Μετά το φαράγγι

Την επομένη του φαραγγιού, τελευταία ημέρα του Αυγούστου, ξύπνησα με τα πόδια ακόμα να πονάνε αλλά σε φυσιολογική ώρα επιτέλους. Το να κατέβω τα σκαλία ήταν δύσκολο, ένιωθα μεγάλη ενόχληση. Ετοιμασα όμως τα πράγματά μου και τα κατέβασα. Την ημέρα εκείνη πήγαμε πρώτα στο Καστέλλι Κισσάμου και περπατήσαμε στην προβλήτα. Μετά πήγαμε στα Φαλάσσαρνα όπου πρώτα είδαμε τον αρχαιολογικό χώρο και μετά κολυμπήσαμε. Το κακό είναι ότι μπαίνοντας άρχισα να χάνω την ισορροπία μου, ήταν μπροστά η μητέρα μου η οποία είχε σταματήσει διότι είχε παιδάκι μπροστά της με αποτέλεσμα να στραμπουλήξω το δεξί μου πόδι. Όλα δηλάδή τέλεια, δεν φτάνει που με ενοχλούσαν τα πόδια (κυρίως οι μύες), στραμπούληξα και το δεξι. Πάντως όσο κολυμπούσα ένιωθαν καλύτερα τα πόδια μου. Βγήκαμε από τα Φαλάσσαρνα και γυρίσαμε στο Κολυμπάρι. Εκεί μας βρήκε ένας κύριος, 85 ετών ο οποίος ήταν θύμα του ναζίσμου (οι Γερμανοί καθάρισαν το χωριό του όταν ήταν 10 διότι ήταν ένας αντιστασιακός από εκεί), θεολόγος με εκπαίδευση στην Γερμανία και πρόεδρος τα πρώτα 40 χρόνια στην Ορθόδοξη Πατριαρχική Ακαδημία του Κολυμπαρίου. Τον ανεβάσαμε σε ένα χωριό πιο πάνω όπου είχε συνέδριο η εταιρεία Κρητικών σπουδών, παρακολουθήσαμε δύο διαλέξεις και μετά πήγαμε στα Χανιά για το πλοίο. Είχαμε κλείσει καμπίνα να γυρίσουμε με το Ελευθέριος Βενιζέλος, αλλά αυτό κάηκε. Ετσι μας έβαλαν αεροπορική θέση στο Blue Galaxy, το οποίο είναι πολύ μικρότερο. Τουλάχιστον στο πλοίο έπαψαν να πονάνε να πόδια και ήταν απλά πιασμένο, πλην από το δεξιό χαμηλά όπου είχα το στραμπούληγμα. Πήραμε το πλοίο, δεν κοιμηθήκαμε καλά, αλλά τουλάχιστον το πρωϊ γυρίσαμε σπίτι όπου και οι τρεις την πέσαμε. Αργότερα σηκωθήκαμε και για μένα ακολούθησαν δουλειές με τις τράπεζες. Δεν κάναμε πολλά εκείνη την ημέρα. Την επομένη όμως πήγα στην Εύβοια με την μητέρα μου να φροντίσουμε εκείνο το εξοχικό. Το σπίτι ήταν καλά, δεν ήμασταν οι πρώτοι μετά από μήνες και έτσι ήταν συγιρισμένο. Πάντως βγήκα στον κήπο και έφτιαξα το αμπέλι, πλέον και το δεύτερο έφτασε σε σημείο όπου μπορεί να κρατηθεί από το οριζόντιο στην πέργολα. Είδα και ένα συμφοιτητή της αδερφής μου, του οποίου η οικογένοια δεν είναι σε καθόλου καλή οικονομική κατάσταση. Μιλήσαμε τη πρώτη ημέρα τηλεφωνικώς, την δεύτερη τον είδα και του αγόρασα το μεσημεριανό. Μετά γυρίσαμε στον Πειραιά. Η