Το μεγάλο κατόρθωμα

 Σήμερα είχα μία μεγάλη επιτυχία, η οποία είναι σχετική με την μαγειρική. Στο σπίτι μου έχω αρκετό φαϊ που μου έδωσε η μητέρα μου. Έχουν περάσει μήνες από τότε που πήγαν Ελλάδα, αλλά ακόμα έχω, καθότι όλο τον χειμώνα με γεμίζανε. Πλέον έχω φτάσει σε αυτά που υπάρχει δυσκολία να μαγειρευτούν, δεν είναι απλώς βγάζεις από την κατάψυξη και ψήνεις με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Χτες, όπως συνηθίζω τις Παρασκευές, με το που σηκώθηκα μετά από τον ύπνο που ακολουθεί την δουλειά, πήγα σε σούπερ μάρκετ. Εκεί στο ένα ήδα top round beef, το οποίο είναι το φτηνό κρέας με πολύ χόνδρο που κάνει για slow cooker. Καθότι δεν ψήνεις μόνο το κρέας, πήρα και δύο λίβρες κατεψυγμένο καλαμπόκι για να ψηθεί μαζί του καθότι ήξερα πως θα πάρει ώρες και δεν ήθελα συνοδευτικό που να λιώσει ενδιάμεσα. Εκεί που σκεφτόμουνα ότι δεν θα μαγειρέψω κάτι να μειωθεί η ποσότητα τροφίμων που έχω, φτάνοντας σπίτι σκέφτηκα και μερικές κονσέρβες που μου έδωσαν και έχω πραγματική δυσκολία να καταναλώσω, διότι προτιμώ φυσικά το φρέσκο ή εστω κατεψυγμένο φαϊ. Έτσι πριν βγω έβαλα δίπλα από το slow cooker το θα πάει με το κρέας. Σήμερα ξύπνησα αρκετά αργά, αλλά με το που τελείωσα το πρωϊνό έβαλα να μαγειρεύει. Για να μην πολυλογώ, μετά από 7 ώρες το κρέας που λόγω πολύ συνδετηρίου ιστού αν το κάνεις στο τηγάνι μοιάζει αμαγείρευτο (συνήθως στην Ελλάδα πάει για κιμάς) μαγειρεύτηκε σε σημείο που και κοβόταν και τρώγωνταν, αν και σχετικά άγευστο και ήθελε σάλτσα. Είναι όμως ότι καλύτερο έχω καταφέρει και με το slow cooker που έχει μία τάση να μου διαλύει το κσλό κρέας και να το κάνει άγευστο και με το συγκεκριμένο κομμάτι. Εκ των υστέρων χρειάζονταν λιγότερο νερό (έβαλα δύο ποτήρια) και ίσως αν το είχα καμία ώρα ακόμη θα είχε μαλακώσει παραπάνω, αλλά αυτά είναι για την επόμενη φορά.

Αυτό δεν ήταν όμως το μεγάλο συμβάν του Σαββατοκύριακου. Χτες ήταν τα εγκαίνια νέου κλαμπ στο Tower District. Όπως εκ των υστέρων έμαθα, είχε και την προηγούμενη εβδομάδα κάτι, απλά τώρα είχαν το μεγάλο σχετικά όνομα και το είπαν επίσημα εγκαίνια. Τελευταία φορά που είχα κατέβει εκεί για ποτό ήταν πριν δύο-τρια χρόνια όταν είχα πάθει το νευρικό σοκ διότι απλά επιβεβαίωσα ότι όντως δεν έχω φίλους στο Φρέσνο. Πραγματικά μου λείπουν οι φίλοι από το Virginia Tech, αναρωτιέμαι τι κάνουν ιδίως αυτοί που έκοψαν το Facebook. Αυτή τη φορά είχα προαγοράσει εισιτήριο, έβαλα πουκάμισο και σορτς και πήγα. Δεδομένου τι φορύσαν οι άλλοι εκεί, ήμουν μάλλον στους καλοντυμένους σχετικά. Είναι το ίδιο μαγαζί που κάποτε πήγαινα, με τις γραβάτες στην κορυφή, το οποίο είχε κλείσει κάπου δύο χρόνια αφότου έφτασα Φρέσνο. Ο χώρος έχει ριζικά μεταμορφωθεί, κατήργησαν τα τραπεζάκια και είναι μόνο για να χορεύεις. Παρότι άγνωστος μεταξύ αγνώστων πέρασα καλά, οι άλλοι που είχαν βγει μου μιλούσαν και η μουσική ήταν πολύ καλύτερη απ'ότι παίζουν τα άλλα μαγαζιά, αν και όχι mainstream house το οποίο είναι αυτό που προτιμώ. Μετά από τρεις ώρες χορό και με την πλάτη να πονάει σχετικά, έφυγα όταν τελείωσε ο dj. Με βλέπω να ξαναπηγαίνω, ίσως και να γίνει και το στέκι μου μελλοντικά.

