Θα φύγω από το Φρέσνο

Πέμπτη βράδυ μετά από το Cloak and Dagger πήγα στο γυμναστήριο. Τα βάρη επιτέλους τα ανέκτησα, αλλά με τίμημα να με πονάει η πλάτη μου, πάλι. Σηκώνοντας τα βάρη άρχισε να με πειράζει η κατάσταση: προς το τι άραγε σηκώνω τα βάρη και γενικά μάχομαι να βελτιωθώ; Την πήρα την υπηκοότητα επιτέλους, πέρασαν πέντε χρόνια από το διδακτορικό και τώρα τι; Είμαι δυόμιση χρόνια στο Φρέσνο, και τι κατάφερα; Μπορώ έστω να βγω για ένα ποτό ή είμαι πλήρης αποτυχία στο Φρέσνο; Σε εκείνη την φάση πραγματικά ήθελα να δηλώσω την δυσαρέσκειά μου, αλλά εν τέλει συγκρατήθηκα. Έκανα όμως την επόμενη καλύτερη κίνηση, ετοίμασα μία εκδήλωση στο Facebook. Άραγε θα έρχονταν κανένας φίλος μου για ένα ποτό στο Tower District την επομένη; Έχω άραγε φίλους στο Φρέσνο γενικά, ή μόνο γνωστούς; Έτσι λοιπόν πήγα στο Facebook σπίτι και έβαλα την πρώτη μου εκδήλωση. Για την εκδήλωση αυτή κάλεσα ΟΛΟΥΣ τους φίλους μου, είτε στο Φρέσνο είτε εκτός διότι μπορεί κανένας να ήταν παροδικός. 307 φίλοι σύνολο, αν και η πλειοψηφία εκτός της πόλης. Το έβαλα μάλιστα και νωρίς στις 10, ώστε να μην υπάρχει δικαιολογία ότι είναι αργά. Περίμενα, περίμενα, είχα θετικές αντιδράσεις από φίλους εντελώς εκτός Φρέσνο, είχα συγχαρητήρια για το κατώρθωμά μου, μόνο που δεν τα επιδίωκα. Ένα ποτό με φίλους ήθελα. Απολύτως κανένας φίλος από το Φρέσνο δεν απάντησε, είτε θετικά είτε αρνητικά. Πάντως πήγα στο μαγαζί, πλήρωσα το δεκάρικο της εισόδου και πήρα το ποτό μου. Κάθισα στην άκρη ένος τραπεζιπύ να το πιω, και άρχισαν αν με κοιτάνε τα κορίτσια. Απέστρεψα το βλέμμα μου, παραείμαι ντροπαλός, ιδίως όταν συνοδεύονται από άνδρα έστω και αν ήταν ένας για 5 ή 6. Σε εκείνη την φάση μάλιστα ένας δεύτερος μου ζήτησε να σηκωθώ για να περάσει, και σηκώθηκα γενικώς. Μου έγνεψε να γυρίσω, αλλά προτίμησα να πάω στην άλλη πλευρά του μπαρ. Έβγαλα φωτογραφία και την ανέβασα στο ίντερνετ με όλη την πίκρα μου που μαζεύονταν επί ημέρες: Δεν έχω φίλους, πόσο μάλλον έτερον