Αυτοκινητάδα

Το προηγούμενο Σάββατο πήγα με τον φίλο μου βόλτα στο Όρεγκον. Το ταξίδι ήταν ωραίο, αλλά στην επιστροφή μπήκαμε από δασικούς δρόμους με αποτέλεσμα να με πειράξει το αυτοκίνητο. Χτες επίσης πήγα βόλτα με το απυτοκίνητό μου για να δω το Lompoc, δίπλα από το οποίο είναι η διαστημική βάση εκτόξευσης Vandenberg. Αυτή την φορά, καθότι πήγαινα σε καλούς δρόμους συν το ότι οδηγούσα δεν με πείραξε η διαδρομή αυτή καθ'αυτή. Με πείραξε όμως η διάρκειά και η απόστασή της. Έκανα πάνω από 500 χλμ σε μία ημέρα για το τι; 15 λεπτά στο Vandenberg Village (που δεν τα άξιζε), μία ώρα στο ίδιο το Lompoc και ένα εικοσάλεπτο στην Surf Beach; Τουλάχιστον είδα μία από τις βάσεις εκτόξευσης αλλά και πάλι, δεν παύει να έκανα ταξίδι σαν να πήγαινα από Πειραιά στην Θεσσαλονίκη στην μία κατεύθηνση ή αλλέ ρετούρ στην Αρχαία Ολυμπία. Τέτοια σόι ταξίδια απλά δεν μου αρέσει να τα κάνω σε τακτική βάση. Τουλάχιστον μετά από αυτό το ταξίδι ένα είναι δεδομένο, δεν θα ξαναπάω στο Vandenberg για να δω το Lompoc, δεν έχει κάτι αυτή η πολίχνη που να αξίζει.

Όταν ήμουν στο σπίτι του φίλου μου πέρασα καλά. Δεν έχω κάτι να διαμαρτυρηθώ, μπορεί να διαφωνώ ως προς το τι είναι καλό γεύμα αλλά δεν παύει να με τάϊζε καλά, έστω και αν του προκάλεσε έκπληξη το Σάββατο η όρεξή μου. Αν είχε και αυτός περπατήσει τόσες ώρες την Παρασκευή πιθανόν δεν θα του προκαλούσε έκπληξη. Την προηγούμενη Κυριακή γύρισα και άρχισα να επανέρχομαι στον φυσιολογικό ρυθμό της ζωής εδώ. Είχα να δω σειρές που δεν είδα όσο ήμουν διακοπές και να γεμίσω και το ψυγείο. Πάω Δευτέρα πρωϊ στην δουλειά και το σύστημα είχε βγει εκτός όσο ήμουν Πόρτλαντ. Μου πήρε όλη την εδβομάδα να το διορθώσω με την βοήθεια συναδέλφων. Πήγα Τετάρτη πρωϊ στον γιατρό, και υπήρξε δυσλειτουργία, στους υπολογιστές. Ο γιατρός μου έβγαλε ότι χαίρω άκρας υγείας, αν και επίσης ότι έχασα μόνο μία λίβρα από πέρυσι τον Ιούλιο. Πιθανόν να έφταιγε ότι ήμουν πιο εφυδατωμένος σε σχέση με τον Ιούλιο, σίγουρα όμως τόσος κόπος για τόσο λίγο δεν είναι καλό σημάδι. Αν βέβαια ήμουν σε φάση νηστείας με το στομάχι μου ξεφούσκωτο (που δεν ήταν) θα ήμουν λεπτότερος. Πάντως όλη την εβδομάδα πήγα γυμναστήριο, με εξαίρεση την Παρασκευή όπου πραγματικά δεν σηκωνόμουν από τον καναπέ και το Σάββατο όπου γύρισα πολύ αργά και πολύ κουρασμένος για γυμναστήριο, είχε κλείσει. Επίσης δεν βοήθησε ότι όλη την εβδομάδα είναι κλειστή η πισίνα λόγω του ότι χάλασε η αντλία. Πάντως Σάββατο ξύπνησα νωρίς, ετοιμαστηκα και έφυγα για Lompoc. Μετά από την εμπειρία του ταξίδιού, δεν θα το επαναλάβω πολύ. Όταν έρθουν οι γονείς θα τους πάω πιθανόν παραλία, αλλά μάλλον πιο κοντά. Αν έχει καμία καλή εκτόξευση, να πάω. Αλλιώς, παραείναι μακρυά. Τουλάχιστον είδα αυτό το μέρος της πολιτείας.