Λιγότεροι στο γραφείο

Την προηγούμενη εβδομάδα ηρθαν και μου κλάδεψαν το δέντρο. Ήταν οι πρώτοι επισκέπτες που είχα από την στιγμή που με επισκέυθηκε ο εκτιμητής και πιο πριν μάλλον οι γονείς μου. Γενικά δεν έχω επισκέπτες. Γενικότερα δεν έχω κοινωνική ζωή. Το Σάββατο βγήκα στο Fulton 55, χόρεψα αλλά φυσικά δεν ήξερα κανένα. Αυτή την Παρασκευή ξανανοίγει το μαγαζί που πήγαινα όταν πρωτοήρθα στο Φρέσνο σποραδικά και είχε κλήσει. Εχει και dj που παίζουν dubstep. Το συγκεκριμένο μουσικό είδος δεν μου αρέσει ιδιαίτερα, αλλά μου αρέσει παραπάνω από hip hop ή latin που παίζουν στο Tower District που σημαίνει ότι πιθανότατα θα βγω. 5 χρόνια μετά δεν έχω ιδιαίτερη παρέα, έναν άνθρωπο να μου στείλει μύνημα έλα να πάμε για καφέ. Οι Υίοι του Περικλέους κάνουν τα δικά τους, αν καταφέρουμε και βρεθούμε έχει καλώς, αλλά δεν πρόκειται κανένας τους να μου τηλεφωνήσει, χώρια που ο μεγαλύτερος είναι 15 χρόνια μικρότερός μου. Οι λοιποί έγιναν μπαμπάδες και μαμάδες. Δύο είναι ουσιαστικά τα μέρη που βλέπω ανθρώπους που γνωρίζω, η εκκλησία και η δουλειά. Σε αυτή την φάση το Δημαρχείο μάλλον αδειάζει. Έχει αρχίσει να ξανανεβαίνει ο κορονοϊός και ο city manager έδωσε άδεια στο κόσμο να δουλεύει από το σπίτι του παραπάνω, αν όχι προτροπή. Το ζήτημα είναι ότι δεν μου αρέσει να μένω μόνος στο σπίτι, χώρια που χοντραίνω. Έτσι, μέχρις ότου μου το επιβάλλουν να πάω σπίτι, μάλλον θα πηγαίνω στο γραφείο, όσο λίγοι και να είναι, διότι προτιμώ από το να είμαι μόνος στο σπίτι. Υπάρχει πλάνο να πάω να δω κόσμο εκτός του Φρέσνο, πχ το τριήμερο Labor Day στο σπίτι των γονιών μου, ίσως έρθει κανένας φίλος να με επισκευθεί, αλλά σε αυτή την φάση τα σύνορα είναι κλειστά ακόμη, δεν βλέπω πολύ μέλλον. Το θέμα δεν είναι θα λήξει η πανδημία και θα γυρίσουμε στην προτεραία κατάσταση, είναι ότι η προτεραία κατάσταση δεν ήταν πολύ ευχάριστη. Πλέον είναι όλο και πιθανότερο να αφήσω την δουλειά μου στην πενταετία, μπας και γνωρίσω κανέναν άνθρωπο σε άλλη δουλειά μελλοντικά. Δεν βλέπω πολύ μέλλον δυστυχώς, ελπίζω σε θαυμά αλλά δεν το βλέπω να έρχεται.

Η ναυμαχία του Ντίου και η πτώση της Καμπούλ

Την προηγούμενη εβδομάδα ένιωθα απομονωμένος έντονα . Δεν είχα κανέναν να μιλήσω και ήμουν σε κατάσταση σπίτι δουλειά σπίτι. Γενικά είχα κακή διάθεση και έφταιγε η κατάσταση στο Αφγανιστάν. Την Κυριακή έπεσε μεν η Καμπούλ, αλλά είχα επισκέπτη σπίτι, συν το ότι την Τρίτη είδα τους Υιούς του Περικλή και σε λίγο πάω να χορέψω, οπότε ένιωσα καλύτερα, παρότι η κατάσταση πήγε χειρότερα. Η πτώση της Καμπούλ είναι κοσμοϊστορικό γεγονός αν και δεδομένου του πόσο και τι ιστορία ξέρουν οι σχολιαστές, έχουν δυσκολία να αντιληφθούν το ανάστροφό του. Δεν κλείνει απλά η περίοδος που άνοιξε η 11η Σεπτεμβρίου, κλείνει η περίοδος που άνοιξε με την νίκη των Πορτογάλων στη ναυμαχία του Ντίου το 1509. Βέβαια μπορεί να κάνω και λάθος, η ήττα των Βρετανών στους δύο Αγγλοαφγανικούς πολέμους δεν σήμαινε το πέρας της Βρετανικής αυτοκρατορίας, είχε περισσότερο να κάνει με τις τοπικές συνθήκες στο Αφγανιστάν. Γενικά είναι δύσκολο να έχεις κράτος στο Αφγανιστάν διότι δεν έχουν φτάσει ακόμα στο επίπεδο που να είναι πρόθυμοι οι Αφγανοί να αποδεχτούν την ιδέα του κράτους. Κάθε άλλο παρά είναι οι μόνοι.

Η εποχή των εξερευνήσεων ξεκίνησε ως συνέχεια της Reconquista. Οι Πορτογάλοι κατέβηκαν την Αφρική ψάχνοντας μουσουλμάνους να πολεμήσουν, χρησιμοποιόντας τα χρήματα των Ιπποτικών ταγμάτων. Καθότι θεωρητικά το κράτος ακόμα πολεμούσε μουσουλμάνους, παρά τις αποτυχίες στο Μαρόκο, όταν ανέβαινε ένας νέος βασιλιάς στον θρόνο έστελνε νέα αποστολή νοτιότερα από την προηγούμενη. Μπορεί να γίνει περίπλους της Αφρικής, η τουλάχιστον έτσι λέει ο Ηρόδοτος όταν ανέφερε την ιστορία με τους Φοίνικες. Ετσι λοιπόν ο Βάσκο ντα Γκάμα, ο οποίος όπως και ο Κολόμβος δεν ήταν καλός άνθρωπος, έφτασε στην Ινδία στη Γκόα και γύρισε πιπέρι αξίας όσο ένα σεβαστό ποσό του προϋπολογισμού του κράτους. Φυσικά αυτό δεν άρεσε σε αυτούς που κέρδιζαν από την διακομιδή του πιπεριού στην Ευρώπη. Έτσι διάφορα Ινδικά μουσουλμανικά κράτη με την βοήθεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, της Βενετίας (ω ναι!) και Αιθιόπων μισθοφόρων έφτιαξαν στόλο, τον οποίο κουβάλησαν από την Μεσόγειο μάλιστα, να αντιμετωπίσουν τους Πορτογάλους. Η μουσουλμανική επίθεση στο Τσαούλ το 1508 ήταν πύρρειος νίκη για τον ενωμένο στόλο, συν το ότι σκοτώθηκε ο μοναχογιός του Πορτογάλου αντιβασιλέα της Ινδίας. Αυτός, ο Δομ Φρανσίσκο ντε Αλμέιντα, επιδιόρθωσε όλο τον στόλο, ναυπήγησε μάλιστα πλοία και επιτέθηκε στο Ντίου και παρά το αριθμητικό μειονέκτημα έφερε λαμπρή νίκη. Είναι μάλιστα μία από τις πιο σημαντικές μάχες στην ιστορία, μαζί με τον Μαραθώνα και την Σαλαμίνα. Σηματοδοτεί την αρχή της περίοδου όπου η Δύση μπορεί να επιβάλει την θέλησή της στον υπόλοιπο κόσμο.

