Kievo delenda est

Ο Κάτωνας ο Mέγας τελείωνε όλες τις ομιλίες του προ του Τρίτου Καρχηδονιακού Πολέμου λέγοντας, κατά την Πλούταρχο Δοκεῖ δέ μοι καὶ Καρχηδόνα μὴ εἶναι. Σύγχρονοι φιλόλογοι έχουν μετατρέψει την έκφραση στα λατινικά σε Carthago Delenda Est παρότι καμία πηγή της εποχής δεν το έχει σε τέτοια διατύπωση. Το λάθος της Καρχηδόνας μετά τον Δεύτερο Καρχηδονιακό Πόλεμο ήταν ότι υπήρχε και παρότι είχε ελάχιστη φιλοδοξία, η ευημερία και η ύπαρξή της τρόμαζε την Ρώμη. Μετά την εκλογή του νεώτερου Μπους ανέβηκαν στην εξουσία νεοσυντηρητικοί όπως ο Ράμσφελντ που δήλωνε ότι ο Σαντάμ πρέπει να πέσει. Την περίοδο της εισβολής θυμάμαι να γράφει κατ'αντιστοιχεία ελληνική εφημερίδα ότι κατά Ράμσφελντ Babylo Delenda Est. Ο Πούτιν αποφάσισε ότι η Ουκρανία πρέπει να δορυφοροποιηθεί και ότι δεν έχει δικαίωμα να έχει μέλλον ως στρατηγικά ανεξάρτητη χώρα. Χωρίς παραμικρή αφορμή εισέβαλε, καθότι κανένας δεν πιστεύει τις δικαιολογίες για βόμβες στο Ντονμπάς. Κλασική προβοκάτσια. Για το θέμα αυτό θα γράψω σήμερα καθότι στο ιστολόγιό μου γράφω εκτός των άλλων για να νιώσω καλύτερα. Στα άλλα νέα πήγα στο τριήμερο στο σπίτι των γονιών και είδαμε ταινία Σέρλοκ Χόλμς με την μητέρα μου. Επίσης ανεβήκαμε στο Σακραμέντο και τους πήγα στην παλιά πόλη, η οποία είναι 2 επί 4 δρόμοι. Δεν κατάφερα να πάω γυμναστήριο ένα δεκαήμερο και δεν μου αρέσει, συν πήγα και έφαγα Τσικνοπέμπτη με τον εκτιμητή. Τόσο πολύ.

Το ζήτημα της Ουκρανίας είναι πολύπλοκο και έχει γενικά να κάνει με το θέμα της εθνογένεσης. Ουκρανία στα ρωσικά σημαίνει παραμεθόριος. Τόσο η Ρωσία όσο και η Ουκρανία δηλώνουν διάδοχοι του κράτους των Ρως του Κιέβου. Καθότι η Ουκρανία δεν υπέστη τις Σταυροφορίες, εν αντιθέσει με την Ελλάδα και την Ρωσία, είναι θετικότερη στον Ρωμαιοκαθολικισμό απ'ότι η Ρωσία και αυτό είναι ένα από τα αίτια του εθνικισμού της. Ωστόσο πάντα ήταν χωρισμένο έθνος, με το δυτικό άκρο να κοιτάει προς Πολωνία και φιλοδυτικό και το ανατολικό προς Ρωσία και φιλορωσικό. Αυτό έχει φανεί σε όλες τις κινήσεις της. Η Ρωσική προσάρτηση της Κριμαίας έχει μεταστρέψει την όλη χώρα σε αντιρωσική. Ο Πούτιν πίστευε ότι εισβάλλοντας ο Ουκρανικός στρατός θα έλιωνε μπροστά στον Ρωσικό διότι ιδίως στην ανατολή δεν θα υπήρχε διάθεση αντίστασης. Κάθε άλλο παρά αυτό συνέβει. Όπως είχε πει νομίζω ο Θουκιδίδης η πόλη είναι οι άνδρες τις (θα λέγαμε σήμερα οι πολίτες της) και όχι πλοία και τείχοι κενά ανθρώπων. Οι Ουκρανοί δεν παραδίδονται. Έχουν σταλεί επανειλημμένα αλεξιπτωτιστές και ειδικές δυνάμεις δυνάμεις εντός του Κιέβου να συλλάβουν τον Ζελένσκι και έχουν αντιμετωπιστεί από Ουκρανούς εθνοφρουρούς με Καλάσνικωφ και μολότωφ. Βέβαια τέτοια όπλα δεν είναι ικανά να αντιμετωπίσουν άρματα, αλλά ως την στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές δεν έχουν καταφέρει άρματα να φτάσουν ως το Κίεβο. 