ήμιση και θεωρώ τον εαυτό μου αποτυχία. Ανέβηκα στην πίστα έστω και με το ποτό, χόρεψα λίγο, αλλά μπορεί μεν να είχα γύρω μου εν τέλει περί τις 20 κοπέλες, χοντρές Μεξικάνες οι περισσότερες, αλλά ούτε μία δεν με κοιτούσε στα μάτια. Αν τυχον ο DJ το γυρνούσε στην μουσική που μου αρέσε σίγουρα θα γυρνούσα βλέμματα, διότι ξέρω να χορεύω. Δεν γύρισε ποτέ, με αποτέλεσμα εν τέλει ανεβάσω την δεύτερη ανάρτηση ότι έχω αποτύχει πλήρως και δεν θα παντρευτώ ποτέ λόω αποτυχίας. Σε εκείνη την φάση άρχισαν double team και ο πατέρας μου και η αδερφή μου στο messenger και μου διέλυσαν πάσα διάθεση. Εν τέλει κατέβασα την δεύτερη ανάρτηση αλλά όχι την φωτογραφία. Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να νομίζει ο κόσμος ότι έχω την τέλεια ζωή όταν δεν την έχω. Ψυχολογικά και σωματικά καταβελημένος γύρισα σπίτι και την έπεσα, αλλά παρότι ένιωθα χάλια και πτώμα, πήρε ώρα να μου έρθει ο ύπνος. Το πρωϊ δεν ήμουν πολύ καλύτερα, και ούτε μου ήρθε πολύς ύπνος. Πήγα στην εκκλησία να βοηθήσω να γίνει η αίθουσα για την ΑΧΕΠΑ αλλά δεν βελτιώθηκε η κατάστασή μου. Μετά πήγα στο γυμναστήριο, και ύστερα μιλησα με τους γονείς, αλλά δεν βελτιώθηκε η διάθεση διότι δεν έχει λυθεί το βασικό πρόβλημα: 2 1/2 χρόνια από την μετακόμιση στο Φρέσνο δεν έχω κανέναν φίλο εδώ πρόθυμο να έρθει να πιει ένα ποτό μαζί μου να γιορτάσω. Όταν ούτε φίλους έχω, ούτε ξέρω κανένα μαγαζί με καλή μουσική, δεν έχω κοπέλα ούτε είναι εύκολο να γνωρίσω και η βασική μου διασκέδαση είναι να βλέπω τηλεόραση, τι νόημα έχω να κάτσω στην πόλη; Έχω κάνει καμία σαρανταριά αιτήσεις για δουλειά, βλέπω κάπως θετικές αντιδράσεις του τύπου είδαν 3 φορές το βιογραφικό μου, αλλά στις 3 αυτές ημέρες μηδέν. Θα το συνεχίσω. Αύριο θα μιλήσω για την γενοκτονία, άλλο όμως δεν βλέπω να κάνω. Αφού δεν έχω φίλους και δεν βλέπω γυναίκα, ας πάω τουλάχιστον σε καμία πόλη με καλό μαγαζί με καλή μουσική και κατάλληλη πίστα. Ας πεθάνω έστω διασκεδάζοντας, όχι απλά μόνος και έρημος