Η πτώση της Καμπούλ σηματοδωτεί πιστεύω το ανάποδο, ότι η Δύση πλέον δεν μπορεί να επιβάλει την βούλησή της στον υπόλοιπο κόσμο. Η Δύση είχε οπισθοδρομήσεις και στην περίοδο της ακμής της, πχ όταν οι Κινέζοι κατέλαβαν την Ταϊβάν από τους Ολλανδούς. Ωστόσο μέχρι τους δύο παγκοσμίους πολέμους η δυνατότητα να επιβληθεί στους ιθαγενείς ήταν δεδομένη. Πλεόν αυτό δεν ισχύει. Γιατί; Διότι δεν είναι πια ικανή για την κακία που επιβάλλει η αποικιοκρατία. Αν οι Αμερικανοί εκτελούσαν όλη την φυλή που υποστήριζε τους Ταλιμπάν, όπως έκαναν οι Ταλιμπάν, ναι θα είχαν νικήσει. Αυτή η περίοδος έχει παρέλθει όμως. Το "πάμε για να φέρουμε δημοκρατία και ανθρώπινα δικαιώματα" δεν διαφέρει ιδιαίτερα από την mission civilisatrice των Γάλλων αποικιοκρατών, και ελάχιστα από το white man's burden των Βρεταννών. Δεν θέλουν όμως οι Αμερικανοί και οι σύμμαχοί τους να προκαλέσουν σφαγές όπως οι πρόγονοί τους. Έτσι λοιπόν φτάσαμε ως εκεί. Σε τελική ανάλυση όμως αν προκαλούσαν σφαγές θα ακύρωναν το όποιο ηθικό πλεονέκτημα της Δύσης. Έτσι φτάσαμε όπου φτάσαμε, διότι οι Αμερικανοί δεν ήταν πρόθυμοι να θυσιάζουν κόσμο για άλλα 20 χρόνια χωρίς χειροπιαστό αποτέλεσμα επί του εδάφους. Δεν είναι ευχάριστη η ημέρα που έχει ξημερώσει, αλλά βρεθήκαμε χωρίς εναλλακτική.

Κρουαζιέρα Legendary Archipelago με το Celestyal Olympia

 Αυτό το Σαββατοκύριακο ήταν αρκετά παραγωγικό παρότι δεν έκανα ουσιαστικά τίποτα το φοβερό. Παρασκευή βράδυ πήγα στο πρώτο rave σε κλειστό χώρο στο Φρέσνο μετά την πανδημία με τους Adventure Club. Οι Καναδοί Adventure Club μπορούν να επισκευθούν την Αμερική, τον Ιούνιο είχε έρθει ο Βρετανός Gareth Emery και η συμπατριώτισσά του Emma Hewitt, αλλά η αδερφή μου η οποία δεν είναι καλλιτέχνης δεν μπορεί να μπει στην Αμερική. Σάββατο ζυγίστηκα στο γυμναστήριο μετά το κολύμπι και είμαι 216,4 λίβρες. Ήλπιζα πραγματικά να είχα χάσει αρκετό βάρος από την νηστεία και την έξοδο ώστε να είμαι πιο χαμηλά από το προπανδημικό βάρος, αλλά είμαι τουλάχιστον 5,5 λίβρες βαρύτερος. Δύο παράγοντες υπάρχουν που καθορίζουν εν τέλει το βάρος μου στην πανδημία, το ένα ήταν το κατά πόσον πήγαινα στο γυμναστήριο το οποίο ήταν κλειστό πάνω από το ήμιση αυτών των 16 μηνών της πανδημίας και το άλλο κατά πόσο μπορούσα να ελέγχω το τι τρώω, πράγμα αδύνατον όσο ήμουν σπίτι και κάθε φορά που με έπιανε λόρδα πήγαινα στο ψυγείο. Ωστόσο το ότι έχω συγκρατήσει εκεί το βάρος είναι καλό σημάδι, ιδίως καθότι πηγαίνω κάθε μέρα γραφείο. Δεν είναι ρεαλιστικό να χάσω τις 5,5 λίβρες μέχρι τον Δεκαπενταύγουστο, αλλά είναι ρεαλιστικό μέχρι τα Χριστούγεννα, συναρτήσει και πως θα πάει και η πανδημία. Αλλά ας γυρίσω την ιστορία εκεί που την άφησα στην προηγούμενη ανάρτηση, στην τελευταία φορά που είχα βγει σε πίστα να χορέψω, στο κρουαζιερόπλοιο.