Τρίτο ταξίδι στο Πόρτλαντ

Την πρώτη φορά που πήγα στο Πόρτλαντ ήταν με τους γονείς. Η ιδέα ήταν ότι είχα πολλές διακοπές για τα Χριστούγεννα, και έτσι βάλαμε και ένα ταξίδι, σε ένα μέρος για το οποίο πολλά είχα ακούσει αλλά δεν είχαμε επισκευθεί. Την δεύτερη φορά ήμουν άνεργος, είχα επισκευθεί τους γονείς και ήθελα να ξαναπάω στην πόλη, ιδίος διότι ήταν εκεί ο φίλος μου στην πρακτική του. Αυτή την φορά ήθελα να ξεσκάσω από το Φρέσνο συν να δω τον φίλο τον οποίο είχα να δω από τον Σεπτέμβριο. Ετσι κανόνισα αυτό το ταξίδι. Αφότου έκανα τα πρακτικά πάντα αναρωτιώμουν μήπως είχα πάρει μία ημέρα παραπάνω απ'ότι έπρεπε, να είχα πάει Παρασκευή. Το θέμα είναι η λίγη άδεια που έχω από τον Δήμο, ο φίλος δεν είχε πρόβλημα να με φιλοξενήσει. Τετάρτη βράδυ έπεσα νωρίς και ξύπνησα μετά από 7 ώρες ύπνο. Γενικά ανησυχώ αν δεν έχω οχτώ, λέω θα φταεί ότι είχα άγχος. Τέλος πάντων παίρνω τα σκουπίδια να πετάξω και βρίσκω γυρνόντας τον τεχνικό του συγκροτήματος ο οποίος μου άλλαζε την λάμπα που είχε χαλάσει. Πήρα την χειραποσκευή και τo μπουφάν και κατέβηκα στην στάση πίσω από το σπίτι. Στην πορεία άκουγα σαν λεωφορείο αλλά λέω σιγά μην είμαι τόσο άτυχος. Ε ήμουν, ήταν όντως το λεωφορείο μου που έφυγε και το επόμενο ήταν μισή ώρα αργότερα. Δεν ήθελα να γυρίσω σπίτι διότι ήταν μέσα ο τεχνικός. Ετσι κάθισα και περίμενα μισή ώρα, και παραδόξως δεν τσαντίστηκα ή βαρέθηκα. Φτάνω στο αεροδρόμιο στην ώρα μου, πήρα το boarding pass και έφτασα στην πύλη όταν ξεκίνησε η επιβίβαση. Παρότι Πέμπτη η πτήση ήταν σχεδόν γεμάτη. Φτάνω στο αεροδρόμιο του Πόρτλαντ και πήγα προς το Welcome Center που απεδείχθει τρεις προθήκες γεμάτες διαφημιστικά φυλλάδια. Πήρα αυτά του Πόρτλαντ και του Hillsboro όπου μένει ο φίλος. Πήρα το MAX και κατέβηκα στο ΙΚΕΑ όπου έφαγα. Μετά έκανα τον γύρο του καταστήματος, και ύστερα πήγα σε άλλα δύο καταστήματα του εμπορικού κέντρου. Το να κυκλοφορώ με την χειραποσκευή και το μπουφάν δεν είναι καθόλου άνετο, έτσι πήρα το MAX για Beaverton Transit Center παρότι ήξερα ότι θα έφτανα πολύ νωρίς με αρκετό χρόνο μέχρι να τελειώσει την δουλειά του. Κατέβηκα λοιπόν και έκανα βόλτα στα εκεί μαγαζία. Μετά συνέχισα με το επόμενο τραμ, είχαμε κανονίσει με τον φίλο να βρεθούμε στο Orenco διότι η στάση κοντά του είναι πολύ άδεια κατα την γνώμη του. Τον περίμενα εκεί κανένα εικοσάλεπτο αλλά δεν ήταν πρόβλημα. Πήγα και φάγαμε σε πιτσαρία όπως επιθυμούσα και κουβεντιάσαμε. Γενικά θέμα συζήτησης σε όλο το ταξίδι ήταν ότι κατά την γνώμη του τρώω πολύ άσχημα και θα έπρεπε να τρώω πιο υγιεινά. Μακάρι να ήταν τόσο εύκολο. Γενικά τρώω όσο πεινάω, αλλά αν τρώω όσο πεινάσω παίρνω βάρος. Τον πήγα μετά στο Grocery Outlet όπου του άρεσε το σούπερ μάρκετ καθότι δεν είχε ξαναπάει, αλλά κατέκρινε τις επιλογές μου στο φαϊ. Τι να κάνω, ο δήμος δεν έχει μάγειρα και έτσι τρώω μεν φαϊ που έχω μαγειρέψει σπίτι αλλά τρώω και επεξεργασμένα τρόφιμα. Φτάσαμε στο σπίτι του, ούτε εγώ ούτε αυτός θέλαμε έξοδο και βάλαμε να δούμε ταινία. Το να βρούμε μία που να συμφωνούμε είναι το ίδιο δύσκολο με το να βρω μία που να αρέσει στην αδερφή μου και εμένα, αλλά μέχρι τέλους είδαμε το Speed Racer, την πρώτη ταινία που έκαναν οι Wachowski μετά το Matrix. Μετά πέσαμε για ύπνο και οι δύο.

