Καλύπτοντας τις ανάγκες

Την Κυριακή μετά την εκκλησία έπεσα και κοιμήθηκα και μάλιστα για πολλές ώρες. Όταν ξύπνησα είχα μεν ακόμα διάθεση για ύπνο, το παράδοξο όμως ήταν ότι άρχισα να κάνω τις δουλειές που μου είχαν μείνει να κάνω. Έβαλα πλυντήριο, έκανα μπάνιο, πέταξα τα σκουπίδια, πήγα σήμερα και κουρεύτηκα, κανόνισα να πάω άυριο το αυτοκίνητο στην αντιπροσωπεία, γενικά κάθισα να καλύψω τις χρονίζουσες εργασίες. Έχει να κάνει με το ταξίδι στη Φλοριντα για το συνέδριο την επόμενη εβδομάδα, αλλά επίσης με το ότι δεν ένιωθα τόσο κουρασμένος. Γενικά έχω ένα παράδοξο έλλειμα ύπνου, υπό την έννοια ότι κάθομαι έως αργά και διαβάζω για το κόσμο του πάγου και την φωτιάς του Τζώρτζ Ρ.Ρ. Μάρτιν. Η δουλειά προχωράει αλλά δεν είναι και τόσο εντατική, η Ινδία δεν με χρειάζεται τόσο αλλά εν αντιθέσει με νωρίτερα δεν νιώθω πτώμα. Εαν δεν κάνω κάτι το Σαββατοκύριακο πιθανόν να νιώσω άσχημα, αλλά αυτό το Σαββατοκύριακο έχει και αρκετά να κάνω, όπως η νέα ταινία των Avengers. Αν προκύψει και ανθρώπινη παρέα έχει καλώς. Αν δεν προκύψει, υπάρχει και το συνέδριο πολύ σύντομα. Ας δω και τι έχει να γίνει με τον μήνα αυτό, τον επόμενο βλέπουμε

Κόπωση σωματική και ψυχική

Την Παρασκευή ήταν η εκατονταετηρίδα της γενοκτονίας των Αρμενίων. Ως γνωστόν δεν είμαι Αρμένιος, είμαι 100% Έλληνας. Ωστόσο η γενοκτονία δεν έγινε σε ένα κενό, την ίδια περίοδο γίνονταν και η Ελληνική γενοκτονία της οποίας θυμα ήταν ο προπάππους μου και η γενοκτονία των Ασσυρίων. Εννοείται πως δεν ήταν ιδιαίτερη ευχάριστη ψυχολογικά η εβδομάδα. Εργαζόμουν μάλιστα και αργά, τουλάχιστον την Τετάρτη για να βγει το επείγον που προέκυψε. Γενικότερα όμως έχω μία τάση να δουλεύω σε δύσκολες ώρες. Η κατάσταση από πλευρά κοινωνικοποίησης πήγε κάπως καλύτερα, με την έννοια ότι πήγα το πρωϊ στο μνημόσυνο για την γενοκτονία και γνώρισα και κάποιο ακόμα κόσμο. Δυστυχώς οι συνομήλικοι μου που ξέρω στην πόλη αυτή είτε είναι εκτός πόλης σε διακοπές είτε είναι δέσμιοι των μαθημάτων τους. Από την στιγμή όπως που γύρισα σπίτι περισσότερο ένιωθα κουρασμένος παρά ενεργός, πιο πολύ ήθελα ύπνο παρά ξύπνιο. Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει, γιατί βγαίνει τέτοια κόπωση. Πάντως τουλάχιστον καλύπτεται έλλειμα ύπνου, ίσως τα πάω καλύτερα την άλλη εβδομάδα. Μου είπε και φίλος για φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής Νέα Υόρκη. Καλό ακούγεται αν και ακριβο, θα δω πως πάει και το συνέδριο την παράλλη εβδομάδα και βλέπω.