Δευτέρα πρωϊ με τα πολλά εμφανιζόμαστε στην αποβάθρα κρουαζιέρας στο Λαύριο, συμπληρώνουμε έντυπο με τις Φιλιππινέζες νοσοκόμες και τον Ουκρανό γιατρό του πλοίου και φορτωνόμαστε στο πλοίο, κάπου μεσημέρι. Προλαβαίνουμε ανοιχτό με δυσκολία το μεσημέρι το εστιατόρειο και τρώμε στο μπουφέ. Τώρα το μπουφέ ήταν σαν το φαϊ της εστίας παρά κλασσικό μπουφέ, ήσουν πίσω από το γυαλί και οι σερβιτόροι σου σερβίριζαν σε πιάτο που όταν γέμιζε σου το έδιναν στον δίσκο, και μετά καθόσουν στο τραπέζι στο οποίο σου είχαν δώσει από την είσοδο. Το πλοίο ακολουθούσε υγειονομικούς κανονισμούς, στους εσωτερικούς χώρους έπρεπε να φοράς μάσκα εκτός αν έτρωγες ή έπινες. Στην πισίνα το κατάστρωμα της κορυφής δεν ήταν ανάγκη. Καθότι έκανε αρκετή ζέστη εκείνες τις ημέρες προτιμούσα να καθίσω στην βιβλιοθήκη και να διαβάζω περιοδικά/εφημερίδα με μάσκα παρά επάνω στην πισίνα με την ζέστη και υγρασία. Η διαμόρφωση του πλοίου είναι η εξής: στο δεύτερο κατάστρωμα ήταν η καμπίνες μας, η μία όπου ήταν αδερφή μου με τον σύζυγό της και η άλλη που ήταν εγώ και οι γονείς μου. Τρίτο ήταν επίσης καμπίνες, τέταρτος ρεσεψιον, εστιατόρειο και η βιβλιοθηκούλα. Πέμπτο ήταν ο χώρος ψυχαγωγίας: το θέατρο με το σόου κάθε βράδυ στις 9, το πλάγιο μπαρ που τα απογεύματα είχε ένα Κυπριακό τρίο να παίζει, το καζίνο το οποίο δεν το επισκεύθηκα και το πίσω μπαρ/ντίσκο ενώ εκτός το καπνηστήριο. Έκτο είχε καμπίνες, αν και δεν ήταν πλήρες κατάστρωμα. Έβδομος είχε ένα μικρό μπαρ στο οποίο έκαναν τουρνουά Playstation (είδα 4 άτομα ίσως σύνολο στα τουρνουά αυτά) και παιδόχώρος. Στο όγδοο ήταν το γυμναστήριο και ο χώρος συγκέντρωσης για τις σωσίβιες λέμβους. Εκεί πήγαμε το απόγευμα της Δευτέρας μετά από το ενημερωτικό βίντεο για την διάσωση. Ήταν και η μόνη φορά που πήγα στο γυμναστήριο για να το χαζέψω, δεν είδα να έχει μηχανήματα με βάρη, κυρίως είχε ταινιοδρόμους, ποδήλατα και βαράκια και έτσι δεν ξαναπήγα. Έννατο ήταν το κορυφαίο κατάστρωμα με την πισίνα, το μπάρ και στο τέλος είχε το πρωϊ πρώιμο πρωϊνο. Δέκατο κατάστρωμα ήταν ένα υπερυψωμένο μπαρ, αλλά δεν άνοιξαν ποτέ τον γύρο, μάλλον λόγω πανδημίας δεν ήθελαν να συνωστίζεται κόσμος. Τέλος το πλοίο έχει και ένα υπερυψωμένο μπαρ στο δωδέκατο κατάστρωμα, όλο καλυμμένο με γυαλί και με καλή θέα, κάπως σαν το Stratosphere στο Λας Βέγκας, αλλά το είχαν κλειστό. Είχε τρία γεύματα την ημέρα, πρωϊνό από τις 7 μπουφέ, μεσημεριανό συνήθως 12 με 3 μπουφέ και δείπνο σε δύο βάρδιες, 6.30 και 8 αν θυμάμαι καλά, συνήθως ά λα καρτ αλλά στην Μύκονο μπουφέ. Το άλλο γεύμα ήταν το πρωϊμο πρωϊνό που ανέφερα και γλυκό στις 4 με 5 στο πίσω μπαρ/πίστα του 5ου ορόφου. Το φαϊ ήταν εξαιρετικό, μέχρι και βατραχοπόδαρα μας τάισαν σε κάποια φάση ως ορεκτικό στο δείπνο. 

