Ολη δόξα όλη χάρη άγια μέρα ξημερώνει

Η όλη διαδικασία της 25ης Μαρτίου ήταν αγχωτική, όπως πάντα συμβαίνει με διαδικασίες που είναι εκτός του πλήρους ελέγχου μου. Τα προηγούμενα βράδυα έστελνα στο εκτιμητή την ομιλία, την οποία έβρισκε μεγάλη, τέλος πάντων είπα ας την βρίσκει. Βάζω το ξυπνητήρι νωρίς και ξυπνάω από το άγχος νωρίτερα. Ντύνομαι με το κουστούμι, παίρνω το αυτοκίνητο και βρίσκω τραίνο σταματημένο να κλείνει την Κλίντον. Κατεβαίνω την παράλληλο, και κλείνει και την McKinley. Εν τέλει όμως η Olive ήταν ανοιχτή, φτάνω στο δημαρχείο και ανακαλύπτω ότι τα 3/4 του πάρκινγκ των υπαλλήλων είναι κλειστό διότι βάζουν στέγαστρο με φωτοβολταϊκά. Βρήκα να παρκάρω, ήταν στο γραφείο και ο προϊστάμενός μου ο οποίος μετέφερε τα πράγματά του. Ξεκινάω την δουλειά κανονικά και το φόρτωμα των δεδομένων στο ασύρματο του δημαρχείου πετούσε αντί να σέρνεται όπως κάνει με το VPN από το σπίτι. Έρχεται 10 η ώρα, πάω στην είσοδο και από την γωνία δεν φαίνονταν κανένας. Βγαίνω εκτός και ήταν εκεί 3 κανάλια συν ο εκτιμητής και ο παρουσιαστής και καμία δεκαρία άνθρωποι. Βγήκαν και συνάδελφοι και με είδαν, αλλά δυστυχώς κανένας δεν πήρε φωτογραφία και μέχρι στιγμής δεν έχουμε δει κανένα κανάλι να μας έχει παίξει. Ο προϊστάμενός μου είχε meeting εκείνη την ώρα, αλλιλως θα έβγαζε φωτόγραφία. Στα 25 λεπτά είχαμε τελειώσει, όλοι χαρήκαμε και μετά πήγα στο γραφείο όπου έμεινα μέχρι στο μεσημέρι. Μετά γύρισα σπίτι και δούλεψα το απόγευμα από εκεί. Το βράδυ είδα την παρέλαση στο youtube. Για τα διακόσια χρόνια ανέστησαν το Ιππικό συν έβγαλαν κόσμο με όλες τις ιστορικές στολές του στρατού. Νέο υλικό δεν είχε εκτός από τα ελικόπτερα Kiowa Warrior, τα Sperwer δεν είχαν απλά παρελάσει αλλά τα έβγαλαν με σκοπό ο κόσμος να μην φοβάται μετά αυτό που έγινε με τα τουρικά μη επανδρωμένα στο Νανγκόρνο Καραμπάχ. Από εκείνο το βράδυ και έπειτα κοιμάμαι καλύτερα και άρχισα να σχεδιάζω πλέον το καλοκαίρι, ιδίως από την στιγμή όπου φαίνεται τον Απρίλιο όντως να πάρω το εμβόλιο. Βγήκε από χτες η κομητεία στο κόκκινο αντί το μωβ και έτσι άρχισα να πηγαίνω στο γυμναστήριο, αν και ακόμα πονάω διότι είμαι 4 μήνες αγύμναστος. Μέχρι την Ανάσταση βλέπουμε. Όλα καλά προς το παρόν πλέον, πέραν φυσικά της ρουτίνας.

Για την 25η Μαρτίου στο Φρέσνο

 Τα 200 χρόνια της Επανάστασης έρχονται μόνο μία φορά. Αυτός ήταν ο βασικός λόγος που ήθελα να βοηθήσω να εορταστεί στο Φρέσνο. Έτσι λοιπόν σε συνεργασία με τον εκτιμητή πήρα την πρότυπη διακύρηξη που έστειλε η ΑΧΕΠΑ, την προσαρμώσαμε και εν τέλει την στείλαμε στο δημοτικό συμβούλιο. Έγινε αποδεκτή καθότι σε τελική ανάλυση κάνει ένα δύο τέτοια κάθε εβδομάδα. Είχαμε μετά και το ζήτημα με το καπέλωμα. Ο πρόεδρος μίας άλλης οργάνωσης φάντασμα βρήκε την ιδιαιτέρα γραμματέα ενός δημοτικού συμβούλου και έστειλε σημαία για να ανεβάσει στο Δημαρχείο. Μόνο που για να ανεβάσει κανείς την σημαία πρέπει να πληρώσεις και ένα παράβολο, αν όντως είχε κάνει την δουλειά, γιατί έστειλε ο δήμος τον λογαριασμό στον εκτιμητή; Τέλος πάντων, η όλη ιστορία με κούρασε πολύ, και όμως εκεί μόνο ξεκινούσε. Τετάρτη βράδυ ήρθε και στο σπίτι μου και ο Τεξανός φίλος με το έτερό του ήμισυ για ταξιδάκι αναψυχής. Για χάρη του πήρα άδεια ώστε την Παρασκευή να ανεβούμε στο Yosemite μαζί. Ωστόσο πρώτα ήταν η Πέμπτη. Ο φίλος έφυγε μόνος με την φίλη του ενώ εγώ στο δωμάτιο να εργάζομαι. Στις 9 ξεκίνησε το δημοτικό συμβούλιο. 10.45 επιτέλους έφτασε η ώρα μας καθότι είχε άλλα 4 τιμητικά ψηφίσματα νωρίτερα. Ενδιάμεσα να με πιάνει πονοκέφαλος και άγχος. Ήρθε όμως η ώρα, εγώ, η γραμματέας και ο ιερέας του ναού και μάλιστα ο ιερέας μου πέρασε τον λόγο ώστε να πω λίγα πράγματα. Δεν είχαμε συννενοηθεί αλλά είχα ετοιμαστεί αν τυχόν. Σε όλους τους δημοτικούς συμβούλους αρέσει το ελληνικό φεστιβάλ, και έτσι πέρασε. Μία συνάδελφος του διοικητικού τμήματος που με είδε μου είπε συγχαρητήρια και ότι ήμουν τέλειος. Συνέχισα μετά την δουλειά, αλλά η εορτή κάθε άλλο παρά είχε τελειώσει. Την επομένη ανέβηκα με τον φίλο μου στο Yosemite για πρώτη φορά μετά από 30 χρόνια. Παρότι οδηγούσα με έπιασε ναυτία στην πορεία από τις πολλές στροφές. Μπήκαμε από διαφορετικό σημείο σε σχέση με πριν 30 χρόνια, καθότι ερχόμασταν από διαφορετική κατεύθυνση. Είδα μία φοβερή θέα της κοιλάδας από σημείο που δεν την είχα ξαναδεί, και μετά κατεβήκαμε κάτω και περπατήσαμε. Η βροχή και ομίχλη έκανε το μέρος πιο μαγευτικό. Κατεβήκαμε μετά, ξανα ναυτία, και σταματήσαμε στο καζίνο για να φάμε. Πάλι απέτυχα με το Κινέζικο, ήθελε μίαμιση ώρα αναμονή, και έτσι φάγαμε στο πιο Αμερικανικό, εγώ ένα χάμπουργκερ με ψεύτικο κρέας καθότι νηστεία. Κατεβήκαμε κάτω και πρόλαβα το Gold Rush. Την επομένη ήταν η διαδυκτιακή εκδήλωση της ΑΧΕΠΑ με εμένα ως συντονιστή. Πήρα συνέντευξη με τις ερωτήσεις που μου είχε δώσει τον πρόξενο στο Σαν Φρανσίσκο. Εν συνεχεία βρήκα τους μουσαφιραίους στο Clovis, είχαν ανέβει Sequoia/Kings Canyon. Στο τέλος της ημέρας τους έβγαλα βόλτα στο Tower District το οποίο φυσικά κλειστό. Σήμερα έφυγαν τα χαράματα και μου άφησαν δώρο. Εγώ στην εκκλησία όπου Κυριακή της Ορθοδοξίας και κοινώνησα. Μετά έκανα τα ψώνια που δεν είχα προλάβει. Τώρα ανήμερα 25η έχουμε έπαρση σημαίας στο Δημαρχείο και έχω ετοιμάσει πανηγυρικό. Είμαι περίφανος για όσα έχω κάνει, όσο και να με έχουν κουράσει και αγχώσει. Συνεχίζω και ελπίζω το Πάσχα να βγούμε από τα σπίτια μας. Πάντως Ελληνικό φεστιβάλ με την κλασική μορφή δεν θα έχουμε, διότι θα έπρεπε να ετοιμαστούμε από τώρα ενώ τέλη Αυγούστου μπορεί ακόμα να κυκλοφορεί ο ιός στον γενικό πληθυσμό και να είμαστε επεισόδιο διασπορας. Καλύτερα να μην καταστρέψουμε το καλό όνομα του φεστιβάλ, θα συνεχίσουμε μηνιαίως.