επομένη έμελε να είναι και η πιο κοινωνική ημέρα του καθότι είδα και συμφοιτητές μου αλλά και τον ξάδερφό μου που είχα να τον δω χρόνια. Γύρισα σπίτι και την επομένη το πρωϊ πήγα αεροδρόμιο να πετάξω. Αθήνα Φιλαδέλφια είδα 5 ταινίες, έφαγα στην Φιλαδέλφια (πανάκριβα) και μετά Σαν Φρανσίσκο. Από Σαν Φρανσίσκο πήγα Rockridge στους φίλους μας, τους είδα ένα ημίωρο και μου έδωσαν τσαντούλα με φαϊ. Μετά οδήγησα 3 ώρες σπίτι με την τελευταία να είναι πολυ δύσκολη και έφτασα στις 2 στο σπίτι μου. Πέντε ώρες αργότερα πήγα στην δουλειά όπου με περίμενε πολυ δουλειά η οποία είχε συσσωρευθεί όσο έλειπα. Τουλάχιστον μετά ήταν Σαββατοκύριακο και έτσι είχα χρόνο να ηρεμήσω και να έρθω στα εντάξει μου με την αλλαγή ώρας.

Κατεβαίνοντας το Φαράγγι της Σαμαριάς

Το βράδυ της 29ης είχα πάει στον Πλατανιά μόνος για βόλτα. Οι γονείς μου ήταν σε εστιατόρειο στα Χανιά με φίλους, εγω όμως ήξερα ότι λόγω jet lag δεν μπορούσα να πάω αργά, συν το ότι ανέβαινα το Φαράγγι την επομένη. Περπάτησα κάτι πάνω από ώρα και είδα να έχει κάποιο κόσμο, κυρίως στα εστιατόρεια παρά να περιφέρεται. Τέτοια εποχή κυρίως συνταξιούχοι είχαν μείνει, οπότε δεν γίνονταν και τίποτα το τρελό. Γύρισα στο ξενοδοχείο με το λεωφορείο και έβαλα το ξυπνητήρι για τις 5 το πρωϊ, καθότι το λεωφορείο θα περνούσε 5.20. Ξύπνησα στις 4 με αποτέλεσμα να τρομάξω, αμάν, όλο και νωρίτερα σηκώνομαι αντί για αργότερα; Με ξαναπήρε ο ύπνος και σηκώθηκα στις 5. Ντύθηκα, ήπια νερό και βγήκα έξω. Παρότι κατά το ρολόι μου δεν ήταν 5.20, ήταν εκεί ένα λεωφοριάκι. Ρωτάω κατά πόσον ήταν αυτό το λεωφορείο που περίμενα και αν είχα αργήσει. Μου απαντάει ο οδηγός ότι όντως αυτό ήταν αλλά ότι αυτός είχε έρθει νωρίς. Το λεωφορείο χωρούσε καμιά 30αριά ανθρώπους, δεν ήταν μεγάλο. Μετά από εμένα πήρε την παραλιακή οδό και σταματούσε σε διάφορα ξενοδοχεία όπου τον περίμεναν άνθρωποι σαν εμένα. Στο LIDL στην αρχή του Πλατανιά μας άφησε και ανεβήκαμε σε ένα διώροφο λεωφορείο που μας περίμενε. Καθότι είχα πέσει νωρίς δεν κοιμήθηκα καθόλου σε όλο το ταξίδι εως τον Ομαλό, αντίθετα έβγαζα φωτογραφίες. Ξαναπέρασα πρωϊ τον Πλατανιά και σε αυτή την φάση οι μόνοι όρθιοι ήταν άνθρωποι που περίμεναν μάλλον τουριστικό λεωφορείο, η Αυγουστιάτική φάση της πόλης που δεν κοιμάται ποτέ είχε περάσει. Ανάμεσα Πλατανιά και Χανιά πήραμε και ένα άλλο λεωφορειάκι, ενώ περάσαμε και μέσα από τα Χανιά, πλατεία 1866, και πήραμε κόσμο. Μετα ξεκινήσαμε το σκαρφάλωμα για τον Ομαλό, ο ήλιος ήδη ανέτελνε και το τοπίο ήταν για φωτογραφίες. Ο δρόμος ήταν βελτιωμένος σε σχέση με το πως τον θυμώμουν, αλλά δεν μιλάμε φυσικά για αυτοκινητόδρομο, απλά οι στροφές ήταν πιο φαρδείς και πιο ομαλές. Η ξεναγός μας είχε ανέβει κάπου στα Χανιά και μας μιλούσε: Η απόσταση είναι 14 χιλιόμετρα στον εθνικό δρυμό και άλλα 2,5 εώς την Αγία Ρουμέλη, υψομετρική διαφορά 1200 μέτρα, αν δεν μπορείς τα πρώτα 2 χιλιόμετρα γύρνα πίσω υπάρχει λεωφορείο ΚΤΕΛ για Χανιά, υπάρχουν σταθμοί ανάπαυσης με νερό και άλλα τέτοια. Σημείο συνάντησης ένα εστιατόρειο στην Αγία Ρουμέλη στις 4.30 για να πάρουμε τα εισιτήρια για το πλοίο που ήταν στις 5.30. Η ξεναγός ήταν Γερμανίδα, και μιλούσε σε Ελληνικά, Αγγλικά και Γερμανικά. Στις 7 και φτάσαμε στον Ομαλό όπου αντί να πάμε στο δημοτικό κατάστημα, το οποίο δεν είμαι βέβαιος αν πλέον υπάρχει, έχουν περάσει και 16 χρόνια από την προηγούμενη φορά που πήγα, πήγαμε σε ένα άλλο εστιατόρειο το οποίο μου φάνηκε πανάκριβο, εώς ότου έφαγα στο αεροδρόμιο της Φιλαδέλφειας. Πήρα ένα donut για να φάω και ένα παστέλλι για το Φαράγγι. Μας μοίρασε τα εισιτήρια εισόδου και πήγαμε στην Ξυλόσκαλα. Ωρα 8 μπήκαμε στο Φαράγγι.

Εγω περπατούσα με μάλλον χαλαρό ρυθμό. Έβλεπα κόσμο να με περνάει, περισσότερο πρόσεχα δύο κοπέλες που η μία είχε καθίσει δίπλα μου στο λεωφορείο. Ωστόσο ενώ εγω είχα έναν μάλλον σταθερό ρυθμό, οι κοπέλες με περνουσαν και μετά κάθονταν στον σταθμό ανάπαυσης όπου κάπνιζαν. Οι σταθμοί ανάπαυσης, οι οποίοι όλοι τους είχαν νερό, ήταν η μεγάλη καινοτομία σε σχέση με πριν 16 χρόνια. Επίσης είχαν βάλει παραπάνω κάγγελα στα πρώτα 2 χιλιόμετρα. Τα πρώτα τέσσερα χιλιόμετρα του φαραγγιού ήταν η μεγάλη κάθοδος. Αν και πολύ πιο άνετο από άνοδο, δεν παύει να ήταν κουραστικό και το πρώτο που άρχισε να μου πονάει ήταν οι πατούσες μου. Δεν υπήρχε επίπεδο κομμάτι να πατήσεις, το μονοπάτι ήταν φτιαγμένο κυρίως από μικρά πετραδάκια με αποτέλεσμα να μην είναι καθόλου επίπεδες οι πατούσες. Σε κάποια σημεία το πόδι μου γλίστρησε, σε ένα σημείο γλίστρησα για μερικά εκατοστά όλος, αλλά ευτυχώς σε κανένα σημείο δεν έπεσα. Πάλι καλά διότι δεν ήθελα να μάθω πως είναι το να σε φορτώσουν σε μουλάρι. Στην αρχή έβγαζα συνέχεια φωτογραφίες για τους γονείς οι οποίοι