Την επομένη πάλι κοιμήθηκα μόνο 7 ώρες, με αποτέλεσμα πλέον να το έχω συνειδητοποιήσει: για πρώτη φορά μετά 20 χρόνια έχει μειωθεί η ώρα που χρειάζεται να κοιμηθώ τα βράδυα, το οποίο και εξηγει γιατί πλέον δεν νιώθω τόσο κουρασμένος με την δουλειά. Πήρα το MAX για Washington Park και κατέβηκα το μονοπάτι από το μνημείο του Βιετνάμ στο Hoyt Arboretum, μετά το International Rose Trial Garden και το μνημείο του Ολοκαυτώματος. Συνέχισα ευθεία στο Alphabet District όπου έφαγα στο Little Big Burger. Έναν δρόμο μετά είχε ένα Κορεάτικο που έδειχνε καλύτερα, αλλά είχε αρχίσει να με πιάνει λόρδα. Σε εκείνο το σημείο είχε τραμ (streetcar), δεν το ήξερα. Πήρα το τραμ και διέσχισα την πόλη χωρίς να περάσω από το κέντρο. Έφτασα στο τελεφερίκ και πλήρωσα για να ανέβω. Πολύ εντυπωσιακή θέα, το άξιζε. Γύρισα κάτω και εκεί ξεκίνησα για την επιστροφή. Είχα φτάσει εώς το South Waterfront με αποτέλεσμα η επιστροφή να θέλει πάνω από ώρα. Γενικά εκείνη την ημέρα περπάτησα πάνω από 4 ώρες, μισή για να φτάσω στο σταθμό MAX, ύστερα 3 ώρες στο πάρκο και τους δρόμους, και τουλάχιστον μισή ώρα South Waterfront. Ο φίλτατος είχε κανονίσει και οι άλλοι Ελληνες που ήξερε από την δουλεία ήρθαν να με δούνε. Ηταν τρια ζευγάρια, όλοι τους παντρεμένοι παρότι μικρότεροι από εμένα. Αν έχεις καλή δουλειά, τέτοια γίνονται. Φάγαμε σε ένα γαλλικό όπου η μερίδα ήταν τόσο ώστε να χωρούσε σε κουτάκι κρεμ καραμελέ. Δυστυχώς τα κάνουν αυτά στην Γαλλία. Γυρίσαμε σπίτι και είδαμε ταινία και μετά ύπνος.