Η ανθρώπινη επαφή και η έλλειψη της

Αυτή την εβδομάδα ένιωσα μία φοβερή κόπωση. Κανονικά όφειλα να είχα καμία ημέρα εκτός μετά την επιστροφή από την Charlotte, αλλά πήγα κανονικά δουλειά. Ένιωθα φοβερά κουρασμένος εώς ουσιαστικά την Πέμπτη. Χτες ένιωσα απλά πολύ κουρασμένος. Τελικά χτες επιτέλους κατάφερα και κοιμήθηκα όσο ήθελα, εγειρόμενος μετά το μεσημέρι, ενω κοιμήθηκα και το απόγευμα. Ήξερα λοιπόν ότι αυτό σήμαινε ότι δεν θα επιδίωκα σήμερα έξοδο, αφήνοντας κατά μέρους το χάσμα ανάμεσα στην επιδίωξη και το αποτέλεσμα. Ο Κοέλιο σε καμία περίπτωση δεν έχει δίκιο, έχει θελησει πολύ μερικά πράγματα αλλά το σύμπαν δεν έχει συνομωτήσει για να τα αποκτήσω. Το παράπλευρο αποτέλεσμα όμως ήταν ότι σήμερα δεν έχω συναναστραφεί με κανέναν. Δεν έχω ανοίξει το στόμα μου να μιλήσω με άνθρωπο, αν το παραδέχομαι ότι παραμιλάω κατά καιρούς. Για το άλλο Σαββατοκύριακο έχω καλύτερες ελπίδες, καθότι ο φίλος από το UNC παρουσίασε Μεγάλη Παρασκευή και έλεγε ότι θα γίνει διαθέσιμος 2 εβδομάδες αργότερα αφού στείλει το τελικό κείμενο. Καθότι έχω περάσει αυτή την φάση, πιστέυω ότι σε 2 εβδομάδες να τελειώσει θα είναι θαύμα, αλλά το δεδομένο είναι ότι θα κάνω πιο ενεργή δρατηριότητα για έξοδο. Ακόμα και τώρα μετά 10 ώρες ύπνο το τελευταίο 24ωρο νιώθω κουρασμένος, δεν μπορεί, την άλλη εβδομάδα θα είναι καλύτερα. Ξεκούραση ελπίζω μπροστά μου ...

Εξαντλημμένη Ανάσταση

Επιτέλους τα κατάφερα. Για πρώτη φορά πήγα 7 ολόκληρες εβδομάδες νηστεία. Όταν ήμουν παιδάκι δεν είχα φάει κρέας, γάλα έπινα κανονικά. Τις προηγούμενες χρονίες την έκοβα στα ταξίδια. Φέτος τα κατάφερα. Πήγα στην Charlotte στο φίλο του πατέρα μου, περάσαμε Ανάσταση με ένα άλλο ζευγάρι φίλων τους και μετά γύρισα την επομένη, ύστερα από το γλέντι που είχε η εκκλησία. Γενικά αν διαμαρτυρόμουνα για τα αγγλικά στην Αγία Τρίαδα στο Ράλεϋ, μετά τον Άγιο Νεκτάριο μάλλον το έκοψα. Στην Αγία Τρίαδα διαβάζανε τους μισούς ύμνους αγγλικά, στον Άγιο Νεκτάριο όλους, τα ελληνικά ήταν η εξαίρεση. Από την άλλη στο μεταμεσονύχτιο δείπνο, όπου για πρώτη φορά έφαγα μαγειρίτσα σε αυτή την χώρα (έστω και αν δεν είχε αρκετά χόρτα) άκουγα να λένε του τύπου "Πώς λέμε αυτό στα γεωργιανά;" κ.ο.κ. Ο Άγιος Νεκτάριος είναι ναι μεν υπό την Ελληνορθόδοξη αρχιεπισκοπή, αλλά πολύ ελληνική εκκλησία δεν είναι, έστω και έχεις πολλούς Έλληνες. Γύρισα το απόγευμα της Κυριακής του Πάσχα, αλλά δεν έχω ανακάμψει παρά το πέρας της νηστείας, ακόμα νιώθω κουρασμένος και δύσκολα βγαίνω στην ημερήσια βόλτα μου.