Η τελετή της πολιτογράφησης

Σήμερα είναι τα 5 χρόνια από την ημέρα της τελετής αποφοίτησής μου, όταν έγινα και επισήμως διδάκτορας. Ωστόσο ο μόνος λόγος που το ξέρω είναι ότι εμφανίστηκε η φωτογραφία στο facebook της αδερφής μου. Εν αντιθέσει με την ημέρα όπου υπερσπίστηκα την διατριβή μου, η ημέρα των πολλών τελετών αποφοίτησης αν και πολύ ευχάριστη, δεν είναι ημερομηνία που θυμάμαι. Ωστόσο είναι σημαντικό ότι συνέπεσε αυτή η εβδομάδα με την τελετή της πολιτογράφησης.

Δευτέρα βράδυ έφτασαν οι γονείς σπίτι μου. Ήμουν αρκετά τυχερός ώστε να έχω καταφέρει να πάω στο γυμναστήριο νωρίτερα, και έτσι δεν χάθηκε εκείνη η ημέρα. Την Τρίτη σηκώθηκα νωρίς από το ξυπνητήρι, φόρεσα κουστούμι και πήγα κανονικά στην δουλειά. Είχα πει στο αφεντικό μου ότι η τελετή είναι στις 9 και θα φύγω λιγο νωρίτερα για να προλάβω. Ε λοιπόν έφυγα στις 8.45 και περπάτησα τα δύο τετράγωνα, για να δω μία τεράστια ουρά από πολιτογραφούμενους. Χρείαστηκε να περπατήσω αρκετά στο πάρκινγκ για να φτάσω στο τέλος της, και μετά περίμενα ένα ημίωρο μέχρι να μπω. Ωστόσο ο φόβος μου ότι μπορεί να έχανα την τελετή δεν επαληθεύτηκε. Αφότου πέρασα τον έλεγχο ασφαλείας ακολούθησα τις οδηγείες και πήγα και περίμενα στην ουρά 0 όπως έλεγε το έντυπο που μου έδωσε μετά την συνέντευξη. Εκείνη η ουρά ήταν μικρή, μέ έκανε τσεκ ιν και μετά πήγα στην άλλη ουρά όπου περίμενα για να καθήσω. Κάθισα και στην θέση είχε δύο φακέλους, ο ένας με κιτ με πατριωτικά έγγραφα και ο άλλος με μία επιστολή από τον πρόεδρο Τραμπ. Η τελετή ξεκίνησε στις 10, είπαμε τον εθνικό ύμνο, μας έκαναν μερικές ορισμένους μικρούς λόγους, μας φώναξαν μετά ανά χώρα. Από Ευρώπη ήταν ένας Αλβανός, μία Γερμανίδα, εγώ ο Έλληνας, ένας Τσέχος, ένας Ολλανδός, δύο Βρετανοί και πάλι καλά που ήταν και δώδεκα Πορτογάλοι. Επίσης είχε 6 Αρμένιους και έναν Αζέρο νομίζω. Από τους 916 οι 480 Μεξικανοί, με πολλούς Ινδούς και λιγότερο Κινέζους. Αφρικανοί επίσης ελάχιστοι, πέραν Αράβων από Βόρεια Αφρική είχε έναν Καμερουνέζο και κάτι τέτοιο. Μας μίλησε και ένας διευθυντής της Wells Fargo ο οποίος μεγάλωσε ως παράνομος μετανάστης και μετά είπα τον όρκο της πολιτογράφησης. Είδαμε και ένα βιντεοσκοπημένο μύνημα του προέδρου Τραμπ, και πάλι καλά δεν τον γιουχάησε κανένας όπως σχολίασε ο μπαμπάς. Πραγματικά άρχισα να καταλαβαίνω το πως ένιωθε ο μπαμπάς όταν στην Σχολή του επί τόσα χρόνια έδιναν τιμές στον Παπαδόπουλο όταν εμφανίζονταν στην ΔΕΘ: δεν σου αρέσει αλλά τι να κάνεις, αυτός ήταν ο πρωθυπουργός. Στο τέλος μας έβγαλαν πάλι σειρά σειρά όπως καθίσαμε και ξαναπήγα στην ουρά να πάρω το πιστοποιητικό πολιτογράφησης. Μας είπαν ότι πρέπει να περιμένουμε 10 ημέρες για να ειδοποιήσουν την Social Security και μετά εμείς πρέπει να αλλάξουμε το καθεστώς της ώστε να φανούμε Αμερικανοί πολίτες, και μετά μπορούμε να κάνουμε αίτηση για διαβατήριο. Καθότι δώσαμε την πράσινη κάρτα στην αρχή της τελετής δεν μπορώ ως τότε να βγω από την χώρα. Ουσιαστικά το νωρίτερο που μπορώ να βγω είναι μέσα Ιουλίου. Μπορούσα να κάνω εγγραφή στους εκλογικούς καταλόγους, αλλά έφυγα εν τάχει διότι ήδη έλειπα δύο ώρες και δεν ήθελα να πάρω παραπάνω άδεια από την δουλειά