Δευτέρα όπως ανέφερα κάναμε το γυμνάσιο, μετά δειπνήσαμε και έκανα μεν βόλτα αλλά λόγω jet lag ένιωθα κουρασμένος και έπεσα από τις 9. Την επομένη ξυπνάω στις 6 ενώ δεν έχει ανατείλει ακόμα και το πλοίο να είναι στον Όλυμπο. Έβγαλα φωτογραφίες, έφαγα το πρωϊνο πρώτος αν και δεν άνοιξε στις 7, καθυστέρησε λίγο, και μετά φτάσαμε Θεσσαλονίκη. Το πλοίο έδεσα και βγήκα με τους γονείς και ανεβήκαμε στην Άνω Πόλη. Η αδερφή μου έμεινε στο πλοίο με τον σύζυγό της ο οποίος ακόμα ανάρρωνε από τη πτώση του, βγήκαν αργότερα και απλώς περπάτησαν στην παραλία. Εμείς βγαίνοντας μας έδωσε μάσκα και Μακεδονικό χαλβά η Περιφέρεια, κάτι που δεν πρόλαβε η αδερφή μου. Με τα πολλά βρήκαμε το σωστό λεωφορείο και που σταματάει, ανεβήκαμε και μία που έβγαινε από την κρουαζιέρα (η οποία δεν φορτώνει μόνο Λαύριο) μας είπε τι μνημεία να δούμε. Βλέπεις η κρουαζιέρα προσπάθησε να πιάσει και τον θρηκευτικό τουρισμό και έτσι είχε της εκκλησίας ανθρώπους που όταν έδεσε στην Μύκονο πήρα το πλοίο για την Τήνο όπου τους υποδέχτηκε ο Μητροπολίτης μάλιστα. Εμείς δεν είμασταν σε αυτούς, στην Άνω Πόλη πήγαμε στο Γεντί Κουλέ που ήταν κλειστό καθότι Τρίτη και Δεκατρείς, και είναι κλειστό τις Τρίτες, αλλά ανοιχτό Δευτέρες. Ωστόσο μετά κατεβήκαμε στα τείχει, είδαμε που τα είχε επιδιορθώσει η Παλαιολογίνα, πήγαμε στις Βυζαντινές εκκλησίες που επέζησαν όπως και η Άνω Πόλη γενικά της πυρκαγιά του 1917 και οι οποίες επί Τουρκοκρατίας είχαν γίνει τζαμιά. Μετά κατεβήκαμε με τα πόδια ως το λιμάνι, σταματώντας και φάγαμε μπουγάτσα κρέμα το οποίο ήταν και αυτό που ήθελα να κάνω Θεσσαλονίκη. Μετά γυρίσαμε στο βαπόρι και φάγαμε μεσημεριανό. Ξάπλωσα, κοιμήθηκα και μετά το μεσημέρι, παρά το λιοπύρι, βγήκα στην παραλιακή και περπάτησα εώς το πάρκο κυκλοφοριακής αγωγής. Όταν μπήκα αυτοί που έμπεναν, ως επί το πλείστο Κύπριοι, ήταν με σακούλες ψώνια γεμάτες. Πρέπει να πέρασα λίγο από το σόου, αλλά δεν κάθισα πολύ. Κάπου στις 11 πρέπει να πήγα στο κρεββάτι.

Τετάρτη ήμασταν στη Μύκονο. Ωστόσο η πρόθεσή μας ήταν να πάμε στην Δήλο στην οποία δεν είχαμε ξαναπάει ποτέ. Το πλοίο δεν έδεσε στη Μυκονο διότι δεν χωρούσε. Αντ'αυτού είχε λάντζες, δωρεάν για εμάς, να σε βάζουν και βγάζουν. Εγώ και οι γονείς πήγαμε στη Δήλο, η αδερφή μου όμως έμεινε Μύκονο. Προλαβαίνουμε το πλοίο για την Δήλο και φτάνουμε στην προβλήτα. Εκεί περιμένουμε στην ουρά για να πληρώσουμε την είσοδο στο νησί αρχαιολογικό χώρο και ξεκινήσαμε με τον οδηγό που μας έδωσαν στην είσοδο. Στην Δήλο ο κάθε ισχυρός του Αιγαίου έστηνε τον ναό του, κυρίως στον Απόλλωνα, για να δείξει την ισχύ του. Πρώτα οι Νάξιοι με τα λιοντάρια, τα οποία δεν είναι κάτω κάτω, μετά οι Αθηναίοι και η πρώτη Αθηναϊκή Συμμαχία, ύστερα οι Ιταλοί έμποροι και οι Ποσειδωνιαστές της Βυρητού. Ακμή του νησιού ήταν στην Ελληνιστική περίοδο, όταν οι Ρωμαίοι του παραχώρησαν ατέλεια για να τιμωρήσουν τους Ροδίους. Πήραμε λοιπόν την διαδρομή αριστερά πρώτα και μετά δεξιά περνώντας από το Μουσείο όπου το μόνο ανοιχτό ήταν η τουαλέτα. Μετά ανεβήκαμε το μονοπάτι εώς τον ναό της Ίσιδος και οι γονείς γυρίσαν πίσω, αλλά εγώ ανέβηκα στην κορυφή στο ναό του Δία και την Αθηνάς. Τα σκαλία ήταν αρκετά, δύσκολα στην ανηφόρα και ακόμα δυσκολότερα, μη τυχόν γκρεμοτσακιστείς, στην κατηφόρα. Μετά πέρασα από την συνοικία του θεάτρου στην κάθοδο, όπου αν δεν ήταν ότι λοίπουν οι οροφές θα έμοιαζε με κανονικά σπίτια σήμερα, και ύστερα έφτασα στην προβλήτα με τους γονείς να ανησυχούν μην χάσω το πλοίο της επιστροφής. Γυρίσαμε στην Μύκονο αλλά χάσαμε την λάντζα των δύο, και μαζί το μεσημεριανό καθότι η επόμενη των 3 έφτασε αφότου είχε κλείσει το εστιατόρειο. Ωστόσο φάγαμε κάτι στο παλιο λιμάνι, ύστερα πέσαμε στο πλοίο και πήγαμε στο σνακ των 4. Δειπνήσαμε και μετά όλοι μαζί και οι 5 κατεβήκαμε στην πόλη και είδαμε το ηλιοβασίλεμα. Όπως έλεγε ο πατέρας μου, έτσι όπως πάνε ο ένας πάνω στον άλλο χωρίς μάσκα θα κολλήσουν κορονοϊό, και όντως 2 μέρες αργότερα έκαναν τα περιοριστικά μέτρα ειότι ο ιός είχε ξεφύγει. Το βράδυ εκείνο πήγα στην ντίσκο από νωρίς και ήμουν μόνος, ο κόσμος εμφανίστηκε μετά το τέλος του σόου. Κάπου μετά τις 11 έπεσα