Το Σαββατοκύριακό αυτό ήταν και ανοιχτό το ΗΒΟ. Είπα να εκμεταλλευτώ την ευκαιρία και να δω το Game of Thrones όλο. Ελα όμως που το πρώτο επεισόδιο ήταν το 9ο της πρώτης σαιζόν. Έτσι άρχισα να βλέπω στο ίντερνετ τα επεισόδια και πραγματικά χάρηκα που διάβασα τα βιβλία πριν αρχίσω την σειρά. Στο βιβλίο ο Μπραν σκαρφαλώνει το κάστρο όπου βλέπει την βασίλισσα και τον εραστή της αλλά δεν τον αναγνωρίζει, πριν αυτός τον πετάξει από το παράθυρο. Η ταυτότητά του αποκαλύπτεται στα 2/3 του βιβλίου και ο αναγνώστης παθαίνει σοκ. Αντίθετα την βλέπεις στο τέλος του πρώτου επεισοδίου, όλη την σκηνή. Πέραν αυτών διαβάζοντας τα βιβλία πίστευα το Winterfell να ήταν μεγαλύτερο από αυτό που έβλεπες στην σειρά, σίγουρα ο σιδερένιος θρόνος στο King's Landing είναι σαν τριόροφη πολυκατοικία. Τέλος πάντων έκοψα την σειρά στο 4ο επεισόδιο και άρχισα να βλέπω ταινίες στο ΗΒΟ. Την επόμενη φορά που θα ξαναείναι δωρεάν θα δω ίσως όλα τα επεισόδια εώς εκεί που ξεκινά στο On Demand στον υπολογιστή μου πριν ξεκινήσω στην τηλεόραση. Σε κάθε περίπτωση ξέρω και το τι γίνεται διαβάζοντας τα βιβλία, στην 5η σαιζόν η οποία έκανε πρεμιέρα χτες αποκλίνει, αλλά ως εκεί έχει καιρό. το ΗΒΟ προσέφερε το πρόγραμμά του δωρεάν για να αποκτήσει νέους συνδρομητές, εγώ σίγουρα δεν θα είμαι ένας από αυτούς διότι δεν είδα κάτι που να με κάνει να θέλω να πληρώσω.

Προς το παρόν ελπίζω να καταφέρω να περάσω την εξάντλησή μου και να αποφύγω τα ταξίδια εώς το συνέδριο τον Μάιο. Ωστόσο η αδερφή μου θέλει εξουσιοδότηση, και η κοντινότερη ελληνική αρχή είναι η πρεσβεία. Να δούμε τι μέλλει γενέσθαι

Εβδομάδα των Παθών

Φέτος, καθότι πιο κοντά στην εκκλησία σε σχέση με πέρυσι, πήγα περισσότερες φορές, και άκουσα λχ το Ευαγγέλλιο της νύχτας της Κυριακής των Βαϊων. Στην αρχή της εβδομάδας αυτό που με απασχολούσε ήταν τα περί των Φαρισαίων. Μήπως και εγώ άραγε είμαι καθαρός εκτός και πενταβρώμικος εντός; Έχουν πετάξει διάφορα τέτοια κατά καιρούς οι φίλοι μου, και να πω την αλήθεια έχουν κάποια βάση. Ίσως ακούγεται περίεργο αλλά έχω μεταφυσικές ανησυχίες, ναι μεν ως Ορθόδοξοι δεν δίνουμε την έμφαση στην αμαρτία που δίνουν οι Ρωμαιοκαθολικοί, αλλά σε καμία περίπτωση η εκκλησία δεν δίνει ελευθέρας στους πιστούς. Το ότι τηρώ τους τύπους (και όχι πάντα) δεν σημαίνει ότι τηρώ και την ουσία, και αυτός είναι ο ορισμός του φαρισαϊσμού. Αν μη τι άλλο η εκκλησία λέει ότι οφείλουμε να συγκρίνουμε τον βίο μας όχι με τους γύρω μας αλλά με τους βίους των Αγίων. Γενικά η Ορθόδοξη εκκλησία θέτει υψηλά πρότυπα για τους πιστούς αλλά δεν ψέγει στο πυρ το εξώτερο όσους αποκλίνουν από αυτά, αν μη τι άλλο προβάλλει και τον ληστή ή την Οσία Μαρία την Αιγυπτία. Δεν σημαίνει όμως ότι υιοθετεί την ιδεολογία του Ρηγκανισμού, αμάρτανε τώρα και μετανοείς αργότερα. Η αλήθεια είναι ότι έχω και σε αυτό το ιστολόγιο παραβεί την αρχή του μη κρίνεται ίνα μη κριθείται, ιδίως όταν συμβαίνουν πράγματα που μου ανάβουν τα λαμπάκια όπως πρόσφατα περί στρατιωτικής θητείας.