δεν μπορούσαν να έρθουν. Έκοψα κάπου μετά την πρώτη στάση στο πρώτο χιλιόμετρο, αλλά από το 2ο-3ο όπου άρχισα να ακούω και μετά να βλέπω το νερό ξαναξεκίνησα και δεν σταμάτησα μέχρις ότου βγήκα από τον δρυμό. Στα 4 χιλιόμετρα περίπου είναι το χωριό Σαμαριά. Το χωριό εγκαταλήφθηκε όταν έγινε το πάρκο. Ωστόσο είναι ενδιαφέρον να περπατήσεις, χώρια που ήταν γεμάτο κόσμο που ξεκουράζονταν. Βασικό αξιοθέατο είναι ένα σπίτι που άνηκε σε άνθρωπο που είχε πολεμήσει τους Τούρκους, εν τέλει πέρασε σε άλλους συγγενείς οι οποίοι έκαναν το ίδιο και εν τέλει, στην Μάχη της Κρήτης, ήταν το που συνεδρίασε για τελευταία φορά επί Ελληνικού εδάφους η κυβέρνηση πριν διαφύγει στην Μέση Ανατολή και έβγαλε διάγγελμα στον Ελληνικό λαό να συνεχίσει τον αγώνα κατά των κατακτητών. Από το χωριό και μετά η πορεία γίνεται πιο επίπεδη υπό την έννοια ότι δεν κατεβαίνεις πια την πλαγιά. Σε καμία περίπτωση το Φαράγγι δεν έχει ομαλό τμήμα.

Μετά το χωριο πηγαίνει παράλληλα με το ποτάμι, στην κοίτη του οποίου κατεβαίνεις αρκετές φορές. Σε καποια σημεία έχει και ελαφρό σκαρφάλωμα, αλλά όχι κάτι το φοβερό. Ωστόσο η κατάσταση άρχισε να μεσημεριάζει και η θερμοκρασία προβλέπονταν στους 32 Κελσίου. Συνέχισα να περπατάω, να φωτογραφίζω και να πίνω νερό. Προς τα 7-8 χιλιόμετρα, όπου δεν έχει σταθμό ανάπαυσης άρχισε να με πιάνει πολύ κούραση. Ήπια το νερό, έφαγα το παστέλλι και εν τέλει έφτασα στην επόμενο σταθμό μετά μερικά χιλιόμετρα όπου έκανα την μεγαλύτερη παύση. Πάλι δεν νομίζω να σταμάτησα 20 λεπτά, πιθανόν ούτε και 15. Έβαλα νερό και συνέχισα, με τα πόδια μου από τη γάμπα και κάτω να πονάνε όλα. Καταράστηκα τον εαυτό μου διότι δεν είχα κόψει τα νύχια των ποδιών, παρότι όταν δύο ημέρες νωρίτερα τα είχα δει δεν μου φάνηκαν και ιδιαίτερα μακρυά, και ούτε εν τέλει ήταν. Ωστόσο η ενόχληση υπήρχε. Σε κάποια στιγμή πέρασα και τις πύλες, αν και με δεδομένο το πόσο στενό είναι το Φαράγγι γενικά μέχρι τέλους δεν είσαι βέβαιος αν είσαι σε αυτές ή σε προηγούμενη στενωπό. Τέλος έφτασα στην έξοδο του πάρκου, ζήτησα συγνώμη από τον υπάλληλο του δρυμού διότι το εισιτήριο εξόδου είχε διαλυθεί μέσα στην τσέπη του παντελονιού αλλά μου είπε δεν πειράζει αρκεί να μην χάσω το χαρτάκι με το εστιατόρειο στην Αγία Ρουμέλη και μετά ψάχνομαι. Στη έξοδο είχε αναψυκτήρια με φρέσκια πορτοκαλάδα και μετά λίγο και minivan όπου