Πέμπτη ήταν η Σαντορίνη. Κατεβαίνουμε με την λάντζα στο τελεφερίκ των Φηρών και μετά πήραμε το ΚΤΕΛ για το Ακρωτήρι. Η αδερφή μου και ο σύζυγός της έμειναν Φηρά. Αν δεν πάς στο Ακρωτήρι δεν συνειδητοποιείς για πόσο μικρός χώρος είναι το ανεσκαμμένο μέρος. Το βιοκλιματικό στέγαστρο καλύπτει αρκετά μικρό χώρο και 50 χρόνια τώρα το ίδιο μέρος σκάβουν που άνοιξε ο Μαρινάτος, αυτός ο μικρός χώρος βγάζει πλούσια κατάλοιπα. Τα είδαμε σε ένα δίωρο και μετά το να γυρίσουμε Φηρά ήταν δύσκολο καθότι το ΚΤΕΛ είχε συγκρουόμενα ωράρια. Έφαγα παγωτό στο Ακρωτήρι το οποίο είναι πολύ μικρό μέρος και μετά στα Φηρά οι γονείς γύρισαν αρκετά νωρίς για να προλάβουν μεσημεριανό. Εγώ όμως κάθισα άλλη μία ώρα και περπάτησα παρά τον ήλιο ως το Φηροστάσιο. Κατέβηκα με τα πόδια, έχασα την λάντζα σε φάση που νόμιζα ότι είχε κάθε ώρα αλλά εν τέλει η επόμενή ήταν 15 λεπτά αφότου έφτασα στην σκάλα. Η καλντέρα και από πάνω και από κάτω εντυπωσιακή. Φάγαμε δείπνο, μετά είδαμε το ηλιοβασίλεμα και ύστερα το σόου με τους χορευτές και πήγα ντίσκο, αυτή τη φορά νομίζω με την αδερφή μου. Έπεσα κάπου τα μεσάνυχτα.

Παρασκευή ήμαστα Ρόδο. Αυτή την φορά είχα ξενάγησει, και έτσι περπατήσαμε στην παλιά πόλη ακούγοντας τον ντόπιο ξεναγό στον ασύρματο που μας έδωσε το πλοίο. Μετά δώσαμε τον ασύρματο και οι γονείς με την αδερφή μου καθίσαν εν τέλει για καφέ, εγώ όμως όργωσα την παλιά πόλη της Ρόδου και μάλιστα βγήκα εκτός των τοιχών σε έναν δρόμο που απεδείσθει ανηφορικός που έλεγε το Google έχει ερείπια αρχαίου ναού. Τα ερείπια ήταν μερικές πεσμένες κολώνες, αλλά είχε φοβερή θέα στο βόρειο άκρο της πόλης της Ρόδου. Γύρισα στο βαπόρι και πριν σαλπάρει διότι σάλπαρε και νωρίς καθότι ως την Κύπρο το ταξίδι είναι μεγάλο. Μετά πήρα τηλέφωνο και την Κύπρια φίλη για τις λεπτομέρειες της επομένης, νωρίς διότι ξέρω ότι από Τουρκικό δίκτυο δεν σε αφήνει να καλέσεις Κύπρο. Το κακό είναι ότι σε εκείνη την φάση μείναμε από αναγνωστική ύλη συν το κινητό από τουρκικό δίκτυο δεν σου έδινε bandwidth σοβαρό για internet, αν έπιανες κιόλας. Εκείνο το βράδυ πήγα στο σόου και την ντίσκο όπου οι Κύπριοι που κατέβαιναν την επομένη το γιόρτασαν δεόντως. Πήγα κρεββάτι μετά τα μεσάνυχτα και έπεσα στους χορευτές να κάνουν πρόβα για την επομένη και να μιλάνε μεταξύ τους Ισπανικά.

Σάββατο η Κύπρος η οποίο ήταν και η μικρότερη στάση. Με τρεις φίλους Κυπρίους ήρθα σε επαφή μπας και τους δω, μία Λευκωσιανή φίλη η οποία είπε δεν μπορεί διότι θα πάνε με την οικογένοια στο εξοχικό στον Πρωταρά, τον Λευκωσιανο φίλο ο οποίο με είχε φιλοξενήσει τελευταία φορά ο οποίος εν τέλει δεν ήρθε διότι ενώ ήμασταν Ρόδο η Κύπρος μπήκε στο κίτρινο λόγω πανδημίας και η Λεμεσσιανή φίλη με τη οποία έκανα παρέα στο Montpellier. Μας έβγαλαν από το πλοίο στο τέρμιναλ με λεωφοριάκι σαν του αεροδρομίου, από την άλλη μας περίμενε κανονικό λεωφορείο με ξεναγό και πάλι καλά διότι το παλιό λιμάνι είναι μακριά από το εμπορικό λιμάνι και στην Κύπρο οδηγούμε ανάποδα, οπότε μη συνηθισμένοι πιθανόν να χάναμε και κανένα. Με τους ασυρμάτους μας έκαναν ξενάγηση στη μαρίνα Λεμεσσού, όπου είχα μία μάλλον Instagram influencer να φωτογραφίζεται από έτερον ήμιση της. Μετά μας πήγαν στον Χαρουπόμηλο, το κάστρο και την μητρόπολη της Λεμεσσού η οποία λέγετε Αγία Νάπα (όχι το τουριστοχώρι δίπλα στον Πρωταρά) και μας άφησαν. Ήρθε εκεί η Κυπρία φίλη που είχα να την δω χρόνια, και την είδε και η αδερφή μου η οποία είχε να την δει ακόμα παραπάνω. Οι γονείς είχαν πάει με δικό τους φίλο. Μιάμιση ώρα ήπιαμε καφέ στο παλιό λιμάνι και μετά μας βάλανε στο λεωφορείο και μας κάνανε ξενάγηση τον γύρο της πόλης. Ως Ελλαδίτης είναι να κλαις, πως τα καταφέρνουν όλα αυτά οι Κύπριοι και για να κάνεις πολύ λιγότερα Ελλάδα φτήνεις αίμα; Ίδιο έθνος δεν είμαστε. Μεσημεριανή ώρα φύγαμε, δεν μπόρεσα να αγοράσω κανένα περιοδικό διότι το μόνο περίπτερο που είδαμε είχε μόνο Κυπριακά και μάλιστα ελαφρής ύλης. Βράδυ είχε δείπνο, σόου και ντίσκο με νέους Κυπρίους.

