυσικά στις 5 έπεσα πτώμα. Σχεδόν δύο εβδομάδες αργότερα έχω μεν φτάσει στον κανονικό ρυθμό μου αλλά όχι στον προ του ταξιδίου, πχ σήμερα σηκώθηκα στις 7 από μόνος μου, χωρίς το ξυπνητήρι. Πριν από το ταξίδι θα σηκωνόμουν μόνο με το ξυπνητήρι τόσο νωρίς.