Στον διάλογο των Μηλίων οι Αθηναίοι τους λένε κυνικότατα ότι ο κίνδυνος για την ηγεμονία τους δεν προέρχεται από την υπερδύναμη Σπάρτη αλλά από τους Μηλίους που δίνουν το κακό παράδειγμα στους συμμάχους τους όντας νησιώτες και μη μέλη της Συμμαχίας. Έτσι για τον Πούτιν η Ουκρανία είναι πρόβλημα επειδή είναι πρώην Σοβιετική χώρα με φιλοδυτικό προσανατολισμό και σχετικά δημοκρατικές διαδικασίες. Δίνει το κακό παράδειγμα σε άλλες χώρες που είναι δορυφόροι της Μόσχας. Αν όντως ρίξει θερμοβαρικά πυρομαχικά, ή όπως τα λέει το ΝΑΤΟ πυρομαχικά καυσίμου αέρος, μπορεί όντως να εκκαθαρίσει το Κίεβο συνοικία συνοικία από τους υπερασπιστές του αλλά και από τους κατοίκους του μαζί, μετατρέποντάς το σε έναν σωρό ερειπίων. Αλλά τότε θα έχει εντελώς χάσει την μάχη πολιτικά. Πλέον είμαστε όμως σε φάση που παίζεται και το μέλλον του ίδιου του Πούτιν. Αν οι Ουκρανοί αντισταθούν όντως επιτυχώς, κάτι που φαίνεται σε αυτή την φάση το λιγότερο πιθανόν, το ίδιο το καθεστώς του κινδυνεύει. Για να δούμε. Η νίκη στο Έπος του 40 ήταν το λιγότερο πιθανόν ενδεχόμενο επίσης.

Βλέποντας Σέρλοκ Χολμς

 Οι γονείς μου με επισκεύθηκαν αυτό το Σαββατοκύριακο. Ήρθε η PG&E την Παρασκευή και ο ηλεκτρολόγος και άλλαξα ηλεκτρικό πίνακα. Κάθισαν για το Σαββατοκύριακο και την Κυριακή είδα με την μητέρα μου έναν Σέρλοκ Χόλμς του 1942. Προς πολύ μεγάλη έκπληξή μου ο Σέρλοκ Χόλμς έχει καμιά 30αριά βουβές ταινίες και η συγκεκριμένη ταινία ήταν είτε η δεύτερη είτε η τρίτη σειρά ταινιών Σέρλοκ Χόλμς ομιλούντα κινηματογράφου. Παρότι τα βιβλία λαμβάνουν χώρα ως επί το πλείστον τη δεκαετία του 1880, η συγκεκριμένη σειρά ταινίων είναι σύγχρονη με τα γεγονότα, με εξαίρεση τις δύο πρώτες ταινίες. Εν αντιθέσει με πιο πρόσφατες ταινίες όπως αυτή με τον Σερ Ίαν Μακέλεν ως Σέρλοκ Χόλμς που επισκέπτεται την Ιαπωνία το 1947 και τα έχει λίγο χαμένα λόγω ηλικίας καθότι πλησιάζει τα 80, ο Σέρλοκ σε αυτή την σειρά είναι στην νεάρή/μέση ηλικία που έχει στα μυθιστορήματα. Κατά τα άλλα ο καλός Σέρλοκ Χολμς εργάζεται για τους Συμμάχους και συμμετέχει στην πολεμική προσπάθεια και έχει αντιμέτωπο τον Μοριάρτι ο οποίος εργάζεται για τον Άξονα, με αντικείμενο αντιπαράθεσης ένα όπλο, το οποίο δεν είναι η πυρηνική βόμβα. Αν μη τι άλλο το πρόγραμμα Μανχάτταν το αγνοούσε ο αντιπρόεδρος, πόσο μάλλον ένας τυχαίος παραγωγός του Χολυγουντ. Βλέπουμε το βομβαρδισμένο Λονδίνο, η δράση θα μπορούσε να γίνει και επί σκηνής θεάτρου, δεν έχει τις φοβερές σκηνές δράσεις νεώτερων ταινιών, βλέπουμε όλη την Βρετανία από τον υπουργό ο οποίος είναι αριστοκράτης εώς το χαμόσπιτο ένος ναυτικού. Ο Σέρλοκ μεταμφιέζεται σε έναν λάσκαρη ναυτικό εκτός των άλλων, διότι η Βρετανία ήταν ακόμα αυτοκρατορία. Αν ενδιαφέρεται κανείς να δει την ταινία το IMBD TV την έχει δωρέαν για όλους, καθότι έχουν λήξει και τα δικαιώματά της. Είναι και στο Youtube δωρεάν μάλιστα.