Κυριακή πρωϊ φτάνουμε Άγιο Νικόλαο, πρώτη φορά από το 2009 που είχα δουλέψει εκεί στον ΟΠΕΚΕΠΕ, τελευταία δουλειά πριν έλθω Αμερική. Πήρα τους γονείς για βόλτα, αλλά με άφησαν διότι ήταν πολύ μεγάλη η βόλτα μου. Στα 5 λεπτά που έφυγαν είχα φτάσει εκεί που ήθελαν, αλλά αυτοί αλλού. Εν τέλει πήρα Κυριακάτικη εφημερίδα, την άφησα στο πλοίο και μετά πήγα στην παραλία στην αδερφή μου και κάθισα στην ξαπλώστρα. Περπάτησα προς το νεκροταφείο για να φτάσω στο άκρο της πόλης, και ανακάλυψα ότι σε αυτά τα 12 χρόνια είχαν αφαιρέσει το νεκροταφείο, αφήσει μεν την εκκλησία αλλά άνοιξαν δρόμο και έφτιαξαν στον ορμίσκο μαρίνα και από πάνω ολόκληρη συνοικία. Γυρνάω στην ξαπλώστρα, ανεβάζω φωτογραφίες στο ίντερνετ και με ρωτάει θείος πόσο θα μείνω Άγιο Νικόλαο αν είναι να κατέβει από το Τζερμιάδο. Τον πήρα τηλέφωνο και του μίλησε η μητέρα μου, η ξαδέρφη του. Μετά πλοίο, τα κλασσικά να και άντεξα σχεδόν ως τις 1. Την επομένη βγήκαμε Λαύριο.

Δευτέρα και Τρίτη έκανα κυρίως ψώνια για Αμερική, βαλίτσες, και προσπάθησα να βγω για καφέ με το παιδί το οποίο ήταν στον χορωδία και τον πήρα για διδακτορικό στο NC State. Δεν τα κατάφερα όμως. Πήγα όμως πάλι στον οδοντίατρο. Τετάρτη το αεροπλάνο έφυγε μεσημέρι και είχα λαχτάρα στο αεροδρόμιο, το τεστ PCR που είχα κάνει Δευτέρα ήταν στα Ελληνικά και το ήθελαν στα Αγγλικά οι Καναδοί για να πετάξω. Με ένα τηλεφώνημα ελήθη, μου το έστειλαν με email και το δέχτηκαν. Άλλοι στην ουρά έδιναν γενεολογικά δέντρα για να τους αφήσουν να μπουν στην χώρα, καθοτι ο Καναδάς κλειστός. Ο συνοδοιπόρος μου άλλαξε το εισιτήριο και πέταξε 1 εβδομάδα αργότερα με άλλον φίλο του, εγώ περίμενα αχρήστως ουρά στο Τορόντο να υπογράψω έντυπο ότι έχω βεβαίωση με τεστ κορονοϊού. Δεν πρόλαβα να πάω Duty Free καθόλου. Και οι δύο πτήσεις ήταν ως επί το πλείστον άδειες. Για τα υπόλοιπα, έχω ήδη γράψει.

Διακοπές στην Ελλάδα, πριν την κρουαζιέρα

 Σήμερα έμεινα εργάστηκα από το σπίτι. Είναι η πρώτη φορά από τότε που γύρισα και ο λόγος ήταν ότι εγω ήθελα να κάνω ορισμένες δουλειές που δεν μπορούσα από το γραφείο. Η κυριότερη δουλειά ήταν να μαγειρέψω holiday roast το οποίο είναι ψεύτικο κρέας στον φούρνο καθότι έχουμε νηστεία. Ωστόσο πριν το ταξίδι εργαζόμουν από το σπίτι μετά από εντολή του διαχειριστή της πόλης. Κανόνισα με τον προϊστάμενο και την Παρασκευή πριν φύγω εργάστηκα από το γραφείο έτσι ώστε να κάνω διάφορα πριν φύγω. Ήμουν τυχερός διότι έτυχε να μας επιτρέψουν να μας βάλουν αυτοκόλλητο οι εμβολιασμένοι στην κάρτα ώστε να μην φοράμε μάσκα στο Δημαρχείο. Όταν έβγαλα το εισιτήριο το ότι θα μας έδιναν 5η Ιουλίου ως αργία δεν το ήξερα αλλιώς μάλλον θα είχα κανονίσει να ταξιδεύσω νωρίτερα. Σε κάθε περίπτωση είχα πρόθεση το τριήμερο να το περάσω στο Walnut Creek και να δουλέψω μερικές ώρες την Τρίτη. Πήρα Παρασκευή το αμάξι και οδήγησα εώς τους γονείς, τρώγωντας στον δρόμο και πετώντας πιο πριν τα σκουπίδια. 