Την επομένη Σάββατο πήγαμε αυτοκινητάδα. Πήγαμε στο Seaside και πετάξαμε χαρταετό που είχε αγοράσει από το αγαπημένο μαγαζί της αδερφής μου. Εν συνεχεία πήγαμε στο Lewis and Clark National Park καθότι τα εθνικά πάρκα εκείνη την ημέρα ήταν άδεια. Μετά πήγαμε στον Astoria και στην επιστροφή γυρίσαμε από Vernonia. Ανεβήκαμε έναν δρόμο με πολλές στροφές ο οποίος με ζάλισε. Γυρίσαμε σπίτι, έπεσα για να ξεζαλιστώ και μετά φάγαμε. Ύστερα κατεβήκαμε για ξενύχτι στο κέντρο. Το κέντρο του Πόρτλαντ είναι απίστευτο, οι άστεγοι κοιμούνται στον δρόμο δίπλα από τα κλαμπ, βγαίνοντας πρέπει να προσέχεις μην τους πατήσεις. Πρώτα πήγαμε σε ένα μπαρ το οποίο ΄ομως χάλασε σταδιακά το πρόγραμμά του. Είχε και κορίτσια να χορεύνουν, αλλά κατα το κλασσικό σιγά μην έδιναν προσοχή σε έναν που δεν ξέρουν ακόμα και αν είναι δίπλα τους και χορεύει. Όταν το παραχάλασε το πρόγραμμα πήγαμε εν τέλει στο ίδιο μαγαζί που είχαμε πάει πριν 2 χρόνια. Εκεί χόρεψα για άλλη μίαμιση ώρα εώς ότου φύγαμε και με πήγε στο αεροδρόμιο. Εκεί πέρασα αργά αργά εώς την πύλη, και μετά πέταξα μέσω Seattle. Φτάνοντας κατεβαίνω στο αεροδρόμιο του Φρέσνο και ανακαλύπτω ότι το λεωφορείο μου αφήνει μεν μέσα, αλλά για γυρίσω πρέπει να βγω στον δρόμο. Δεν το ήξερα και έτσι έχασα ένα λεωφορείο και περίμενα μισή ώρα. Σπίτι έφτασα προς τις 11, έφαγα λιγάκι, είχα ανήσυχο ύπνο με διαλλείματα και μετά όταν σηκώθηκα, χωρίς ακόμα να έχω φάει ουσιαστικά, πήγα στο γυμναστήριο και κολύμπησα. Υστερα ζυγίστικα, και η "καλή" ζυγαριά με έβγαλε 210 λίβρες και η κανονική 214. Δεν θα έλεγα τόσο ότι έχασα 1 λίβρα όσο ότι διατήρησα το χαμηλό βάρος παρότι δεν νηστεύω. Γενικά σήμερα ήμουν πολύ κουρασμένος, ανέβηκα για τα αναγκαία ψώνια αλλά αλλιώς κάθισα σπίτι. Βγήκα όμως και είδα που είχα βγάλει τα πειραγμένα αμάξια σε παρέλαση στην Fulton. Ο φίλος μου μου λείπει ήδη. Ελπίζω σε κάποια φάση να καταφέρει να έρθει και αυτός να τον φιλοξενήσω.