Προχωρόντας την εβδομάδα περισσότερο έχω να αναφέρω ότι ανέβηκα στο ψαλτήρι όταν ουσιαστικά δεν είχε κόσμο να ψέλνει. Εν συνεχεία νήστεψα αυστηρά την Μ. Τετάρτη και κοινώνησα σήμερα το πρωϊ, παρότι χρειάστηκε έγερση πολύ νωρίς. Δεν έχω καλύψει ακόμα το έλλειμα ύπνου. Το ευχάριστο είναι ότι είχα πρόσκληση να πάω για Ανάσταση στην Charlotte και την δέχτηκα, διότι εδώ δεν είχα πρόσκληση πέραν του πικ νικ της εκκλησίας μετά την Ακολουθία της Αγάπης στο οποίο μάλιστα δεν προσφέρεται φαϊ. Επίσης, από την στιγμη που δεν κάνει το Hellenic επίσημη εκδήλωση, δεν ήθελα να εμφανιστώ ως ο προσκεκλημένος του προσκεκλημένου όπου είναι να πάνε οι φίλοι μου. Όσο σκέφτομαι ότι η Ανάσταση πλέον απέχει μόνο 48 ώρες, χαίρομαι. Έχω δυσκολία άυριο να βρω δείπνο χωρίς λάδι, αλλά αυτό είναι μικρό, πάω απλά για φρούτα πριν το Επιτάφιο. Κάποια στιγμή θα φάω και την πίτσα που έχει γύρω γύρω μπέικον, και μετά θα είμαι ώρες στο γυμναστήριο μη γίνω τετράπαχος πάλι.

7 ημέρες και σήμερα (για το πέρας της νηστείας)