με δύο ευρώ σε πήγαινε Αγία Ρουμέλη. Παρότι πονούσα πλέον αρκετά είπα να κάνω τα τελευταία δύο χιλιόμετρα, τα οποία ήταν πιο επίπεδα από μέσα από τον δρυμό, και να μην εγκαταλλείψω. Σε σχέση με πριν 16 χρόνια μου πήρε παραπάνω, αλλά και πάλι Απρίλιο με Αύγουστο υπάρχει μεγάλη διαφορά στην θερμοκρασία. Στην Αγία Ρουμέλη άλλαξα και έκανα μπάνιο για λίγο πάνω από μισή ώρα. Το νερό του Λυβικού, μετά από την εμπειρία της Καλιφόρνιας, μου φάνηκε κρύο αλλά άνετο. Αν δεν ήταν για το ραντεβού για το εισιτήριο του πλοίου και το φαϊ, αν και παρότι πεινούσα δεν ήμουν του θανατά παρότι δεν είχα φάει σοβαρά, θα είχα κολυμπήσει μία ωρα. Αν μη τι άλλο το μπάνιο βοήθησε να γυμνάσω τους μύες των ποδιών και να ξεπιαστούν κάπως χωρίς να χρειάζεται να σηκώνουν όλο το βάρος του σώματός μου. Αφότου βγήκα από την θάλασσα συνειδητοποίησα ότι η παραλία της Αγίας Ρουμέλης είναι εκείνο η μυθική παραλία που βλέπεις στην τηλεόραση όταν έχει ρεπορταζ παραλίας και στις διαφημίσεις όπου μόνο ωραίοι κάνουν μπάνιο, και όχι σαν το Κολυμπάρι που τέτοια εποχή ήταν γεμάτο συνταξιούχους. Ο κύριος τρόπος να φτάσεις είναι από το Φαράγγι, και ναι μεν είχε ορισμένους παππούδες και γιαγιάδες, αλλά οι περισσότεροι ήταν άνθρωποι σε καλή φυσική κατάσταση. Αν δεν είσαι σε καλή κατάσταση δεν μπορεία να κατέβεις το Φαράγγι. Πήγα και έφαγα σε άλλο εστιατόρειο, μετά πήγα εκεί όπου ήταν η ξεναγός και πήρα το εισιτήριο για το πλοίο. Στα Σούγια μας περίμενα δύο λεωφορεία, ένα για μέσα Χανιά και ένα για δυτικά αυτών. Μπήκα στο δεύτερο και εν τέλει έφτασα στο Κολυμπάρι στις 9 το βράδυ. Είχα μεγάλη δυσκολία με τα πόδια μου να κατεβώ το λεωφορείο, και μου είπε ο οδηγός ότι όσο πιο πολύ περπατήσω τόσο πιο γρήγορα θα μου περάσει. Οι γονείς μου είχαν καθίσει στο εορταστικό τραπέζι, εγώ ανέβηκα επάνω και άλλαξα λίγο και μετά ξανακατέβηκα και έφαγα μαζί τους, προς ευχάριστη έκπληξη τους. Σε σχέση με πριν 16 χρόνια που είχα πάρι στον καφετζή φίλο του πατέρα και μετά σε κλαμπ έστω και μόνος, καμία σχέση. Επίσης δεν θυμάμαι να είχαν πονέσει τόσο τα πόδια μου πριν 16 χρόνια, αλλά και πάλι σκέφτηκα ότι τελευταία φορά που είχα ρίξει γυμναστική πριν το Φαράγγι ήταν 9 ημέρες νωρίτερα πριν φύγω από Φρέσνο. Έπεσα και κοιμήθηκα και την επομένη σηκώθηκα με τα πόδια να συνεχίζουν να πονάνε, αλλά για πρώτη φορά μετά την Ανατολή του Ηλίου.