Προετοιμαζόμενος για το Πόρτλαντ

Την Πέμπτη πρωϊ πετάω. Θα δω τον φίλο μου, θα δω την πόλη, και ελπίζω να περάσω καλά. Προς το παρόν το ταξίδι είναι ένα ακόμη άγχος στο προγραμμά μου, μετά από το ταξίδι του Πάσχα, την παρουσίαση της νεοφυής επιχείρησης συν φυσικά το μόνιμο άγχος με το βάρος. Πρέπει να θυμηθώ να τυπώσω το εισιτήριο για καλό και για κακό, όσο και αν δεν είναι αναγκαίο πλέον. Την Κυριακή έβαλα πλυντήριο, και έτσι από αυτό το μέτωπο έχω τελειώσει. Απλά έχω να βγάλω μία χειραποσκευή και να την γεμίσω με ρούχα για 4 ημέρες. Μετά, το πρωϊ της Πέμπτης θα πάρω το λεωφορείο 26, το οποίο σύμφωνα με το Google σταματάει ακριβώς πίσω από το σπιτι (πρέπει να πάω στην στάση) για να φτάσω στο αεροδρόμιο (στο οποίο δεν έχω ξαναπάει) όπου θα πάρω την πτήση για το αεροδρόμιο του Πόρτλαντ (που επίσης δεν έχω πάει). Ο φίλος μένει στην άλλη άκρη της πόλης, μου έδωσε και την διεύθυνση και θέλει σχεδόν δύο ώρες με το τραμ να φτάσω, αλλά αυτό δεν είναι πρόβλημα διότι φτάνω μεσημεριανού τύπου και δεν τελειώνει την δουλειά του πριν τις 5, αν δεν τον κρατήσουν. Καθότι φτάνω ακριβώς μεσημέρι πρέπει να φάω. Θέλω όμως να φάω στο εδώ αεροδρόμιο, στο εκεί αεροδρόμιο ή αλλού; Αν είναι να φάω στην υποχρεωτική αλλαγή τραμ, θα έχω πεθάνει την πείνας. Τα αεροδρόμια είναι γενικώς ακριβά, αλλά φυσικά δεν ξέρω τι ισχύει στα συγκεκριμένα αεροδρόμια, ιδίως το του Φρέσνο μπορεί να μην είναι καν ανοιχτό κάτι να φάω. Τέλος πάντων βλέπω λοιπόν ότι στην τρίτη στάση του τραμ έχει ΙΚΕΑ, μία εξαιρετική ευκαιρεία να φάω. Το θέμα φυσικά γίνεται και το τι γίνεται και με το βάρος μου. Παρασκευή βράδυ πήγα στο γυμναστήριο και κολύμπησα, και με βρήκα να έχω παχύνει. Σάββατο πρωϊ κουρεύτηκα και μετά πάλι κολύμβησα, και είδα η "καλή" ζυγαριά να με έχει 211 λίβρες τόσο πριν όσο και μετά το κολύμπι. Σήμερα που πήγα και τράβηξα κουπί με είδα 10 λίβρες βαρύτερο. Δεν μπορώ να καταλάνω αν κερδίζω ή κρατάω το βάρος. Μετράω τα κουμπιά της ζώνης και με βλέπω να έχω μάλλον πάρει κατιτής από την Μεγάλη Εβδομάδα, αλλά όχι τόσο ώστε να σφίγγομαι με την ίδια επιλογή. Πραγματικά αυτό στο οποίο ελπίζω είναι το ταξίδι, καθότι θα είμαι με τον φίλο δεν θα επιδράμω στο ψυγείο όποτε το στομάχι μου κάνει κόλπα. Δεν κάνω τέτοια σε ξένα ψυγεία. Ελπίζω να περπατήσω και να χορέψω αρκετά ώστε να ανακτήσω το βάρος της Μεγάλης Εβδομάδας.

Μετά τα Πάθη

Την Δευτέρα πήγα στο γυμναστήριο, και λαμβάνοντας υπ'όψιν το πόσο ζύγιζα φορώντας ρούχα, πρέπει να είχα πέσει αρκετά κάτω από τις 211 λίβρες την Μεγάλη Εβδομάδα. Σήμερα ζυγίστηκα, και η "καλή" ζυγαριά με έδειχνε 211 και λιγάκι λίβρες ενώ φορούσα φόρμα γυμναστικής. Η κανονική όμως με έκειχνε προς τα 217. Αν φορούσα το μαγιώ, άραγε πόσο θα ζύγιζα; Χτες υπήρχε αυτή η ευκαιρεία. Έλεγα να πάω να κολυμπήσω διότι μετά από δύο μέρες βάρη ύστερα από εβδομάδα αποχής ήθελα κάτι χαλαρότερο. Ωστόσο χτες έβγαλε ήλιο αλλά είχε κρύο. Πέραν τούτου ξύπνησα και μάλλον αργά, και έτσι πήγα στο Walmart για να αγοράσω προμήθειες για την διαδήλωση. Το Σάββατο είναι το March for Science. Η πρόθεσή μου είναι να κουρευτώ, να κολυμπήσω και να διαδηλώσω.