Στην δουλειά όμως μου είχαν κάνει ένα μικρό πάρτυ, αγόρασα τούρτα για να γιορτάσουν την πολιτογράφησή μου. Μου είπε το αφεντικό ότι μου κάνει δώρο την άδεια και ότι μπορώ να λείψω όλη την ημέρα. Αρνήθηκα, κάλεσα μεν τους γονείς να φάνε και λίγη τούρτα όπως μου είπαν οι συνάδελφοι αλλά μετά το μεσημεριανό που έφαγα με τους γονείς γύρισα στο γραφείο. Με έπιασε ένας φοβερός πονοκέφαλός κόπωσης, έπεσε η πείνα πολύ, αλλά κάθισα και είδα τις ειδήσεις όπως επίσης έκανα και την αίτηση για την δουλειά στο Λας Βέγκας. Μετά όμως από 3 ημέρες αιτήσεων για εργασία είμαι πολύ λιγότερο αισιόδοξος κατά πόσον όντως υπάρχουν όλες οι δουλειές για διαπίστευση απορρήτου όπως πίστευα ή ήταν απλά αισιοδοξία του αγνοούντος. Τέλος πάντων, 40+ αιτήσεις αργότερα αυτό που μου έχει μείνει είναι μια ιδέα για το θερινό σχέδιο: Θα πάω Ελλάδα τέλη Ιουλίου, και μετά στο πιο χαλαρό κοιτάω για θέσεις εργασίας. Αν ηρεμήσω λιγάκι θα κοιτάξω και εισιτήρια πάλι. Προς το παρόν άρχισα να κοιτάω για το πάρτυ των γενεθλίων μου. Ένα άγχος την φορά έχω πει, και όντως αυτό ισχύει

Το μέλλον ανοίγεται

Όταν ήμουν στο δημοτικό, είτε στην τρίτη είτε στην τετάρτη, στο μάθημα της ιστορίας τράβηξε στον πίνακα η δασκάλα μία ευθεία γραμμή στην οποία σημειώσαμε επάνω ιστορικά γεγονότα. Πρώτα ξεκινάμε με την προϊστορία και πρωτοϊστορία για να ακολουθήσει η αρχαία, βυζαντινή και νεώτερη ιστορία. Κάθε υποπερίοδος μετά χωρίστηκε, η αρχαία σε γεωμετρική, αρχαϊκή, κλασσική, ελληνιστική κ.ο.κ. Βέβαια το γεγονός ότι μιλάμε για το παρελθόν σημαίνει ότι ο χρόνος κινείται γραμμικά διότι μιλάμε για πράγματα τα οποία έχουν συμβεί. Δεν έχω σκοπό να το φιλοσοφήσω, ας πω απλά ότι δεν πιστεύω στο κισμέτ. Το μέλλον μας είναι άγνωστο (τα αίτια του βέλους του χρόνου είναι μυστηριώδη) και πιστεύω ότι εμείς το καθορίζουμε. Τώρα δύο εικόνες μου έρχονται στο μυαλό μου σχετικές με τη γραμμή του χρόνου: Η μία είναι από το τρίτο Back to the future όπου πρέπει να περάσει την γέφυρα η οποία θα κατασκευαστεί σε έναν χρόνο. Όταν πλησιάζει τα 88 μίλια το περίγραμμά της εμφανίζεται στο παρόν ως μερικές φωτισμένες γραμμές. Η άλλη είναι πιο πρόσφατη, στο Avengers Endgame όπου μιλάει η Tilda Swinton με τον Hulk και του εξηγεί ότι πρέπει να γυρίσει της πέτρες μετά στην χρονική τους περίοδο. Εκεί δείχνει την συμβαίνει και τις άλλες γραμμές του χρόνου που θα λάβουν χώρα αν δεν μπορούν να γυρίσουν τον χρόνο μπρος και πίσω. Την αίσθηση της τελικής σκηνής του Back to the Future είναι κάτι που έχω νιώσει αρκετές φορές πριν από κρίσιμα γεγονότα. Εμφανίζεται η αίσθηση του οράματος της γέφυρας στο μέλλον. Τελευταία φορά ήταν το τελευταίο Σαββατοκύριακο στην Λισσαβώνα, όταν περπάτησα ύπο το ψιλόβροχο από την εστία στο εμπορικό κέντρο κάτω σκεφτόμενος τι θα γίνει στο μέλλον. Πάλι την ένιωσα αυτή την εβδομάδα όταν τελείωσα επιτυχώς με την συνέντευξη υπηκοότητας.