Ταξίδι στην Ελλάδα μέρος πρώτο

Ενώ ήμουν Ελλάδα ήμουν τόσο απασχολημένος που δεν είχα χρόνο να ανεβάσω καμία ανάρτηση. Αφότου γύρισα εώς τώρα δεν ήθελα να περνάω τόσο πολύ χρόνο μπροστά από την οθόνη, συν έβλεπα και το Luke Cage (ακόμα δεν τελείωσα την δεύτερη σαιζόν). Τώρα μόλις βρήκα τον χρόνο και την διάθεση να γράψω.

Η ιστορία ξεκινάει την Τετάρτη μετά την δουλειά. Με το που τελείωσα ξεκίνησα το ταξίδι για το Ωκλαντ. Στην πορεία θυμήθηκα ότι ξέχασα δύο πράγματα αλλά μπορούσα να συνεχίσω χωρίς αυτά. Ετσι έφτασα στο σπίτι των φίλων μας, οι οποίοι ήθελαν να με ταϊσουν αλλά είχα φάει κάτι. Κλασσικοί Έλληνες, καλοί άνθρωποι. Εφαγα πάντως σπανακόπιτα και κάθισα μαζί σου κάνα δίωρο. Με πήγε ο ένας στο BART και πήρα το τραίνο για το αεροδρόμιο. Εφτασα μετά τα μεσάνυχτα ενώ έκλεινε η αεροπορική εταιρεία. Έκανα ηλεκτρονικό check in χωρίς την βαλίτσα, και όταν άνοιξε στις 3 έδωσα και την βαλίτσα. Τώρα ο έλεγχος ήταν κλειστός εώς τις 4, και έτσι μετά από μισή ώρα βόλτα πέρασα. Είδα την έκθεση που είχε από μέσα και έφτασα στην πύλη. Η πτήση ήταν 5.45 και δεν είχα κοιμηθεί ούτε ένα λεπτό. Πάντως με το που απογειωθήκαμε και μας πότισαν κοιμήθηκα μάλλον προς το τρίωρο. Ημουν κάνα δίωρο ξύπνιος μετά εώς ότου προσγειωθήκαμε. Στην Φιλαδέλφεια είχα λίγες ώρες και έτσι έκανα γύρο στο αεροδρόμιο και είδα ίντερνετ. Μετά ήρθε η πτήση μας, που δεν ήταν γεμάτη, μπήκα, μας τάισαν κοιμηθηκα λίγο. Όταν ξύπνησα είδα τρεις ταινίες οι οποίες θα ήταν πιο καλό να της είχα δει στην μεγάλη οθόνη. Προσγειωθήκαμε 8:30 το πρωϊ Παρασκευής στο Ελευθέριος Βενιζέλος, πέρασα ταχύτατα των ελεγχο διαβατηρίων ως ένας από τους ελάχιστους Ευρωπαίους στη ζώνη εκτός Σέγκεν αλλά περίμενα αρκετή ώρα την βαλίτσα. Εξω με περίμεναν οι γονείς που με πήγαν σπίτι. Το κακό με το να φτάσεις τόσο πρωϊ είναι ότι διαλύεις το πρόγραμμά σου, εγώ ήθελα να την πέσω. Την έπεσα μεν αλλά με σήκωσε η αδερφή μου για μεσημέρι διότι ήθελαν όλοι να φάμε σαν οικογένοια. Το απόγευμα περπάτησα λίγο εκτός σπιτιού αλλά όχι μακρυα διότι το κεφάλι μου δεν σήκωνε μεγάλη βόλτα, πήγα ίντερνετ, διάβασα διάφορα και νωρίς την έπεσα. Δεν μπορώ να πω ότι έκανα πολλά την πρώτη ημέρα.