Ο Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόυλ επέτρεψε από πολύ νωρίς ο χαρακτήρας του να ανέβει στην σκηνή και το σινεμά και μάλιστα σε κάποιες από τις σειρές είχε εγκρίνει και τους ηθοποιούς. Εν αντιθέσει με την Άγκαθα Κρίστυ η οποία απαγόρευσε πρωτότυπα σενάρια με τους χαρακτήσες τις, ο Ντόυλ δεν έιχε πρόβλημα. Ετσι εν τέλει βλέπουμε στις δάφορες ταινίες διαφορετικές επιλογές των δημιουργών. Στην σειρά ταινιών που ανήκει η ταινία που είδα το ότι ο υπουργός είναι αριστοκράτης δεν είναι μεμπτό, ενώ ο λάσκαρης ναύτης είναι άθλιος άνθρωπος, αλλά δεν παύει να είναι άνθρωπος του Μοριάρτι οπότε προβλέπεται. Με την μητέρα μου, η οποία είναι του αστυνομικού, είδα και δύο ταινίες του Σέρλοκ της δεκαετίας του 70 και βλέπεις αντίστοιχα ζητήματα. Ναι μεν και οι δύο είναι στην δεκαετία του 1880, αλλά στην μία ο Σέρλοκ ασχολείται με Ρώσους και με κατασκόπους (αλλά όχι με Ρώσους κατασκόπους) ενώ στην άλλη κατακρίτεται έντονα η ταξικότητα της Βικτωριανής Αγγλίας. Σε ποιο πρόσφατες ταινίες και σειρές δίνεται περισσότερη έμφαση στον Σέρλοκ ως χρήστη ναρκωτικών (που είναι στα βιβλία), ως αυτιστικό με υψηλή λειτουργικότητα, ως γνώστη πολεμικών τεχνών (επίσης είναι στα βιβλία) αλλά και τον Ουάτσον ως βετεράνο που αντιμετωπίζει μετατραυματικό σύνδρομο λόγω του Αφγανιστάν. 

Και βέβαια μετά σκέφτομαι τι θα μείνει από μένα όταν όλα τελειώσουν. Δεν έχω δημιουργήσει έναν φιλολογικό χαρακτήρα ο οποίος να μείνει στην αιωνιότητα. Ως προς τα άλλα αποδεικνύονται δύσκολα. Την Παρασκευή βγήκα στο γνωστό μέρος και χόρεψα. Μετά από τρεις ώρες ήρθαν κοντά μου δύο κοπέλες και ένα αγόρι και οι κοπέλες ήταν λεσβίες, ή τουλάχιστον έτσι κατάλαβα διότι η μία περιέγραψε την άλλη ως girlfriend. Δεν έχω νεώτερα ως προς την δουλειά για την οποία έκανα συνέντευξη. Το σπίτι σιγά σιγά βελτιώνεται, αλλά πέραν τούτων, ελάχιστα βλέπω