Η αναταραχή στην Ελλάδα και η αναταραχή στην Αμερική

Το θέμα με την έγερση σημαίας την 25η Μαρτίου έχει πάει εξαιρετικά, θα γράψω στην επόμενη ανάρτηση. Η όλη υπόθεση όμως με έχει κουράσει και δεν έχω καταφέρει να γράψω για το ζήτημα που με απασχόλησε νωρίτερα, το πως βλέπω τις διαδηλώσεις στην Αμερική διαφορετικά από τις διαδηλώσεις στην Ελλάδα. Φίλος μου ανέφερε ότι τα βλέπω διαφορετικά, και σε τελική ανάλυση έχει δίκιο διότι μιλάμε για διαφορετικά φαινόμενα, πέραν από τις όποιες καταστροφές. Άλλα τα αίτια, άλλοι οι σκοποί, διαφορετικό αποτέλεσμα. 

Στην Αμερική αυτοί που διαδηλώνουν στο κίνημα Black Lives Matter είναι ως επί το πλείστον οι κοινωνικά αποκλεισμένοι. Αν και η Αμερική έχει φαινόμενα μερικής ενσωμάτωσης, βλέπε τον πρόεδρο Ομπάμα και διάφορους ισχυρούς έγχρωμους πολιτικούς, οι μη λευκοί είναι πολιτικά και κοινωνικά περιθωριοποιημένοι. Στο τμήμα πληροφορικής του Δήμου δεν έχουμε κανέναν μαύρο τεχνικό, αλλά έχουμε τουλάχιστον όμως μαύρη γραμματέα. Ας λάβουμε υπ'όψιν ότι στην Αμερική το δημόσιο δεν είναι η προνομιούχα εργασία της Ελλάδας, τα σοβαρά λεφτά είναι στο ιδιωτικό τομέα, με αποτέλεσμα μειονότητες να προσελκύονται από τον εργοδότη πού πληρώνονται λιγότερο αλλά έχουν δουλειά σχετική με τα προσόντα τους. Κάθε γενεά μαύρων εν τέλει βγαίνει στο δρόμο απαιτώντας τα δικαιώματα της, το είχαμε φέτος με την δολοφονία του Φλόυντ όπου το αίτιο εν τέλει είναι προσωπικό για τον αστυνόμο (εργάζονταν και οι δύο στο ίδιο κατάστημα ως πορτιέρηδες) ο οποίος εκμεταλλεύτηκε την στολή του για να ξεκαθαρίσει λογαριασμούς. Το 92 είχαμε τον Rodney King, πιο πριν για τον Martin Luther King κ.ο.κ. Ο λόγος που βγήκαν οι μαύροι στον δρόμο, πέραν από την όλη αγωνία του κορονοϊού που μας έχει αποδεκατίσει όλους, είναι ότι αν έχεις κάποια επαφή με την αστυνομία, ακόμα και αν είσαι το θύμα, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα επιβιώσεις. Το χειρότερο όλων, όπως οι διάφορες Κάρεν απέδειξαν τα τελευταία χρόνια, ένα σημαντικό τμήμα της λευκής κοινωνίας θέλει αυτό να συνεχίστει, έστω και πιο ήπια. Όπως έχω πει και άλλες φορές αυτό που με επιρρεάζει είναι και ότι στο λευκό σχολείο που πήγα 6η δημοτικού οι συμφοιτητές μου με πείραζαν άσχημα, και για ξενοφοβικά αίτια (με έβριζαν επειδή ήμουν Έλληνας) ενώ στο μαύρο σχολείο που πήγα πρώτη Γυμνασίου μπορεί να μην ήταν τέλεια αλλά ήταν τα παιδιά πολύ καλύτερα μαζί μου.