Την επομένη σηκώθηκα ξεκούραστος μεν αλλά πολύ νωρίς δεν και βγήκα βόλτα. Οι γονείς μου πήγαν στην Αρκαδία αλλά δεν τους ακολούθησα διότι δεν ήξερα πότε θα επιθυμούσα να ξαπλώσω. Ανεβήκαμε στην Κηφησιά με τον θείο με το τραίνο μου και επισκευθήκαμε την αδερφή μου. Το απόγευμα βγήκαμε στο κέντρο της Κηφησιάς όλοι μαζί το οποίο και δεν μου άρεσε, πολύ καλύτερες και οι καφετέριες και το μέρος στον Πειραιά. Καθίσαμε σε ζαχαροπλαστείο και μετά κατεβήκαμε όλοι μαζί στον Πειραιά. Εν τέλει όταν δεν μπορούσα και αφού είχε φύγει η αδερφή μου την έπεσα. Δεν έμελε όμως να τελειώσει η μέρα μου εκεί. Αφότου είχα κοιμηθεί ξυπνάω από τον ήχο τρεχούμενου νερού σαν να έκανε κάποιος μπάνιο. Φωνάζω, τίποτα, και δεν μπορούσα να ανάψω το φως. Η παροχή του θερμοσίφωνα είχε σκάσει και έτρεχε νερό το οποίο βραχυκύκλωνε και το ρεύμα. Η κατάσταση ήταν απελπίστική, αλλά με τα χέρια μου χωρίς εργαλεία, διότι στο σκοτάδι δεν μπορούσα να δω τίποτα, άρχισα να κλείνω τις βάνες του θερμοσίφωνα ο οποίος μου έριχνε συνέχεια κρύο νερό σαν ντους. Με τα πολλά τα κατάφερα, και βγήκα φοβερά βρεγμένος. Συννενοηθήκαμε και κατέβηκε την επομένη η αδερφή μου με τον κουμπάρο να ελέγει τα ηλεκτρικά για καμία ζημιά, και λίγο αργότερα ήρθαν και οι γονείς. Ξαναέπεσα και κοιμήθηκα ακόμα πιο κουρασμένος.

Η επομένη ήταν η ημέρα του ταξιδιού στην Κρήτη. Σηκώθηκα φυσικά πρώτος, και αγόρασα αναγνωστική ύλη. Μετά κατέβηκα με τους γονείς στο λιμάνι και πήραμε το Blue Horizon για το Ηράκλειο. Ταξιδεύσαμε κατάστρωμα. Φάγαμε, διαβάσαμε την εφημερίδα (Κυριακή γαρ) και φτάσαμε απόγευμα Ηράκλειο. Ανεβήκαμε για το Οροπέδιο Λασιθίου, φτάσαμε στο Τζερμιάδο απ'όπου ήταν ο παππούς μου και αφότου αφήσαμε τα πράγματα στο ξενοδοχείο, πήγαμε στο προηγούμενο χωριό όπου ήταν ξάδερφοι της μητέρας μου. Εγω ήμουν αρκετά κουρασμένος λόγω τζετ λαγκ. Έπεσα νωρίς στο δωμάτιο και κοιμήθηκα προς τις 9 ώρες. Ηταν επιτέλους η φάση που κάλυψα το έλλειμα ύπνου. Την επομένη είδαμε πάλι συγγενείς και αναγκάσαμε καταπάτητές να μας πληρώσουν ενοίκιο. Μετά φάγαμε στο σπίτι ξαδέρφων της μάνας και ύστερα κατεβήκαμε στο Ηράκλειο για να δούμε μία θεία μου, αυτή με την οποία πέρασα Πρωτοχρονιά του 2009 στο κέντρο της πόλης. Στα 93 της χρειάζεται πια να κάνει εγχείρηση αλλαγής γονάτων, αλλά φοβάται να εγχειριστεί και είναι παγιδευμένη στο σπίτι της τρία χρόνια πλέον. Μετά συνεχίσαμε και φτάσαμε στο Κολυμπάρι Χανίων όπου περάσαμε τις επόμενες 4 νύχτες. Κατά το κλασσικό έπεσα πρώτος και σηκώθηκα πρώτος.