Καθότι Μεγάλη Παρασκευή των Καθολικών (και των Προτεσταντών) και καθότι η Ινδία έχει συνέχεια διακοπές, μας έδωσαν αργία την χτεσινή ημέρα. Χθες έκανα αυτά που κάνω συνήθως το Σάββατο, δηλαδή το πάνω και το κάτω εμπορικό κέντρο συν επιπλέον πήγα και ψώνισα τζην, μιας και ανακάλυψα στο Blacksburg ότι το παντελόνι μου είχε μία μεγάλη τρύπα. Σήμερα Σάββατο του Λαζάρου ήμουν σε διφορούμενη φάση αν θα πάω εκκλησία. Εν τέλει όμως έπεσα χτες το βράδυ αρκετά αργά, με αποτέλεσμα καθότι θέλω πλήρη ύπνο να μην ξυπνήσω τόσο νωρίς ωστε να πάω. Εκ των υστέρων μάλλον έκανα λάθος, διότι σήμερα μίλησα με 1 όλο και όλο άτομο, εναν βιβλιοθηκάριο τον οποίο ρώτησα για ένα νέο βιβλίο στην βιβλιοθήκη. Είναι πολύ τρομακτικό να μην μιλάς με κανέναν. Αυτό που μου λείπει εδώ είναι οι φίλοι μου, μιας και δεν έχω καταφέρει να βρω νέα παρέα σε αυτή την πόλη. Μπορεί να λέω διάφορα γι'αυτούς, αλλά δεν πάυω να τους αγαπάω, με την χριστιανική έννοια. Εκ των υστέρων σκέφτομαι ότι ο βασικός λόγος που νηστεύω δεν είναι μόνο το να χάσω βάρος και ο υπερφυσικός, αλλά και το να είμαι τόσο αδύναμος σωματικά ώστε να μην με πειράζει που δεν κάνω κάτι μετά την δουλειά. Αν δεν έχω ενέργεια, το να κάτσω στον καναπέ δεν μοιάζει καθόλου άσχημη ιδέα. Πάντως αυτή τη στιγμή βρίσκομαι και στο μεταίχμιο ανάμεσα στο επιθυμητό και το εφικτό: αμ βλέπω το στομάχι πολύ μεγάλο (έστω και μικρότερο απ'ότι προ δύο μηνών) αμ νιώθω ότι θέλω να φάω και νιώθω το στομάχι άδειο. Γιατι όταν θέλω ενέργεια πεινάω και δεν κινητοποιώ το απόθεμα λίπους μου αγνοώ, αλλά είναι σχετικό με την ανθρώπινη φυσιολογία. Πάντως το πέρας της νηστείας το Μέγα Σάββατο το αναμένω μανιωδώς. Έχω καταφέρει και επιδείξει αυτοπειθαρχία με το φαϊ, τις λίγες φορές που βρέθηκε αρτύσιμο φαϊ στο πιάτο μου ήταν πέραν από τον έλεγχο μου (πχ Ranch Dressing με τις πράσινες τηγανιτές ντομάτες) και προσπάθησα να μην το φάω. Στα άλλα μπορεί να μην έχω καταφέρει την αυτοπειθαρχία, αλλά σε τελική ανάλυση 7 εδβομάδες νηστεία δεν κατάφερα πέρυσι λόγω και του συνεδρίου. Κάθε χρόνο πάει καλύτερα και αυτό με ευχαριστεί, ο πασχαλινός οβελίας φέτος θα είναι πολύ γλυκός. Πλησιάζει, υπομονή, σχεδόν τα κατάφερα

25η Μαρτίου ή ο θάνατος του Hellenic

Για την 25η Μαρτίου το Hellenic του Virginia Tech αποφάσισε να κάνει εκδήλωση για πρώτη φορά, στην οποία προσκήθηκα να συμμετέχω. Επρόκειτο μάλιστα να πω και την κεντρική ομιλία. Στα 5 χρόνια στο VT δεν είχαμε κάνει κάτι αντίστοιχο. Στο facebook είχαν δηλώσει πως θα πάνε καμιά 10αριά άτομα. Έτσι λοιπόν πήρα το όχημά μου και οδήγησα εώς το Blacksburg την Παρασκευή. Παρασκευή βράδυ πήγαμε στο Roanoke όπου και χόρεψα, και αυτό έμελε να είναι η καλύτερη φάση που πέρασα στο ταξίδι. Τη επομένη πήγαμε για ψώνια και πήραμε αρκετο υλικό για να γευματίσουν 10 άτομα. Αφότου είδα και φίλους αλλά και φοροτεχνικό κάθισα και άρχισα να μαγειρεύω μάλιστα, εγω και ο πρόεδρος κάναμε όλη την δουλειά. Ο συγκάτοικός του δεν μπορούσε διότι λόγω των preliminaries ήταν τόσο πολυάσχολος ώστε πήγε στο γραφείο να διαβάσει, τον καταλαβαίνω διότι πέρασα το ίδιο. Φτιάχνουμε λοιπόν το φαϊ, το ετοιμάζουμε για σερβίρισμα και ... μία κοπέλα ήρθε η οποία δεν μπορούσε να κάτσει και πολύ. Αυτό ήταν όλο, τόση δουλειά για το τίποτα. Τσαντίστηκα και εγώ και ο πρόεδρος. Η αλήθεια ήταν ότι είχε εκείνη την ημέρα το Ring Dance συν είχανε και ανοιχτό μικρόφωνο για μπάντες αλλά και πάλι, τι στο καλό δήλωσαν πως θα έρχονταν; Όπως λέγαμε στην συζήτηση από την στιγμή που φύγαμε τα 4 άτομα που είχαν έρθει μαζί με εμενα το Hellenic διαλύθηκε διότι οι Ελληνοαμερικάνοι δεν κάνουν πολύ πράγμα και όσοι ήρθαν μετά από εμένα δεν είναι ικανοποιητική μάζα για διάφορους λόγους (πχ νέοι γονείς, δεν εμφανίζονται κλπ). Εν τέλει πήγαμε έξω και βρήκαμε και παρέα Ελληνοαμερικάνων οι οποίοι δεν είχαν δηλωσει στο facebook αλλά είχαν πει προφορικά, και μετά τις 2 ήρθαν σπίτι, έφαγαν, χορέψανε και κάθισαν καμία ώρα. Με άλλα λόγια δεν πήγε στράφι εντελώς το φαϊ. Η ουσία όμως είναι ότι εάν δεν έρθουν τον Σεπτέμβριο νέα παιδιά από την Ελλάδα που να είναι πρόθυμα να δώσουν τον χρόνο τους, η οργάνωση έχει διαλυθεί. Η τετράδα μου ήρθε όταν χτύπησε η κρίση και προσπαθήσαμε να ξεφύγουμε. Στην τωρινή κατάσταση όμως δεν ξέρω ποιοι θα ήταν πρόθυμοι να ανοίξουν τα φτερά τους στην Αμερική.