Στην Ελλάδα αντίθετα αυτοί που βγήκαν και διαδήλωσαν για το Κουφοντίνα και κατά του νέου νόμου που επιτρέπει την αστυνομία στα πανεπιστήμια είναι το κατεστημένο, το παρακράτος της Αριστεράς. Η αμέσως μεταπολεμική περίοδος είναι η κατεξοχήν περίοδος του παρακράτους της Δεξίας, όπου το πρώτο μέλημα ήταν θεωρητικά η προστασία από τον κομμουνιστικό κίνδυνο αλλά στην πράξη ήταν το πώς θα μοιραστούν τα προνόμια της εξουσίας μεταξύ τους. Μεταπολιτευτικά, και ιδίως μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ, έχουμε το πιο άτυπο παρακράτος της Αριστεράς, με τις καταλήψεις στα σχολεία και τα Πανεπιστήμια και το μοίρασμα των κονδυλίων και θέσεων στην πελατεία τους. Αν μη τι άλλο θυμάμαι την αδερφή μου να λέει πως οι Εσωτερικάκηδες (ΚΚΕ Εσωτερικού, μετέπειτα ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ), χώνονταν στο δημόσιο και αλληλουποστηρίζονταν για να χωθούν εκεί. Αυτοί που βγήκαν στον δρόμο στην Ελλάδα σε αυτό τον πολιτικό χώρο ανήκουν. Θυμάμαι τον πατέρα μου να μου λέει όταν ήταν στην Κρήτη πώς όταν φάνηκε ότι θα έφτανε πλοίο με μετανάστες στα Χανιά, αυτό που ετοίμασαν οι τοπικοί άρχοντες ήταν μία διαδήλωση στον δρόμο υπέρ τους ότι ήταν ευπρόσδεκτοι και μία επίταξη δημοσίου κτηρίου να τους στεγάσουν, διότι η Μεταπολίτευση είναι το καθεστώς της πορείας και της κατάληψης. Αυτοί που βγήκαν στην Ελλάδα να διαδηλώσουν και τραυμάτισαν τον αστυνομικό, και δόξα τον Θεό πλέον που τους κατονομάζουν πλέον παρά τους κουκουλώνουν, είναι από το αριστερό κατεστημένο το οποίο απαιτεί την συνέχεια και να αναπαραχθεί η κατάσταση. Κόβωντας το πανεπιστημιακό άντρο έγκληματος και αρνούμενοι να ικανοποιήσουν τα αιτήματα Κουφοντίνα, η κυβέρνηση κάνει ένα μεγάλο άλμα προς τα εμπρος. Άντε να εξηγήσεις στα αγγλικά ή τα γαλλικά τι πάει να πει κατάληψη και το γιατί κάνουμε κάθε χρόνο. 

Εν τέλει βασικό μου χαρακτηριστικό είναι ότι μάλλον πάω με τον διωκούμενο. Μόνο που στην Αμερική και την Ελλάδα είναι εντελώς διαφορετικά τα χαρακτηριστικά αυτών που βγαίνουν στον δρόμο, εξού και υποστηρίζω διαφορετικά στοιχεία.

Προς την 25η Μαρτίου

Οι τηλεοπτικές σειρές που έβλεπα πέρυσι έχουν πλέον ως επί το πλείστον ξεκινήσει. Βέβαια λόγω της πανδημίας δεν γύρισαν πλήρεις σαιζόν, και ήδη άλλες σειρές που έβλεπα τελείωσε η σαιζόν τους ή πλησιάζει. Με το να έχω γεμίσει έτσι την εβδομάδα δεν αφήνω πολύ χώρο για να πάω στο γυμναστήριο όταν γίνει ασφαλές. Αν μη τι άλλο πλησιάζουμε αυτό το σημείο, δύο δείκτες έφτασαν στο κόκκινο (από μωβ), ο ένας είναι οριακά πάνω από το όριο και ο μόνος που πραγματικά απέχει είναι κατά κεφαλήν κρούσματα. Ίσως την Τρίτη να πάω στο γυμναστήριο το οποίο παρεπιπτόντως δεν έκλεισε ποτέ, παρά την απαγόρευση. Το βασικό που με εμποδίζει μάλλον είναι ότι πονάει η πλάτη επειδή χόρευα, βλέπετε σήμερα έχουμε Τσικνοπέμπτη. Το είχα πατήσει και τον Ιούνιο στο Λας Βέγκας (και τον Νοέμβριο αλλά οι γονείς μου απλά δεν έχουν την αντοχή μου), αν δεν είμαι γυμνασμένος αρχίζω και πονάω αν συνεχίσω με τον ρυθμό μου. Ωστόσο υπάρχει τον Μάρτιο κάτι το σημαντικό, τα 200 χρόνια της Επανάστασης

Το Σαν Φρανσίσκο είχε μερικούς Έλληνες δημάρχους και ως αποτέλεσμα εορτάζει την 25η Μαρτίου. Αυτό δεν ισχύει στο Φρέσνο. Ωστόσο πριν από 4 χρόνια είχαμε κάνει κάτι για την Ποντιακή Γενοκτονία. Ετσι λοιπόν μίλησα με τον εκτιμητή μπας και κάνουμε κάτι για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση. Το βασικό ήταν ότι η ΑΧΕΠΑ έστειλα διακύρηξη για τις πολιτείες. Πήρα λοιπόν, την προσάρμωσα και την έστειλα στην εκτιμητή ο οποίος μίλησε με τον Δήμαρχο, ο οποίος είναι θετικός. Έκοψα κυρίως από την διακύρηξη, αν και είχα προσθέσει και δικά μου, ώστε να φτάσει στην μία σελίδα, την έστειλε ο εκτιμητής στο δεξί χέρι του Δημάρχου και περιμένουμε. Φαίνεται ωστόσο ότι θα γίνει και θα υψώσουμε την Ελληνική σημαία ανήμερα 25η Μαρτίου. Ο εκτιμητής με ευχαριστεί πολύ, να δούμε πώς θα πάει. Τουλάχιστον έχουμε ένα θετικό μπροστά μας