Σηκώθηκα στα αξημέρωτα, και έτσι έκανα βόλτα στο χωριό. Εφτασα στην παραλία όπου φωτογράφισα την ανατολή. Είδα και για λεωφορείο για το Φαράγγι όπου θέλαμε να πάμε οικογενιακώς. Όταν σηκώθηκαν οι γονείς εν τέλει συμφωνήσαμε να πάμε με οργανωμένο γκρουπ παρά με Μέσα Μαζικής Μεταφοράς όπου θα ήταν πιο χρονοβόρο και πολύπλοκο. Εν συνεχεία πήγαμε προς τα Χανιά όπου είδαμε φίλους του πατέρας από τότε που υπηρετούσα στο Ναυτικό Νοσοκομείο. Πήγαμε μάλιστα και στο ΝΝΚ όπου με είδε οφθαλμίατρος και του μίλησα για το πρόβλημα με τους φακούς στο Λας Βεγκας. Δυστυχώς ενώ ήμασταν Χανία άρχισε να πέφτει φοβερή βροχή, χαλασμός Κυρίου. Πήγαμε και στο Μόδι όπου είδαμε φίλους των γονέων αγρότες οι οποίοι έχουν το δικό τους πανηγύρι στο εξωκλήσσι τους του Προδρόμου, όπου ακολουθόντας την αρχαία παράδοση είναι οι άρχοντες που στο πανηγύρι ταϊζουν όλο το χωριό. Λόγω της βροχής έκλεισαν το Φαράγγι της Σαμαριάς και το ταξίδι μας ακυρώθηκε. Μετά το πανηγύρι γυρίσαμε στο ξενοδοχείο όπου πάλι έπεσα και σηκώθηκα νωρίς.

Την επομένη εν τέλει οι γονείς απεφάσισαν ότι δεν γίνονταν να κατεβούν το Φαράγγι διότι την ημέρα που ακολουθούσε ήταν του Αγίου Αλεξάνδρου. Λόγω της εορτής είχαν κανονίσει στο ξενοδοχείο να έχουν εκδήλωσει και είχε καλέσει ο πατέρας μου φίλους του. Πολύ σωστά είπαν ότι δεν μπορούσαν να είναι πτώμα στο τραπέζι. Ετσι εν τέλει έκλεισα να κατέβω μόνος. Ανήμερα του αποκεφαλισμού του Αγίου Ιωάννη επισκευθήκαμε πρώτα το Μόδι στους φίλους μας και μετά άλλα διάφορα χωριά. Πήγαμε σε ένα χωριό όπου στο νεκροταφείο ήταν ένας γνωστός και συγγενής που είχε πεθάνει τον χειμώνα ενώ ήμασταν Αμερική. Πήγαμε στα Χανιά όπου κάναμε βόλτα στο Ενετικό λιμάνι, και ανέβηκα στο κάστρο του στη σημαία όπου υπηρέτησε την θητεία του ο παππούς μου ως τιμιτική φρουρά της. Η σημαία του λιμανιού των Χανίων έχει συμβολική σημασία διότι, λόγω του ότι τα Χανιά ήταν πρωτεύουσα της Ελεύθερης Κρητικής Πολιτείας, όποια σημαία είναι σηκωμένη αυτή η χώρα κυριαρχεί στο νησί. Το απόγευμα γυρίσαμε στο Κολυμπάρι. Εγώ έπεσα νωρίς για να σηκωθώ για το Φαράγγι, το λεωφορείο ήταν στις 5:20. Αυτός ήταν ο λόγος μάλιστα που κράτησα την πρωϊνή έγερση. Οι γονείς έπεσαν αργότερα. Η κάθοδος μου στο Φαράγγι, 16 χρόνια μετά την πρώτη ως φοιτητής, θα είναι το αντικείμενο της επόμενης ανάρτησης