Πιθανότερον όμως είναι ότι για τους περισσότερους αναγνώστες μου δεν απασχολεί τόσο το πώς πάει το βάρος μου, όσο το πώς πήγε η παρουσίαση της νεοφυής μου επιχείρησης. Την Τρίτη το μεσημέρι πήγα με τον έναν από τους δύο συναδέλφους στο Fresno State. Ο χώρος ήταν ένα μοναχικό κτίριο λίγο πάνω από το εμπορικό κέντρο με το σινεμά στο οποίο κάποτε πήγαινα ψάχνοντας να δω αν ξενυχτάνε εκεί οι φοιτητές. Οι άνθρωποι μέσα ήταν δύο καθηγητές αρδεύσεων του Πανεπιστημίου, και οι δύο κοντά στην σύνταξη, ένας φοιτητής που κρατούσε σημειώσεις, ένας από τον επιταχυντή επιχειρήσεων, ένας που ήταν και στο 59 Days of Code και μία που μάλλον ήταν των οικονομικών αλλά του Πανεπιστημίου. Δεν είχαμε κόσμο από Venture Capital, Angel Investors ή παρόμοιο. Η συσκευή μας μάλλον τους άρεσε, μας έκανα διάφορες ερωτήσεις και ορισμένες πρακτικές συμβουλές, πχ ότι το πλαστικό από τρεισδιάστατο εκτυπωτή πιθανόν να λίωνει στους 90 Fahrenheit. Μας είπαν ότι μπορούν να χρησιμοποιήσουν την συσκευή μας σε πειράματα που έχουν όπου χρησιμοποιούν άλλες μεθόδους να μετρήσουν υγρασία ώστε να δουν τυχόν συσχέτιση τιμών, το οποίο είναι και αυτό που χρειαζόμαστε για να μπορούμε να πουλήσουμε την συσκευή. Σε δύο εβδομάδες θα επανέλθουν με τα σχόλια τους και με προτεινόμενες κινήσεις. Επίσης μας πρότειναν να πάμε σε ημερίδα στο Modesto τον Οκτώβριο ή Νοέμβριο. Δεν με βλέπω να παραιτούμαι σύντομα από την δουλειά, αλλά υπάρχει μέλλον εκτός αυτής. Προς το παρόν το μέλλον μου είναι να επισκευθώ τον Βολιώτη φίλο μου, την άλλη εβδομάδα. Εώς τότε έχω μερικά πράγματα να κάνω

Μεγάλη Εβδομάδα και συνέχεια

Η προσπάθειές μου να κοιμηθώ απευθείας νωρίς ως επί το πλείστον απέτυχαν. Μόνο την Μεγάλη Πέμπτη κάτι έγινε, μετά από 3 νύχτες αποτυχίας. Όπως το περίμενα το μοναστηριακού τύπου πρόγραμμα με λειτουργία κάθε βράδυ στις 6 με εξάντλησε. Έπεφτα με το που γύριζα να κοιμηθώ, με έπιανε μία ώρα, το πολύ δύο, και ύστερα το νωρίτερο ξανακοιμόμουν στις 1 το πρωϊ. Την Μεγάλη Πέμπτη λειτούργησε διότι ακριβώς ήταν η τέταρτη προσπάθεια. Πάλι όμως περίμενα παραπάνω για να την πέσω διότι ήθελα να συννενοηθώ με τους γονείς. Μεγάλη Παρασκευή έφυγα δύο ώρες νωρίτερα από την δουλειά για να κάνω Επιτάφιο με τους γονείς μου. Κανονικά δεν θα έπερνα άδεια, αλλά αναγκάστηκα διότι αύριο το μεσημέρι θα πάω στο Fresno State για την νεοφυή μου επιχείρηση. Το αφεντικό μου είπε ότι έπρεπε να πάρω, και έτσι πήρα παρότι σπάζοντας την ρεζέρβα πρέπει πλέον να γυρίσω απευθείας στην δουλειά από το ταξίδι Ελλάδα τον Σεπτέμβριο.

Μεγάλη Παρασκευή πήγα στο σπίτι των γονέων και έπεσα απευθείας για ύπνο. Μέγα Σάββατο πήγα κανονικά για την πρωϊνή λειτουργία με τον πατέρα. Το απόγευμα ήθελα να βγω, αλλά οι γονείς μου ήταν τόσο κουρασμένοι που κατέβηκα μόνος στο κέντρο του Walnut Creek. Παρότι ήμουν κάτω λίγο πάνω από ώρα, και μάλιστα τον περισσότερο καιρό κάθισα στην βιβλιοθήκη, το ταξίδι αυτό με κούρασε φοβερά. Πάντως Ανάσταση καθίσαμε κανονικά ως το τέλος. Την επομένη πήγαμε σε φίλους των γονέων μου στην Napa αλλά δυστυχώς δεν είχε συνομίληκούς μου. Πάντως χάρηκα ένα μάλλον παραδοσιακό ελληνικό γεύμα και έφαγα εγκέφαλο από το αρνί. Ξεκινήσαμε την επιστροφή στο σπίτι των γονέων προς τις 6, και μετά εγώ έφυγα για το δικό μου σπίτι αλλά έφτασα ήδη 11 και πτώμα. Τουλάχιστον κοιμήθηκα αρκετά χτες, αν και όχι 8 ώρες, καθότι όταν έπεσα τώρα για ύπνο κοιμήθηκα λιγότερο από ώρα. Δεν θα με έλεγα ξεκούραστο αλλά δεν νιώθω άυπνος. Μετά την τηλεόραση θα πάω στο γυμναστήριο μετά από 9 ημέρες. Θα δω τι θα μπορέσω να κάνω ως προς γυμναστική