Για να μην πολυλογώ, το Σάββατο είδα τον φίλο με τον οποίο ταξιδεύσαμε μαζί, την Κυριακή πήγα στην εκκλησία και την Δευτέρα πήγα στο μεγάλο εμπορικό κέντρο. Η κουβέντα με τον φίλο ήταν πιο πολύ για τις λεπτομέρειες. Τα βράδυα είδα στην τηλεόραση των γονιών μου ταινίες που θα έβλεπα αλλιώς στο αεροπλάνο. Κυριακή με το τέλος της εκκλησίας με προσκάλεσαν και έφαγα στο σπίτι φίλων των γονιών μου, πράγμα σημαντικό διότι γλύτωσα μαγείρεμα. Γενικότερα το τριήμερο το θυμάμαι ως μίγμα χαλάρωσης και άγχους, το τελευταίο διότι πάντα αγχώνομαι όταν πρέπει να κινηθούν τα γρανάζια με το σωστό τρόπο. Το άγχος όμως επιβαιώθηκε όταν ανακάλυψα το μεσημέρι της Τρίτης ότι ο φίλος ήταν χαλαρός και με το PLF της Ελβετίας (του το έκανα εγω το κινητό του) και αγνοούσε που γύρω από το σπίτι του είχε ελεύθερο πάρκινγκ. Τέλος πάντων, πήραμε BART, φτάσαμε αεροδρόμιο, κάναμε check in και είμασταν στην πύλη κάπου 4 ώρες πριν την πτήση διότι καλύτερα νωρίς παρά αργά. Σαν Φρανσίσκο - Ζυρίχη είδα 3 ταινίες, κυρίως διότι ήταν μεγάλες σε διάρκεια, και περισσότερο όλων μου άρεσε το Tenet. Μας κάθισαν δίπλα αλλά δίπλα του είχε άδεια θέση, το αεροπλάνο ήταν κάπου 80% γεμάτο. Στην Ζυρίχη δεν μας ζήτησαν το PLF. Περάσαμε τα διαβατήρια, εγώ από την καλή σειρά, αυτός από την αργή (ας ήταν Έλληνας υπήκοος) και μετα στην πύλη. Αγόρασα σοκολάτα αν και με την ισοτιμία του φράγκου ήταν εν τέλει ακριβή. Στην άλλη πτήση κυρίως κοιμήθηκα. Κάθισα μαζί του να πάρει την βαλίτσα και τον έδωσα στον πατέρα του, φοβήθηκα ότι αν το άφηνα μόνο μπορεί να χάνονταν. Λίγο μετά ήρθε η μητέρα μου, πήγαμε σπίτι και κοιμήθηκα εν τέλει.

Πέμπτη ξυπνάω νωρίς και πήγα στον Γερμανό για νέα κάρτα Sim και νέο κινητό και στη μία τράπεζα για χαρτιά. Οι προσπάθειές μου να με τις άλλες τράπεζες απέτυχαν διότι ήθελα ραντεβού. Μετά με τον πατέρα στον οδοντίατρο και τον οφθαλμίατρο, και να είμαι εξαντλημένος από jet lag. Έπεσα το βράδυ και εν τέλει σηκώθηκα μεσάνυχτα και πήγα βόλτα Μικρολίμανο. Ήταν η μόνη επιτυχία της ημέρας, με τις τράπεζες απέτυχα, έκανα μεν ψώνια και βόλτα συν PCR τεστ και το βράδυ είδα μία φίλη μαζί με την αδερφή μου στο The Mall. Τις είχα στείλει από Καλιφόρνια και μου λέει να δω και εσένα και την αδερφή μου, και όντως ανεβήκαμε αν και με δούλευε η αδερφή μου διότι δεν μπορούσα να πάω Golden Hall καθότι δεν ξέρω ποια λεωφορεία πηγαίνου. Ευτυχώς όμως αυτή μπορούσε The Mall το οποίο είναι Νεραντζίωτισσα. Μετά σπίτι και ύπνος, ευτυχώς χωρίς έγερση εν τω μέσω της νυκτός. Σάββατο θυμάμαι κυρίως δουλειές και ψώνια, αλλά κατάφερα και είδα έναν Πειραιώτη φίλο ο οποίος μπορούσε επί τόπου. ΄Εμελε να είναι ο τελευταίος καφές στην Ελλάδα διότι απλά με την κρουαζιέρα δεν μπορούσα. Θέλω να ξαναδώ τους συμφοιτητές μου του ΓΠΑ, ούτε που το προσπάθησα όμως ελλείψη ημερών φέτος. Το βράδυ πάντως πήγα στο πάρτυ γενεθλίων μίας φίλης της αδερφής μου (και δικής μου) αν και καθότι στις 10 δεν άντεξα πολύ. Της έφερα όμως το CD με τα κορεάτικα. Κυριακή πήγα εκκλησία, και οι φωτό της εκκλησία προκάλεσαν εντύπωση στους εν Αμερική. Μετά, πέραν του ότι διάβασα την εφημερίδα, δεν θυμάμαι πλέον πολλά αλλά θυμάμαι πως συνέχεια όλο και κάτι προέκυπτε. Απέτυχα με το λουράκι, θυμάμαι να κατεβαίνω στον σταθμό του ηλεκτρικού και σούπερ μάρκετ, να φτιάχνω βαλίτσα για την επομένη, να βλέπω την αδερφή μου, αλλά όχι τόσα πολλά. Το βράδυ εκείνο έπεσα σχετικά νωρίς, σηκώθηκα νωρίς Δευτέρα και πήγα τράπεζα και μετά μαζί όλοι στο σπίτι της αδερφής μου και από εκεί όλοι μαζί στο Λαύριο για την κρουαζιέρα. Δεν έχει ταμπέλες για να βρεις που είναι το πλοίο (!) αλλά εν τέλει βρήκαμε τον τερματικό σταθμό, μας έκαναν rapid test και μπήκαμε στο Celestyal Olympia. Αλλά η κρουαζιέρα θα είναι στην επόμενη ανάρτηση.