Η συνέντευξη δεν ήταν κάτι το σοβαρό. Ήρθε ο δικηγόρος μου, αλλά περισσότερο ήταν τυπικό. Μπήκα στην είσοδο, έδωσα πράσινη κάρτα, μου είδαν και ταυτότητα, μετά περίμενα σε επόμενο άνθρωπο στο βάθος ο οποίος μου έδωσε νούμερο και ύστερα ανέβηκα στον τρίτο όροφο. Εν τέλει ήρθε ενώ περίμενα ο δικηγόρος, ήρθε η σειρά μου και με φώναξαν και πήγα στο γραφείο. Μου έκανε ελάχιστες ερωτήσεις από τις τυπικές, έδωσα τις 10 ερωτήσεις του τεστ υπηκοότητας, έγραψα στο τάμπλετ που είναι ο Λευκός Οίκος και η δυσκολία μου ήταν ότι ο γραφικός χαρακτήρας εκεί ήταν απαράδεκτος αλλά έφταιγε το τάμπλετ. Στο ερώτημα πότε μπορώ να κάνω αίτηση για θέσεις που θέλουν υπηκοότητα, η απάντηση ήταν μετά την ορκωμοσία η οποία είναι την Τρίτη, δηλαδή αντιμεθαύριο. Η όλη διαδικασία πήρε ούτε μία ώρα, πιθανόν επειδή και αγγλικά μιλάω και ήμουν πρετοιμασμένος και είχα την μπλούζα της δουλειάς. Πρώτη ερώτηση ήταν τι κάνω για τον Δήμο αλλά δεν κατάλαβε. Πείστηκε όμως ότι έχω δουλειά. Καθότι πήρε τόσο λίγο με άφησε το αφεντικό να μην πάρω άδεια. Δεν το ξανακάνω, είναι πολύ κουραστικό 5 ώρες μπροστά από την οθόνη. Πάντως Δευτέρα βράδυ έρχονται οι γονείς μου και Τρίτη μεσημέρι επιστρέφουν σπίτι τους, θα είναι εδώ για να με δουν να ορκιστώ.

Έστειλα τις προσκλήσεις για το πάρτυ, και είχα τέσσερεις απαντήσεις. Η Κυπρία η οποία με προέτρεψε ουσιαστικά δεν ήταν μία εκ των τεσσάρων. Όταν την ρώτησα αν έλαβε το e-mail, διότι έχει αρκετές διεθύνσεις ουσιαστικά, η απάντησή της ήταν ότι είναι πολλά τα λεφτά για ένα Σαββατοκύριακο. Δεν πειράζει, ξέρω πόσα δωμάτια να ζητήσω για το πάρτυ. Το άγνωστο είναι που θα δουλεύω τότε, και είναι πιθανόν να είναι στο Λας Βέγκας. Ο πατέρας μου ρώτησε γνωστούς τους και του απάντησαν ότι υπάρχει εκεί ολόκληρο οικοσύστημα απόρρητων δουλειών στην περιοχή. Αν αυτή που έχω τώρα δεν κάτσει, μπορεί άλλες. Μπορεί όμως το μέλλον να με στείλει και αλλού. Όσο και να βλέπω τον μελλοντικό αντικατοπτρισμό του καλού μέλλοντος, υπάρχουν και οι κακοί κλάδοι επίσης. Τουλάχιστον σε αυτή την φάση δουλεύω, οπότε έχω το ελάχιστο ήδη κατοχυρωμένο.