600η ανάρτηση - το όνειρο έγινε πραγματικότητα

Το όνειρο στο οποίο αναφέρομαι δεν είναι το να έχω 600 αναρτήσεις. Όταν ξεκίνησα στα τέλη του 2009 αυτή την περιπέτεια δεν είχα συγκεκριμένο αριθμό. Το όνειρο είναι ότι έπεσα στις 211 λίβρες το Σάββατο πρωϊ με βάση την μία ζυγαριά. Η άλλη έλεγε παραπάνω αλλά πάλι 211 δεν έχω ξαναδεί, πιο πριν έλεγα το ισοδύναμο αν φορούσα μαγιό αντί φόρμας γυμναστικής κλπ. Έστω και με κολυμβητική περιβολή μετά από 1 ώρα κολύμπι το είδα. Κυριακή όμως δεν μπόρεσα να ξανακολυμπήσω διότι έκλεισα νωρίς το γυμναστήριο λόγω Πάσχα Καθολικών. Ο καιρός έχει βελτιωθεί πολύ σε σημείο που αν δεν ήταν Απρίλιος και δεν είχα μπροστά το να πάω στην Bay Area για το Πάσχα θα είχα γυρίσει σε θερινή περιβολή. Ωστόσο μπορεί να έρθει ένα ψυχρό μέτωπο και να ξαναγυρίσει ο καιρός στο πιο κρύο, δεν το ρισκάρω. Αύριο το πρωϊ θα περάσει η City Manager από το γραφείο μου (και όλων του τμήματος GIS) να της δείξω το νέφος σημείων από το LiDAR. Δεν φοβάμαι την επίσκεψή της, η αϋπνία λόγω Μεγάλης Εβδομάδας με φοβίζει.

Όταν έγινε η 500η ανάρτηση ήμουν στην αρχή του Ράλεϋ. Ζύγιζα μάλλον όσο ζυγίζω τώρα, αλλά καθότι δεν είχα ζυγαριά το βάρος ανέβαινα. Ακόμα είχα την πρώτη δουλειά, αυτή που μου πλήρωσε το υψηλότερο μισθό της ζωής μου. Σκέφτηκα σοβαρά να σταματήσω τις αναρτήσεις καθότι το ιστολόγιο το είχα ξενικήσει για να λέω την ζωή μου ενώ ήμουν φοιτητής, και είχα αποφοιτήσει και βρει δουλειά. Αυτός που με απέτρεψε ήταν ο Κύπριος φίλος, από τον οποίο δεν έχω πολλά σημάδια ζωής. Από όλους του Blacksburg αυτός πραγματικά μου λείπει διότι με τους υπολοίπους για τους οποίους ενδιαφερόμουν και αυτοί ένδιαφέρονταν για εμένα έχω κρατήσει επαφή. Δεν είμαι βέβαιος καθόλου αν με διαβάζει ακόμα αλλά θα συνεχίσω, διότι το ιστολόγιο δεν το γράφω γι'αυτόν κυρίως όσο για εμένα, να έχω κάπου να πω τον πόνο μου. Το ποιος με διαβάζει το ανακάλυψα μετά το Λας Βέγκας, όταν έβαλα την ανάρτηση και διάφοροί φίλοι μου έκανα ερωτήσεις για την εμπειρία μου. Τουλάχιστον είχα μία ιδέα, μπορεί και άλλοι να διαβάζουν χωρίς να με ρωτάνε.

Καιρός να δοκιμάσω να κοιμηθώ απευθείας νωρίς. Με το καλό επίσης να φτάσω και πολύ περισσότερες αναρτήσεις.