Την επομένη κάθισα παρέα με τους φίλους και λέγαμε κουβέντες. Με κράξαν λίγο διότι διασκέδασα παρότι νηστεύω, αν μη τι άλλο το σχετικό ξενύχτι -διότι στη χώρα αυτή και να θελήσεις να αμαρτάνεις είναι παράνομο- κάθε άλλο παρά έιναι η συχνότερη αμαρτία που κανω. Αν μη τι άλλο η εκκλησία κυρρήσει πως και η προσπάθεια αξίζει, όχι μόνο η πλήρης συμμόρφωση. Αυτό όμως που δεν μου άρεσε ήταν το σχόλιο του προέδρου ότι δεν σκοπεύει να γυρίσει για την θητεία του, ιδίως ο ελιτίστικος τρόπος που το είπε: Οι θητεία είναι για τους ανεκπαίδευτους και ότι με τόσες προτάσεις για δουλειά σιγά μην γυρίσει. Κατ'αρχήν στην κληρουχία μου η πλειοψηφία είχε πτυχίο πανεπιστημίου, δύο μάλιστα είχαν και διδακτορικό στον λόχο μου (από τα 30 άτομα). Δεύτερον το ΓΕΕΘΑ και οι κλάδοι έχουν μονάδες κυβερνοάμυνας οι οποίες είναι ανοιχτές μόνο σε άτομα με τουλάχιστον μεταπτυχιακό, οι οποίοι έχουν και εξαιρετικούς όρους για να υπηρετείς την θητεία και είναι και εξαιρετικό προσόν στο βιογραφικό σου. Τέλος αν κάτι έχω μάθει στην Ελλάδα, δεν πας μακριά αν αρχίζεις να βλέπεις τον εαυτό σου ανώτερο από άλλους, ανεξαρτήτως των προσόντων που έχεις. Στην Κρήτη έφαγα κράξιμο για την κοινωνική μου θέση από τους συναδέλφους στον ΟΠΕΚΕΠΕ, ο καλύτερος τρόπος να τους ησυχάσω ήταν να κάτσω και να βγάλω κανονικά την δουλειά, αντι να τους κοιτάω αφ'υψηλού. Κατσικόβραχα με αγρότες που γκρινιάζαν οι συνάδελφοι, το ίδιο και εγώ, και ας μην είχαν μεταπτυχιακό οι άλλοι. Την αξία σου την δείχνεις με τον τρόπο που εργάζεσαι και την όλη συμπεριφορά σου.