Πριν ακριβώς μία εβδομάδα πήγα στο οφθαλμίατρο. Κατέβηκα στο Δημαρχείο και ψάχναμε και βρήκαμε διάφορα για να προχωρήσει η δουλειά. Περπατάω εώς το οφθαλμιατρείο και μου λένε ότι το ραντεβού μου είναι στο άλλο παράρτημα στο Βόρειο Φρέσνο. Τέλος πάντων, πήρε παραπάνω χρόνο απ'ότι περίμενα αλλά στο παρήγγειλα νέα γυαλιά και μου είπαν σε 5 εβδομάδες, άρα όταν θα έχω γυρίσει από Ελλάδα. Μου είπαν επίσης να τους πάρω τηλέφωνο και νωρίτερα μη τυχόν γίνει νωρίτερα, παλαιότερα σε 2 εβδομάδες είχε γίνει αλλά όλα έχουν διαταραχθεί με την πανδημία. Τρίτη πήγα το αμάξι σέρβις και μου άλλαξαν παραπάνω και μερικά φίλτρα. Εν συνεχεία περισσότερο ασχολήθηκα με την επιδιόρθωση του ηλεκτρικού του σπιτιού, η οποία σε αυτή την φάση είναι στα χέρια του μάστορα. Όσο είμαι Ελλάδα οι γονείς μου, ή μάλλον περισσότερο η αδερφή μου, κανόνισαν και θα πάμε κρουαζιέρα που θα είναι ως την Κύπρο. Έτσι ήρθα σε επαφή με Κυπρίους φίλους και είχα θετικές απαντήσεις. Ας δούμε και το δια ταύτα διότι όπως είπε ο ένας πολύ σωστά, να μην ανατραπούν όλα από τον κορονοϊό μέχρι να φτάσω. Το μεγάλο όμως που έγινε είναι ότι πήγα στο πρώτο ρέιβ που έγινε το Σάββατο, με τον Gareth Emery.
Είναι η τρίτη φορά που βλέπω τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη αλλά μην νομίζει κανείς ότι είμαι φανατικός, απλά έχει έρθει δύο φορές στο Φρέσνο. Θα πήγαινα με έναν από τους Υιούς του Περικλή, αλλά παρότι είχε αγοράσει εισιτήριο, την τελευταία στιγμή ακύρωσε. Δεν με πείραξε πολύ, χάρηκα που καν μπορούσα να πάω. Το θέμα ήταν ότι τα γυαλιά μου έχουν σπασμένο σκελετό και οι φακοί δεν είναι άνετοι. Πάντως φόρεσα τους φακούς, διότι αν το σελοτέιπ έπεφτε μετά άντε να τα κρατάω με τα χέρια μου. Φτάνω, παρκάρω αρκετά μακρυά, και περιμένω στην ουρά να με ελέγξουν στην είσοδο. Σε σχέση με το προηγούμενο ρέιβ στο Chukchansi Park είχε λιγότερο κόσμο παρότι καλύτερα ονόματα, ο κόσμος ακόμα φοβάται. Όταν πάρκαρα είχε 94 F, φεύγοντας 84 οίτοι κάπου 30 Κελσίου παρότι εν τω μέσω της νυχτός. Πρώτα ήταν ένας που δεν ήξερα, μετά για 30 λεπτά τραγουδούσε η Emma Hewwit, μετά άλλος που δεν ήξερα που έπαιζε dream trance και τέλος τα μεσάνυχτα ο Gareth Emery ο οποίος έκανε φοβερό πρόγραμμα επί δύο ώρες. Εγώ επι 4 ώρες χόρευα με μικρά διαλείμματα για τουαλέτα και ενυδάτωση. Σε κάποια φάση ο Gareth Emery έπαιξε το Rapture των Iio και θυμήθηκα προπτυχιακός να το χορεύω στα Καλάβρυτα όταν είχα πάει με τους συμφοιτητές μου στο μάθημα για την διαχείρηση αγροτικών αποβλήτων. Και στο διδακτορικό είχαμε πάει σε παρόμοιο ταξίδι στο Richmond, αλλά δεν βγήκα να ξενυχτήσω με τους Αμερικανούς συμφοιτητές μου, όχι διότι με σνόμπαραν αλλά διότι οι Αμερικανοί δεν ξενυχτάνε. Επίσης ήταν και Ορθόδοξο Πάσχα αλλά αυτό ήταν το ελάχιστο, πήγα κανονικά και Επιτάφειο και Ανάσταση στο Richmond ενώ οι συνάδελφοι την έπεσαν νωρίς. Είχαμε φάει όμως μαζί και βγήκαμε βόλτα για ένα ποτό στο κέντρο της πόλης, απλά νωρίς τότε.
Πάντως γυρνώντας στο Σάββατο με ενοχλούσε ο δεξιός φακός, μάλλον τον είχα βάλλει ανάποδα, και μετά με ενοχλούσαν και μύες, λογικό διότι χόρευα επί τόσες ώρες. Ωστόσο επιβεβαίωσα ότι είμαι γυμνασμένος, σε άλλες περιπτώσεις να πονούσα πολύ παραπάνω. Σε τελική ανάλυση και οι μαραθωνοδρόμοι πονάνε, πόσο μάλλον οι χορεύοντας μαραθωνίως. Πόρώθηκα όταν έπαιξε το You'll be OK αν και θα ήθελα να είχε παίξει και το Still Alive του Ashley Wallbridge αλλά δεν πειράζει, ένα τραγούδι για τον κορονοϊό καλό ήταν. Στο τέλος έπαιξε και έναν πιο συγκεριμένο για τον ιό, με το βίντεο κλιπ πίσω του, το οποίο την επομένη είδα ότι δεν το έχει ακόμα εκδώσει. Μετά το τέλος περπάτησα στο αμάξι, πέταξα τον δεξιό φακό που είχε πλέον διπλωθεί και δεν έκανε τίποτα στον δρόμο και ύστερα οδήγησα σε μονόφθαλμο στυλ σπίτι. Εκεί είχα φροντίσει να έχω δυνατό χυμό χωρίς ζάχαρη και ενυδατώθηκα. Την επομένη είδα να έχω αποκτήσει δύο γραμμώσεις. Τα κατάφερα, πήγα εκκλησία και μετά μαγείρεψα και δύο γεύματα Κυριακή, αν και πέραν γυμναστηρίου ελάχιστα άλλα. Χάρηκα πολύ και επόμενη φορά που θα ξαναβγώ ελπίζω να είναι Ελλάδα