Προ της συνέντευξης για την υπηκοότητα

Αυτή την εβδομάδα ήμουν πολύ κουρασμένος. Το καλό ήταν ότι δεν μαγείρεψα ουσιαστικά, αλλά τρώγωντας το φαϊ που μου έδωσε η μητέρα μου έτρωγα μεγάλες μερίδες ωστε να καταναλωθεί πριν χαλάσει. Επίσης την Παρασκευή το βράδυ πήγα στο γεύμα του Δημοκρατικού κόμματους του Φρέσνο. Πήγα με τον εκτιμητή, και παρότι είχε κλείσει εισιτήριο δεν το έβρισκαν αλλά με έβαλαν μέσα και κάθισα στο τραπέζι του. Αρχικά δεν ήθελα, διότι του είπα θα είναι όλες οι κοπέλες λεσβίες. Αυτό δεν ίσχυε, ο πιο πολύς κόσμος ήταν κανονικός μεσήλικας. Ως λευκός ήμουν μειοψηφία, αλλά αυτό είναι το Φρέσνο σε τελική ανάλυση. Μας μίλησε και ένας από τους 21 υποψηφίους προέδρους (ο Julian Castro) αλλά δεν μπορούσαμε να του κάνουμε ερωτήσεις. Πάντως το κόμμα ήταν χαρούμενο και θριαμβολογούσε για τις ενδιάμεσες εκλογές. Μετά και την παρουσία μου στην εκλογή του ελληνοαμερικανού Ρεπουμπλικανού βουλευτή, πλέον έχω πάει σε διακομματικά πανηγύρια. Ο εκτιμητής με προσκάλεσε να πάω στους Μουσουλμάνους την επόμενη Παρασκευή διότι έχουν καλό φαϊ. Του είπα κατ'αρχήν όχι διότι ήμουν εξαντλημένος. Την Παρασκευή έπεσα με το που έφτασα σπίτι, σηκώθηκα, είδα ταινία τηλεόραση και ξαναέπεσα. Σάββατο πρωϊ πήγα και είδα επιτέλους το Avengers Endgame. Η ταινία μου άρεσε αν και μετά από 3 ώρες με τα πόδια στον αέρα είχαν μουδιάσει οι μύες μου. Αν και δεν ήταν τόσο καλή όσο το πρώτο μέρος, ήταν εξαιρετικό τέλος για τον όλο κύκλο. Χτες όπως και σήμερα η γυμναστική μου ήταν κολύμπι. Αν δεν είχα φάει τόσο πολυ φαϊ και τόσο συνεχώς, θα ήταν καλύτερα. Ωστόσο, αν και δεν το παραδέχομαι, έχω ένα άγχος: η αυριανή συνέντευξη για την υπηκοότητα. Αυτό που με αγχώνει δεν είναι τόσο η συνέντευξη καθαυτή, όσο το πόση ώρα θα πάρει. Εστω τουλάχιστον έτσι λέω στο εαυτό μου, διότι για να είμαι ειλικρινής περισσότερο θέλω να τελειώσει η διαδικασία. Έλεγα ότι με το που θα τελειώσει θα κάνω αίτηση για την δουλειά στο Λας Βέγκας, αλλά με το που μίλησα με την φίλη που είχε διαπίστευση κάποτε μου μειώθηκαν οι ελπίδες: το να πάρεις διαπίστευση άκρως απορρήτους είναι δύσκολο και χρονοβόρο, και όσο και να έχω τα προσόντα δεν ξέρω αν θα επιλέξουν άλλον που να έχει ήδη πάρει έστω και κάποτε μία κάποια διαπίστευση. Πάντως το Λας Βεγκας αύριο θα ασχοληθώ: θα στείλω την πρόσκληση για τα γενέθλιά μου. Ας περάσει η ημέρα να νιώσω καλύτερα