Ολη μέρα τηλεδιάσκεψη - περίπου

Την Παρασκευή οι μικροί εν τέλει έκαναν την εκδήλωσή τους. Δεν ξέρω αν καν μάζεψαν χρήμα διότι είχε και ένα ελάχιστο, αλλά τους λέω μπράβο που προσπάθησαν. Πήγα στο συγκεκριμένο Panda Express και έπεσα σε δύο εξ'αυτών, ενώ ακολούθησαν και άλλα μέλη της εκκλησίας. Το βράδυ εκείνο αντί να πάω σούπερ μάρκετ πήγα σπίτι και ξάπλωσα και μετά σηκώθηκα και πήγα και χόρεψα. Πέρασα πολύ καλά διότι η Lady Faith έπεξε πιο house παρά dubstep. Σάββατο είναι που πήγα ψώνια και Κυριακή, τίποτα. Μετά από 3 1/2 ώρες έντονου χορού δεν είχα καν διάθεση να σηκωθώ από το κρεββάτι, αλλά σηκώθηκα, αν και δεν πήγα γυμναστήριο. Έβαλα καύσιμα, εκκλησία και ως εκεί, αν και πήγα στο επάνω εμπορικό κέντρο και περπάτησα κανένα δίωρο. Σήμερα ήταν πιο κουραστική ημέρα χωρίς όμως άσκηση, διότι δεν μπόρεσα. Καπάκι στην δουλειά είχα συνέντευξη για άλλη δουλειά (έχω πάψει να ελπίζω σε κάτι καλό, αλλά συνεχίζω) και μετά μία ώρα διάλλειμα που περπάτησα η ΑΧΕΠΑ. Το θετικό είναι ότι, μάλλον λόγω των Ολυμπιακών, δεν έχει νέα επεισόδια στις σειρές μου. Αύριο θα πάω γυμναστήριο μετά τον μετά την εργασία ύπνο και ύστερα μάλλον θα δω Ολυμπιακούς. Τελευταίους που ουσιαστικά είδα ήταν παραδόξως μάλλον της Αθήνας. Δεν είδα του Πεκίνου του 2008 διότι δεν είχε πρόγραμμα αργά λόγω ώρας, αν και είδα τελετή έναρξης και λήξης. Κάπως έτσι περιγράφει όλες τις Ολυμπιάδες μου στην Αμερική: είδα έναρξη και λήξη, πιθανόν με καθυστέρηση και μετά μηδέν, ότι έλεγαν τα ελληνικά ΜΜΕ. Πιθανόν αύριο θα ανοίξω την τηλεόραση και θα κάνω κάτι που έχω να κάνω από το 1992, να δω την κάλυψη της Ολυμπιάδας στην Αμερική. Όταν φυσικά με βολέψει. Το 1992 και στους χειμερινούς και στους θερινούς έβλεπα τι έδειχνε το NBC επί ημέρες και βγήκα φοβερά δυσαρεστημένος διότι έδειχνε μόνο Αμερικανούς αθλητές. Δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος ότι θα έχει αλλάξει, αλλά σε τελική ανάλυση δεν έχει πολλούς Ελληνες αθλητές, τους είδα και στην τελετή έναρξης. Προχωράω και βλέπω

Οι μικροί θα μαζέψουν χρήμα

 Μεθαύριο Παρασκευή οι Υιοί του Περικλή θα κάνουν fundraiser σε Κινέζικο εστιατόριο. Δεν θα έπρεπε να με εκπλήξει διότι το έχουν αποδείξει επανειλλημένα: Αν οι μικροί θέλουν να κάνουν κάτι, θα το κάνουν. Δεν βλέπω να μαζεύουν αρκετό χρήμα για το συγκεκριμένο ταξίδι στο Μαϊάμι, αλλά υπάρχει πάντα το επόμενο. Πέραν τούτου, όχι και τόσα πολλά, εξού και δεν έχω αναρτήσεις. Βγαίνω την Παρασκευή και χορεύω, παρότι με πονάει η πλάτη. Βλέπω τις σειρές κανονικά, ελάχιστα βίντεο έχουν προστεθεί από αυτούς που παρακολουθώ με αποτέλεσμα να έχω πιο πολύ χρόνο για να διαβάσω το περιοδικό του Politico όπου έχω και εκεί ουρά. Έφτασα στους επικήδειους στο τέλος της χρονιάς και με έπιασε κατάθλιψη, όχι διότι πέθαναν όλοι αυτοί (τούτη γης που την πατούμε όλοι μέσα θε να μπούμε) αλλά διότι ως επί το πλείστον είχαν καταφέρει αυτό που τους έκανε αρκετά σημαντικό για να έχουν τη βιογραφία τους το είχαν ήδη κάνει στην ηλικία που έχω φτάσει. Θα γυρίσω στο γραφείο σε κάποια φάση, πράγμα που θα βελτιώσει την πλάτη μου, αλλά πέραν τούτων δεν βλέπω κάτι σημαντικό να αλλάζει. Θέλω να πάω κανένα ταξίδι, βαρέθηκα το Φρέσνο, και δεν εννοώ στους γονείς μου. Η μόνη ρεαλιστική φάση φαίνεται να είναι με τους Υιούς, αλλά δεδομένου του τι συνήθως ξέρω να παίρνει κανείς από τέτοια, πιθανότερο είναι μετά στην Νέα Υόρκη. Εκτός αν συμβεί κανένα θαύμα, του τύπου από το πουθενά έρθει σε επαφή κάποιος φίλος μου, το επόμενο μου θα είναι μάλλον EDC τον Μάιο